webzwerver

home » video » rss » twitter

Draag jij nu slippers bij het hardlopen?
De vraag verrast me enigzins. Op zich komt de vraag wel vaker voor maar de timing is wat vreemd. De vrouw van de man die de vraag stelt loopt net om mij heen in een cirkel.

Ik sta langs de vloedlijn met de man en de vrouw op 1 meter afstand. De man stond net nog zijn hond uit te schelden. De vrouw voelt in haar zakken of ze niet iets lekkers heeft voor t beest.

De man steekt geen hand uit maar baalt zichtbaar van de situatie en raakt afgeleid door mijn sandalen.
Ja antwoord ik, het zijn sandalen, speciaal voor het lopen terwijl zijn vrouw voor de zoveelste aanval van de hond springt.

Het beest heeft het op mij voorzien. Niet alleen blaffen maar ook daadwerkelijk een poging gedaan om mij te bijten. Als ik een stap naar voren zet snijd hij me de pas af. Streng aankijken helpt niet. Strenge en zachte woorden helpen ook niet.

Het beest blijft steeds halve cirkels lopen om bij me te komen. Geen idee wat ik t beest heb aangedaan. Maar hij is duidelijk niet blij met mij. Hij gehoorzaamt niet. Luistert niet naar de man of de vrouw. Van weersomstuit gaat het andere hondje ook vrolijk naar mij blaffen.

Ik probeer de man 'normaal' te antwoorden maar raak continue afgeleid door de hond. Uberhaupt dat hij niets doet om het beest te pakken vervreemd me.

Honden op t strand vind ik prima, losse honden vind ik ook geen probleem. Dat een hond even gek in z'n hoofd wordt als hij iemand ziet rennen en vrolijk mee gaat doen vind ik ook geen probleem. Maar dit is toch wat irritant.

Ik probeer de hond gerust te stellen samen met de vrouw wat natuurlijk niet werkt. Na diverse pogingen krijgt de vrouw uiteindelijk de hond  te pakken. Ik krijg excuses en kan verder lopen.. op m'n sandalen.

De woorden echoën in mijn hoofd. Hans vatte het even mooi samen in een bericht.

Ik ben zo vrij om de volledige zin even te quoten: "Wat ik hiermee wil zeggen is dat het niet aan jou ligt, maar aan het strand. Hou er rekening mee dat het zwaar tot loodzwaar zal zijn dan is je verwachting hoogstwaarschijnlijk het meest reëel."

Als iemand die meerdere malen aan de start van de DCURBN heeft gestaan zoiets tegen je zegt.. dan zegt dat wat. De DCURBN is zwaar tot loodzwaar. Je moet niet hopen op een lichte variant. (Wat ik eigenlijk altijd stiekem doe).

Ik mag dus niet meer op voorhand denken dat het wel zal meevallen. Het gaat niet meevallen. Het gaat zwaar zijn. Loodzwaar.

Gek genoeg verdwijnen door deze woorden alle zenuwen. Ik weet nu waar ik aan toe ben. De gedachte geeft me kracht. Het sterkt me. Nog een paar weken.

Een goed plan bedenken qua eten en drinken en dan er vol voor gaan.

Ongeveer vier jaar geleden (10.01.2016) liep ik mijn eerste marathon ooit. Het was de Den Haag Strandmarathon, oftewel de 'de zwarte marathon'. Gisteren, zondag 5 januari 2020, was het tijd voor een soort van re-make.

Waar ik vier jaar geleden deze marathon als voorbereiding op de SallandTrail 50k liep, was het gisteren een loop ter voorbereiding op de DCURBN. Parcours kwam grotendeels overeen met één groot verschil dat ik gisteren op de terugweg, vanaf Katwijk, door de duinen liep.

De wind was deze keer iets milder voor me. Kwam wel uit dezelfde hoek namelijk het ZuidWesten. Vier jaar geleden werd ik er op de terugweg helemaal door gesloopt. Nu had ik wel het gevoel om ook de terugweg volledig in de wind te kunnen doen.

Belangrijker was het deze keer om te testen of mijn knie op de goede weg terug is. Terug door de duinen, grotendeels op de voetpaden langs de fietswegen. Daar waar de fietsers een mooi vlak pad hebben krijgen de voetgangers op verschillende puntent te maken met kleine dalletjes en klimmetjes. Ideaal om mijn knie te testen.

Direct na afloop kon ik wat dat betreft wel concluderen dat het nu echt de goede kant op gaat. Geen last van de knie gehad. De oefeningen met de dynaband beginnen nu echt haar vruchten af te werpen.

Voor de rest moet ik toch concluderen dat het lopen op strand iets is waar ik nog veel in kan leren. Met wind achter worden de spieren toch langzamerhand stijf. Met de wind voor kan ik moeilijk mijn tempo vasthouden. Iets met te weinig kracht of te weinig focus ... ik weet het niet. Nog een paar weken om hier achter te komen.

Wat in ieder geval beter lijkt te gaan na vier jaar loopervaring is de mate van herstel. Ik kan me herinneren dat ik vier jaar gelden zo'n twee weken compleet van de wereld was. Enorm naar toegeleefd en toen 'het' over was had ik wel even wat tijd nodig om alles te verwerken.

Daarnaast fysiek ook compleet even tot niets in staat. Gisterenavond zat ik bij de mogelijk toekomstige schoonouders van mijn zoon voor een eerste kennismaking. Wel moe, maar in ieder geval naar mijn idee, toch nog redelijk aanspreekbaar en in staat om een gesprek te houden.

Knie geeft ook vandaag nauwelijks reactie. Nu verder focus op compleet herstel en binnenkort nogmaals het strand weer eens opzoeken.

Leiders hebben we nodig.

Voor een voorbeeld.
Voor inspiratie.
Voor vergelijking.

Maar zeker ook voor de competitie.
Zonder leiders zijn we richtingloos.
Zonder overzicht wordt het hopeloos.
En als het overzicht van leiders wegvalt is de chaos compleet.

Strava heeft besloten? om het overzicht met leiders in de maandelijks afstandsuitdaging weg te halen. Het is onduidelijk of het besloten is want Strava communiceert er niet over wat het voor 'iedereen' nog wat onduidelijker maakt.

En daardoor zijn lopers onthutst.
Lopers zijn geschokt.
Lopers vragen zich af waarom ze een marathon hebben gelopen nu deze niet direct zichtbaar voor anderen meetelt in de afstandschallenge. Het is natuurlijk een behoorlijke afknapper als je niet direct kan zien hoeveel plekjes je bent opgeschoven in de ranking.

Persoonlijk vind ik het niet zo'n groot probleem al keek ik eerlijk gezegd ook regelmatig in deze overzichten naar het resultaat van al m'n loopjes om te zien 'hoe ik het deed in vergelijking met de rest'. Onderstaand de link naar de berichten nav het wegvallen van het leaderbord.

Best vermakelijk.

https://www.strava.com/challenges/January-2020-run-distance-challenge

Welkom in Amsterdam.

Het staat op de parkeerautomaat waarnaast ik de auto om 07:55 parkeer. Het is 2 januari. Straten zijn nog leeg en donker. Bewoners zijn nog niet weg of hoeven helemaal niet weg. Op de automaat staat ook nog wat anders.

Net onder het 'Welkom in Amsterdam' staat het bedrag van €7,50 per uur. Voor €7,50 per uur ben je welkom in Amsterdam. Zo'n parkeerautomaat verdient meer per uur dan een 19-jarige die valt onder de minimumloonregeling.

'De jongere' zal zich bijzonder welkom voelen in onze hoofdstad.