Ronde van Vlaanderen Etappe 1 t/m 3
Even een bakkie in de zon. Ik merk dat ik de zon opzoek. Even genieten van de warmte. Dit terwijl ik afgelopen weekend wel voldoende zon had gezien. Langzaam glijdt mijn blik over het drukverband om mijn arm en de schaafwonden op m'n benen en handen. Sommige van de prikkelstruiken van etappe 3. Andere van een erg ongelukkige struikelpartij.
Gek weekend is het zo geworden.
Donderdagmiddag met de trein naar Aalter. Op station Gent stappen Wilma en Jos toevallig in mijn coupé. Gezamenlijk pakken we een startersbiertje bij een volstrekt geel café in Aalter. Dit had iets met de tour te maken. Maar zo goed kon ik de uitleg van de lokale stamgasten niet verstaan.
Na een goede pastamaaltijd van Joeri en Heidi konden we in hun achtertuin ons eigen gelabelde tentje opzoeken. Alles prima geregeld. Vrijdag starten we in Brugge met de eerste etappe van de ronde van Vlaanderen georganiseerd door Marathon and More.
Een klein groepje medelopers/lotgenoten stond met mij aan de start. Verbazingwekkend eigenlijk hoe weinig mensen de tijd nemen om mee te doen aan iets wat op een etappeloop lijkt. Zelf kan ik helaas maar drie dagen. Het 'maximum aantal op te nemen vakantiedagen in een jaar' is toch wel een beperkende factor.
Niet geheel gerust sta ik daar. Door wat problemen met m'n linkervoet/enkel heb ik de twee maanden hieraan voorafgaand niet kunnen trainen zoals ik wel had gewild.
Ik heb ervoor gekozen om op mijn nieuwe Luna Gordo's te gaan lopen. Slechts 11km had ik deze sandalen eerder aan gehad. Maar het dikke profiel en mijn goede herinneringen aan dit type tijdens de Mi Mil-Kil waren overtuigend genoeg geweest. In het begin moest ik ze nog wel wat afstellen - maar ja dat krijg je met nieuwe sandalen.
De GR5a is een mooie route die langs de randen van Vlaanderen loopt en ook nog wat stukjes van Nederland meepakt. Moet wel gezegd worden dat alle Vlaamse delen van het pad beter gemarkeerd waren dan de Nederlandse stukken. Joeri wist dat ook elke keer duidelijk te benoemen :). Van Brugge liep de route via Damme en Aardenburg (waar iedereen toch nog even had lopen dwalen) naar Boekhoute.
Het lopen ging eigenlijk bijzonder goed. Een paar keer last gehad van de enkel op punten waarop ik tegen iets aanstootte of op een tak/kei stond waardoor mijn voet wat in de problemen kwam. Op t eind een lang stuk langs allemaal grazende koeien en een behoorlijk stuk jaagpad wat naar mijn mening eigenlijk net iets te hoog begroeid was.
De tweede dag begon ik wat moe. Dan merk je dat je toch wat weinig heb kunnen lopen in de voorbereiding. De zon van de dag ervoor had ook best impact gehad. Behoorlijk wat gedronken maar hoefde maar weinig naar de WC.
Met een iets grotere groep gingen we van start in Boekhoute waar we de vorige dag waren geëindigd. De meeste Belgen lagen binnen 100m een stuk voor op 'ons-meerdaagse-lopers-behalve-Mieke-die-er-ook-meteen-als-een-speer-vandoor-ging'.
Van meet af aan had ik het vrij warm. De zon scheen behoorlijk fel en ik had direct vanaf het begin water nodig. Ik liep vrijwel gelijk op met Wilma. Zo liepen we ook samen fout, direct achteraan het gehele veld. Door Sas van Gent wat lag te baden in de zon liepen we over puur asfalt richting de eerste verzorgingspost. Op km20 kreeg ik een spontane pijnsteek in mijn linkervoet waardoor ik wat ging twijfelen en nadenken.
Met een verzorgingspost op zo'n 27km betekende het dat ik nog niet op de helft zou zijn. Op voorhand had ik mezelf voorgenomen om bij enige twijfel over de linkervoet voorzichtig te zijn. De pijn ging niet weg, maar dat kan natuurlijk ook een psychisch element zijn. Desalniettemin gaf ik bij Wilma aan op de verzorgingspost even de tijd te willen nemen. Het vertrouwen en de moraal zakte echter snel beneden NAP.
Voordat ik de post had bereikt had ik al besloten om niet verder te gaan. Zondag was er weer een dag, met een iets kortere afstand op het programma. Zo gezegd zo gedaan. Op dat moment geen spijt. Later op de avond natuurlijk wel. Het is toch niet erg tof om van iedereen te horen krijgen dat je 'verstandig' bent geweest. Maar goed: gedane zaken nemen geen keer. Toen ik die avond in mijn tentje lag zette ik echter wel de knop om. Zondag zou ik m uitlopen.
De derde etappe liep van Hulst naar Antwerpen. Na een groepsfoto en een gezamenlijk start loop ik als snel samen met een lokale Hulstenaar die ons zag staan. Leuk wat verhalen en wetenswaardigheden uitgewisseld. Doordat de GR5a over paden loopt die eigenlijk door de beheerder van het bos waren afgesloten kwam ook hij op stukken die hij niet eerder had gezien. Door brandnetels en prikkelstruiken kwamen we weer op een begaanbaarder pad wat voorheen een spoorweg was geweest.
Met enige voorzichtigheid maar toch ook een bepaalde gedrevenheid vervolg ik mijn weg. Het lopen gaat goed. Ik heb geen pijn aan mijn voet en met een petje op tegen de zon ben ik ook daartegen beter bestand.
Al aan de linkerkant lopend van een weg van/met betonplaten merk ik dat ik met m'n voeten iets naar binnenklap als ik op het nummer van de plaat neerkom. Ik besluit rechts te lopen en zie dat er fietsers aankomen. Ze naderen langzaam. Als ik ze vlakbij hoor wil ik nog een keer achterom kijken waar ze precies zijn en op dat moment klap ik vol op 't beton.
De fietsers stappen af. Ik sta langzaam op. Ben best geschrokken want ik had geen idee waarover ik gestruikeld was. Bleek dat een betonplaat niet goed aansloot en er hierdoor een hoogteverschil was van 2.5 a 3 cm. Net niet genoeg mijn voeten opgetild...
Gelukkig hebben de drie fietsers een verbanddoos bij zich en desinfecteren de schaafwonden. Na een minuut of 10 kan ik weer verder. Ondertussen waren Joeri en Wilma, na bij mij geïnformeerd te hebben hoe het ging, gepasseerd.
Langzaam kom ik weer in mijn ritme. Zo'n klap heb ik nog niet vaak meegemaakt. De gedachte om er eventueel uit te stappen bij de verzorgingspost weet ik snel weg te wuiven. Vandaag wil ik m uitlopen... punt. Toch nog even de tijd genomen voor een check bij de verzorgingspost. Mijn onderarm kan moeilijk draaien maar goed.. dat is dan even zo.
Het is vanaf dat punt nog slechts een halve marathon, dus dat zou goed moeten komen. Via Beveren en Zwijndrecht loopt de route door t Antwerpse duinzand en de boulevard. Daar waar de voetgangerstunnel onder de Schelde doorloopt was de finish.
Ik weet er nog een redelijk tempo uit te persen en kom tevreden aan, blij dat ik deze etappe wel gehaald heb. Mijn driedaagse zit er op. Een bijzondere ervaring om zo te lopen door het Belgische landschap. Tx Joeri en Heidi van Marathon and More! Nu even goed herstellen.