webzwerver

home » video » rss » twitter

Het nieuwe normaal.
Het nieuwe normaal is dat je 's ochtends na een tijdje al wakker te zijn geweest voor de geplande wektijd opstaat. Je kruipt met enige moeite uit je tentje en ziet dat het weer een mooie dag gaat worden.

Als eerste vul je een bidon met water om de watervoorraad op peil te brengen voor een nieuwe dag lopen. Enigzins verdwaasd ga je vervolgens zo snel mogelijk je spullen inpakken, je tent afbreken zodat je tijd hebt voor t ontbijt wat voor je is klaargezet.

Het enige wat je moet doen is lopen, eten, drinken en slapen. Voor de rest hoef je nergens over na te denken. Een meegebracht boek is niet geopend. Geen zin om te lezen maar zeker ook geen tijd.

Voor mij is dit de derde dag van lopen achter elkaar op het Pieterpad oftewel het PieterROGpad want deze loop wordt georganiseerd door de ROGrunners. Een mooi kleinschalig initiatief waarbij de onverstoorbare Sietze, de zorgzame Martha en de op de verre achtergrond aanwezige Richard je letterlijk alles uit handen nemen zodat je je alleen maar hoeft te richten op hetgeen wat belangrijk is om de dag goed door te komen.

Samen met Jannet en Albert die voor het gehele Pieterpad gaan van 10 etappes heb ik even kunnen ruiken aan het etappelopen. Een klein snufje van 3 etappes die me van Schoonoord naar Zelhem brachten.

Hoe onwetend kan je zijn over je eigen land. Door dorpen en gehuchten, langs rivieren en kanalen, midden door de velden en bossen, langs kastelen, landhuizen, villa's en oude boerderijen. Mooi om als reiziger te voet zo het land te ontdekken.

Zwetend als de wind wegviel en de zon volop scheen, koud aan het eind van de dag als de energie op is. Van chinese maaltijd naar chinese maaltijd zodat er iig voldoende naar binnen geschoven kon worden.

's Nachts wakker worden van de dorst en geen gevulde bidon naast je hebben is een beginnersfout. Zo heb ik wel meerdere fouten gemaakt. Er van uitgaande dat ik alles op blote voeten in sandalen zou kunnen lopen slechts 1 paar sokken meegenomen.

Op dag 1 na 5km bleek dat dat een slecht plan was aangezien de riempjes op 1 plek begonnen te schuren. Drie dagen op 1 paar dunne sokken was duidelijk te veel. Het scheelt wel iets voor de wasmachine want die sokken eindigden direct in de vuilnisbak.

Ieder loopt voor zich, ieder loopt zijn eigen loop, ieder is alleen maar toch samen. Samen liepen we van de ene naar de andere verzorgingspost. Alles mooi uitgekiend door Sietze en verder ingevuld door Martha. Een koppel ervaren vrijwilligers die dit met liefde en plezier doen.

Samen komen we bij na een dag lopen. Even dat biertje om de caloriën aan te vullen om daarna 'snel' de tent op te bouwen en te hopen op een moment van rust. Verhalen en ervaringen uitwisselend aan tafel anderzijds soms even stil zwijgend / starend voor je uitkijken. Een mooie dag is weer voorbij.

Het lichaam kan meer hebben dan je denkt. Wetend dat je de volgende dag weer gaat lopen zorgt voor een andere intensiteit. Loop zodat je de volgende dag ook weer kan lopen. Het is één van die mantra's die continue door mijn hoofd maalden.

Het etappelopen brengt je naar de essentie van het lopen. Daar heb ik kort van mogen proeven. Het smaakt zeker naar meer. Bedankt Sietze en Martha voor de organisatie en mooie dagen. Bedankt Albert en Jannet dat ik even jullie reisgenoot kon zijn.

In één stap wordt je hartslag gemeten en een x aantal extra waardes, afhankelijk van de gedragen hardware, zoals de mate waarin je afzet vanaf de grond, de lengte van je pas, de luchtvochtigheid, het tempo etc.. etc...

