webzwerver

home » video » rss » twitter

En bam ... daar wandel ik. Net een zonovergoten stuk weg gehad. Nu in de relatieve koelte van het nabijgelegen park. Ik wandel en heb er vrede mee.

Ineens was alle fut en energie weg. Een paar km hiervoor nog even wat water over het hoofd gegooid bij een watertappunt. Daar nog enigzins ongeduldig gewacht totdat de kinderen, die net voor me kwamen, klaar waren met het vullen van de bidons.

Ook het ongeduld was weg. Het meest vreemde vond ik wel het gevoel dat het me helemaal niets uitmaakte dat ik wandelde. Ik vond het prima. Totaal geen moeite met het idee. Vrijwel totale acceptatie. Toch knaagde er nog iets. Praktisch gezien was ik pas net over helft. Eigenlijk moest 'de race die geen race was' nog beginnen.

De rest uitwandelen leek me echter wat veel van het goede. Daarom probeerde ik weer wat te lopen. Op geen manier kwam er vaart in. Gedachtes spookten door mijn hoofd: ik laat morgen die EDH voor wat het is, dit is echt mijn allerlaatste ultra, wat ben ik hier in ...snaam aan het doen, waarom ben ik niet thuis, hoezo heb ik dit gewild ... maar één gedachte kwam niet in me op: ik stop er mee.

Dat laatste zal ongtewijfeld te maken hebben met het feit dat er geen verzorgingsposten onderweg waren, de organisator enkele km's voor mij aan het lopen was en ik geen idee had hoe anders bij het startpunt te komen.
Ik had nog wel een lifeline in de vorm van een telefoon waarmee een taxi of familie kon worden opgeroepen. Maar dat ging me te ver. Dus ik ging door, ik moest door.

Na ongeveer 10km geworsteld te hebben met alle 'waaroms' kwam in mijn hoofd het besef dat ik wel weer 10km was opgeschoten. Nu hoefde ik nog maar 40km, sterker nog ... het waren er 39 en een beetje... Ik besloot om elke km te gaan vieren. Want als ik in de 30 liep kwam ik dichter bij getallen die eindigen op twintig. En als een getal eindigt op 20 dan komt het eind in zicht. Zo probeerde ik mezelf te motiveren en wat 'tempo' te maken gedurende zo'n 10km.

Na die 10km kwam het pannenkoekenhuis in zicht. Als een hond die op zijn etensbak afstuift zo liep ik richting het loket om water, AVbier en een raketje te kopen. Ik vulde mijn zo goed als lege waterzak bij, dronk het zalig smakende bier en genoot van mijn ijsje. Wat kan een mens blij worden van een ijsje.

Geappt met thuis, aangegeven dat ik nog wel even onderweg zou zijn. Ik pak mijn spullen weer in en sta op om weg te gaan als mijn telefoon overgaat. Mijn vader die blijkbaar ook de tracker volgt vraagt zich af of ik er mee gestopt ben. Met mijn meest vrolijke stem zeg ik dat ik 'good-to-go' ben en even moest bijkomen.

Een stuk monterder vertrok ik van het pannenkoekenhuis. Ik vierde mijn km's met een klein juichje. Nog regelmatig moest ik een stuk wandelen maar er zat weer wat meer lijn in mijn gedachten. Op een gegeven moment ook een muziekje opgezet. Dat zorgde voor afleiding. En zo verliepen de km's. Het water smaakt goed. Langzamerhand begon ik me te beseffen dat ik mogelijk veel te weinig had gedronken. Die halve liter aanvulling zou ook niet genoeg zijn, maar dorst had ik wel.

Ik wist dat er nog een cafetaria aan de rand van de route zou liggen. Alleen niet meer precies waar. Had ik m gemist of was ik er nog niet... Ik besloot om net zo lang door te lopen als kon en zoveel mogelijk te drinken als ik nu nodig had. Niet teveel denken aan wat nog kon komen. Ik liep per slot van rekening in Nederland, desnoods kon ik bij iemand aanbellen voor een kannetje water.

Op een gegeven moment zag ik echter een erg bekend iemand bij een spoorwegovergang staan wat direct zorgde voor een snik en een slik. Stond m'n vader me vrolijk te filmen. Achter m'n vader zag ik het beoogde cafetaria. In een flits wist ik nu even niet wat ik moest doen. Direct door of even gaan zitten. Toen bleek dat hij 1.5 liter water mee had genomen. #goudwaard  Besloten om die 1.5 liter over te gieten in mijn drinkzak en door te gaan.

