Mi Mil'Kil 2021 - 500km Lignac - Lodève
Maar goed er is altijd een begin. Het begin van deze race begon, voor mij, in Woerden aan het eind van de middag op vrijdag 2 juli waar Erwin met onze gehuurde camper voor komt rijden. Ik heb veel spullen mee, ik weet niet wat ik allemaal kan en moet verwachten maar uiteindelijk ligt de camper ligt behoorlijk vol. Het zal wel iets handiger kunnen want we gebruiken nauwelijks de kastjes om spullen op te bergen. Al mijn spullen liggen in de tassen die op t bed staan.
Na een pizza te hebben gegeten gaan we rond 17:45 weg, om direct om te keren en nog twee luchtbedjes mee te nemen aangezien de tweede slaapplek toch wat krap in de camper leek te zijn. Op weg naar Frankrijk! De reis gaat voorspoedig. We krijgen geen paspoort of corona-checks en kunnen ongehinderd doorrijden naar t zuiden.
Om ons beiden even voor te stellen. Erwin is in dit verhaal de begeleider, de coach, de kok, de chauffeur en buitengewoon ervaringsdeskundige. Hij heeft een zeer uitgebreide loopCV met tal van dit soort meerdaagse loopjes en is in deze mijn steun en toeverlaat. Ik, Arjan, ben in deze de nieuwkomer en de loper met een wat meer bescheiden loopCV waarvan hopelijk deze Mi Mil'Kil een nieuw hoogtepunt gaat worden.
De Mi Mi'Kil is een non-stop wedstrijd over 500km van Lignac naar Lodève. JB is de zeer ervaren race-director die al meerdere van dit en vele langere loopjes heeft georganiseerd als de Trans Gaule en ook het grote broertje van de Mi Mil'Kil, de Mil'Kil (1000km).
Toen het idee ontstond om hieraan mee te doen heb ik meteen vanaf het begin aangegeven om de wedstrijd als een etappeloop te zien. Dus niet oneindig doorlopen in de nacht. Maar proberen per dag een bepaalde afstand of stad te gaan halen en daarna ook gewoon lekker de rust te pakken. Het doel is om te finishen. Eventueel binnen de 5 * 24 uur.
Maar goed we zijn nog maar kort onderweg en als de nacht start lijkt het me langzaam toch wel handig om wat slaap te pakken. Achter in de camper gooi ik mijn slaapzakje uit en ga liggen. Erwin blijft stug doorsturen en houdt de camper op de weg. Het slapen lukte, ondanks enkele onderbrekingen, beter dan verwacht. Zeker toen we uiteindelijk bijna bij Lignac waren schudde en trilde alles lekker door elkaar. Na wat zoeken herkenden we de ingang die JB had geappt. Daar tegenover was een parkeerplaats waar we parkeerden om snel nog even wat slaap te pakken.
Om 05:45 ging alweer de wekker. Ik verzamelde m'n loopspulletjes voor die dag en liep het terrein op om m'n startnummer en tracker te halen. Al snel kwam ik JB tegen. Hij gaf me de benodigde informatie, nodigde me uit voor het ontbijt en koffie maar gaf ook aan dat we al redelijk snel naar de startlijn zouden gaan. Erwin was ondertussen ook alweer wakker. Het/mijn idee voor de eerste dag was iig dat ik een heel eind solo zou lopen zonder verdere ondersteuning zodat hij nog wat extra slaap kon pakken.
Om me heen kijkend zag ik dat ik in ieder geval niet de oudste was. Er heerste een hele ontspannen relaxte sfeer waarin grappen werden gemaakt, oude bekenden werden omhelst of een vuistbegroeting kregen. Een bijzondere groep mensen die, zoals ik later leerde, als een soort van familie al jarenlang dit soort en veel langere loopjes gezamenlijk onderneemt.