De confrontatie met de data kan je aan- of uit de weg gaan. Deze data kan je helpen om een betere loper te worden. Althans als je er voor kiest om je te laten sturen door één van deze waardes en je loopgedrag hierop aanpast.

Op basis van indicatoren als tijd en snelheid werk je stap voor stap aan je belastbaarheid en weerbaarheid. Doelgericht verbeter je jezelf, wordt jezelf beter. Beter als loper? Beter als mens?

Door overzicht te creeeren in de waardes en indicatoren krijg je een idee over je voortgang en misschien ook wel over je vooruitgang.

Per stap ga je vooruit, denk je vooruit. Pas als je beseft dat je niet meer kan overzien hoeveel stappen je nog moet zetten wordt die eerstvolgende stap echt belangrijk en daarmee erg relatief. Want eenmaal uitgevoerd bleek het een tussenstap te zijn en is wederom alleen de eerstvolgende stap echt belangrijk.

Deze week was een tussenweek. Doelbewust voor gekozen om het lichaam even wat rust te geven. Aan het eind van de week merkte ik langzamerhand verbetering in het gevoel. Zo lijken deze tussenstappen toch belangrijk te zijn.

Na veel vijfen en zessen ruimte gevonden om drie dagen volgende week mee te lopen op het Pieterpad van de ROGrunners. Routes onbekend, afstand globaal bekend. Lopen op basis van knooppunten en kompas is ook onbekend. Het zal een nieuwe (tussen)stap zijn en waarschijnlijk/hopelijk een mooie.

Het was een week van nagenieten. Een week die bol stond van de spierpijn. Een week waarin ik hongerig was naar meer. Een week waarin ik alle loopjes op ultraned en d-u-v bij elkaar naliep wanneer ze zouden zijn en onderzocht of het wat voor me zou zijn.

Plannen smedend, wegdromend over toekomstige loopjes, zoekend naar verhalen en foto's van medelopers en het virtueel volplannen van mijn agenda met alles wat ik absoluut zou moeten gaan lopen.

Naar mate ik beter de trap af kon lopen kwamen echter de 'normale issues' langzaam weer bovendrijven. Goed herstel lijkt toch wel het devies. Zeker met de kreet 'de loop na de grote loop valt altijd tegen' nog in de oren.

Daar wil ik toch wel voor waken dat me dat overkomt. Maar hoe doe je dat. Enige overmoed danwel blinde positiviteit is mij niet vreemd. Dat lijkt zomaar de opmaat te kunnen zijn voor 'de mogelijk komende tegenvaller'.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee en daarbij is enige overmoed ook makkelijk te vermijden door iets te gaan lopen waarvan je bij voorbaat weet dat dit iets nieuws gaat zijn. Bijvoorbeeld een paar dagen achter elkaar hobbelen over een LAW.

Ondertussen al weer een aantal deelnemers van de LLL afgelopen weekend een marathon of meer zien lopen. Heftig hoor. Daar was ik iig nog niet aan toe. Een duurloop van bijna 20km was wel t hoogtepunt van deze week.

Dit voelde nog wel benauwd, net als zaterdag. Kan zijn door de andere temperatuur danwel door het lichaam wat naar mijn idee nog niet geheel uitgerust voelde. Volgende week kijken of ik de training weer iets meer kan oppakken ipv deze heerlijke loopjes om te lopen.

In begin 2018, om precies te zijn op 24 februari, na gefinished te zijn op de Sjravele deel 1 hoorde ik volgens mij voor t eerst van Willem en Annemarie dat ze er over nadachten om nog 'één keer' een 100km te organiseren. Iets als Limburgs Zwaarste maar dan meer richting het parcours van de Sjravele deel 1 en 2. Spontaan gaf ik toen aan dat als die er zou komen dat ik zou meedoen. Het kan ook tijdens Castricum zijn geweest.

Veel later in het jaar werd de datum bekend gemaakt. 11 mei zou het moeten gaan gebeuren onder de noemer 'Limburg Loopt Lekker'. Dat was wel even slikken. Die datum is mijn trouwdag dus ik moest 'thuis' wel even wat overleggen. Een andere wedstrijd had ik niet zomaar op deze dag gelopen maar deze, mogelijk laatste 100 van Willem en Annemarie ... daar moest ik toch in ieder geval bij zijn.

