webzwerver

home » video » rss » twitter

'Heb je er zin?' in vroeg Marcel vlak voor de race. Marcel en ik volgen elkaar al enkele jaren via Strava, maar hadden, ondanks dat we beiden in Woerden wonen, elkaar nog nooit in het echie ontmoet.

Ik twijfel over het antwoord en misschien was dat al een teken aan de wand. De focus was er niet helemaal, terwijl ik normaliter in mijn eentje naar een wedstrijd toeleef waren we nu het het gehele gezin een paasweekend op Texel. Enorm gezellig maar daardoor leefde ik steeds tussen twee gedachten in. Zucht ... de macht der gewoonte slaat terug als er afwijkingen zijn. Toch ben ik er van overtuigd dat afwijkingen goed zijn en geen invloed moeten hebben om mij prestatie, zeker gezien het niveau van mijn hardloop-episodes.

Tuurlijk had ik er zin in, echter het weer (de wind) stond me al iets tegen, vanuit de strandmarathon van Den Haag wist ik dat de wind heftig om zich heen kon slaan. Naar mijn gevoel was het zeker geen windkracht 3-4. Maar goed het hele spul startte om 10:35. Wat onrustig liep ik te zoeken naar een goed groepje wat ongeveer hetzelfde tempo liep. Echter iedereen leek, naar mijn gevoel, met een halve marathon bezig te zijn en niet met een ultra van 60km.

Op het eerste stuk strand liep het lekker, ik kon mooi meelopen, pakte af en toe een rug (of twee) en af en toe vol de wind. Tempo ging ook mooi, het liep eigenlijk beter dan ik op voorhand had verwacht. Toch duurde dit stuk strand me net iets te lang, ik meende de Koog al te herkennen maar dit bleek later onzin te zijn. 

Bij de passage van het eerste wisselpunt werden we als helden toegejuicht, mooi is dat :). Tijdens het stuk door het bos kon ik mooi even wat eten en bijkomen. De bedoeling was om bij het tweede stuk strand weer met een stuk of wat mensen mee te lopen maar dit slaagde niet geheel. Toch mooi een eigen tempo weten te pakken en te genieten van de wind en het opwaaiende zand, strandlopen is nat, strandlopen is zwaar, strandlopen is mooi.

Bij de opgang, nu wel voorbij De Koog stond de hele familie te juichen, in d'r enthousiasme vloog m'n dochter nog onderuit. Zelf was ik al behoorlijk in een zone gekomen waardoor ik er eigenlijk enorm van schrok. Snel verder over de rand om een hagelbui te verwelkomen. Naast de koude voeten nu even helemaal koud geworden.
Het lukt om toch weer een mooi tempo te pakken tussen de 5:30 en 5:50. Ik ging goed..

Aan het eind van dit gebied moesten we een soort van dijk / verhoging over. De groep waar ik half en half in meeliep ging mij te snel eroverheen en met name te snel ervanaf. Daar heb ik toch wat huiver aan over gehouden na de LimburgsHalfzware. Nu de wind weer vol tegen kreeg ik meer moeite om het temp vast te houden. Uiteindelijk na circa 30km naderden we een duinachtig gebied wat een paar keer op en neer ging. En daar was het vrij snel afgelopen.

De rechterheup en knie, maar met name de heup, begon ineens op te spelen. Met een pijnscheut per stap vloog mijn motivatie en zelfvertrouwen onderuit. Zo wilde ik niet nog 30km lopen. Na een paar keer te zijn gaan wandelen om te kijken of het overging en de pijn eigenlijk alleen maar erger werd besloot ik de handoek in de ring te gooien.
Ik wandelde verder naar de Robbenjager alwaar ik werd opgehaald door mijn vrouw die ik in de tussentijd gebeld had.
De 60vanTexel was voor mij voorbij.

Het besluit om te stoppen was op dat moment heel makkelijk, ik voelde er ook weinig bij. Het was gewoon de beste beslissing. Nu voelt het anders. De drang om zelf wat unfinished business af te gaan handelen is groot.
Wordt vervolgd.

Nooit zou ik zo'n drukke marathon gaan lopen. Geef mij maar de kleinere rustigere loopjes waar zeg max een paar 100 deelnemers zich voor hebben ingeschreven. Geen heisa met al die mensen om je heen, geen toeters en bellen niets van dat alles. Zo heb ik me ook ingeschreven voor een redelijk grote loop, de 60 v Texel waar zo'n 600 deelnemers aan mee gaan doen. 60km over Texel hobbelen vereist echter wel een goede voorbereiding. En daar schort het de laatste tijd wat aan. 

Sinds het niet starten op de SallandTrail wegens een lastige enkel loopt het nog niet zo makkelijk. Enorm tijdgebrek is een tweede oorzaak waardoor ik de afgelopen weken slechts twee keer per week kon trainen met een 30km op de 5tot50van krimpen als hoogtepunt. Echter ik vond dat ik nog een lange duurloop moest doen om te kijken of mijn lichaam haar goedkeuring kon geven aan mijn plan om een afstand te gaan lopen die net wat meer is dan die van een marathon.

En toen bood twee weken geleden iemand mij ineens een ticket to Rotterdam aan... Na lang twijfelen en enkele nachten er overheen te hebben geslapen heb ik uiteindelijk zijn aanbod afgeslagen. De aversie tegen de drukte won het van de wens om daar de duurloop te doen. De duurloop zou ik doen op een hiervoor speciaal vrij te nemen middag. Echter zoals het al met de hele voorbereiding gaat, liep ook die planning in de soep. Door diverse oorzaken lukt het niet om die dag zo'n 3 uur te lopen.

