webzwerver

home » video » rss » twitter

Door het artikel 'vergeet niet te dansen' volledig even teruggeworpen in de betrekkelijkheid van mijn kennis over het ultralopen tesamen met voor mij wederom niet te bevatten prestaties op 24 uur races van een paar mooie ultralopers in NL die mij deden beseffen dat ik slechts een groentje ben.

Het besef en inzicht in de stelling dat je enkel vooruitkomt door regelmatig even goed op je je bek te gaan kwam weer hard binnen. Altijd voor waar aangenomen echter blijkbaar nooit echt doorgedrongen. Maar nu door het artikel goed te lezen in combinatie met deze prestaties begrijp ik dat ik eigenlijk nog vrij weinig tot niets weet.

De gedachte dat je pas tot jezelf komt wanneer de uitdaging te groot wordt om te bevatten begrijp ik denk ik nu iets beter. En hoevaak heb ik mezelf gepusht om echt een grens hierin te verzetten. Zelden erg zelden. Altijd waren de lopen in die zin nog overzichtelijk, al dacht ik voorafgaande aan menig loop dat ik niet wist waar ik aan begon toch ontbeerde mij een gevoel van totale onwetendheid waarin echt een sprong in het diepe moet worden gedaan.

De leus / website "It's better to go too far, than not far enough" kan in datzelfde licht worden gezien. De acceptatie op voorhand dat je kan falen. Maar toch alles zo goed als mogelijk van tevoren plannen om zo ver als mogelijk te komen. Het is in feite een contradictie. Wat als die onmogelijke loop direct de eerste keer lukt. Betekent het dat je dan op voorhand voldoende geleerd hebt om deze uit te kunnen lopen. Of werkt het het meest louterend door hierin je meerdere te erkennen.

Hoogmoed komt voor den val, maar als je doelbewust je doel hoger stelt dan dat jezelf verwacht aan te kunnen is het dan hoogmoed of stel je je hierin gewoon kwetsbaar op? Anderzijds in elke loop kan er iets verkeerd gaan waardoor je niet bent om m uit te lopen.

Ik hou wel van wat zekerheid. Gecombineerd met een deel onzekerheid waardoor ik niet alles in de hand heb maar er op voorhand wel het beste van wil maken. Gecontroleerd en beheerst zijn tot nu doe de keuzes geweest voor loopjes. En dat is ook vrijwel altijd goed gegaan. Weinig echt verkeerd gegaan echter wel voldoende leermomenten gehad. Een failure blijft een failure. Volgens Marian Donner / Harari weten we wie zijn door de keuzes die we maken en de fouten die we daarbij begaan. Wat je daarmee doet vormt je als mens.

Vaak weet je van jezelf al waardoor er dingen verkeerd gaan. Of je verzint een reden/excuus waarom er iets verkeerd zou kunnen gaan. Het zijn van die dingen die gaan spelen als je al een mooi eind onderweg bent en de vermoeidheid parten begint te spelen.

Hoe meer je weet hoe meer je je beseft dat je minder weet. Ik sta nog aan t begin van de mooie weg die ultralopen heet.

Zomaar een week niets geschreven. En dat had met van alles en nog wat te maken. Enerzijds weinig tijd. Anderzijds juist heel veel hardloopinfo geconsumeerd.

Veel gelezen en veel geluisterd. Veel geluisterd naar hardlooppodcasts. En dan kom je na zo'n week toch tot de conclusie dat een mens (of in ieder geval ik) een maximale capaciteit van informatieverwerking heeft. Daarin moet je kiezen.

Tijdens het luisteren van een podcast in de auto gedurende het woon-werk-verkeer kom je minder tot rust dan als je dat niet doet. Veel podcasts beluisteren zorgt er automatisch voor dat ik minder toe kom / danwel behoefte heb aan het lezen. Nu was dat lezen juist een goed voornemen voor dit jaar om dat regelmatiger te doen, net zoals het af en toe schrijven van een stukje tekst bijvoorbeeld op dit blog.

Soms schrijf je wel iets maar ook weer te weinig. Nu loop ik al twee weken met het idee om een soort van samenvatting in chronologische volgorde van mijn ervaringen 'en belevenissen' op t Pieterpad te schrijven. Maar die herinneringen vervagen en lopen langzaam in elkaar over en dat is eigenlijk zonde. Dit schrijvende staat het nog steeds op mijn 'ThingsToDo'...

In één van de podcastuitzendingen werden verschillende tactieken besproken hoe je zelf gemotiveerd kan worden/blijven in het hardlopen. Grappig dat ik deze 'tacktieken' veelal reeds toepas. Eén ervan was namelijk 'maak connectie met gelijkgestemden'. En dat is dan weer het mooie aan Strava. Een hoop gelijkgestemden die ieder met hun eigen doelen bezig zijn. Sommigen volg ik ter inspiratie. Anderen voor de gezelligheid. Maar de meesten toch wel voor beide.