Omdat ik ondertussen wel redelijk op de hoogte was van Willem zijn voorliefde voor kleine paadjes, smalle steegjes en dwarsverbanden naar de vele heuvels die Limburg rijk is leek het me praktisch om in ieder geval in de voorbereiding een 'andere' 100km te lopen die niet zo rijkelijk voorzien zou zijn met hoogtemeters als die van de Limburg Loopt Lekker. Daarom me ingeschreven voor Hamme. Dat liep anders dan verwacht door de storm die halverwege opstak. Dus die ervaring kon ik niet meenemen. De zestig van Texel liep daarentegen wel enorm lekker dus die heeft me wel veel vertrouwen gegeven.

Door het EDHn maak ik in 2019 een stuk makkelijker meer kilometers dan in 2018. Veelal toch wat kleine loopjes in pauzes tijdens het werk sterken naar mijn gevoel mijn lichaam langzaam maar zeker. De laatste weken voor de LLL me ook wat meer proberen te richten op t shufflen oftewel het op laag tempo met zo min mogelijk inspanning vooruit proberen te komen. Waar ik eerst toch door van alles werd opgejaagd lukte me dit nu ook midden in Vondelpark. Zonder me ook maar iets van iemand aan te trekken volledig met mijn eigen training bezig. Dat gaf een goed gevoel.

De week voor de LLL had ik nog niet het gevoel dat het heel spannend zou gaan worden. Ik moest en zou deze uitlopen. Geen verwachting van tijd. Dat gaf veel rust. Deze rust werd als enige nog verstoord door een ontstoken oog waarvoor ik uiteindelijk vrijdagochtend toch nog maar wat antibioticazalf voor heb opgehaald bij de huisarts. Vrijdagavond afgereisd naar Heerlen waar ik een nachtje zou overblijven in een hotel. Voorzien van boterhammetjes voor t ontbijt en een stuk of 6 bidons met diverse soorten vocht als hersteldrank en limonade parkeerde ik rond een uur of 22:00 de auto vlak bij t hotel. Onderweg nog even een podcast meegepakt van looppraat. Blijft leuk om de ervaringen van anderen zo aan te horen.

Om 04:30 ging de wekker die ik professioneel negeerde om er 10 minuten later toch snel uit te gaan. Aankleden met toch nog wat twijfel over welk regenjack ik straks zou meenemen. Die beslissing stelde ik uit tot vlak voor de start. Even kijken wat anderen aan hadden leek me niet onpraktisch. Onderweg op een boterham met hageslag kauwend reed ik door een doodstil en verlaten Heerlen. Langzamerhand kwamen nu toch wat zenuwen op gang. Had ik overal aan gedacht? Was ik genoeg voorbereid? Ik schudde dit ook snel van me af. Niets kon ik er nu meer aan veranderen. Dus het had ook geen reden om me ergens zorgen over te maken.

De startnummers werden uitgelegd op moment dat ik binnenkwam door Henri Thunnissen en Annemarie. Willem liep buiten rond, iedereen verwelkomend. Mooi wat voor bedrijvige rust er zo in het uur voor de start kan heersen. Bekenden begroeten elkaar. Niemand lijkt al echt met 'de race' bezig te zijn. Iedereen relaxed. Snel nippend aan een kop koffie of thee. Tijd voor een grap en de laatste wetenswaardigheden.

Om 06:00 worden we weggeschoten door Willem. Zo'n 80 man gaan op pad. Een aantal voor de 80, de meeste voor de 100km. We lopen maar ik loop niet lekker. Het gevoel zit er niet lekker in. Het voelt niet goed dus ik besluit om maar wat afleiding te zoeken. Op de eerste post neem ik even een klein moment voor mezelf. Vrolijke vrijwilligers staan daar al klaar om iedereen te voorzien in dat wat ze nodig hebben. Ik had dat momentje even nodig en besef me dat ik de 'eerste 10' gered hebt. Het slechte gevoel zakt hierdoor weg - nog maar 90 te gaan en een stuk vrolijker ga ik verder.

