In begin 2018, om precies te zijn op 24 februari, na gefinished te zijn op de Sjravele deel 1 hoorde ik volgens mij voor t eerst van Willem en Annemarie dat ze er over nadachten om nog 'één keer' een 100km te organiseren. Iets als Limburgs Zwaarste maar dan meer richting het parcours van de Sjravele deel 1 en 2. Spontaan gaf ik toen aan dat als die er zou komen dat ik zou meedoen. Het kan ook tijdens Castricum zijn geweest.
Veel later in het jaar werd de datum bekend gemaakt. 11 mei zou het moeten gaan gebeuren onder de noemer 'Limburg Loopt Lekker'. Dat was wel even slikken. Die datum is mijn trouwdag dus ik moest 'thuis' wel even wat overleggen. Een andere wedstrijd had ik niet zomaar op deze dag gelopen maar deze, mogelijk laatste 100 van Willem en Annemarie ... daar moest ik toch in ieder geval bij zijn.
Omdat ik ondertussen wel redelijk op de hoogte was van Willem zijn voorliefde voor kleine paadjes, smalle steegjes en dwarsverbanden naar de vele heuvels die Limburg rijk is leek het me praktisch om in ieder geval in de voorbereiding een 'andere' 100km te lopen die niet zo rijkelijk voorzien zou zijn met hoogtemeters als die van de Limburg Loopt Lekker. Daarom me ingeschreven voor Hamme. Dat liep anders dan verwacht door de storm die halverwege opstak. Dus die ervaring kon ik niet meenemen. De zestig van Texel liep daarentegen wel enorm lekker dus die heeft me wel veel vertrouwen gegeven.
Door het EDHn maak ik in 2019 een stuk makkelijker meer kilometers dan in 2018. Veelal toch wat kleine loopjes in pauzes tijdens het werk sterken naar mijn gevoel mijn lichaam langzaam maar zeker. De laatste weken voor de LLL me ook wat meer proberen te richten op t shufflen oftewel het op laag tempo met zo min mogelijk inspanning vooruit proberen te komen. Waar ik eerst toch door van alles werd opgejaagd lukte me dit nu ook midden in Vondelpark. Zonder me ook maar iets van iemand aan te trekken volledig met mijn eigen training bezig. Dat gaf een goed gevoel.
De week voor de LLL had ik nog niet het gevoel dat het heel spannend zou gaan worden. Ik moest en zou deze uitlopen. Geen verwachting van tijd. Dat gaf veel rust. Deze rust werd als enige nog verstoord door een ontstoken oog waarvoor ik uiteindelijk vrijdagochtend toch nog maar wat antibioticazalf voor heb opgehaald bij de huisarts. Vrijdagavond afgereisd naar Heerlen waar ik een nachtje zou overblijven in een hotel. Voorzien van boterhammetjes voor t ontbijt en een stuk of 6 bidons met diverse soorten vocht als hersteldrank en limonade parkeerde ik rond een uur of 22:00 de auto vlak bij t hotel. Onderweg nog even een podcast meegepakt van looppraat. Blijft leuk om de ervaringen van anderen zo aan te horen.
Om 04:30 ging de wekker die ik professioneel negeerde om er 10 minuten later toch snel uit te gaan. Aankleden met toch nog wat twijfel over welk regenjack ik straks zou meenemen. Die beslissing stelde ik uit tot vlak voor de start. Even kijken wat anderen aan hadden leek me niet onpraktisch. Onderweg op een boterham met hageslag kauwend reed ik door een doodstil en verlaten Heerlen. Langzamerhand kwamen nu toch wat zenuwen op gang. Had ik overal aan gedacht? Was ik genoeg voorbereid? Ik schudde dit ook snel van me af. Niets kon ik er nu meer aan veranderen. Dus het had ook geen reden om me ergens zorgen over te maken.
De startnummers werden uitgelegd op moment dat ik binnenkwam door Henri Thunnissen en Annemarie. Willem liep buiten rond, iedereen verwelkomend. Mooi wat voor bedrijvige rust er zo in het uur voor de start kan heersen. Bekenden begroeten elkaar. Niemand lijkt al echt met 'de race' bezig te zijn. Iedereen relaxed. Snel nippend aan een kop koffie of thee. Tijd voor een grap en de laatste wetenswaardigheden.
Om 06:00 worden we weggeschoten door Willem. Zo'n 80 man gaan op pad. Een aantal voor de 80, de meeste voor de 100km. We lopen maar ik loop niet lekker. Het gevoel zit er niet lekker in. Het voelt niet goed dus ik besluit om maar wat afleiding te zoeken. Op de eerste post neem ik even een klein moment voor mezelf. Vrolijke vrijwilligers staan daar al klaar om iedereen te voorzien in dat wat ze nodig hebben. Ik had dat momentje even nodig en besef me dat ik de 'eerste 10' gered hebt. Het slechte gevoel zakt hierdoor weg - nog maar 90 te gaan en een stuk vrolijker ga ik verder.
