webzwerver

home » video » rss » twitter

'Dit moet ik opschrijven' dacht ik na afloop van een behoorlijk teleurstellende sessie vanuit Amsterdam naar Woerden. Meteen gevolgd door een aantal redenen waarom ik dat niet direct zou moeten doen.

Waarom zou ik juist moeten kiezen voor de loopjes die niet 'als vanzelf' gaan. Per slot van rekening is het niet elke dag slecht gegaan. Een schrijfsel vol geklaag over het leed wat lopen kan veroorzaken wil ik niet zomaar 'de wereld' insturen.

Vele songteksten worden geschreven danwel gecomponeerd waarin de opsteller één of ander leed heeft meegemaakt en dit daarin poogt te omschrijven of te verwerken. De pijn brengt blijkbaar een bepaald creatief proces op gang waardoor we dieper kunnen tasten in de berg met woorden die onze gevoelens uitdrukken danwel mooier omschrijven.

Loopjes, waar ik nota bene zelf voor kies als training of om mijn grenzen te verkennen, op te volgen met een beklag over het tegenvallende resultaat, als doekje voor het bloeden of om te tonen dat 'we' echt ons best hebben gedaan, is niet wat ik wil.

Het is beter om niet te klagen. Je wordt er zelf door gevormd. Voor je het weet zie je zaken meer negatief dan positief en vergeet je mogelijkheden te benutten. Even lekker zwelgen in zelfmedelijden is natuurlijk helemaal niet verkeerd. Juist af en toe wel erg prettig en fijn. Maar om dit met eenieder te delen?

Dus dan alleen maar postitieve signalen versturen? Gaat dat niet lijken op 'de schone schijn' ophouden? Zeg maar de instagram-stream waarin alleen de positieve kanten van het leven worden belicht. De 'Fake it till you make it' mentaliteit die steeds meer boventoon voert op de verschillende sociale media. Lopen is veel meer dan een social-media account. Lopen confronteert je elke dag weer met je daadwerkelijk situatie. Waarom zouden bijhorende gevoelens niet gedeeld kunnen worden?

Een omschrijving met louter technische informatie over de ondergrond en de temperatuur spreekt me ook minder aan. Loopverslagen mogen van mij altijd wel een inkijkje in iemands ziel en zaligheid geven. Pijn en moeilijkheden lijken een wel erg directe weg te zijn naar de 'eigen ik' van iemand.

Goed allemaal dingen die ik niet wil. Lekker positief verhaal weer ;).

Het gekke is dat alle herinneringen die ik na afloop van deze training had nu niet meer op kon roepen. Het 'dit moet ik opschrijven' had ik niet gedaan en vrijwel niets herinnert me aan deze loop behalve een titel op strava.

Alhoewel .. Het was wel een mooi moment toen bus 123 naar Woerden me passeerde in Wilnis op enkele meters van de bushalte. Serieus gedacht aan instappen. Nu, achteraf, blij dat ik dat niet heb gedaan.

Zonder pijn wordt de ziel niet gehard. Zonder pijn worden de spieren niet sterker. Feitelijk gezien heb ik die donderdag een supertraining gehad ... alleen voelde het op dat moment wat anders.

En dan komen er ineens nog wat herinneringen boven :)

In t begin van de week wilde ik minimaal 10km per dag lopen. Dat bedacht ik me op dinsdag dus moest direct wat extra voor maandag compenseren. Op woendag had ik mijn voornemen om met name te shufflen al weer helemaal vergeten en besloot om een tempoloopje te doen om aan het doel van minimaal 10km per dag te komen. Dan moet je in een pauze van max 1 uur toch enigzins doorlopen om ook nog een beetje te kunnen douchen. Sowieso prettig, niet alleen voor jezelf maar ook voor je collega's. Over donderdag is al genoeg geschreven.

Vrijdag was ook wel een bijzonder loopje. Gedacht hebbende dat de oorzaak van de slechte loop op donderdag in de warmte moest worden gezocht besloot ik Jannet haar voorbeeld te volgen en ging voor de derde keer volgens mij in m'n wintertight de weg op. Deze tight wist ik te combineren met een merino-trui die me warm moet houden tot aan de min. 10 graden en een windjack om het geheel lekker dicht te stoppen.