Het grappige van het volgen van gelijkgestemden is dat je hersens langzamerhand gewend raken aan 'een andere standaard'. Als je referentiegroep/omngeving niet loopt is het 3 a 4 keer lopen in de week al veel. Als je een stel mensen tegenkomt dit het heel normaal vinden om elke dag te lopen is dat al snel 'het nieuwe normaal'. Of je eigen omgeving zich daar ook zo snel in aanpast is natuurlijk een tweede ;).

Maar zo raak je langzamerhand gewend aan meer kilometers en mooiere afstanden om te lopen. En als je geest het eenmaal normaal vindt om langere afstanden te lopen zal dit naar mijn idee ook makkelijker gaan.

Een andere tactiek is het samen lopen van trainingen. Dat is iets wat ik erg weinig doe. Enerzijds omdat ik op tijden/plekken loop waar ik weinig mensen ken. Anderzijds vind ik het ook erg prettig om in mijn ééntje te lopen. Alhoewel de onlangs gehouden gezamenlijke training van MarathonPlus mij erg goed beviel. Social runs worden nog niet in Woerden georganiseerd... Misschien een idee :)

Afgelopen week het aantal kilometers weer wat omhoog durven te schroeven. Alles voornamelijk nog wel op een wat rustig tempo. Dit beviel zeker goed. Met het idee van etappelopen in m'n hoofd is het ook niet verstandig om als een malle elke keer het tempo omhoog te gooien. Dan kom je ook niet ver in zo'n meerdaagse.

Zaterdagmiddag was een voorbeeld van een goed geslaagde loop, iets minder dan 25km in circa 10kmpu. Heerlijk gelopen. In t begin (bij de sportvelden van Woerden) kwam een wat oudere man mij achterop fietsen. Hij complimenteerde me met mijn keuze van schoenen = sandalen en hij begon te vertellen dat hij vroeger (in Italië) ook altijd op blote voeten liep / rende.

Daarna kwamen direct zijn loopverhalen en tijden op tafel. Zo trokken we een stukje samen op waarin we wat ervaringen uitwisselden. Op z'n 55e was hij gestopt met hardlopen en nu 81 jaar oud nog steeds aan de powerwalking. Mooi die verhalen. Daar kan ik wel van genieten. Zo kan je tijdens het lopen toch af en toe lekker wat consumeren en nog bezig zijn ook.

Het nieuwe normaal.
Het nieuwe normaal is dat je 's ochtends na een tijdje al wakker te zijn geweest voor de geplande wektijd opstaat. Je kruipt met enige moeite uit je tentje en ziet dat het weer een mooie dag gaat worden.

Als eerste vul je een bidon met water om de watervoorraad op peil te brengen voor een nieuwe dag lopen. Enigzins verdwaasd ga je vervolgens zo snel mogelijk je spullen inpakken, je tent afbreken zodat je tijd hebt voor t ontbijt wat voor je is klaargezet.

Het enige wat je moet doen is lopen, eten, drinken en slapen. Voor de rest hoef je nergens over na te denken. Een meegebracht boek is niet geopend. Geen zin om te lezen maar zeker ook geen tijd.

Voor mij is dit de derde dag van lopen achter elkaar op het Pieterpad oftewel het PieterROGpad want deze loop wordt georganiseerd door de ROGrunners. Een mooi kleinschalig initiatief waarbij de onverstoorbare Sietze, de zorgzame Martha en de op de verre achtergrond aanwezige Richard je letterlijk alles uit handen nemen zodat je je alleen maar hoeft te richten op hetgeen wat belangrijk is om de dag goed door te komen.

Samen met Jannet en Albert die voor het gehele Pieterpad gaan van 10 etappes heb ik even kunnen ruiken aan het etappelopen. Een klein snufje van 3 etappes die me van Schoonoord naar Zelhem brachten.

Hoe onwetend kan je zijn over je eigen land. Door dorpen en gehuchten, langs rivieren en kanalen, midden door de velden en bossen, langs kastelen, landhuizen, villa's en oude boerderijen. Mooi om als reiziger te voet zo het land te ontdekken.

Zwetend als de wind wegviel en de zon volop scheen, koud aan het eind van de dag als de energie op is. Van chinese maaltijd naar chinese maaltijd zodat er iig voldoende naar binnen geschoven kon worden.

's Nachts wakker worden van de dorst en geen gevulde bidon naast je hebben is een beginnersfout. Zo heb ik wel meerdere fouten gemaakt. Er van uitgaande dat ik alles op blote voeten in sandalen zou kunnen lopen slechts 1 paar sokken meegenomen.

Op dag 1 na 5km bleek dat dat een slecht plan was aangezien de riempjes op 1 plek begonnen te schuren. Drie dagen op 1 paar dunne sokken was duidelijk te veel. Het scheelt wel iets voor de wasmachine want die sokken eindigden direct in de vuilnisbak.