De volgende 20 gaan lekker. Ik loop in een groepje mee met onder meer Martin, Jasper en Barry. Soms even ouwehoerend. Meestal alleen wat luisterend naar de opmerkingen en de verhalen. Zo gaan de kilometers lekker en hobbelen we met een heel groepje ineens verkeerd. Een lintje wat we niet hadden mogen zien was toch opgemerkt waardoor we op een rondje in de tegenovergestelde richting liepen. Omdat er naast lintjes ook afbeeldingen met pijltjes stonden werd dit na enige tijd duidelijk. Hierdoor werd t groepje wat uiteengetrokken. Bij de volgende verzorgingspost besloot ik dan ook om alleen verder te gaan voor t rondje bij de Keutenberg.

Genieten van de omgeving en de natuur begon ik me steeds beter te voelen. Voorzicht aan de heuvels omhoog, dribbelend alles omlaag en op een rustig tempo de rest lopend. Zo begon ik nu ook af en toe iemand in te halen. Niet goed wetend of ik te langzaam of te snel ging riep Endy me toe dat ik 'gewoon mij gevoel moest volgen'. Gesterkt door deze tip ging ik verder. Op een gegeven moment kwam Laurens, die ook vandaag zijn eerste 100km wilde lopen me achterop. Gezamenlijk liepen we wat km verder waarna hij besloot om net een iets hoger tempo op te pakken.

Na 50km kwam ik daardoor alleen bij t startpunt weer uit. Ik had juist in die laatste 5 km wat last van m'n maag gekregen. Niet dat hij volledig op de kop stond maar meer de aanzet er toe. Robert, waar ik eerder mee had gelopen tijdens een Sjravele-tocht, hoorde dat en bood mij zijn Rennie's aan. Na enige twijfel dit toch maar aangenomen. Ik had genoeg evaring hoe het met mijn maag ging als ik er niets aan deed. Nu maar eens kijken wat er zou gaan gebeuren als ik er wel wat aan deed. Zonder verdere materiaal of kledingwijzigingen ging ik weer op pad

Exact zoals Robert had beschreven verliep t proces. Even voelde mijn maag erg vol aan maar na een aantal kilometer keerde de rust weer terug en kon ik verder zonder noemenswaardige klachten. Dit gedeelte had ik eerder in t jaar al een keer gelopen. Toch kwamen vele dingen me volledig onbekend voor. Bij de volgende tussenstop kwam ik langzamerhand in een groepje terecht van Paul, Maarten, Theo en Laurens.

Het leek me wel erg prettig om verder niet het hele stuk in mijn eentje te moeten lopen. De loopervaring in dit groepje spatte er van af. Door de routine - het structureel heuvel opwaarts wandelen raakte m'n lichaam niet overstressed of uitgeput. Grappig was ook dat in beginsel iedereen gewoon van mij wegwandelde. Met lopen moest ik steeds iedereen weer inhalen. Naar mate de wedstrijd vorderde kreeg ik daar wat meer grip op en uiteindelijk lukte het me om iedereen wandelend bij te kunnen houden.  Misschien was ik in mijn eentje sneller geweest. Misschien had ik mezelf over de kop gelopen. Het doel voor vandaag was simpelweg uitlopen en heel weer thuiskomen. Met name dat laatste is wel erg belangrijk op je trouwdag.

Langzamerhand begon ik wat last van een hiel te krijgen. Ik ontdekte dat ik te lage sokken had aangedaan waardoor het bandje van mijn sandaal, dacht ik er te direct op zat. Ik meende dat dit kwam door het schuren. Gelukkig kon ik wat tape van Maarten krijgen. Alhoewel de huid niet kapot leek toch maar even de hiel ingetaped. Dit bracht enige verlichting. Wederom iets wat ik standaard mee moet nemen bedacht ik me..  Na enkele kilometers kwam de pijn weer terug maar was nog wel hanteerbaar. (De dag er na bleken het geen blaren te zijn maar meer een soort van drukpuntpijnen. M'n voeten zijn blijkbaar door de dag heen toch wat opgezwollen waardoor de sandaal te strak is gaan zitten. Iets om voortaan beter in de gaten te houden)

