webzwerver

home » video » rss » twitter

Een race begint niet bij het startschot maar in de voorbereiding. Idealiter weken/maanden ervoor, normaliter één a twee weken voor de wedstrijd maar in dit geval begon voor mij de voorbereiding in de ochtend op de dag waarop t moest gebeuren.

Er 'moest' eigenlijk niet zoveel gebeuren, dat had ik al op voorhand bedacht. Door drukte en/of slechte planning vielen teveel dingen samen in de week voor de wedstrijddag. Qua lopen  leek het meer op een herstelweek, als gevolg van een te enthousisast schema, dan 'het toewerken naar een wedstrijd week'. Ja zo'n ambitieus schema kan meer kapot maken dan je lief is. Ook niet optimaal dus.

'Moet je dan niet zo'n wedstrijd overslaan?'  zou een logische vervolgvraag kunnen zijn. Maar ja dat is lastig. Simpele vragen zijn vaak moeilijk om in één zin te beantwoorden. Daarom besteed ik daar maar wat meer aandacht aan.

Het antwoord is tweeledig. Ook vermoeid moet je een wedstrijd kunnen lopen. Zeker een zes uur, omdat ik in het verleden en hopelijk nog meer in de toekomst nog wel eens langer onderweg kan gaan zijn. Dan ben je na zes uur ook niet meer okselfris en zal je het ook met jezelf moeten uitzoeken.

Anderzijds het is de enige wedstrijd die dit jaar door Marathon Plus wordt georganiseerd. En laat Marathon Plus nu m'n 'eigen' loopclubje zijn. Tja en als je eigen club wat organiseert moet je er op z'n minst toch bij proberen te zijn. Althans zo denk ik er over.

Niet komen opdagen was dus geen optie en als je er eenmaal bent en aan de startlijn verschijnt kan je altijd kijken hoe het gaat. Ook dat is onderdeel van het spelletje. Op tijd bij de startlijn zijn was in ieder geval mijn eerste doel. Ruim 50 minuten voor de start (iets later dan gepland) reed ik het parkeerterrein op bij de wielerbaan in Deventer waarna ik gelijk Jannet en Albert tegenkom en verwelkomt wordt door Ed.

En dat is eigenlijk ook direct de derde reden om ten tonele te verschijnen. Het is mooi om mensen te ontmoeten die er op een soortgelijke manier instaan. Mensen met heul veul meer loopervaring die aan een half woord genoeg hebben omdat ze het zelf ook allemaal hebben meegemaakt.

Iedereen is op z'n eigen manier zich aan t voorbereiden. Meer dan 20 man/vrouw gaan voor de 24 uur en volgens mij eenzelfde soort groep voor de zes uur. Een internationaal gezelschap van Engelsen, Duitsers, Nederlanders en Polen.

Met name die laatste groep was tijdens de wedstrijd erg aanwezig. Fantastisch hoe, deze meegekomen supporters, continue iedereen aanmoedigden. Ook toen hun partytent op het punt stond om weg te waaien hielden ze elk een paal vast en waren ze ondertussen nog steeds in staat om elke loper aan te moedigen.

Ed schakelde in zijn introductie moeiteloos tussen het Nederlands, Engels en Duits. Na één minuut stilte gehouden te hebben voor een onlangs overleden ultraloper bewogen we ons naar de start. Traditiegetrouw beweeg ik wat naar achteren om me vooral en met name niet te laten meeslepen om te snel te starten.

Om exact 14:05 worden we weggeschoten. En daar loopt ineens een lang lint aan lopers voor mij. Mijn eerste doel was om te kijken wat m'n lichaam er van vond dat het moest gaan lopen. Benieuwd, of de kuiten/achilles aan de ene kant en de knie aan de andere kant klaar waren voor dit loopje, probeerde ik niet veel sneller te gaan dan 10km per uur.

Na 1 uur kreeg ik er wel wat vertrouwen in en besloot om het volgende uur iets te versnellen. Op zo'n 1.5 uur schrok ik en besefte ik me dat ik nog niets had gegeten. Dat is meestal wel essentieel voor mij om geen maagproblemen te krijgen. Dat dus direct gedaan toen ik bij de verzorgingspost kwam.

