webzwerver

home » video » rss » twitter

Mooi weer. Erg mooi weer. Zeker voor een dag in oktober. Het nieuwe broekie was net aangekomen dus tijd om direct te testen. Bij aankomst bleek het ook een binnenbroek te hebben. Niet op gelet tijdens de koop. De nieuwe was nodig, naar ik meende, omdat de kou zou aankomen. Net iets langer dan de andere korte broeken.

Dus daar kwam mijn nieuwe broekie. Voor t eerst in m'n leven in maat S. Maat S omdat 'het systeem' dat aanbeviel op basis van mijn lengte en gewicht. Stomverbaasd de aanbeveling gevolgd en de bestelling geplaatst. Systemen laten je dingen doen die je nog niet eerder hebt gedaan.

Maar goed daar stond ik dus in mijn iets langere broekie in de zon op 23 oktober. Klaar voor een ronde van 21km. Standaard rondje Oudewater. De bedoeling was om op 12kmpu te lopen. Net als eerdere keren lukt dat niet. Al snel gaat t sneller. Op basis van het verleden besloten om door te gaan op t snellere tempo. Maar zoals vaker gezegd. Resultaten uit t verleden brengen geen zekerheid voor de toekomst.

Super om te lopen. Langzamerhand wende het iets langer broekie. Door Oudewater richting het Linschoterbos. Langs een vrachtwagen die klem was gekomen op de smalle weg. En verder weer op tempo. Mensen groetend en ver voor me uitkijkend voor de goede loophouding. Langzamerhand was de rek er echter uit. Het ging niet makkelijk. Voor elke kilometer moest ineens gewerkt worden. Ook al stond de techno op m'n oren, ik kon er geen ritme uit meepakken.

De benen werden zwaarder. Tijdens t lopen voelde ik al dat t morgen allemaal minder zou zijn. Maar t broekie zat goed. Opeens zakte het tempo helemaal weg. Dit terwijl ik er naar mijn gevoel dezelfde arbeid in stak. Na een snelle lichaamscheck ging ik weer rechter op lopen. Direct ging het tempo weer omhoog. Wonderlijk dat t zo'n invloed heeft.

De laatste km ging het het niet meer. Enigzins 'rustig' uitgelopen. Blij met de inspanning die t had gekost en blij met t nieuwe broekie. Laat de kou nu maar echt komen.

Race verslag... de race was vrij kort. Te kort. Dus het race-verslag kan ook wel wat korter worden. Om met het resultaat in huis te vallen: 22e geworden met 56.716km. Toch zijn er een heleboel gedachten. Hier een poging om het een en ander op een rijtje te zetten.

Om 21:00 was de start van de 12 uur. Voor het eerst zou ik een hele nacht gaan doorlopen. Op voorhand wel wat gespannen. Ruim op tijd aanwezig want om 19:10 kon ik mijn auto parkeren. Vlak naast de ingang.

Auto volgeladen met allerlei spullen die ik mogelijk nodig zou kunnen hebben. Inclusief een tuinkussen en slaapzak als ik de volgende dag niet direct terug zou durven te rijden zodat ik in de auto zou kunnen slapen.

Onder het motto "beware of the chair" had ik geen stoel meegenomen. Achteraf was dat geen slimme zet. Even een moment rust pakken op een stoel was mogelijk wel een uitkomst geweest in plaats van te zitten op de rand van één van de kratten die ik had meegenomen.

Na mijn startnummer op te hebben gehaald liep ik direct diverse bekenden tegen het lijf - op 1.5m afstand dan wel natuurlijk. Gezellig om iedereen te zien en bij te praten. De 24u was in volle gang. De 6u was bijna afgelopen. Albert had genoeg gelopen voor deze dag en ik kon mijn spullen op zijn plekje zetten vlakbij de ingang. Dat scheelde in gesleep met alle kratten.

Na de prijsuitreiking van de 6u mochten wij van start. Toch een groep van 30+ lopers. Traditiegetrouw stel ik me achteraan op. Mijn plan was om 10kmpu te lopen en dit zo lang mogelijk vol te houden.

