De dag 'erna' is nog niet eens geweest. Het is meer de middag-after. Een moment waarop ik graag nog had geslapen maar daar later meer over. Laten we beginnen met het begin, de feitelijke uitvoering na maanden van voorbereiding.
Vrijdagochtend 31 januari 2020 zit ik 's ochtends de laatste spullen in mijn rugzak te proppen. Hij oogde zo ruim maar nu kom ik toch haast ruimte tekort. De laatste twijfels worden omgezet in keuzes. Met een propvolle rugzak wandel ik naar t NS station om daar de trein naar Castricum te pakken.
Na een reis van 1,5 uur kom ik daar aan. Het enige wat ik nog niet op voorhand had geregeld was vervoer (taxi) van t station naar De Deining. 3 taxibedrijven gebeld. 3 konden niet. Als alternatief dan maar een OV-fiets of hopen dat er een taxi staat te wachten.
En daar zag ik zowaar een taxi staan. De chauffeuse moest eerst even overleggen omdat ze eigenlijk een ingepland ritje over een kwartier had. Na akkoord van de centrale stapte ik blij in. Aangekomen bij t strand om 11:45 viel als eerste de wind op. Rinus was ook net aangekomen met de bus en stond, net als ik, wat foto's te maken van de zee.
Mooi op tijd zodat ik nog de eerste start kon meemaken. Een hoop bekende gezichten. De bekende stress, voorafgaande aan de start van een wedstrijd die bij iedereen aanwezig was, resulteerde in een rustige groep mensen die gezellig met elkaar kletsen ondertussen de laatste controles uitvoeren en de laatste kledingstukken aanhijsen. Ervaren mensen, stuk voor stuk. Mooi om te zien.
Na een korte speech van Rinus ging de groep op pad. Zelf had ik me aangemeld voor de start van 13:30. Met een kop koffie de laatste voorbereidingen doen. Startnummer op de rugzak bevestigen zonder dat deze lek wordt door de speldjes. Sandalen aan etc... Ondertussen komen wederom bekende gezichten als Heiko, Robert, Monique en Berry binnen. Hetzelfde ritueel vindt plaats en om 13:30 mogen we weg.
Vrijwel van start af loop ik vooraan. Terwijl iedereen hetzelfde idee heeft om rustig te starten. Na een tijdje loop ik samen met, wat later blijkt, ook een Arjan te zijn. Rustig ouwehoerend vliegen de kilometers om. We komen ossen tegen in de duinen, schapen op de weg en hebben de wind vol achter. We proberen beide rustig te blijven lopen op een tempo wat relaxed aanvoelt.
Ondertussen worden we ingehaald door iemand met muziek op, volledig in zijn zone. Later komt Robert ons ook achterop. De manier waarop hij loopt ziet er niet florissant uit. Maar Robert is hard, hij gaat door.
Eenmaal op t strand is de kracht van de wind pas echt goed merkbaar. Ondanks dat hij vol in de rug is zakt ons tempo toch wat weg dan tijdens het (verharde) lopen in de duinen. Halverwege besluit ik toch maar om m'n jas aan te trekken.
Wind staat vol op de schouders en ik voel al dat ze wat stijf worden. Ik had zelfs al moeite met de rits... Beide droegen we nog wel een korte broek. Toevallig ook nog dezelfde #hoevaakkomjedattegen? Het ouwehoeren was wel al een stuk minder geworden. Ieder lopen we op ons eigen stukje strand in onze eigen wereld. Af en toe een opmerking is meer dan genoeg. Ik eet zo af en toe wat kaas of winegums. Water drink ik weinig.
Later stoppen we nogmaals om de hoofdlampjes om te binden.
Eenmaal bij Den Helder mogen we weer van t strand af en lopen weer verhard. Het wordt ineens een stuk warmer doordat de wind niet vol staat te blazen. Handschoenen uit en jasje open maakt het iets relaxter. Ik wil wat haast maken om snel bij het hotel te zijn, Arjan had juist exact het tegenovergestelde (bleek later) en begon wat vaart te minderen.
Uiteindelijk lopen we samen na ongeveer 5 uur en 40 minuten het hotel binnen. De hele crew is daar aanwezig. Het echtpaar Vermeulen gaat net weg. Een aantal is een bordje pasta aan het eten. Sommigen kijken wezenloos voor zich uit. Anderen komen net binnen voor hun start van 21:00. Zeer gemengd gezelschap dus. Ik voel me goed. Wil eigenlijk niet te lang rusten en het gevecht met de wind aangaan.