Of door vermoeidheid of door warmte ik weet t niet exact hoe het kwam maar ik was niet bijzonder vast ter been. Met een af en toe opkomend licht gevoel van duizeligheid gelopen. Dus deze ronde maar extra rustig gedaan. Na afloop extra zout en vocht tot me genomen. Duizeligheid was daarna gelukkig niet meer teruggekomen.

Zaterdag erg geconcentreerd gelopen. Ik wilde me niet laten verrassen door de warmte of door zout/vocht/voedsel tekort. Ik liep met name met de vraag in m'n hoofd rond of ik het ultralopen meer als sport of als manier van reizen zie. Ik heb altijd geneigd naar het tweede. Een organisator van een wedstrijd bestempelde het groepje lopers bij de start waarik ook deel van uitmaakt een keer als 'atleten'. Tja ik weet het niet. Voer om verder over na te denken.
 

'Verdoofd, enigzins zonder besef van mijn omgeving, lopend over wolken met een algeheel gevoel van totale vermoeidheid in het lijf' is denk ik de omschrijving die het dichtst in de buurt komt van mijn algehele toestand in de week na de zestig van Texel. Zo'n week waarin alle werkzaamheden werktuiglijk worden uitgevoerd. Zo'n week waarin je alle dingen vergeet die niet in je agenda staan. Zo'n week die in het teken staat van 'de verwerking'.

De verwerking van een mooie loop. De online (what else) speurtocht naar gemaakte foto's. Het plezier dat je er ook een keer relatief goed op staat; tja wat kan je eigenlijk verwachten na 5 uur te hebben gelopen van een foto. De verwerking van toch een bak frustratie van iets wat de vorige keer niet gelukt was. De verwerking van de vreugde dat het deze keer boven verwachting lekker liep en de verwerking van de opgebouwde spanning in aanloop naar deze wedstrijd. De spanning die voor de wedstrijd zorgde voor een scherp, alert en optimaal functioneren.

Het wegvloeien van dit goedje zorgt samen met het herstel van de inspanning voor een lichaam waarin een geest huist die even een week niet zo pro-actief aanwezig is. Die gewaarwording is het centrale thema van deze week. Bewust omgaan met de beperktheid van je eigen denken en er bij voorbaat rekening mee houden dat je niet zo helder en alert bent zoals je zelf altijd hoopt te zijn. Nou ja altijd...

Het is ook wel lekker. Je geest functioneert half en half. Het doet exact wat gevraagd wordt en is in deze staat ideaal geschikt voor de wat meer repetitieve taken die anders met tegenzin worden uitgevoerd. Elk nadeel heeft zijn voordeel heb ik wel eens iemand horen zeggen. Zo ook de loopjes van deze week. Het waren er weer zeven. Het EDHn gaat gewoon door en enigzins routineus (als ik het al zo mag noemen) ben ik elke dag naar buiten gegaan.

In totaal vier en een half uur buiten gespeeld. Zonder al teveel pretenties of ambities. In het begin nog duidelijk onder invloed van al de aangemaakte endorfines of verschillende hopsoorten tot langzamerhand de realiteit indaalde dat de LLL in aantocht is. Komende week weer beide voetjes op de grond en kijken of het lichaam (en de geest) al weer toe is aan wat meer kilometers.

Zaterdagavond verzamel ik de spullen die ik nodig denk te hebben. Qua weer was het somber en fris. Dus daarvoor leg ik kleding klaar. Enthousiaste berichten over het weer negeer ik. Ik ben liever iets te warm gekleed dan te koud. Na bestudering van mijn sandalen neem ik ook voor de zekerheid een reservepaar mee. Het zal me niet gebeuren dat dit ietwat versleten paar het gaat begeven.
Inmiddels volgens vast recept snij ik de suikerwafels in stukjes, vul een plastic flesje met water en gooi tevens een liter in de drinkzak voor op mijn rug. Al met al best wel weer een zware rugzak geworden. Maar ik vind het wel fijn om alles bij de hand te hebben.

Zondagochtend check ik de 120km deelnemers op de legendstracking. Mooi om de voortgang te zien van veel bekende namen. Het weer valt direct al mee. De zon is duidelijk zichtbaar en de wolken zijn grotendeels verdwenen. Ik blijf bij mijn kledingkeuze om goed te kunnen anticiperen op de wind. Windkracht 4 was, volgens het laatste weerbericht wat ik had gecontroleerd, beloofd. Volgens een Texels restauranteigenaar heet dat op Texel windstil. Goed ... windstil weer met een zonnetje. Dat beloofd een mooie dag te worden.