Dag 1 - "De start" Lignac - Bourganeuf
In Lignac, bij het stadhuis, werd een lijn op de grond gekalkt. Alle lopers werden achter deze lijn geposteerd. Er werden wat dingen gezegd in het Frans wat ik allemaal niet echt meekreeg aangezien mijn kennis van de Franse taal niet bijzonder uitgebreid is. Stipt om 07:00 vertrokken we. Stipt om 07:10 begon ook een lichte regen die ons die morgen nauwelijks meer zou verlaten.De eerste dag was tegelijkertijd ook de meest 'sociale' dag. Erwin kent veel lopers waardoor ik met verschillende mensen in gesprek kwam. Solo-lopers die de 500km zonder ondersteuning aangingen en klagen over alle campers die steeds voorbijrijden om lopers te voorzien van een natje en een droogje. Crocsman die altijd op z'n crocs(sandalen) loopt. (Het geeft altijd wel direct een klik, sandalista onder elkaar). Fabrice die voor de tweede keer in drie weken deze tocht onderneemt, maar nu zijn vorige tijd wil verbeteren. Een kleurrijk gezelschap met allemaal een eigen verhaal.
Ik hobbel lekker mee en kom langzaam in m'n eigen tempo. Verbaas me wel over het feit dat we net naar Midden-Frankrijk zijn gereden om in de regen te gaan lopen maar goed. Zolang het bij deze regen en temperatuur blijft hoor je mij niet klagen.
Rond de middag neemt de regen af. Erwin had niet echt de slaap kunnen vatten, dus hij was ook alweer onderweg. Ondanks dat het voor mij het hoofddoel was om te finishen werd ik toch wat gegrepen door de 'wedstrijdkoorts'. Ik baalde als ik werd ingehaald tijdens een pitstop en probeerde het verschil weer daarna kleiner te maken. Totaal onzinnig als ik hier nu op terugkijk, maar goed af en toe probeer je eens wat.
In de middag kwam ook wat vaker de zon door waardoor langzamerhand alle kleren en spullen konden opdrogen. De korte nacht had toch wel z'n impact. Ik was blij om uiteindelijk in Bourganeuf aan te komen. Als eerste loper stopte ik voor die dag. Uitgeteld zaten we beide op de kampeerstoelen op een camperplaats vlak langs de route met uitzicht op het stadhuis/kasteel van het stadje. Eén voor één kwamen de lopers langs om vrij snel uit het zicht te verdwijnen verder het Franse land in.
Ik viel buiten al snel in slaap. Erwin had het ook gehad voor de dag. Dus na het eten van een pastamaaltijd waren wel allebei blij om te kunnen gaan slapen.
Dag 2 "Goed" Bourganeuf - Neuvic
Zoals gehoopt was de nacht goed. Beiden hadden we goed geslapen. Enigszins onwennig ging ik weer rond 06:00 op pad. Twee krentenbollen in de handen, rustig wandelend bergop. Ik lig vrijwel achteraan in het veld. Alle lopers zijn mij in de avond of nacht gepasseerd. Een enkeling die bij ons op ook op de camperplek stonden was al vertrokken. Ik voel me wat lui in vergelijking met al deze andere lopers die langer doorgaan dan wel eerder starten.
Maar goed een strategie is een strategie. Toen het lijf weer wat losser was merkte ik dat ik wel weer redelijk goed kon hardlopen. Zo gezegd, zo gedaan. Grofweg liep de route langzaam omhoog tot het plateau van de 1000 koeien. Ik geloof niet dat ik er zoveel heb gezien maar goed. Omdat ik me redelijk goed voelde ben ik doorgelopen tot Neuvic waarbij ik op een dagtotaal van 99km kwam. Daarna terug met de camper naar Camping le Vianon in Palisse. De hoop was gevestigd om een goede douche te pakken. Het water bleef echter net te koud voor mij.
Het was wel erg lekker om even een schoon gevoel te hebben. In nacht kregen we nog behoorlijke stortbuien en onweer over ons heen. In de camper was het daardoor redelijk benauwd. Beetje rommelige nachtrust.
Dag 3 "Zwaar" Neuvic - Aurillac
In de ochtend, met de camper vanaf de camping naar Neuvic langs verschillende deelnemers gereden. Alles zit nog redelijk dicht bij elkaar, behalve de toplopers die tientallen kilometers voorop liggen. Het was een goede keuze geweest om gisteren al naar Neuvic te lopen. Hierdoor kon ik met goede moraal de bus uit en op pad. Erwin ging weer terug naar de camping om nog een aantal zaken te regelen.Na twee dagen met een overwegend nat en koel karakter beloofde dit een warmere dag te gaan worden.