Even wat drinken, even wat eten en daarna weer verder. In dat rondje besefte ik me ook dat ik me niet had ingesmeerd met iets wat schaafplekken moest voorkomen, net als dat ik geen sokken had meegenomen om deze bij eventuele blaarvorming aan te trekken. Heerlijk zo'n goede voorbereiding ;).

Daarna begon het eigenlijk redelijk goed te lopen. Ik kwam langzamerhand in m'n mojo en bijhorende tempo. Zo kon ik me ook richten op lopers die voor me liepen en langzaam deze proberen in te halen. Dat inhalen was nog best lastig zo was ik verschillende malen aan het stuivertje wisselen met Robert en Christiaan die beide voor de 24 uur gingen. Op een zes uur had ik waarschijnlijk hun snelheid niet kunnen bijhouden maar goed dat ging nu wel leuk.

In beginsel werd het hele veld verrast door ene Marek, een Pool die op hoog tempo iedereen continue voorbij stoof. Zelfs Hinke (bezig met een 24 uur) liet hem in t begin gaan. Deze jongen was echter op een gegeven moment uitgeraast en leek meer bezig te zijn met zijn telefoon dan met de wedstrijd. Uiteindelijk ben ik volgens mij net voor of achter hem geëindigd.

En zo liepen we allemaal onze rondjes, Jannet op weg naar haar nieuwe leeftijdscategorie PR, Albert ontspannen met zijn voedingstest, Mark geconcentreerd en gecontroleerd, Robert in zijn eigen wereld, Christiaan beheerst op weg naar zijn eerste 24 uur, Hinke iedereen voorbijgaand en roepend dat ze rustiger aan moest doen, de Pool bellend, de jongste deelneemster trouw haar vader volgend.

Langzamerhand koelde het af maar ik het bleef het warm houden. Wat water in de nek en genoeg drinken hielp. Voor t eerst in een wedstrijd hoorde ik regelmatig wat vreemds wat ik in eerste instantie buiten mijzelf zocht maar later bleek het klotsen van wat water in m'n buik te zijn geweest.

Om wat tijd te winnen besloot ik in het laatste uur iets minders tussenstops te houden bij de verzorging. Daardoor kon ik net wat beter opschieten. In het laatste kwartier, mede gemotiveerd door Jeroen, poogde ik nog te versnellen. Helemaal in het laatste rondje op tempo waarin een bak emotie er plotseling uitkwam. Ik ging deze zes uur gewoon uitlopen, het besef kwam hard binnen. Met nauwelijks 'echte' pauzes redelijk continue kunnen lopen.

Nog één keer aanzetten tot het verlossende fluitje kwam. Daarna wachten totdat Ed en Hans langskwamen om de 'restmeters' op te nemen. Uiteindelijk bleek ik in totaal zo'n 63 km en 240 meters te hebben gelopen. Zo'n 7.5km meer dan vorig jaar!

Ed, Hans en alle vrijwilligers enorm bedankt voor de organisatie van dit ultrafestival. Ik ben weer een enorme ervaring rijker.

Rollin, Rollin, Rollin on my foamroller. De kuiten zitten vast. Met name de directe verbinding tussen de achilles en de kuit heeft het zwaar. Waarschijnlijk door het interval werk van de twee weken er voor.

Ben ik ook niet gewend. Zou ik ook niet moeten doen. Moet ik ook niet zo enthouasiast aan beginnen. Nu heel voorzichtig begonnen met rollen. Eén been tegelijkertijd. Ik durf nog niet m'n andere been er op te leggen om 'wat beter' te pressurepoints te triggeren. Ik trigger al genoeg laten we maar zeggen.

Een paar mooie oefeningen gevonden die m'n benen stuk voor stuk niet prettig vinden. Langzamerhand, na een aantal dagen, begint het zijn vruchten af te werpen. De focus lag deze week ineens op herstel van spieren in tegenstelling tot het verder volgen van het 'sub3 schema' wat voor mij zou moeten resulteren in een sub3:10.