De dag er na de knoop doorgehakt, toch maar meedoen met Rotterdam. Het idee om daar te lopen had me toch wat geprikkeld. Misschien viel de mensenmassa uiteindelijk toch nog mee. Via-via aan een ticket weten te komen en gestart met de voorbereiding... een paar dagen later was het namelijk alweer zo ver.

Zondagochtend 9 april met de eerste trein naar Rotterdam, alle spullen mee in m'n AK-UD3.0. De small edition, want voor de medium edition ben ik blijkbaar niet breed genoeg. Dus in korte broek om 07:15 naar het station lopen, in stijl natuurlijk dus ook over dit traject werd tijd opgenomen. Op het station bleek dat meerdere lopers hetzelfde idee hadden opgevat. Na een half uur treinen kwamen we aan op Rotterdam CS, startbewijs opgehaald en een plekje in de zon opgezocht om het niet te koud te krijgen.

Een drie kwartier voor starttijd toch maar m 'n startvak (wave 3) ingegaan. Bijzonder hoe zoveel mensen met hetzelfde doel samen staan maar toch ieder apart in hun eigen wereld lijken te zijn. Om 10:20 ging voor ons het kanon af en daar gingen we. De pacers voor 4 uur starten zo'n 20meter voor me. Ik had me voorgenomen om daar een beetje bij in de buurt te blijven maar dat was redelijk lastig. Een hele groep had zich datzelfde voorgenomen en dat werd me een beetje benauwd. 

Bij de eerste spons/drankpost lukte het me om net voor de pacers te gaan lopen zodat ik wat meer ruimte om heen had. En voorts hobbelden we over de brug, continue allemaal mensen aan de kant, drumbands, beats noem het maar op, voldoende afleiding :) Tot zo'n 20-22 km liep het lekker, daarna kon ik moeilijker een tempo vasthouden. Elke kilometer ging ik net wat langzamer lopen. Gek wat dat psychologisch met je doet. Continue mensen die je inhalen en dat leek ik ook zo maar te accepteren.

Na kmpunt 25 ging het tempo nog wat meer omlaag, de eerste keren had ik mooi bij de laatste kraampjes mijn water kunnen krijgen, doordat ik nu met name rechts van de weg liep kwam ik nu meer in de knoei met andere lopers die bij het eerste het beste kraampje hun water wilden halen. Tactisch gezien nog duidelijk iets waar ik aan kan werken. Na 30km zakte het echt in, rond de kralingse plas. Pas weer op de terugweg daarvan rond de 37km kon ik me herpakken en leek ik me niet meer stilzwijgend te accepteren dat iedereen sneller was. 

Uiteindelijk op de coolsingel terecht gekomen onder de finishboog door die wat mij betreft ook prima 1.5 kilometer eerder er had mogen staan. Totaal andere omstandigheden dan mijn eerste marathon, de zwarte marathon van Den Haag. Toch mooi om meegemaakt te hebben. Het lopen in een mensenmassa is toch heel wat anders dan in je eentje strijden op bijvoorbeeld de heide. Beide heeft zijn charmes, nu zorgen voor een goed herstel, op naar Texel!

Eigenlijk had ik vanavond vol energie moeten zitten , completely overloaded met carbs, outfit en gear klaar om morgenochtend vroeg te vertrekken naar de sallandse heuvelrug. Maar dat is dus niet het geval.

Geen energie door een week griep, gehinderd door langerlopende blessures als enkel en knie was er maar één weg te gaan en die hield in dat ik Bertus mijn afmelding moest gaan doorgeven. De verleiding om op zijn vraag in te gaan om een kortere route te nemen was groot. Die heb ik kunnen weerstaan. Herstel staat nu voorop.

De eerste grote uitdaging op het lijstje kan nog niet worden weggestreept...

Als je niet loopt heb je ineens tijd over. Tijd om eens goed te kijken naar alle apps die je gebruikt. Bij toeval kwam ik een app tegen die belooft de opensource tegenhanger van evernote te zijn/worden. 

Turtl belooft je notities versleuteld en veilig te bewaren. Je kan turtl gebruiken als password manager, bookmark manager en inderdaad als vervanger van evernote. Bestanden worden ook volledig geencrypt.

Turtl maakt gebruik van rethinkdb, een opensource JSON database. Al je data kan je op de servers van turtl bewaren. Als dit niet veilig genoeg voor je is kan je turtl op je eigen server installeren. En dat zijn natuurlijk altijd leuke projecten om uit te proberen.

Via een post in google groups kan je alles makkelijk installeren. En zo heb je in enkele stappen je eigen volledig versleutelde notitieomgeving.

De tweede wekker is gegaan. Je ligt nog even in bed. Je neemt geen pijn waar in je enkel en draait langzaam je voet. Een felle korte pijnscheut schiet door je enkel omhoog naar je hersenen gevolgd door een naar het lijkt ietwat verschuivende spier/pees die *klikt*. 

Je voelt het direct ... het is de juiste klik. Het zit weer op de goede plaats. Op deze klik moest gewacht worden. Nu langzamerhand de spieren weer gaan belasten zodat alles wel op zijn plaats blijft. Eén minder functionerend onderdeel verdwenen, nog één te gaan.