Vrijdagmiddag om exact 14:00 staat Pim voor mijn deur. Ik kan met hem meerijden :). We hebben elkaar nooit gezien. Slechts een enkele keer gesproken om af te stemmen hoe laat we zouden vertrekken naar Rolde - hoofdstad van t Nederlandse ultralopen voor 1 weekend. Via Strava elkaar leren kennen en daardoor er achter gekomen dat we ons beide hadden ingeschreven voor de Indian Summer Ultra.
Aangezien er wegwerkzaamheden waren en het vrijdagmiddag was hadden we ruimschoots de gelegenheid om elkaar beter te leren kennen. Hierdoor verliep de rit ondanks vele files snel en kwamen we eind van de middag aan op camping de Weijert te Rolde.
Daar snel een tentje opgezet om vervolgens ons aan te melden. Zoals van te voren was aangegeven moesten we onze looprugzak meenemen voor het bevestigen van de tracker. Beide waren we dat vergeten dus weer even terug naar de tent.
Voorzien van poster, eetbonnen en tracker gingen we direct naar binnen voor een bordje pasta. Daar aangeschoven aan de stamtafel kwamen we al redelijk snel in gesprek met Henrie en Mieke. Daarna schoof een vijfde persoon aan, wat een journalist bleek te zijn voor het dagblad vh noorden. Grappig hoe zo'n gesprek kan gaan. 4 verschillende lopers die in grote lijnen het ultralopen allemaal op dezelfde wijze beleven. Gelukkig kon ik nog een tweede bordje pasta scoren want op 1 been kan ik ook niet lopen.
Rond 22:00 de tent weer opgezocht. Alle spullen klaargelegd voor de volgende dag en diep in mijn slaapzak gedoken. Alsnog werd ik wakker van de kou. De wind stond exact op de kop van de tent waardoor ik een koud hoofd kreeg. Na de slaapzak als soort van capuchon te hebben gebruikt ging dat een stuk beter. Om 04:45 ging de eerste wekker. Met m'n kleine hoofdlamp op al mijn spulletjes bij elkaar gescharreld en aangetrokken.
Op naar de eetzaal om mijn tweede eetbon in te wisselen die goed bleek te zijn voor drie bolletjes, een appel, een kop koffie en een nutri-nogiets. De appel ging mee in de rugzak, de nutri-nogiets ging terug naar waar die vandaar kwam en de rest kon ik goed wegwerken. Zo was het al snel 05:50 en werd iedereen naar het startvak gedirigeerd.
Daar werd een of andere mix gebaseerd op volgens mij iron sky van Paolo Nutini. Aangezien ik op 20 cm van de box afstond was het geheel erg goed hoorbaar. Er werd gevraagd om even 'in stilte' de armen over de schouders van de buurman/vrouw te leggen. Ik sta altijd wat sceptisch tegenover dit soort 'gemaakte emotiemomenten' maar het moment pakte me toch. De adrenaline steeg en ik kon met moeite een schreeuw onderdrukken toen we van start gingen.
En toen was zoeken. Zoeken naar het juiste tempo. Zoeken naar een eventuele looppartner die hetzelfde tempo liep. Zoeken naar de staat van het lichaam. De eerste 3 km liep niet prettig. Pim liep me al in de eerste km voorbij, nog wat stoeiend met de route in zijn horloge. Mijn linker achilles/kuit was direct aan het protesteren. Niet gek natuurlijk. Normaal loop ik ook niet in het donker om 06:00 's ochtends. Het is wat fris. Iets wat ik normaal wel lekker vind maar nu nog niet echt kan waarderen. Hallucineren leek me wat sterk maar we liepen door bossen met massa's paddestoelen.
En zo liep ik al vrij snel alleen met af en toe een ander hoofdlampje in de buurt, daarna weer wat verder uit elkaar. Het voordeel van het lopen in het donker is dat je de reflectielintjes al van verre ziet. Je hebt dus een idee waar je heen moet gaan. Overigens was de gehele route subliem uitgepijld. Toevallig had ik een route-uitzetter de avond ervoor gesproken. Over 30km had hij een kleine 7 uur gedaan. Wat een helden!