De oortjes gingen uit, m'n vader fietste rustig achter me aan. Nu was ik ineens niet meer alleen. Want alleen is maar alleen. Dat gaf me weer energie. Af en toe een opmerking. Af en toe wat info over de omgeving. Het was genoeg. En zo liep ik via Soest richting het bergkwartier, de heuvel op naar de stichtse rotonde. De heuvel af langs de weg richting het eindpunt waar een smiley op de weg zou staan met het getal '100'.

En die smiley was er toen 'ineens'. Mark stond me op te wachten. Super zo'n man. Loopt zelf de 100km en heeft ook nog de fut en energie om de anderen op te wachten. Staat zelfs klaar met een AVbiertje. M'n vader gaat vrij snel weer huiswaarts. Dubbeldikke kudo voor hem. Verbinding is belangrijk, vandaag stond hij er zomaar, dat gevoel zal me bijblijven.

Achteraf...
Achteraf denk ik dat ik 'gewoon' te weinig heb gedronken. Onbewust te zuinig met m'n water gedaan. Anderzijds was het weer ook niet zo ontzettend warm. Dit was mijn eerste 100km op asfalt, hiervoor tweemaal gelopen in de bossen en één keer op t strand. Ik had gehoopt op een veel betere tijd. Want dat zou met asfalt moeten lukken. Misschien te hoog ingezet en rustiger moeten beginnen zodat ik mezelf niet had opgeblazen.

Of t nu aan t water ligt, de temperatuur of de mentale hardheid. Feit is wel dat ik mijn lijf niet meer in beweging kon krijgen. Allemaal leer- en aandachtspunten voor een volgende keer.

Dat wat er meestal wel is ontbrak in de afgelopen dagen. Ik stuiterde echter wel heen en weer. Een doel gezet en (bijna) gehaald. Maar in ieder geval een doel gezet. Heilig er van overtuigd dat ik een wereldprestatie had neergezet... (naar eigen vermogen).

Na de loop slaap ik nauwelijks. Spierpijn als een malle. Lang niet zo gehad na een relatief vlakke loop. Dat bewijst maar weer, bedacht ik me, dat ik voorheen geen 'echte' doelen heb neergezet. Nu was de spierpijn verdiend.

Nacht twee slaap ik ook nauwelijks. Meestal gaat dat wel beter. Maar m'n lichaam is nog behoorlijk van slag. Ik zit met name met 'de volgende' in mijn hoofd. En niet alleen de loop maar ook de verwachtingen. En stom genoeg met name ook andermans verwachtingen. Wat zullen ze wel niet denken na deze 'prestatie'... Wat zullen ze wel niet verwachten... 'Ik moet en zal me verbeteren...' Zo raasden de gedachten door mijn hoofd.

Blij was ik met de sportdrank. Geen of nauwelijks terugval gehad. Geen problemen met de maag toen ik nog voldoende water had. Ik las het etiket op dinsdag nog eens zorgvuldig door en kwam er achter dat ik het maar maximaal 6 uur achter elkaar mocht gebruiken wegens de hoeveelheid caffeïne die het bevatte.

Voor deze loop had ik juist een extra hoge concentratie genomen zodat ik het kon aanlengen met het water uit de rugzak. Door te weinig water had ik dus een hyperhoeveelheid caffeïne ingenomen... Daarbij drink ik de laatste tijd beduidend minder koffie.

De 'overdosis' aan caffeïne had me in ieder geval in een soort van juichstemming gebracht. Ik was niet kapot te krijgen. Een vreemd besef daalde over me neer. Had ik nu wel goed gelopen of kwam het alleen door de caffeïne dat ik me zo sterk voelde. Twijfel alom.

Daarbij raakte ik ook niet over mijn vermoeidheid heen. Het herstel ging langzaam. Langzamer dan normaal in ieder geval. Meestal gaat er ergens op dinsdag/woensdag na een loop een soort van 'zucht' door mijn lichaam heen en vanaf dat moment gaat het beter. Alsof daarmee de laatste vermoeidheid het lichaam verlaat. Nu bleef die zucht maar uit.

Donderdagavond een rondje van 5km gelopen wat in mijn beleving langer duurde dan de 80 van afgelopen zondag. Mag ik daarover klagen? Nee. Het is niet gek dat het lichaam zijn tijd neemt voor herstel. Daarom wel extra proberen te ontspannen en mezelf getrakteerd op een biertje. En vrijdagochtend lijkt het ineens anders. Het lichaam is er nog niet. De kuit zit nog vast maar ik heb wel weer zin om te lopen.