Gewaarschuwd door de comments van Jannet, Hans en Marc op Strava even een pas op de plaats gedaan. Liet ik me leiden door een zogenaamd plichtsgevoel dat dit schema nu eenmaal moest gevolgd worden omdat ik er eenmaal aan was begonnnen? Helemaal realistisch was het niet, wat ik eigenlijk ook wel wist. Maar het voelde goed om dit te kunnen.

Een beetje tegenzin om aan de slag te gaan is niet erg. Dat hoort bij de inspanning. Anderzijds het moet weer ook niet zoveel zijn dat het je een behoorlijk deel van de dag gaat bezighouden.

Achteraf gezien was het maar de vraag of ik er inderdaad wel aan toe was. Zeker nu de spieren zo aanvoelen zoals ze aanvoelen. Hopelijk op tijd gekeerd om zaterdag in Deventer fris aan de start te staan.

Wel gek om 'ineens' een andere invulling aan de week te moeten geven dan het voorgenomen schema. Dinsdag nog één versnelling aangedurfd maar daarna protesteerden de spieren zo hard dat ik alles wat maar eningzins op een versnelling leek uit de weg ben gegaan.

Van weersomstuit maar aparte routes bedacht en het #CityStridesproject weer opgepakt. Simpel door straten lopen om alles ingekleurd te krijgen op een kaart die dit bijhoudt. Ik sta nu op 35% van Woerden. Het is een heerlijke manier van lopen als je echt niet weet wat je moet gaan doen en waarom je naar buiten zou moeten gaan.

Enfin nog een paar daagjes lopen en dan heul veul bekenden zien in Deventer, ik ben benieuwd wat t gaat worden :).

Blog week 2019 - 26 - Gesloopt

Vrijdagmiddag en ik kijk wazig voor me uit. Het woord stond levensgroot voor me in zwarte blokletters op een witte achtergrond. Niet letterlijk maar figuurlijk zag het er zo echt uit alsof ik de letters kon aanraken. Nee niet een klein beetje maar gewoon helemaal volledig tot de grond toe afgebroken. Niets minder en zeker niets meer.

En dat alles na het volgen van een misschien iets te enthousiast loopschema, een tweetal nachten van slechte slaap gecombineerd met een overdruk werkschema. Heerlijk om zo op een vrijdagmiddag thuis te werken. Met een concentratieniveau van below zero nog 'even' een spontaan redelijk serieus ontstaan probleem proberen op te lossen.

Een werkelijke 'topdag' die 's ochtends al iets later dan gepland begon met een training waar ik op voorhand toch ietwat tegenop zag.

De week ervoor was ik redelijk stuk gegaan op deze training. Domweg te hard gelopen. Sowieso staan er tempo's in dit trainingsplan die niet voor mij haalbaar zijn. Aangezien het wel de bedoeling was om wat uitgedaagd te worden is het nog een beetje aftasten naar welke tempo's ik wil streven.

Vooralsnog zit ik nu te denken aan iets rond/onder m'n 10km PR voor de langere intevals en rond m'n 5km PR op de kortere intervals. Een kort interval duurt toch één km en met wat wat vermoeidheid in de benen is dat nog best lastig.

In ieder geval ... de avond er voor zo'n 15km verschillende rondjes lopen draaien in t sportpark. Het lukte niet om die training in de ochtend te doen. Dat was denk ik de aanzet tot de druppel die de emmer deed overlopen. Hierdoor werd ik spontaan midden in de nacht wakker. En kon de slaap vervolgens ook niet meer vatten. Voor vrijdag stond dus 8 * 1km rond de 4:00 - 4:20 op t schema. Dat werd per km langzamer dus na 6 keer had ik t wel gehad. Het voelde iig niet goed als ik er nog ééntje bij zou pakken. Weer twee herhalingen te kort maar ook twee herhalingen meer als de week ervoor :).

Gelukkig ging de nacht van vrijdag op zaterdag een stuk beter. Zaterdag een klein rondje gelopen om vervolgens de gehele dag druk in de weer te zijn met een sara-feestje wat we organiseerden. Aangezien de koelkast met koele dranken beneden staat heb ik een bijzonder goede trappentraining gehouden. De volgende keer met zo'n feestje hang ik een blaadje op om het aantal keer te turfen.