En zo werd het langzamerhand dag. Hoofdlampjes konden af en bij een aantal lopers waarbij ik op dat moment in de buurt liep zag ik al de armsleeves uit gaan. Ik was daar nog wat voorzichtig mee en hield m'n muts op een sleeves gewoon aan. Geen zin om teveel energie te gaan verliezen aan kou. Wel had ik al regelmatig dorst en dronk naar m'n gevoel meer dan gebruikelijk.
Om 08:00 was ik bij de eerste post. Daar even wat gedronken en weer 'snel' verder. Op circa km 30 was er een superglad stuk waar meerdere lopers op onderuit zijn gegaan. Ik denk dan altijd dat het handig is om een midden/voorvoet landing te hebben. Er zit geen afzet in waardoor de kans op uitglijden wat kleiner is. Of dit klopt weet ik niet maar de gedachte geeft me altijd wel vertrouwen om 'gewoon' door te lopen. De achilles/kuit problemen nemen echter niet af en het gebied van zorg lijkt zich uit te breiden naar de hamstring.
Bij de tweede post aangekomen is het veld al wat meer verdeeld. De energielevels zijn daar waar ze moeten zijn. Lopers zijn zich bewust van hetgeen nog komen gaat. Ik spreek Gerben die ook onderuit is gegaan, hij heeft moeite met het vinden van z'n ritme. Na de post haal ik m ook vrij snel in. Mijn strategie om rond de 10kmpu te blijven is in volle werking. Deze derde etappe is er één die ons door de heide loodst, door zachte mosachtige ondergronden waarin je voeten wegzakken, door supermooie natuur. Maar om met regelmaat te lopen is lastig vanwege de ondergrond. Een heftige maar zeer mooie etappe.
Ondertussen gaat de pijn in mijn linkerbeen niet weg. Soms verdwijnt hij wel, maar nooit voor lang. Als ik aankom rond 12:26 bij de derde post besluit ik ook om al mijn aandacht daarop te vestigen. Op de een of andere manier krijg ik het met wat massage allemaal weer soepel, althans zo leek het.
Even flitst het door me heen dat ik bij post 4 altijd kan kiezen om de shortcut te nemen naar de finish. Pim tref ik daar ook aan. Hij geeft aan diverse redenen te hebben bedacht om te stoppen. Ik probeer hem te motiveren maar dat komt niet echt aan. Ik kan me er ook moeilijk tot toe zetten om een overtuigend verhaal te houden vanwege mijn eigen 'zorgen'. Ik eet wat en sla het aanbod af om mijn waterzak bij te vullen. Ik twijfel nog wel of ik mijn klein bidon laat vullen maar besluit om verder te gaan aangezien het er op leek dat mijn spieren weer wat soepel waren.
En wat een mooi pad kwam daar vrijwel direct na het verlaten van de post aan. Alsof ze expres een partij bomen hadden neergelegd. Soms kruipend, soms met de hamstrings ondersteunend grote stappen nemend over de bomen. Het had zo in een klim en klauter parcours kunnen zitten. De last aan mijn achilles/kuit werd minder en ik probeer nog steeds rond de 10kmpu te lopen. Ondersteund door eerst een lichte miezer en daarna een wat heftigere miezer ging de route door zeiknatte weilanden. Ik hou van het groen van de weilanden maar het lange gras kon me gestolen worden.
Met wederom doorweekte voeten vervolgde ik mijn pad. Op km 70 bleek mijn water op te zijn. Toch meer gedronken dan gedacht. Hierdoor kon ik ook niets eten want het enige wat ik bij me had waren kaasblokjes en suikerwafels. Beide moest ik wel weg kunnen spoelen met water. Eten deed ik dus niet, drinken deed ik dus niet.
Verlangend keek ik wel af en toe naar de sloten maar durfde het niet aan. De focus verschoof eigenlijk volledig naar het (gebrek aan) vocht. Ik probeerde mijn gedachten er van af te houden maar dat lukte niet echt. Erg blij was ik dan ook met de aankomst op de vierde post om 14:39 (volgens de tracker).
Als eerste werd er door de vrijwilligers mijn waterzak en kleine bidon gevuld. Vervolgens even gezeten in de stal die vol lag met stro en een x aantal bekers met drinken naar binnen gegoten. Toen ik enigzins weer het gevoel had dat ik kon gaan, ben ik weer op pad gegaan.