Ieder loopt voor zich, ieder loopt zijn eigen loop, ieder is alleen maar toch samen. Samen liepen we van de ene naar de andere verzorgingspost. Alles mooi uitgekiend door Sietze en verder ingevuld door Martha. Een koppel ervaren vrijwilligers die dit met liefde en plezier doen.

Samen komen we bij na een dag lopen. Even dat biertje om de caloriën aan te vullen om daarna 'snel' de tent op te bouwen en te hopen op een moment van rust. Verhalen en ervaringen uitwisselend aan tafel anderzijds soms even stil zwijgend / starend voor je uitkijken. Een mooie dag is weer voorbij.

Het lichaam kan meer hebben dan je denkt. Wetend dat je de volgende dag weer gaat lopen zorgt voor een andere intensiteit. Loop zodat je de volgende dag ook weer kan lopen. Het is één van die mantra's die continue door mijn hoofd maalden.

Het etappelopen brengt je naar de essentie van het lopen. Daar heb ik kort van mogen proeven. Het smaakt zeker naar meer. Bedankt Sietze en Martha voor de organisatie en mooie dagen. Bedankt Albert en Jannet dat ik even jullie reisgenoot kon zijn.

In één stap wordt je hartslag gemeten en een x aantal extra waardes, afhankelijk van de gedragen hardware, zoals de mate waarin je afzet vanaf de grond, de lengte van je pas, de luchtvochtigheid, het tempo etc.. etc...

De confrontatie met de data kan je aan- of uit de weg gaan. Deze data kan je helpen om een betere loper te worden. Althans als je er voor kiest om je te laten sturen door één van deze waardes en je loopgedrag hierop aanpast.

Op basis van indicatoren als tijd en snelheid werk je stap voor stap aan je belastbaarheid en weerbaarheid. Doelgericht verbeter je jezelf, wordt jezelf beter. Beter als loper? Beter als mens?

Door overzicht te creeeren in de waardes en indicatoren krijg je een idee over je voortgang en misschien ook wel over je vooruitgang.

Per stap ga je vooruit, denk je vooruit. Pas als je beseft dat je niet meer kan overzien hoeveel stappen je nog moet zetten wordt die eerstvolgende stap echt belangrijk en daarmee erg relatief. Want eenmaal uitgevoerd bleek het een tussenstap te zijn en is wederom alleen de eerstvolgende stap echt belangrijk.

Deze week was een tussenweek. Doelbewust voor gekozen om het lichaam even wat rust te geven. Aan het eind van de week merkte ik langzamerhand verbetering in het gevoel. Zo lijken deze tussenstappen toch belangrijk te zijn.

Na veel vijfen en zessen ruimte gevonden om drie dagen volgende week mee te lopen op het Pieterpad van de ROGrunners. Routes onbekend, afstand globaal bekend. Lopen op basis van knooppunten en kompas is ook onbekend. Het zal een nieuwe (tussen)stap zijn en waarschijnlijk/hopelijk een mooie.

Het was een week van nagenieten. Een week die bol stond van de spierpijn. Een week waarin ik hongerig was naar meer. Een week waarin ik alle loopjes op ultraned en d-u-v bij elkaar naliep wanneer ze zouden zijn en onderzocht of het wat voor me zou zijn.

Plannen smedend, wegdromend over toekomstige loopjes, zoekend naar verhalen en foto's van medelopers en het virtueel volplannen van mijn agenda met alles wat ik absoluut zou moeten gaan lopen.

Naar mate ik beter de trap af kon lopen kwamen echter de 'normale issues' langzaam weer bovendrijven. Goed herstel lijkt toch wel het devies. Zeker met de kreet 'de loop na de grote loop valt altijd tegen' nog in de oren.

Daar wil ik toch wel voor waken dat me dat overkomt. Maar hoe doe je dat. Enige overmoed danwel blinde positiviteit is mij niet vreemd. Dat lijkt zomaar de opmaat te kunnen zijn voor 'de mogelijk komende tegenvaller'.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee en daarbij is enige overmoed ook makkelijk te vermijden door iets te gaan lopen waarvan je bij voorbaat weet dat dit iets nieuws gaat zijn. Bijvoorbeeld een paar dagen achter elkaar hobbelen over een LAW.

Ondertussen al weer een aantal deelnemers van de LLL afgelopen weekend een marathon of meer zien lopen. Heftig hoor. Daar was ik iig nog niet aan toe. Een duurloop van bijna 20km was wel t hoogtepunt van deze week.

Dit voelde nog wel benauwd, net als zaterdag. Kan zijn door de andere temperatuur danwel door het lichaam wat naar mijn idee nog niet geheel uitgerust voelde. Volgende week kijken of ik de training weer iets meer kan oppakken ipv deze heerlijke loopjes om te lopen.