Vanuit Neuvic loopt de weg langzamerhand omlaag naar de Dordogne. Een mooi stuk van de route. Schilderachtige plekken waar mensen wonen. Via de Pont de Saint Project kom ik aan de andere kant van de rivier. Daar start een klim met haarspeldbochten, je weet dus dat de weg behoorlijk steil is. Dat voel je overigens ook wel. Ik loop links van de weg, gooi regelmatig een arm uit zodat tegemoetkomend verkeer me op tijd ziet. De Fransen reageren hier goed op, ze remmen snel af waardoor ik me veilig voel.
Door t klimmen voel ik me voeten wel. Dit is niet gek natuurlijk op dag 3, dus ik besteed er verder weinig aandacht aan. Dan krijg ik een melding dat m'n horloge niet is opgeladen. M'n horloge is de backup in navigatie. Daarbij neemt het alles op. Dus ik baal behoorlijk totdat ik me realiseer dat ik een reservehorloge heb meegenomen. Nu maar doorlopen totdat ik Erwin ergens tegenkom.
De horlogeruil gaat soepel. En verder loop ik op dit bijzonder mooie deel van de route. Mooi groen met een langzaam tevoorschijn komende zon. Het is wel genieten dit stuk. Ondanks de schoonheid kom ik niet in de flow van de dag ervoor. Misschien omdat ik op voorbaat al een beetje angstig ben voor de zon. In ieder geval gaat de weg vandaag meer op en neer qua hoogtemeters. Vanaf Salers gaat het vrij steil naar beneden. Met de handrem erop en voorzichtig naar beneden.
Ergens halverwege op de dag ontdek ik dat m'n rechterenkel wat dikker lijkt te zijn. De sok en het bandje van m'n sandaal zoals later ook bleek zaten iets te strak. Een klein hubje met vocht had zich rond m'n enkel gevormd. Door de sok open te knippen kreeg m'n voet/enkel weer wat ruimte. Het voelde meteen een stuk beter. Ik voelde ook wat irritatie op m'n scheen, maar daar was verder niets te zien.
Verder en verder ging de route door het mooie landschap. Vanuit Fontagnes kwam ik langzamerhand op het pad naar de Col de légal waarboven de enige verzorgingspost van de organisatie was gecreëerd. Een enorm uitgebreide post waar je lekker even kon zitten en kon genieten van het enorme uitzicht. Maar om daar te komen moest nog wel de Col bedwongen worden. De energie leek wat bij mij weg te zijn, de enkel werd wat dikker en begon zich wat nadrukkelijker te manifesteren. In de zon kwam ik op een gegeven moment zo'n 200m achter een andere deelnemer. Die afstand werd niet groter of kleiner. Wat ik ook deed.
Eenmaal boven aangekomen was de bewolking volledig verdwenen en scheen de zon volop. Na een uitgebreide pauze nam ik het pad weer omlaag. Omlaag durfde ik wel en kon ik ook aanzetten. De zon scheen, het uitzicht was mooi en ik kon een mooi tempo bergafwaarts hollen. Hoe simpel kan het leven zijn.
Het bleef echter niet zo simpel. Langzamerhand werd het toch allemaal wat zwaarder. De enkel groeide langzaam verder en het scheenbeen werd roder. Uiteindelijk kwamen we in Aurillac aan. Erwin had een camperplaats gevonden en was op een holletje naar de lokale pharmacie gegaan om een zalf te kopen voor m'n scheenbeen. Net voor sluitingstijd (19:00) kon hij nog naar binnen.
Ik had in de tussentijd ook de camperplaats gevonden, hij lag mooi aan de route midden in de stad. Na een AVbiertje en wederom een erg smakelijke pasta-variant was het tijd om te gaan snurken. Het slapen ging echter vrij onrustig. Veel geluiden die ik niet kende, m'n benen voelden ook niet helemaal fris meer. Maar goed ik had er per slot van rekening ook alweer drie dagen op zitten.