Ik spot bij de start verschillende bekenden maar ben al in mijn eigen zone en geef er de voorkeur aan om rustig te wachten tot we weg mogen. Om stipt 10:35 gaat het los. Als iedereen een beetje zijn / haar tempo heeft gevonden komen we de eerste 120km lopers tegen. Bijzonder om te zien. Op het eerste stuk strand merk ik direct dat we de wind niet vol tegen hebben zoals ik had verwacht. Waar het twee jaar geleden best handig was om in een groep te lopen was dat nu zeker niet nodig. Dat was goed te merken aan het beeld voor me. Overal liepen lopers in hun eentje de beste route uitkiezend breed verspreid over het zand.

Al snel begon mijn achillespees te protesteren waardoor ik blij was om na zo'n 13.5 km van het strand af te mogen. Even een andere ondergrond moest wat verlichting brengen. Het stuk over het knobbelpad naar de randweg is altijd een klein feestje om te lopen. Hier stond net als in 2017 een grote groep supporters die alles en iedereen toejuichden. Mooi om te lopen! Daarna doken we weer de rust in om na zo'n 18 km weer het strand op te gaan. Het strand lag er mooi bij met uitzondering van enkele stukken. In de buurt van paal 19 stonden mijn vrouw en dochter. Gaaf om ze zo eens tijdens een loop te zien.

Bij km 25 draaiden we een voet/fietspad op. Twee jaar gelden werden we op dat stuk getrakteerd op hagel en ijskoude regen. Nu begon de zon in kracht toe te nemen. Het enige wat ik dacht was 'nog maar 35 km laten we proberen om te gaan racen'. De pijn van de achilles was ondertussen verdwenen. Gewoon kijken hoe het zou gaan als ik t tempo wat op zou voeren. En zo vloog ik langs alle bekende punten van vorige keer, daar waar ik vorige keer voor het eerst echt pijn begon te krijgen. Daar waar het niet meer ging en daar waar ik op moest geven. Zo ging het niet vandaag. Ik voelde me goed en sterk en kon lekker doorlopen.

Voorbij De cocksdorp besefte ik me dat ik op nieuw gebied liep. Een vreemde gewaarwording. Want het begon meteen wat minder te lopen. De maag begon op te spelen. De suikerwafel viel wat minder lekker naar binnen en ik merkte dat ik erg verkrampt liep. Met name in de schouders. Deze waren totaal niet ontspannen. Door het tempo iets naar beneden bij te stellen  probeerde ik de inspanning van het lichaam te verminderen. Daarbij ging de focus op het ontspannen proberen te lopen. Dit had vrijwel direct een positief resultaat. De maag knapte op en ik kon weer verder. Daarbij verloor ik de aandacht op het ontspannen lopen en kwam de maag weer in opstand. Nu wist ik wat ik moest doen en zo ging het in een golfbeweging verder.

Op km 50 voor het eerst bij een post stilgestaan om een spons te pakken. Het was ondertussen al behoorlijk warm geworden. Het lopen in de beschutting van de dijken in de zon had duidelijk zijn uitwerking. Ook op deze stukken heel bewust wat rustiger gaan lopen. Ik hou niet zo van in de warmte lopen en had de eemmeerloop van 2018 nog vers in mijn gedachten. Zo passeerde ik nog enkele lopers die mij later ook weer inhaalden etc...

Het laatste stuk werd toch nog erg lastig. Daar waar ik voorheen nauwelijks me druk had gemaakt over het nog te lopen aantal kilometers deden de borden me elke keer keihard confronteren met het stuk(je) wat nog gelopen moest worden.

Ik snapte al helemaal niet waar Den Burg lag omdat ik daar geen zicht op had. Liep me er al over op te winden dat het toch niet waar zou zijn als het toch nog verder lag dan wat de borden aangaven. Toen ik uiteindelijk met nog 500m te gaan rechts af mocht kwamen de finish banieren in zicht.

Ik wist nu zeker dat ik t zou halen en ging hierdoor spontaan wandelen. Al snel wist ik me te herpakken en liep de laatste paar 100m. Uiteindelijk is mijn finishtijd 5:29:51. Erg gaaf want mijn doel was rond de 5:30:00.

De 60 van Texel.. Al twee jaar lang ligt er een shirt in mijn kast wat ik niet draag. Nu eindelijk heb ik het verdiend om dit 60vantexel shirt wel te mogen dragen. Ik ben blij.