Minimaal 100km is de wens als iemand het vroeg. Maar eerlijk gezegd, zo achteraf, zat dat getal niet hard in mijn hoofd. Een wens is zachter dan een doel. En, wederom achteraf, weet ik niet waarnaar ik streefde.

Toch ging het vanaf het begin af aan super. Ik zat vrijwel direct in mijn eigen wereld. Kon m'n focus goed houden en had mijn, uit het boek The Lost Art of Running geleende, mantra (Head, Chest, Arms , Cadence ) stevig in mijn hoofd.

Na twee uur kreeg ik spierpijn in mijn bovenbenen. Een vreemde gewaarwording. Wel erg vroeg om ergens last van te krijgen. Ik gaf mijn extra aandacht aan mijn houding de schuld. Normaliter loop ik wat voorover gebogen. Nu, met behulp van het mantra, was ik uit op een zo goed mogelijke loophouding.

Langzaam gleed de tijd weg. De ledlampen langs de baan waren regelmatig op en moesten aan de lader. Soms liep je dus ineens in het donker, soms weer in het licht. Iets wat je wel bij de les hield. Langzamerhand werd het ook kouder.

Ik dronk sportdrank om elke twee kilometer. Ondertussen af en toe speurend naar Peter waar ik donuts voor had meegenomen. Langzamerhand gingen mijn gedachtes wat aan de haal. Om dat tegen te gaan een kleine tussenstop gemaakt om de meegebrachte muziek op mijn oren te zetten. De afleiding hielp tijdelijk.

Ondertussen had Peter mij gevonden. En na een korte real-life kennismaking wist ik waar zijn spullen stonden. Tijd om de beloofde donuts daarheen te brengen. Dat was in ieder geval geslaagd. Weer terug in mijn loopbubbel om lekker door te draaien.

Maar op de een of andere manier ging dat steeds moeizamer. Van rustiger hardlopen ging het over naar wandelen. Van t wandelen kreeg ik het kouder. En zo vloeide de energie, de wil en het vermogen om door te zetten binnen een half uur ineens weg.

Ik was afgekoeld maar ook niet zo afgekoeld als tijdens de DCURBN. Ik was moe maar ook weer niet zo moe. Ik kon mezelf echter niet meer in beweging zetten.

Er was niets aan de hand met mijn benen, behalve een hiel die begon te protesteren door het wandelen.

Er was niets.

Ik was niet misselijk. Er was geen focus. Er was geen beleving. Er was geen zin. Ik had geen doel behalve het doel, wat ik mijn familie had beloofd, om veilig thuis te komen. Voor de rest zat er niets meer in mijn hoofd.

Dus ik melde me af. Dit voelde direct niet goed. Zeker omdat Peter daarna nog zei, ter motivatie, dat ik nog 6 uur had om door mijn dip heen te komen. Dat voelde erg 'waar' aan.

Gedane zaken nemen echter geen keer. Niet flexibel genoeg geweest in mijn gedachten. Niet kunnen aanpassen aan de omstandigheden. Niet hard genoeg om door te gaan. En ook niet duidelijk naar mezelf toe geweest waarom ik hieraan deelnam. Zo maar wat zaken die ik allemaal niet voor elkaar had.

Na nog even met Ed en mijn buurman te hebben gesproken snel in de auto terug naar Woerden. Rond 05:00 rol ik mijn bedje in met het beeld dat er nog heul wat lopers hun rondjes aan het draaien zijn in Deventer. Gelukkig val ik snel in een droomloze slaap.

Hans (S) en Ed bedankt voor de organisatie van het ultrafestival. Voor mij deze keer niet echt een feestje, maar ik ben wel erg blij dat zo'n evenement in Nederland wordt georganiseerd.