Dag 4 "Buigen of breken" - Aurillac - Rodez
Met de handen steunend op m'n licht gebogen knieën staar ik naar beneden. Ik ben tot stoppen gekomen. Niet voor het eerst sta ik er zo bij en kijk ik naar beneden terwijl het asfalt langzaam vervaagt. Mijn gedachten dwalen af. Dit is niet leuk meer. De pijn van m'n scheenbeen en mijn opgezwollen enkel overheerst al mijn denken. Het lukt niet meer om het los te laten. Ik kan aan niets anders denken. Doordat mijn hersenen zich volop focussen op de pijn krijgt de pijn een steeds belangrijkere rol in mijn lichaam. Het is een soort vicieuze cirkel waar ik mezelf niet meer uitkrijg.In de afgelopen paar uur heb ik mezelf voortgesleept. Niet vol vertrouwen was ik de camper al verlaten. In de miezer door het donkere Aurillac. In het begin wilde het nog wel een beetje maar het lopen langs de D920 had al het leven er uitgeslagen. Een naar het leek eindeloze weg die, als je in de auto of iets dergelijks zit, mooi glooit. Echter lopend is dat een heel ander verhaal.
Je ziet op voorhand dat je een eind naar beneden moet en een nog langer eind naar boven. Er leek geen eind aan te komen. Toch was er een eind aan gekomen. Plots gaven de pijlen aan dat ik de weg mocht verlaten. Via een binnenweg werd het rustiger en had ik even geen last van het voorbijrazende verkeer.
Of je moet stoppen of doorbijten - zei Erwin voordat ik de camper uitliep. Ik vond het wat flauw. Het onuitspreekbare woord 'stoppen' uitspreken. Ik wilde het niet in mijn hoofd hebben. Maar goed Erwin had natuurlijk wel gelijk bedacht ik me nu.
Het asfalt wordt langzamerhand weer scherper. Langzamerhand leek het wel of ik steeds dichterbij kwam. Ik observeerde het asfalt in close-up. Ik zag alles haarscherp. Geen idee hoe ik nu verder zou moeten gaan. Aan stoppen wilde ik niet denken. Maar dit was niet de manier waarop ik nog verder zou kunnen. Er moest iets veranderen.
Het asfalt was vrij nieuw. Het was vochtig. Kleine stukjes samengeperst tot een mooie structuur. Scherper en scherper werd alles totdat ik me losrukte van het beeld. Het was niet het moment om te stoppen. Het was alleen maar pijn. Mijn hersenen verdienden afleiding. Ik moest zo snel als mogelijk naar het volgende punt komen waar Erwin op me zou wachten. Daar zouden we een oplossing moeten gaan bedenken.
Wat meer gekalmeerd door het besluit om door te gaan nam ik afscheid van mijn stukje asfalt en kwam ik uiteindelijk bij Erwin aan die stond te wachten. Met pijnmedicatie en een muziekplayer ging ik vervolgens op pad. De mp3speler stond echter op een bepaalde stand waarop hij maar tot max 50% ging. Hierdoor hoorde ik wel dat er gepraat werd maar niet wat er gezegd werd. Gelukkig werkte de pijnmedicatie wel vrij snel. De scherpe pijnsteken werden minder, wat overbleef was een doffe continue zeurende pijn waar ik minder aandacht aan hoefde te besteden.
Bij de volgende post (Erwin stond er nu om de 5km) wisselde ik de MP3player om voor een draagbare FMradio. Eindelijk met muziek om m'n oren kregen de hersenen de afleiding die ze nodig hadden. Snel ging het nog steeds niet maar ik kwam vooruit. Er zat weer leven in Arjan. En zo liep ik van post naar post totdat we uiteindelijk Rodez bereikten.
Na een kleine zwerftocht vonden we een camperplaats. Onderweg hiernaar was ik al gaan liggen. Ik kon ook niets anders meer dan op bed liggen en rust nemen. 89km was het totaal voor deze dag. In de ochtend zouden we weer vertrekken zonder dat ik ook maar één stap in of buiten de camper zou hebben gezet.