Na overleg met Arjan besluiten we iets voor 20:00 te vertrekken. Hij gaf aan mijn tempo iets te hoog te vinden. Ik had zoiets van - tegen de wind ben ik niet goed - dus dat zou op de terugweg goed moeten komen. Het leek me in ieder geval een voordeel om met z'n 2n op pad te gaan, dus daar wilde ik wel in investeren.
Als we het hotel uitlopen en op de dijk terecht komen komt de wind al aardig tot zijn recht. Het regent ook lichtjes. Na 5km lopen we 'echt' het strand op en krijgen de wind vol van voren. Het 'tempo' knalt inéén. Later begrijp ik dat het windkracht 7 (Bft) was. Windkracht 5 vind ik al heel wat. Windkracht 6 vind ik veel. Windkracht 7 is een sloper. Los van elkaar leveren we onze eigen strijd. Onze basistempo's blijken toch teveel te verschillen. Rond km 65 loop ik alleen.
Mijn poging om een en hetzelfde tempo te lopen houdt, naar mijn gevoel, redelijk stand. Ik wist dat op km 80 de post in Petten zou zijn. Een uitgelezen moment om toch maar een lange broek aan te trekken. De knie begon toch wat pijnlijk te worden door de wind. Daarbij kregen we ook zowaar wat buien over ons heen. Vlak voor Petten ging het echt los. Zeiknat geregend (de broek dan). De jas hield zich prima. Het zag er naar uit dat mijn garderobewissel net te laat zou zijn.
Behoorlijk koud geworden loop ik de trap op. De zeer behulpzame vrijwilligers helpen me met de clipjes van mijn rugzak losmaken, het vullen van de waterzak en ze vissen ook nog mijn regenbroek er uit. Zelf hadden mijn handen daar wat moeite mee door de kou. Het was er wat chaotisch. De regen van zonet had het vuur uitgekregen. Veel mensen gaven er de brui aan. Zelf probeerde ik me te focusen op mezelf en weer snel op pad gegaan. Klappertandend en bibberend liep ik weer t strand op.
De enige remedie was om weer te 'hardlopen'. Dat hielp om weer een beetje op temperatuur t komen. Ondertussen liep ik ook zoveel als mogelijk in het donker zonder hoofdlamp aan. Met de zee aan de rechterhand en de wind vol tegen als richtingaanduiders kon er niet veel misgaan qua verdwalen.
Door een vreemd gevoel aan mijn sandaal moest ik toch stoppen. Het bleek dat een bandje zo 'verzand' was geraakt dat het klittenband niet meer goed werkte en los was gegaan. Hierdoor liep ik eigenlijk op 1 sandaal en 1 slipper. Niet ideaal met nog meer dan 50km voor de boeg. Zo goed en kwaad als het kon alles schoongemaakt en weer verder.
Meter voor meter kwam ik vooruit. Nog steeds net iets te koud. Doorzwoegend kwam me op rechts ineens een treintje van 50kmlopers me voorbij. Ze liepen een tempo waarop ik makkelijk kon aansluiten. Heerlijk om even in de luwte te lopen. Dat ging goed totdat ik de koppositie moest overnemen. Met ziel en zaligheid kweet ik me van mijn taak waardoor mij maag eigenlijk direct ging protesteren.
Net voor de omloop om de Laguna stopte ik met het kopwerk en moest daar direct de prijs voor mijn ijverigheid betalen door te stoppen, mijn maag bij laten komen, even wachten en op adem te komen. Weer werd ik kouder. Het pad langs de Laguna was van mulzand met enkele opstapjes. Deze opstapjes in het zand vond ik lastig. Ik had moeite om evenwicht te bewaren en moest goed denken hoe ik mijn voeten moest neerzetten.
Het liep wat uit de hand kreeg ik het gevoel. Ik had geen volledige controle meer. Gelukkig was er na de Laguna nog een huisje waar ik even in de luwte/droogte mijn tas er bij kon pakken. De laatste verdedigingslinie uit mijn assortiment moest maar worden ingezet. Een trui van Merinowol was de truuk. Daarvoor moest wel mijn jas uit en lamp af.
Dat ging beduidend minder vloeiend dan normaal. Maar na wat gepruts had ik alles aan. Tevens mijn laatst bedachte list toegepast. Oortjes ingedaan met een MP3player vol met muziek. Ik loop nooit met muziek, maar het was misschien een manier om positief te blijven nadenken.