Hans (J) verwoordde mijn prestatie en bijhorend gevoel in een comment op Strava nog wel het mooist: "wonden likken en weer verder". Het is een les. Ook dit hoort erbij heb ik me laten vertellen. In ieder geval een mooie reden om me weer in te schrijven voor een aantal wedstrijden. I'll be back :-)

'We could be heroes' zijn de woorden waarmee ik de de straat op ga. Het nummer van Bowie wordt gedraaid op de radio. Als ik terug ben moet ik toch eerst even opzoeken waar het over gaat. Het nummer gaat over twee mensen die verliefd zijn. Echter één heeft al een relatie waardoor de prille liefde niet een lang leven beschoren lijkt.

Onderweg hadden de woorden voor mij een hele andere betekenis gekregen. "We could be heroes ". Het doet me direct denken aan het komende weekend. Het weekend waarin vele helden zullen opstaan. Zaterdag is het namelijk zover. Het Deventer Ultra Festival staat op de kalender met een 1, 3, 6, 12 en 24 uur op het programma.

Voor het eerst ga ik een '12uur' lopen. In januari 2020 mijn laatste wedstrijd gelopen. Een hele tijd geleden. Ik ben volgens mij niet echt een wedstrijdmens. Maar hier heb ik toch wel naar toe geleefd. Nog vijf nachten slapen en daarna begint het feest. Eén nacht doorhalen is het idee. Van 21:00 tot 09:00 achter elkaar draven. Dat samen met een enorme groep die de 24 uur gaat lopen. 

Vorige edities van het Deventer Ultra Festival waren beduidend kleiner qua deelnemersaantallen. Deze keer mag de organisatie, naar mijn idee, niet klagen. Meerdere afstanden volledig 'uitverkocht'. Dit overigens mede door de coronamaatregelen. Desondanks zal het behoorlijk druk worden op de baan.

Iedereen naast elkaar, achter elkaar, door elkaar. Samen op dezelfde wielerbaan van 1289m lang. Officieel opgemeten zodat records ook nog een geldig karakter krijgen. Over records hoef ik me in ieder geval niet druk over te maken. Mijn doelen zijn wat bescheidener van aard. Ik droom nog even verder. Nog even wachten. Nog even geduld. En dan ..  We could be heroes - just for one day. 

En bam ... daar wandel ik. Net een zonovergoten stuk weg gehad. Nu in de relatieve koelte van het nabijgelegen park. Ik wandel en heb er vrede mee.

Ineens was alle fut en energie weg. Een paar km hiervoor nog even wat water over het hoofd gegooid bij een watertappunt. Daar nog enigzins ongeduldig gewacht totdat de kinderen, die net voor me kwamen, klaar waren met het vullen van de bidons.

Ook het ongeduld was weg. Het meest vreemde vond ik wel het gevoel dat het me helemaal niets uitmaakte dat ik wandelde. Ik vond het prima. Totaal geen moeite met het idee. Vrijwel totale acceptatie. Toch knaagde er nog iets. Praktisch gezien was ik pas net over helft. Eigenlijk moest 'de race die geen race was' nog beginnen.

De rest uitwandelen leek me echter wat veel van het goede. Daarom probeerde ik weer wat te lopen. Op geen manier kwam er vaart in. Gedachtes spookten door mijn hoofd: ik laat morgen die EDH voor wat het is, dit is echt mijn allerlaatste ultra, wat ben ik hier in ...snaam aan het doen, waarom ben ik niet thuis, hoezo heb ik dit gewild ... maar één gedachte kwam niet in me op: ik stop er mee.

Dat laatste zal ongtewijfeld te maken hebben met het feit dat er geen verzorgingsposten onderweg waren, de organisator enkele km's voor mij aan het lopen was en ik geen idee had hoe anders bij het startpunt te komen.
Ik had nog wel een lifeline in de vorm van een telefoon waarmee een taxi of familie kon worden opgeroepen. Maar dat ging me te ver. Dus ik ging door, ik moest door.