Dag 5 "Door.." Rodez - Roquefort-sur-Soulzon
Erwin zette me weer in het begin van Rodez af. Deze dag wederom gestart met twee krentenbollen en water. Pijnmedicatie was nieuw in het rijtje. Omdat ik gisteren de dag had overleefd vond ik dat dit een betere dag zou moeten zijn.Misschien naïef maar ik schrok behoorlijk toen ik merkte dat ik nauwelijks een stap kon zetten. Direct had ik de neiging om te gaan hinken op één been. Aangezien dat dat alleen maar problemen geeft voor andere gewrichten ging ik zo langzaam als mogelijk en overdreven zorgvuldig mijn beide voeten afwikkelen. Dat ging gelukkig beter. En zo startte ik elke pas zorgvuldig neerzettend, met muziek op mijn oren en een langzaam groeiend vertrouwen aan het vervolg van de reis.
Na Rodez kwam ik weer wat meer in de flow. Echter ik was redelijk gesloopt. De afgelopen dagen hadden hun tol geëist. Toch wilde ik het originele plan niet direct loslaten. Als het enigzins mogelijk zou zijn wilde ik de nacht doorlopen tot de finish.
De omgeving was (weer) super. Weidse vergezichten wisselden zich af. Roofvogels die hoog door de lucht cirkelden maakten erg veel indruk op me. Machtige beesten op zoek naar een maaltijd.
En zo liep ik door, van post naar post van snack naar snack. Uit- en vergezichten om niet te vergeten. Bij Erwin kwamen alle herinneringen weer bovendrijven. Ik kon ook meer genieten van de omgeving. Eindelijk hadden mijn hersenen ook oog voor de omgeving en niet alleen voor mijn enkel/scheenbeen.
Na een stop/verzorgingspost waarin ik had aangeven mogelijk toch wat verder te willen lopen dan de minimale 84km per dag die nodig zijn om de MiMil'Kil te behalen raakte ik wat van de leg. Me uitspreken over dit soort doelen doe ik zelden. Maar ja je moet toch wel het een en ander communiceren omdat ik Erwin hier ook niet in de avond mee kon overvallen.
Daarover nadenkend schoot er weer een enorme pijnsteek door mijn scheen heen. Als aan de grond genageld sta ik stil. Natuurlijk is de pijn niet verdwenen. De ontsteking wordt onderdrukt maar is nog volop aanwezig. Ik ben afhankelijk van de medicatie. Ik wil helemaal niet afhankelijk zijn. Ik schreeuw het uit vanuit onmacht. Het éne moment denk je na over het doorlopen tot diep in de nacht, het volgende moment ben je lamgeslagen. Gefrustreerd ga ik verder. Heuvelaf kan ik weer wat hardlopen.
Een kilometer verder zie ik twee campers staan. Ik word toegejuicht. Er wordt geroepen dat ik het super doe. Ik schreeuw wat terug en zwaai vrolijk. De aanmoedigingen raken me direct. Emotioneel incontinent als ik deze dag ben lopen direct de tranen over de wangen. Het gaat helemaal niet goed. Ik voel me helemaal niet oké. Ik loop op een dun randje gesteund door wat stomme pillen en blijf overeind door de hulp en support van Erwin. Nu vind ik die hulp van Erwin meer dan oké, maar dat ik ook nog pillen nodig heb om overeind te blijven... Waar is mijn onafhankelijkheid gebleven?
Ik knal van de ene emotie naar de andere. Een paar honderd meter verder word ik geraakt door het uitzicht vervolgens word ik geraakt door de muziek. Ups en downs volgen elkaar in een ontzettend hoog tempo op. Ik ben helemaal uit balans.
Aangekomen bij Erwin barst alles nog een keer. De aanmoedigingen van de Fransen hebben me dermate geraakt dat alles eruit vliegt. Na een kleine break ga ik weer door. Nu definitief het besluit genomen om minimaal 84km te lopen. De ups en downs worden wat minder heftig maar al met al lijken al deze emoties het laatste restje energie uit mijn lijf te hebben gehaald.
