2019 - 28 - 6uur Deventer - ultrafestival

Een race begint niet bij het startschot maar in de voorbereiding. Idealiter weken/maanden ervoor, normaliter één a twee weken voor de wedstrijd maar in dit geval begon voor mij de voorbereiding in de ochtend op de dag waarop t moest gebeuren.

Er 'moest' eigenlijk niet zoveel gebeuren, dat had ik al op voorhand bedacht. Door drukte en/of slechte planning vielen teveel dingen samen in de week voor de wedstrijddag. Qua lopen  leek het meer op een herstelweek, als gevolg van een te enthousisast schema, dan 'het toewerken naar een wedstrijd week'. Ja zo'n ambitieus schema kan meer kapot maken dan je lief is. Ook niet optimaal dus.

'Moet je dan niet zo'n wedstrijd overslaan?'  zou een logische vervolgvraag kunnen zijn. Maar ja dat is lastig. Simpele vragen zijn vaak moeilijk om in één zin te beantwoorden. Daarom besteed ik daar maar wat meer aandacht aan.

Het antwoord is tweeledig. Ook vermoeid moet je een wedstrijd kunnen lopen. Zeker een zes uur, omdat ik in het verleden en hopelijk nog meer in de toekomst nog wel eens langer onderweg kan gaan zijn. Dan ben je na zes uur ook niet meer okselfris en zal je het ook met jezelf moeten uitzoeken.

Anderzijds het is de enige wedstrijd die dit jaar door Marathon Plus wordt georganiseerd. En laat Marathon Plus nu m'n 'eigen' loopclubje zijn. Tja en als je eigen club wat organiseert moet je er op z'n minst toch bij proberen te zijn. Althans zo denk ik er over.

Niet komen opdagen was dus geen optie en als je er eenmaal bent en aan de startlijn verschijnt kan je altijd kijken hoe het gaat. Ook dat is onderdeel van het spelletje. Op tijd bij de startlijn zijn was in ieder geval mijn eerste doel. Ruim 50 minuten voor de start (iets later dan gepland) reed ik het parkeerterrein op bij de wielerbaan in Deventer waarna ik gelijk Jannet en Albert tegenkom en verwelkomt wordt door Ed.

En dat is eigenlijk ook direct de derde reden om ten tonele te verschijnen. Het is mooi om mensen te ontmoeten die er op een soortgelijke manier instaan. Mensen met heul veul meer loopervaring die aan een half woord genoeg hebben omdat ze het zelf ook allemaal hebben meegemaakt.

Iedereen is op z'n eigen manier zich aan t voorbereiden. Meer dan 20 man/vrouw gaan voor de 24 uur en volgens mij eenzelfde soort groep voor de zes uur. Een internationaal gezelschap van Engelsen, Duitsers, Nederlanders en Polen.

Met name die laatste groep was tijdens de wedstrijd erg aanwezig. Fantastisch hoe, deze meegekomen supporters, continue iedereen aanmoedigden. Ook toen hun partytent op het punt stond om weg te waaien hielden ze elk een paal vast en waren ze ondertussen nog steeds in staat om elke loper aan te moedigen.

Ed schakelde in zijn introductie moeiteloos tussen het Nederlands, Engels en Duits. Na één minuut stilte gehouden te hebben voor een onlangs overleden ultraloper bewogen we ons naar de start. Traditiegetrouw beweeg ik wat naar achteren om me vooral en met name niet te laten meeslepen om te snel te starten.

Om exact 14:05 worden we weggeschoten. En daar loopt ineens een lang lint aan lopers voor mij. Mijn eerste doel was om te kijken wat m'n lichaam er van vond dat het moest gaan lopen. Benieuwd, of de kuiten/achilles aan de ene kant en de knie aan de andere kant klaar waren voor dit loopje, probeerde ik niet veel sneller te gaan dan 10km per uur.

Na 1 uur kreeg ik er wel wat vertrouwen in en besloot om het volgende uur iets te versnellen. Op zo'n 1.5 uur schrok ik en besefte ik me dat ik nog niets had gegeten. Dat is meestal wel essentieel voor mij om geen maagproblemen te krijgen. Dat dus direct gedaan toen ik bij de verzorgingspost kwam.

Even wat drinken, even wat eten en daarna weer verder. In dat rondje besefte ik me ook dat ik me niet had ingesmeerd met iets wat schaafplekken moest voorkomen, net als dat ik geen sokken had meegenomen om deze bij eventuele blaarvorming aan te trekken. Heerlijk zo'n goede voorbereiding ;).

Daarna begon het eigenlijk redelijk goed te lopen. Ik kwam langzamerhand in m'n mojo en bijhorende tempo. Zo kon ik me ook richten op lopers die voor me liepen en langzaam deze proberen in te halen. Dat inhalen was nog best lastig zo was ik verschillende malen aan het stuivertje wisselen met Robert en Christiaan die beide voor de 24 uur gingen. Op een zes uur had ik waarschijnlijk hun snelheid niet kunnen bijhouden maar goed dat ging nu wel leuk.

In beginsel werd het hele veld verrast door ene Marek, een Pool die op hoog tempo iedereen continue voorbij stoof. Zelfs Hinke (bezig met een 24 uur) liet hem in t begin gaan. Deze jongen was echter op een gegeven moment uitgeraast en leek meer bezig te zijn met zijn telefoon dan met de wedstrijd. Uiteindelijk ben ik volgens mij net voor of achter hem geëindigd.

En zo liepen we allemaal onze rondjes, Jannet op weg naar haar nieuwe leeftijdscategorie PR, Albert ontspannen met zijn voedingstest, Mark geconcentreerd en gecontroleerd, Robert in zijn eigen wereld, Christiaan beheerst op weg naar zijn eerste 24 uur, Hinke iedereen voorbijgaand en roepend dat ze rustiger aan moest doen, de Pool bellend, de jongste deelneemster trouw haar vader volgend.

Langzamerhand koelde het af maar ik het bleef het warm houden. Wat water in de nek en genoeg drinken hielp. Voor t eerst in een wedstrijd hoorde ik regelmatig wat vreemds wat ik in eerste instantie buiten mijzelf zocht maar later bleek het klotsen van wat water in m'n buik te zijn geweest.

Om wat tijd te winnen besloot ik in het laatste uur iets minders tussenstops te houden bij de verzorging. Daardoor kon ik net wat beter opschieten. In het laatste kwartier, mede gemotiveerd door Jeroen, poogde ik nog te versnellen. Helemaal in het laatste rondje op tempo waarin een bak emotie er plotseling uitkwam. Ik ging deze zes uur gewoon uitlopen, het besef kwam hard binnen. Met nauwelijks 'echte' pauzes redelijk continue kunnen lopen.

Nog één keer aanzetten tot het verlossende fluitje kwam. Daarna wachten totdat Ed en Hans langskwamen om de 'restmeters' op te nemen. Uiteindelijk bleek ik in totaal zo'n 63 km en 240 meters te hebben gelopen. Zo'n 7.5km meer dan vorig jaar!

Ed, Hans en alle vrijwilligers enorm bedankt voor de organisatie van dit ultrafestival. Ik ben weer een enorme ervaring rijker.