Na ongeveer 10km geworsteld te hebben met alle 'waaroms' kwam in mijn hoofd het besef dat ik wel weer 10km was opgeschoten. Nu hoefde ik nog maar 40km, sterker nog ... het waren er 39 en een beetje... Ik besloot om elke km te gaan vieren. Want als ik in de 30 liep kwam ik dichter bij getallen die eindigen op twintig. En als een getal eindigt op 20 dan komt het eind in zicht. Zo probeerde ik mezelf te motiveren en wat 'tempo' te maken gedurende zo'n 10km.

Na die 10km kwam het pannenkoekenhuis in zicht. Als een hond die op zijn etensbak afstuift zo liep ik richting het loket om water, AVbier en een raketje te kopen. Ik vulde mijn zo goed als lege waterzak bij, dronk het zalig smakende bier en genoot van mijn ijsje. Wat kan een mens blij worden van een ijsje.

Geappt met thuis, aangegeven dat ik nog wel even onderweg zou zijn. Ik pak mijn spullen weer in en sta op om weg te gaan als mijn telefoon overgaat. Mijn vader die blijkbaar ook de tracker volgt vraagt zich af of ik er mee gestopt ben. Met mijn meest vrolijke stem zeg ik dat ik 'good-to-go' ben en even moest bijkomen.

Een stuk monterder vertrok ik van het pannenkoekenhuis. Ik vierde mijn km's met een klein juichje. Nog regelmatig moest ik een stuk wandelen maar er zat weer wat meer lijn in mijn gedachten. Op een gegeven moment ook een muziekje opgezet. Dat zorgde voor afleiding. En zo verliepen de km's. Het water smaakt goed. Langzamerhand begon ik me te beseffen dat ik mogelijk veel te weinig had gedronken. Die halve liter aanvulling zou ook niet genoeg zijn, maar dorst had ik wel.

Ik wist dat er nog een cafetaria aan de rand van de route zou liggen. Alleen niet meer precies waar. Had ik m gemist of was ik er nog niet... Ik besloot om net zo lang door te lopen als kon en zoveel mogelijk te drinken als ik nu nodig had. Niet teveel denken aan wat nog kon komen. Ik liep per slot van rekening in Nederland, desnoods kon ik bij iemand aanbellen voor een kannetje water.

Op een gegeven moment zag ik echter een erg bekend iemand bij een spoorwegovergang staan wat direct zorgde voor een snik en een slik. Stond m'n vader me vrolijk te filmen. Achter m'n vader zag ik het beoogde cafetaria. In een flits wist ik nu even niet wat ik moest doen. Direct door of even gaan zitten. Toen bleek dat hij 1.5 liter water mee had genomen. #goudwaard  Besloten om die 1.5 liter over te gieten in mijn drinkzak en door te gaan.

De oortjes gingen uit, m'n vader fietste rustig achter me aan. Nu was ik ineens niet meer alleen. Want alleen is maar alleen. Dat gaf me weer energie. Af en toe een opmerking. Af en toe wat info over de omgeving. Het was genoeg. En zo liep ik via Soest richting het bergkwartier, de heuvel op naar de stichtse rotonde. De heuvel af langs de weg richting het eindpunt waar een smiley op de weg zou staan met het getal '100'.

En die smiley was er toen 'ineens'. Mark stond me op te wachten. Super zo'n man. Loopt zelf de 100km en heeft ook nog de fut en energie om de anderen op te wachten. Staat zelfs klaar met een AVbiertje. M'n vader gaat vrij snel weer huiswaarts. Dubbeldikke kudo voor hem. Verbinding is belangrijk, vandaag stond hij er zomaar, dat gevoel zal me bijblijven.

Achteraf...
Achteraf denk ik dat ik 'gewoon' te weinig heb gedronken. Onbewust te zuinig met m'n water gedaan. Anderzijds was het weer ook niet zo ontzettend warm. Dit was mijn eerste 100km op asfalt, hiervoor tweemaal gelopen in de bossen en één keer op t strand. Ik had gehoopt op een veel betere tijd. Want dat zou met asfalt moeten lukken. Misschien te hoog ingezet en rustiger moeten beginnen zodat ik mezelf niet had opgeblazen.