Begin van de middag doe ik mijn rondje en halverwege valt alles weer op zijn plek. Ik besef me weer waar ik sta. Ik ben nergens. Ik sta aan het begin van hopelijk heel veel mooie kilometers in mijn toekomstige leven.

De volgende loop begint gewoon weer bij nul. Maakt niet uit wat iemand anders verwacht. Mijn eigen verwachtingen maken me al gek genoeg. Maar dat geeft niet want ik leef al langer met mezelf, daarmee kan ik wel omgaan.

Volgende loop gaan we het gewoon nog een keer proberen. Nu met een gezondere mix van sportdrank. Ik voel me weer vrij en hobbel een lekker rondje, groet de mensen die ik tegemoet kom en krijg weer energie van het lopen.

De tweede in een reeks van drie. De eerste van 50km heb ik niet 'officieel' maar op eigen gelegenheid gelopen. Deventer is de versie van 50em. Amersfoort, de derde, is er één van 100km. Amersfoort staat nog met potlood in mijn agenda. Eerst maar eens kijken hoe de 50em zou vergaan.

Aangezien het een Solo Training is zouden er onderweg geen verzorgingsposten zijn. Ik moest dus zorgen dat alles in m'n rugzak mee kon want de luxe van een begeleidende fietser had ik niet. Om te besparen op gewicht leek me het een goede test om enkel en alleen sportdrank en water mee te nemen. Als enige reserve besloot ik nog wel twee kruidkoeken mee te nemen.

De truuk met sportdrank was om twee softflaks te vullen met een hoge concentratie aan sportdrank. Het plan daarbij was om om de twee kilometer een nipje geconcentreerd sportdrank te nemen gevolgd door een slok water uit m'n waterzak die ik op mijn rug droeg.

Aangezien de temperatuur boven de 15 graden beloofde uit te komen meende ik verder weinig extra kleding nodig te hebben. Al met al zou m'n rugzak minder wegen als waarmee ik in de week ervoor heb getraind. Normaal gesproken start ik altijd vrij behoudend. De laatste tijd echter veel km gedraaid waardoor ik nu wel met een tempo van 5:30 durfde te beginnen.

Iets over 07:40 draaide ik het parkeerterrein op. Zelfs met navigatie was het toch weer gelukt om een aantal aanwijzingen anders te interpreteren waardoor ik meer van Deventer heb gezien dan ik op deze zondagochtend had gewild. Enkele lopers vertrokken net op moment dat ik arriveerde. Een korte groet en ik kon me aanmelden bij Mark, één van de bedenkers van deze trainingsreeks.

Andere lopers druppelden binnen tezamen met begeleiding. Het lopen van 80km is één ding, maar het fietsen (op loperstempo) lijkt me echt een uitdaging. Met Peter als bekend gezicht, Mark, Arie en de voor mij onbekende Henri was het span compleet wat had aangegeven rond 08:00 te willen starten. Ik trok andere sandalen aan, klikte mijn rugzakje vast, kreeg een tracker en was good to go. Iets voor achten liep ik het parkeerterrein af.

Meteen na 400meter twijfelde ik over het te nemen pad. Echter de GPS was duidelijk en ik kon mijn weg vervolgen. Ed had de route uitgezet. Dat is het leuke als iemand uit de 'lokale' omgeving een route maakt. Je ziet alle mooie stukjes. Via een brug liep ik naar de overkant, verder naar beneden langs de IJssel op weg naar Wilp.

Via Twello (weer zo'n plaats waar ik wel van had gehoord maar nog nooit eerder was geweest) liep de route weer terug naar de IJssel. Mijn strategie om om de twee km iets te drinken werkte goed. Ik voelde me goed, de zon bleef achter de wolken en het lopen ging lekker.

Net na Twello voelde ik wat nattigheid. Er viel een druppel vocht op mijn hielen. Bijzonder dacht ik, het regent niet waardoor kan dit nu komen. Ik voelde eens aan m'n rug die behoorlijk nat bleek te zijn. Net als de onderkant van m'n rugzak. Het drong tot me door dat m'n waterzak lekte.

In eerste instantie besloot ik het maar te negeren en stug door te lopen. M'n shirt werd ondertussen drijfnat. Dus toch maar even stoppen om het een en ander te inspecteren. Het bleek het ventiel te zijn wat steeds wat water doorliet. Shirt vervolgens uitgewrongen en dubbel geslagen aan de onderkant zodat het water niet direct m'n broek in zou lopen. Zoveel water zou ongetwijfeld schuurplekken tot gevolg hebben. Dat wilde ik zo vroeg nog in de training zeker vermijden. Henri passeerde me op dat moment in een mooi vlot tempo.