Een ander probleem vond ik vervelender. Namelijk mijn horloge haar batterij leek het langzamerhand te begeven. De status van de batterij stond verontrustend laag. Het zou toch niet zo zijn dat ik op mijn eerste 100km dit net niet geregistreerd zou hebben .... Uiteindelijk in de laatste paar kilometer toch maar het groepje losgelaten om een eindsprint te houden tegen de accuduur in van mijn horloge. En zo kon ik uiteindelijk mijn eerste 100km volbrengen. Willem stond klaar om me op te vangen. Fantastisch dit gevoel!

Na even te zijn bijgekomen naar de auto gelopen en daar besloten om toch maar zo snel als mogelijk naar huis te gaan. Ik voelde me nog redelijk fit en onder begeleiding van The Boom Room op Slam rap naar Woerden gereden. Nu eerst even goed bijkomen.

Willem, Annemarie en alle vrijwilligers  enorm bedankt voor deze ervaring. Deze dag heb ik enorm veel geleerd. Over het 'hoe een 100 te lopen', over het 'wat minimaal mee te nemen' over de lol die je kan hebben onderweg, over dat 'zware momenten daadwerkelijk momenten kunnen zijn', over ... teveel om op te noemen. Zou ik genoeg hebben geleerd om dit een volgende keer nogmaals te doen? De toekomst zal het uitwijzen. Ik ben in ieder geval een enorme ervaring rijker.

Een week waarin ik mezelf had voorgenomen om niet te gaan lopen maar te gaan trainen. Een wezenlijk verschil. Loopjes om het lopen zijn ook mooi maar voor de afwisseling mag er af en toe ook best getraind worden.

De voldoening van het succesvol uitvoeren van een training leek me ook fijn om te ervaren. Op voorhand had ik mijn oude vertrouwde (voordat ik begon met het EDHn) trainingsdagen gekozen om daar 'echt' iets voor te bedenken.

Zo gezegd, zo gedaan en hierdoor op dinsdag en donderdag een piramide en een wisseltijdenloop gelopen. Eigenlijk wilde ik nog ergens een obelisk inbakken nadat Jannet dit had geopperd. De benen voelden niet stabiel genoeg aan om dit 'even' te doen. Achteraf had dit wel zaterdag gekund want dat was uiteindelijk een fors tempoloopje geworden. Zondag het geheel afgerond met een Shufflerun. In het begin vroeg ik me af waarom ik zoveel kleding voor de zekerheid had aangedaan. Nadat ik midden in een hagelbui terecht was gekomen was ik er toch wel blij mee.

De  'gewone' loopdagen waren dus maandag, woensdag en vrijdag. Maandag zowaar een PR gehaald op een stukje Vondelpark terwijl ik me helemaal wezenloos shuffelde met zo'n 9kmpu. Woensdag me proberen te richten op 10kmpu. Dit was een stuk lastiger. Vrijdag voelde ik me op voorhand echt een stuk minder. Een beetje lamlendig. Dit gevoel verdween totaal toen ik in een achtergelaten vissershaak was gelopen. Daarna liep het ineens een stuk lekkerder.

Tussen al deze loopjes en bezigheden door besefte ik me eigenlijk pas zaterdag dat de LLL nu toch wel erg dichtbij kwam. Waar ik normaliter bij wijze van spreken hier al geruime tijd in mijn hoofd mee bezig ben is dat nu op de een of andere manier nog niet gebeurd. Is het alleen druk druk druk of voelt het nu allemaal al wat meer vertrouwd?

Totaal andere aanloop dan naar de Dutch Coast of Hamme. De wedstrijdspanning moet nog gaan komen. Aan de andere kant is er een soort van berusting. Waar ik voor Hamme nog wel ideen over een streeftijd had maakt dat nu helemaal niets meer uit. Het enige doel is uitlopen, genieten en weer heel thuiskomen.