Of t nu aan t water ligt, de temperatuur of de mentale hardheid. Feit is wel dat ik mijn lijf niet meer in beweging kon krijgen. Allemaal leer- en aandachtspunten voor een volgende keer.

Dat wat er meestal wel is ontbrak in de afgelopen dagen. Ik stuiterde echter wel heen en weer. Een doel gezet en (bijna) gehaald. Maar in ieder geval een doel gezet. Heilig er van overtuigd dat ik een wereldprestatie had neergezet... (naar eigen vermogen).

Na de loop slaap ik nauwelijks. Spierpijn als een malle. Lang niet zo gehad na een relatief vlakke loop. Dat bewijst maar weer, bedacht ik me, dat ik voorheen geen 'echte' doelen heb neergezet. Nu was de spierpijn verdiend.

Nacht twee slaap ik ook nauwelijks. Meestal gaat dat wel beter. Maar m'n lichaam is nog behoorlijk van slag. Ik zit met name met 'de volgende' in mijn hoofd. En niet alleen de loop maar ook de verwachtingen. En stom genoeg met name ook andermans verwachtingen. Wat zullen ze wel niet denken na deze 'prestatie'... Wat zullen ze wel niet verwachten... 'Ik moet en zal me verbeteren...' Zo raasden de gedachten door mijn hoofd.

Blij was ik met de sportdrank. Geen of nauwelijks terugval gehad. Geen problemen met de maag toen ik nog voldoende water had. Ik las het etiket op dinsdag nog eens zorgvuldig door en kwam er achter dat ik het maar maximaal 6 uur achter elkaar mocht gebruiken wegens de hoeveelheid caffeïne die het bevatte.

Voor deze loop had ik juist een extra hoge concentratie genomen zodat ik het kon aanlengen met het water uit de rugzak. Door te weinig water had ik dus een hyperhoeveelheid caffeïne ingenomen... Daarbij drink ik de laatste tijd beduidend minder koffie.

De 'overdosis' aan caffeïne had me in ieder geval in een soort van juichstemming gebracht. Ik was niet kapot te krijgen. Een vreemd besef daalde over me neer. Had ik nu wel goed gelopen of kwam het alleen door de caffeïne dat ik me zo sterk voelde. Twijfel alom.

Daarbij raakte ik ook niet over mijn vermoeidheid heen. Het herstel ging langzaam. Langzamer dan normaal in ieder geval. Meestal gaat er ergens op dinsdag/woensdag na een loop een soort van 'zucht' door mijn lichaam heen en vanaf dat moment gaat het beter. Alsof daarmee de laatste vermoeidheid het lichaam verlaat. Nu bleef die zucht maar uit.

Donderdagavond een rondje van 5km gelopen wat in mijn beleving langer duurde dan de 80 van afgelopen zondag. Mag ik daarover klagen? Nee. Het is niet gek dat het lichaam zijn tijd neemt voor herstel. Daarom wel extra proberen te ontspannen en mezelf getrakteerd op een biertje. En vrijdagochtend lijkt het ineens anders. Het lichaam is er nog niet. De kuit zit nog vast maar ik heb wel weer zin om te lopen.

Begin van de middag doe ik mijn rondje en halverwege valt alles weer op zijn plek. Ik besef me weer waar ik sta. Ik ben nergens. Ik sta aan het begin van hopelijk heel veel mooie kilometers in mijn toekomstige leven.

De volgende loop begint gewoon weer bij nul. Maakt niet uit wat iemand anders verwacht. Mijn eigen verwachtingen maken me al gek genoeg. Maar dat geeft niet want ik leef al langer met mezelf, daarmee kan ik wel omgaan.

Volgende loop gaan we het gewoon nog een keer proberen. Nu met een gezondere mix van sportdrank. Ik voel me weer vrij en hobbel een lekker rondje, groet de mensen die ik tegemoet kom en krijg weer energie van het lopen.