Ik had voor het eerst het gevoel dat er een kans was dat ik m kon uitlopen. Wel heftig wat zo'n gedachte met je kan doen. Al vrij snel voelde ik me daarna wat licht in het hoofd worden. Vervolgens een electrolyte tablet in mijn kleine bidon gedaan. Deze bidon in zijn geheel naar binnen gegooid. De maag accepteerde het en het lichte gevoel verdween.
Echter rond km 95 kwam het weer terug en nog wat heviger ook. Met nog iets meer dan 5 km naar de volgende post wist ik niet goed wat ik moest doen totdat ik me bedacht dat mijn focus alleen gericht was op het drinken waardoor ik het eten vergeten was. Door wat te wandelen en het eten van kaasblokjes af te wisselen met het drinken van water ging het weer beter.
Om 17:17 arriveerde ik op de laatste post. Net na een andere loper die Sjirk bleek te zijn. Na wat opmerkingen te hebben uitgewisseld ging ik even bij de picknick tafel zitten om mijn pannekoek te laten zakken. Ik heb daar veel gegeten, ook veel gedronken. Mezelf daarna de ruimte gegeven om alles te laten zakken.
De maag leek nog steeds alles accepteren. Kleine bidon weer vol gedaan met nogmaals een electrolyte er in. Nadat een dame een foto van mijn voeten (sandalen) had gemaakt ben ik verder gegaan. Op voor t laatste stukje. Ik was nu aan het aftellen. Heerlijk. Ik wist dat ik een halve marathon kon lopen. Ik wist ook dat ik dat nu nog kon. Ik had gegeten, ik had gedronken, ik had geen pijn meer.. wat kon er mis gaan?
Ten eerste werkte mijn bidon ineens niet meer mee. Hij danste steeds uit mijn racepack. Daarom maar de bidon in de hand meegenomen. Ik passeerde toen al vrij snel weer Petra en even later Sjirk. Met Sjirk nog een klein stukje opgelopen maar hij had op dat moment iets meer behoefte aan wandelen dan ik. Ik kon nog daargaan op mijn eigen tempo. Dat werd anders toen het donker werd. Met de koplamp op navigeerde ik over donkere paadjes over de hei.
Ik wist niet goed meer hoe lang het nog zou moeten duren. Ik werd ongedurig en pakte maps.me er bij om te kijken hoever het nog was. Dat bleek nog maar zo'n drie kilometer te zijn. Echter ik werd niet blij van de heidepaadjes. Ik liep in een soort van geul die net te krap was om mijn voeten neer te zetten, althans zo voelde het. Vond het op dat moment ook aan sadisme grenzen om dit van 'ons' te vragen.
Ik had gewoon zin om 'op tempo' te lopen naar de thuishaven maar durfde dat niet over deze paadjes te doen. Stapje bij beetje kwam ik toch verder en uiteindelijk was er ineens wat asfalt. Dat kon niet anders betekenen dat ik in de buurt van de finish kwam. Uiteindelijk lag de camping ineens aan de andere kant van de weg waar ik m verwacht had. Maar het was wel de finish.
Na 13 uur en 43 minuten en ruim 122km zat het er op! De warmte van de heaters voelend kwam ik een beetje bij. Heftig allemaal. Erg heftig wat er dan allemaal door je heen gaat. Super om mee te maken. Perfect uitgepijld de route. Overal enthouasiaste vrijwilligers. Na een stevig warme douche was ik klaar voor mijn finishbier en even later ook voor de maaltijd. Lekker napraten met wederom Mieke, Sjirk en Niels. De volgende ochtend, na een warme nacht, nog een gezamenlijk ontbijt kon ik meerijden met Niels!! Openbaar Vervoer had gekund maar met de auto was toch wel zo lekker.
ISU2019 - op voorhand niet zomaar gedacht dat ik m uit kon lopen. Het geloof groeide langzaam. Veel situaties gehad die ik gelukkig ook allemaal heb op kunnen lossen. Ik ben weer een beetje wijzer geworden. Bedankt Winfried/RFR, bedankt Pim / Niels voor het mogen meerijden en het goede gezelschap. Ik leef voorlopig nog even op een wolk.