De volgende 20 gaan lekker. Ik loop in een groepje mee met onder meer Martin, Jasper en Barry. Soms even ouwehoerend. Meestal alleen wat luisterend naar de opmerkingen en de verhalen. Zo gaan de kilometers lekker en hobbelen we met een heel groepje ineens verkeerd. Een lintje wat we niet hadden mogen zien was toch opgemerkt waardoor we op een rondje in de tegenovergestelde richting liepen. Omdat er naast lintjes ook afbeeldingen met pijltjes stonden werd dit na enige tijd duidelijk. Hierdoor werd t groepje wat uiteengetrokken. Bij de volgende verzorgingspost besloot ik dan ook om alleen verder te gaan voor t rondje bij de Keutenberg.
Genieten van de omgeving en de natuur begon ik me steeds beter te voelen. Voorzicht aan de heuvels omhoog, dribbelend alles omlaag en op een rustig tempo de rest lopend. Zo begon ik nu ook af en toe iemand in te halen. Niet goed wetend of ik te langzaam of te snel ging riep Endy me toe dat ik 'gewoon mij gevoel moest volgen'. Gesterkt door deze tip ging ik verder. Op een gegeven moment kwam Laurens, die ook vandaag zijn eerste 100km wilde lopen me achterop. Gezamenlijk liepen we wat km verder waarna hij besloot om net een iets hoger tempo op te pakken.
Na 50km kwam ik daardoor alleen bij t startpunt weer uit. Ik had juist in die laatste 5 km wat last van m'n maag gekregen. Niet dat hij volledig op de kop stond maar meer de aanzet er toe. Robert, waar ik eerder mee had gelopen tijdens een Sjravele-tocht, hoorde dat en bood mij zijn Rennie's aan. Na enige twijfel dit toch maar aangenomen. Ik had genoeg evaring hoe het met mijn maag ging als ik er niets aan deed. Nu maar eens kijken wat er zou gaan gebeuren als ik er wel wat aan deed. Zonder verdere materiaal of kledingwijzigingen ging ik weer op pad
Exact zoals Robert had beschreven verliep t proces. Even voelde mijn maag erg vol aan maar na een aantal kilometer keerde de rust weer terug en kon ik verder zonder noemenswaardige klachten. Dit gedeelte had ik eerder in t jaar al een keer gelopen. Toch kwamen vele dingen me volledig onbekend voor. Bij de volgende tussenstop kwam ik langzamerhand in een groepje terecht van Paul, Maarten, Theo en Laurens.
Het leek me wel erg prettig om verder niet het hele stuk in mijn eentje te moeten lopen. De loopervaring in dit groepje spatte er van af. Door de routine - het structureel heuvel opwaarts wandelen raakte m'n lichaam niet overstressed of uitgeput. Grappig was ook dat in beginsel iedereen gewoon van mij wegwandelde. Met lopen moest ik steeds iedereen weer inhalen. Naar mate de wedstrijd vorderde kreeg ik daar wat meer grip op en uiteindelijk lukte het me om iedereen wandelend bij te kunnen houden. Misschien was ik in mijn eentje sneller geweest. Misschien had ik mezelf over de kop gelopen. Het doel voor vandaag was simpelweg uitlopen en heel weer thuiskomen. Met name dat laatste is wel erg belangrijk op je trouwdag.
Langzamerhand begon ik wat last van een hiel te krijgen. Ik ontdekte dat ik te lage sokken had aangedaan waardoor het bandje van mijn sandaal, dacht ik er te direct op zat. Ik meende dat dit kwam door het schuren. Gelukkig kon ik wat tape van Maarten krijgen. Alhoewel de huid niet kapot leek toch maar even de hiel ingetaped. Dit bracht enige verlichting. Wederom iets wat ik standaard mee moet nemen bedacht ik me.. Na enkele kilometers kwam de pijn weer terug maar was nog wel hanteerbaar. (De dag er na bleken het geen blaren te zijn maar meer een soort van drukpuntpijnen. M'n voeten zijn blijkbaar door de dag heen toch wat opgezwollen waardoor de sandaal te strak is gaan zitten. Iets om voortaan beter in de gaten te houden)
Een ander probleem vond ik vervelender. Namelijk mijn horloge haar batterij leek het langzamerhand te begeven. De status van de batterij stond verontrustend laag. Het zou toch niet zo zijn dat ik op mijn eerste 100km dit net niet geregistreerd zou hebben .... Uiteindelijk in de laatste paar kilometer toch maar het groepje losgelaten om een eindsprint te houden tegen de accuduur in van mijn horloge. En zo kon ik uiteindelijk mijn eerste 100km volbrengen. Willem stond klaar om me op te vangen. Fantastisch dit gevoel!
Na even te zijn bijgekomen naar de auto gelopen en daar besloten om toch maar zo snel als mogelijk naar huis te gaan. Ik voelde me nog redelijk fit en onder begeleiding van The Boom Room op Slam rap naar Woerden gereden. Nu eerst even goed bijkomen.
Willem, Annemarie en alle vrijwilligers enorm bedankt voor deze ervaring. Deze dag heb ik enorm veel geleerd. Over het 'hoe een 100 te lopen', over het 'wat minimaal mee te nemen' over de lol die je kan hebben onderweg, over dat 'zware momenten daadwerkelijk momenten kunnen zijn', over ... teveel om op te noemen. Zou ik genoeg hebben geleerd om dit een volgende keer nogmaals te doen? De toekomst zal het uitwijzen. Ik ben in ieder geval een enorme ervaring rijker.