Zondag was ik dus wederom 'gesloopt'. Wederom vroeg wakker waarna de opruimwerkzaamheden mochten beginnen. Er stond een slowrun van 25km op t schema, zelf had ik een mooie route van zo'n 30 uitgezocht maar op voorhand had ik zoiets van .... #laatmaar. Na een rondje van iets van 5km uiteindelijk op de bank in de zon in slaap gevallen ... en natuurlijk verbrand bij t leven al merkte ik dat niet meteen.

Dat lopen volgens een schema bevalt me wel. Al kan ik er nu ook nog mee leven dat ik het schema wat anders inricht dan de opsteller m van te voren had bedacht. Deze week kijken of ik m weer grotendeels kan volgen zonder volledig kapot te gaan. Dus letten op slaap, voeding etc... Daarna een weekje rustig aan om, afhankelijk van het weer, een 'prestatie' neer te zetten op de zes uur van Deventer.

Door het artikel 'vergeet niet te dansen' volledig even teruggeworpen in de betrekkelijkheid van mijn kennis over het ultralopen tesamen met voor mij wederom niet te bevatten prestaties op 24 uur races van een paar mooie ultralopers in NL die mij deden beseffen dat ik slechts een groentje ben.

Het besef en inzicht in de stelling dat je enkel vooruitkomt door regelmatig even goed op je je bek te gaan kwam weer hard binnen. Altijd voor waar aangenomen echter blijkbaar nooit echt doorgedrongen. Maar nu door het artikel goed te lezen in combinatie met deze prestaties begrijp ik dat ik eigenlijk nog vrij weinig tot niets weet.

De gedachte dat je pas tot jezelf komt wanneer de uitdaging te groot wordt om te bevatten begrijp ik denk ik nu iets beter. En hoevaak heb ik mezelf gepusht om echt een grens hierin te verzetten. Zelden erg zelden. Altijd waren de lopen in die zin nog overzichtelijk, al dacht ik voorafgaande aan menig loop dat ik niet wist waar ik aan begon toch ontbeerde mij een gevoel van totale onwetendheid waarin echt een sprong in het diepe moet worden gedaan.

De leus / website "It's better to go too far, than not far enough" kan in datzelfde licht worden gezien. De acceptatie op voorhand dat je kan falen. Maar toch alles zo goed als mogelijk van tevoren plannen om zo ver als mogelijk te komen. Het is in feite een contradictie. Wat als die onmogelijke loop direct de eerste keer lukt. Betekent het dat je dan op voorhand voldoende geleerd hebt om deze uit te kunnen lopen. Of werkt het het meest louterend door hierin je meerdere te erkennen.

Hoogmoed komt voor den val, maar als je doelbewust je doel hoger stelt dan dat jezelf verwacht aan te kunnen is het dan hoogmoed of stel je je hierin gewoon kwetsbaar op? Anderzijds in elke loop kan er iets verkeerd gaan waardoor je niet bent om m uit te lopen.

Ik hou wel van wat zekerheid. Gecombineerd met een deel onzekerheid waardoor ik niet alles in de hand heb maar er op voorhand wel het beste van wil maken. Gecontroleerd en beheerst zijn tot nu doe de keuzes geweest voor loopjes. En dat is ook vrijwel altijd goed gegaan. Weinig echt verkeerd gegaan echter wel voldoende leermomenten gehad. Een failure blijft een failure. Volgens Marian Donner / Harari weten we wie zijn door de keuzes die we maken en de fouten die we daarbij begaan. Wat je daarmee doet vormt je als mens.

Vaak weet je van jezelf al waardoor er dingen verkeerd gaan. Of je verzint een reden/excuus waarom er iets verkeerd zou kunnen gaan. Het zijn van die dingen die gaan spelen als je al een mooi eind onderweg bent en de vermoeidheid parten begint te spelen.

Hoe meer je weet hoe meer je je beseft dat je minder weet. Ik sta nog aan t begin van de mooie weg die ultralopen heet.