Grappig hoe snel je kan vergeten dat het waait. Dan loop je vanuit de luwte, met muziek op je oren, en 'ineens' klapt de wind en de regen weer over je heen. Ondertussen zie ik vrijwel niets meer door mijn bril vanwege de opgedroogde regen of de natte regen in cominatie met het zand. Als ik op mijn horloge (met mijn lamp) even wil kijken en daar even mee bezig ben loop ik zo naar rechts de zee in.
Verrast dat dit me kan overkomen doe ik mijn lamp uit en vervolg mijn weg. De oortjes ondertussen zijn blijkbaar niet helemaal op mijn oren afgestemd. Dan gaat de linker uit mijn oor, dan de rechter. Als ik druk bezig ben om mijn rechteroortje in te doen loop ik zo weer de zee in...
Langzamerhand, na wat rekenwerk dringt het besef door dat ik gemiddeld 4 uur over 25km doe. Het extra rondje om de 130 vol te maken is ook 25 kilometer. Het voelt niet direct zo dat ik dat ga halen. Het vooruitzicht dat ik nog een 15 - 20 km moet lopen stemt me echter goed. Dat moet haalbaar zijn.
Het lopen gaat echter steeds slechter. Ik probeer aan de hand van de muziek te lopen. Eén nummer wandelen, één nummer hardlopen en zo door. Ik zie een donker gebied voor stenen aan zie en het lichte gedeelte als een pad om er doorheen te komen. Ik besluit het pad te nemen om niet over de glibberige stenen te moeten. Al snel merk ik dat ik door een soort van waterstroom loop. Balen denk ik. Totdat ik mijn licht aan doe en zie dat er geen stenen liggen maar dat het gewoon zand is.
Het 'nummer hardlopen' is vervangen door '20 secondes lang hardlopen' en wordt steeds minder. Alleen als ik het echt koud krijg probeer ik weer wat te 'hardlopen'. Er rest mij niets anders dan op mijn manier te 'speedhiken'. Iets wat ik niet kan maar toch noodgewongen moet doen. Het idee om stokken bij de hand te hebben spookt al een tijd door mijn hoofd. Het lijkt me erg handig.
Kilomer voor kilometer gaat langzaam voorbij. Ik mag heel weinig kijken op mijn horloge omdat ik anders zie dat ik weinig opschiet. Dat helpt. De muziek houd me ook bezig totdat deze ophoudt. Batterij leeg flitst door me heen. ... Balen ik moet nog zeker een uur. Maar goed - wat niet is - dat is niet. Even later schrik ik op van een stem. Ik weet zeker dat er niemand in de buurt is. De muziek begint ineens weer te spelen. Blijkbaar een corrupt MP3 bestand tussendoor ...
Ik voel me sterk, maar ook leeg. Ik weet dat ik het wandelend ga redden maar weet ook dat het allemaal op t randje is. Koud, nat, erg weinig energie... Het is niet erg meer om op 105 te stoppen. Ik heb zin in de vla, in het haardvuur, in even een praatje maken, in alles wat er op De Deining te gebeuren staat. En langzaam komen de lichten van De Deining ook in zicht. Heel langzaam.
Plots wordt ik ingehaald door iemand die nog weet te dribbelen in combinatie met stokken. Precies zoals ik het had bedacht. Ik kan echter met geen mogelijkheid meer bijblijven. Met een laatste eindsprint kom ik toch vlak achter hem binnen in De Deining.
Ik geef aan te stoppen en laat me neerzetten door Ton bij het haardvuur. Het grote 'wezenloos voor je uitstaren naar de vlammen' is begonnen. Ik voel me tevreden, de voorbereiding is niet voor niets geweest. Ik ben blij. Rinus, Henri, Ton en alle vrijwilligers enorm bedankt!
Afsluitend:
Doordat ik door een aantal lieve mensen naar het treinstation ben gebracht kon ik om 08:10 in Woerden zijn. Daar stond mijn vrouw klaar om me op te halen #loveyou. Snel m'n spullen opruimen en douchen om naar bed te gaan. Ondertussen was me al wel duidelijk dat de nieuwe buren vandaag gingen klussen. Op moment dat ik in bed ga liggen blijkt dat de tegels van de badkamer er af moeten. Met een klop/trilhamer in het beton naast je is het lastig slapen. Uiteindelijk 1.5 uur me hiervoor kunnen afsluiten. Daarna was het niet meer te doen. Ik hoop niet dat ze morgen ook gaan klussen... :)