Herstellen van een uit de hand gelopen herstelweek. Dat was het devies voor de week voorafgaande aan Texel. Kleine rondjes, niet te snel, om de hamstring, de kuiten en de achillespees rust te gunnen. Donderdag begint het gelukkig al weer beter te voelen. Een kleine test op een segment langs de singel in Woerden. Op snelheid voel ik toch nog de kuit / achilles iets trekken. Toch geeft me dit segment vertrouwen. Voor het eerst kijk ik dan ook vooruit en bemerk dat ik nog geen mail heb gekregen van de organisatie met de laatste details.

Twijfel slaat direct toe, ik heb me toch ingeschreven? Snel naar de website om te kijken of er een deelnemerslijst is gepubliceerd. Gelukkig is dat zo en ik vind mijn naam op de lijst van de 60km lopers. Een snelle blik op de 120km lijst leert me dat er vele bekenden meelopen. Een lichte steek van verlangen en een klein beetje jaloezie gaat door me heen. Ik sta daar nog niet tussen. Ik ben nog niet zo ver. De kracht van de ultraloper ligt in zijn geduld en geduld moet ik nog even hebben. Zeker twee jaar voordat ik me misschien tot deze groep kan rekenen.

Vrijdagochtend bestudeer ik het parcours, een voorbeschouwing in de Texelse Courant en de legendstrackinglijst, die voor het eerst aanwezig is op deze wedstrijd. Ik bespeur bij mezelf voor het eerst een soort van zenuwen. Zenuwen om deze wedstrijd te lopen. Enerzijds heb ik zin om te gaan racen. Het plan op te pakken wat vorige week in mijn hoofd is geslopen. Het spreekwoord "Wat in z'n kop zit gaat er niet snel uit" snap ik ineens volledig. Een hongerig gevoel ontwaakt met aan de andere kant altijd weer het nuchtere "Als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat". Nog twee dagen met twee testloopjes ... ik kijk er naar uit :).

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Zeker als dat hoekje overmoeidigheid heet. Overmoeidigheid is een mengsel van twee componenten: vermoeidheid en overmoed. En overmoed komt voor den val. Gelukkig nam ik dat niet al te letterlijk deze week maar onder invloed van een overvloed aan aangemaakte endorfines tijdens de Sjravele leek het me heel natuurlijk en logisch om de lat voor Texel maar even wat hoger te leggen.

Om tot een dergelijke hoogte te komen moest er natuurlijk wel even wat getraind worden. En op dinsdag begon het gedonder al met een Wissel Tempo loop gevolgd door een rondje Keizersgracht (op snelheid) op woensdag en als top op de kroon een tempoloop van Breukelen naar Woerden via Vianen.

Super om te lopen, super om het gevoel te hebben dat je vliegt. Echter op vrijdag liep het 'ineens' een stuk minder. Gelukkig heb ik een enorme gave om dit soort signalen te negeren zodat er voor zaterdag een loopje van 16km met twee tempo's op het programma stond als miniatuurblauwdruk voor Texel.

Alle pijntjes bleken toen niet zomaar weg te gaan. De eerst helft (tempo1) ging nog redelijk maar in de tweede helft(tempo2, wat hoger dan tempo1 moet liggen) liep het voor geen meter. Wat gepruts met nieuwe, nog verder af te stellen, sandalen. Dan weer een stuk te zacht. Dan weer een stuk veels te hard. En achteraf ging de pijn niet weg.

's Avonds besef ik me pas dat de gevraagde intensiteit misschien wat vroeg is na een Sjravele waarvan ik ook behoorlijke spierpijn had overgehouden. Weer een keer in de val getrapt die "te snel, te veel" heet. De vermoeidheid van de Sjravele kan mijn lichaam nog niet volledig verwerkt hebben en dan wel enkele dagen er na m'n tweede tijd op de halve marathon lopen. Hoezoe overmoedig?

Zondag, de dag dat ik voor het eerst 21 jaar geleden vader ben geworden, na een verjaardagsfeest een klein rondje gelopen. De combinatie van verjaardag, bier, vermoeidheid en de loopjes van de week lieten zich goed gelden. Maar ja je doet mee aan EDH of niet.

Weer een goede les voor volgende keer. Eerst het lichaam rust gunnen, daarna verder met opbouwen. Nu veel koelen, rekken, stretchen, trigger point bal massage en heule rustige loopjes zodat ik wel enigzins normaal aan Texel kan beginnen.