Zomaar een week niets geschreven. En dat had met van alles en nog wat te maken. Enerzijds weinig tijd. Anderzijds juist heel veel hardloopinfo geconsumeerd.

Veel gelezen en veel geluisterd. Veel geluisterd naar hardlooppodcasts. En dan kom je na zo'n week toch tot de conclusie dat een mens (of in ieder geval ik) een maximale capaciteit van informatieverwerking heeft. Daarin moet je kiezen.

Tijdens het luisteren van een podcast in de auto gedurende het woon-werk-verkeer kom je minder tot rust dan als je dat niet doet. Veel podcasts beluisteren zorgt er automatisch voor dat ik minder toe kom / danwel behoefte heb aan het lezen. Nu was dat lezen juist een goed voornemen voor dit jaar om dat regelmatiger te doen, net zoals het af en toe schrijven van een stukje tekst bijvoorbeeld op dit blog.

Soms schrijf je wel iets maar ook weer te weinig. Nu loop ik al twee weken met het idee om een soort van samenvatting in chronologische volgorde van mijn ervaringen 'en belevenissen' op t Pieterpad te schrijven. Maar die herinneringen vervagen en lopen langzaam in elkaar over en dat is eigenlijk zonde. Dit schrijvende staat het nog steeds op mijn 'ThingsToDo'...

In één van de podcastuitzendingen werden verschillende tactieken besproken hoe je zelf gemotiveerd kan worden/blijven in het hardlopen. Grappig dat ik deze 'tacktieken' veelal reeds toepas. Eén ervan was namelijk 'maak connectie met gelijkgestemden'. En dat is dan weer het mooie aan Strava. Een hoop gelijkgestemden die ieder met hun eigen doelen bezig zijn. Sommigen volg ik ter inspiratie. Anderen voor de gezelligheid. Maar de meesten toch wel voor beide.

Het grappige van het volgen van gelijkgestemden is dat je hersens langzamerhand gewend raken aan 'een andere standaard'. Als je referentiegroep/omngeving niet loopt is het 3 a 4 keer lopen in de week al veel. Als je een stel mensen tegenkomt dit het heel normaal vinden om elke dag te lopen is dat al snel 'het nieuwe normaal'. Of je eigen omgeving zich daar ook zo snel in aanpast is natuurlijk een tweede ;).

Maar zo raak je langzamerhand gewend aan meer kilometers en mooiere afstanden om te lopen. En als je geest het eenmaal normaal vindt om langere afstanden te lopen zal dit naar mijn idee ook makkelijker gaan.

Een andere tactiek is het samen lopen van trainingen. Dat is iets wat ik erg weinig doe. Enerzijds omdat ik op tijden/plekken loop waar ik weinig mensen ken. Anderzijds vind ik het ook erg prettig om in mijn ééntje te lopen. Alhoewel de onlangs gehouden gezamenlijke training van MarathonPlus mij erg goed beviel. Social runs worden nog niet in Woerden georganiseerd... Misschien een idee :)

Afgelopen week het aantal kilometers weer wat omhoog durven te schroeven. Alles voornamelijk nog wel op een wat rustig tempo. Dit beviel zeker goed. Met het idee van etappelopen in m'n hoofd is het ook niet verstandig om als een malle elke keer het tempo omhoog te gooien. Dan kom je ook niet ver in zo'n meerdaagse.

Zaterdagmiddag was een voorbeeld van een goed geslaagde loop, iets minder dan 25km in circa 10kmpu. Heerlijk gelopen. In t begin (bij de sportvelden van Woerden) kwam een wat oudere man mij achterop fietsen. Hij complimenteerde me met mijn keuze van schoenen = sandalen en hij begon te vertellen dat hij vroeger (in Italië) ook altijd op blote voeten liep / rende.

Daarna kwamen direct zijn loopverhalen en tijden op tafel. Zo trokken we een stukje samen op waarin we wat ervaringen uitwisselden. Op z'n 55e was hij gestopt met hardlopen en nu 81 jaar oud nog steeds aan de powerwalking. Mooi die verhalen. Daar kan ik wel van genieten. Zo kan je tijdens het lopen toch af en toe lekker wat consumeren en nog bezig zijn ook.