Dag 6 "Finish" Roquefort-sur-Soulzon - Lodève
Vandaag nog maar 55km te gaan. Het is geen kwestie meer of ik het ga halen maar meer hoe laat ik binnen ga zijn. De avond ervoor bij m'n vrouw nog wel aangegeven dat het allemaal wel nog moest gebeuren, dat niets zeker is etc... Dat was meer uit bijgeloof en het feit dat ik het niet hardop durfde te zeggen dan dat ik nog twijfels had.Voorzichtig, om Erwin niet wakker te maken, trek ik mijn loopkleding aan en pak m'n spulletjes. Als ik eenmaal buiten sta, gaat de deur achter me open. Of ik wel m'n hoofdlamp bij me heb. Ik beantwoord bevestigend en start rond 05:00 om Roquefort direct te verlaten. En zo liep ik door de heuvels over de weg welke was verlicht door mijn lamp in het donker. Geen automobilist op de weg. Niemand op de weg. Behalve ik. En natuurlijk de andere deelnemers die waarschijnlijk alweer even op pad zijn.
Als de enkel wat losser is en het even wat vlakker loopt besluit ik om wat proberen 'hard te lopen'. Daar was ik uiteindelijk voor gekomen. Met enig protest kwam het systeem toch betrekkelijk snel op gang. Dit had ook wel te maken met het feit dat de weg heuvelafwaarts liep.
De hoogteverschillen bleven beperkt en de weg slingerde mooi door het landschap. Ik passeer een busje waarin waarschijnlijk wat deelnemers liggen te slapen. Even later passeer ik een loper die stil op een steen zit. Ik wil stoppen, maar hij wuift me weg en zegt dat ik niet moet vertragen. Later blijkt dit een sololoper te zijn die de hele nacht noodgedwongen door was gegaan.
Zo'n 32km gaat dit parcours door totdat er een stevigere beklimming volgt vanaf het riviertje de Orb. Omdat ik wist dat het laatste stuk met name heuvelafwaarts zou gaan besluit ik om hier even een wandelpauze op te nemen. Eenmaal boven aangekomen tref ik Erwin aan. Nog 14km tot de finish. Hij geeft aan dat er nog één loper tussen mij en de finish zit.
Voor de zekerheid heb ik de voorraad weer aangevuld om geen problemen in deze finale te krijgen. Heuvelafwaarts durf ik weer aan te zetten en probeer nog wat te versnellen. Ik loop in de zon. Het kost nu weinig kracht. Uitkijkend over het dal denk ik Lodève te zien waar ik heen moet. Een prachtige weg om af te lopen. In Nederland zou het een breed fietspad zijn. In Frankrijk is het een smalle weg. Gelukkig was deze momenteel toevallig afgesloten voor verkeer. Midden op de weg loop ik verder en verder. Emoties vliegen door me heen.
Zo'n 7km voor de finish haal ik de andere loper in. Hij wandelt, en ik ren. Ik kom het dorpje binnen en zoek mijn weg door de stad. Een hardloper komt me tegemoet en zegt dat ik nog 2km moet. Dat wordt me direct te veel. Een onbekend persoon die midden in een onbekend dorpje zo'n welkome mededeling geeft. Nog geen 50m later zie ik het ook op de grond staan. Ik kom andere, reeds gefinishte, deelnemers tegen. Luid gejuich van hun kant. Ik kan niets uitbrengen maar probeer dit te uiten door voor hen te klappen.
En dan is daar de camping met de finishstreep. Eindelijk ben ik binnen. JB is samen met Erwin aanwezig en er worden de nodige foto's gemaakt. We gaan zitten, er is tijd voor een stoel. Ik hoef niet meer 'aan' te staan.
Ik staar wat voor me uit terwijl er mensen informeren hoe het was gegaan. Snel naar de douche, nog een rondje camping om afscheid te nemen van andere deelnemers en anderhalf uur later zitten we in de camper op weg terug naar Nederland. Nog weer 5 uur later en we zijn ongeveer langs alle plaatsen geweest waar ik de afgelopen 5 dagen nodig voor heb gehad om deze te passeren. Het avontuur zit erop.
Tot slot: Erwin ik heb het heel bijzonder gevonden om samen dit avontuur met je aan te gaan. Enorm bedankt voor de kans die je mij geboden hebt. Het begeleiden heeft denk ik net zoveel energie gekost als het lopen. Je was er van begin tot eind. Dank je.