Via de IJsseldijk ging het verder naar Welsum en Veessen. Het lopen ging super wat waarschijnlijk ook kwam door de wind die van achteren kwam. De waterzak lekte duidelijk minder en langzaamaan begon het een en ander ook weer op te drogen. Bij Wijhe mochten we het pontje nemen om de IJssel weer over te steken. Al speurend om het pontje te localiseren liep ik langs t water.

Het leek goed uit te komen. De pont was net vertrokken aan de overkant. Voor de zekerheid toch nog iets sneller gaan lopen zodat ik m niet zou missen. Het kwam eigenlijk perfect uit. Even staan wachten totdat de pont aanmeerde. Aan de overkant stond Ed te wachten. Toch even leuk om iemand te spreken ook als is het kort.

Bij Wijhe schoot nog door m'n hoofd of ik extra water zou kopen in een supermakt. Ik besloot het niet te doen en de gok te wagen. De sportdrank was nu wel wat scherper geworden qua smaak maar mijn maag had geen problemen. Ik besloot wel om wat zuiniger met het water te doen.

En zo hobbelde ik lekker door. Totdat ik in km 65 een scherpe steek in mijn maag voelde. Dit voelde tevens wat opgeblazen. Ik bedacht me dat het zou kunen komen door het minder drinken van water. Wandelen ging wel maar elke keer als ik wat meer gang probeerde te maken kwam de steek met het opgeblazen gevoel direct weer terug.

Eerder had ik al bedacht dat dit mogelijk zou kunnen gebeuren. Als alles mentaal is tijdens het lopen van een ultra dan zou het ook kunnen zijn dat mijn gedachten deze pijn hebben getriggerd. Toch voelde het erg fysiek. Na een km of twee aangemodderd te hebben besloot ik dat ik echt meer water nodig had.

Twee aardige dames aangesproken die zelfs nog wel wat van hun water met me wilden delen. Dat moest ik natuurlijk weigeren aangezien de kans bestond dat ik alles in één keer opdronk. Via het park kwam ik bij een Lidl terecht waar ik twee flessen water kocht. Eén voor in de rugzak en één in het handje mee. Gulzig dronk ik een paar slokken.

Het lopen ging daarna iig pijnloos zonder steken in de maag. Terug op de route de fles overgegoten in een lege softflask. Daar zag ik uit mijn ooghoek in de verte Peter en Mark al aankomen. Daar wilde ik me nog niet door laten inhalen. Dus lopen was het devies. Al snel hoor ik "hé Arjan"... Peter was even komen kijken hoe het met me was. Even een sprintje tussendoor... doet hij gewoon na 65km. Na een korte uitwisseling van ervaringen ging hij weer terug naar Mark.

Ik besloot om alleen verder te gaan en niet te wachten. Run Solo heet het project dus dat wilde ik ook op die manier graag afmaken. Op km 73 haalde ik Denise in die daar wandelde. Even kort bijgekletst en daarna m'n lichaam weer vooruit gepusht.

Het lopen ging echter niet meer zo vanzelfsprekend. Ik was m'n ritme kwijt en kon ook niet meer aanzetten. Ik was ook meer bezig met aftellen van de km's dan met vaart houden. De geest was het even helemaal kwijt en het fysiek volgde dat voorbeeld.

Zo snel kan je dus uit balans raken. Weer een mooie les. Eenmaal aangekomen op het perkeerterrein lukt het nog om er een eindsprintje uit te persen. Henri was ondertussen daar al lang en breed aanwezig en had de tegenwoordigheid van geest om wat foto's van mijn 'finish' te maken. Leuk!.

Ed volgde snel met de motor waarna Peter en Mark binnenkwamen. Peter had duidelijk nog genoeg energie. Als laatste heb ik Arie binnen zien komen. Grappig om te zien hoe verschillend de dingen zijn na zo'n loop. De één grijpt naar een shake, de ander pakt wat fris en de volgende trekt een biertje open. Ik knaag wat op mijn appel (vaste prik), drink water en bedenk dat ik mijn hersteldrank ben vergeten.

Top om ieders ervaringen zo even aan te horen en de eigen te delen. Het was gezellig maar ik vond het ook wel weer mooi geweest. Terug naar Woerden :) Nu bijkomen en bedenken wat beter moet. Mark, Erik en Ed bedankt voor dit initiatief en de mooie route!

Het zal me niet veel vaker gaan overkomen. Op de 14e van een maand het totale kilometeraantal van een andere maand passeren. Oké die andere maand was wel februari. De kortste maand van het jaar die deze keer met name als uitrustmaand is gebruikt na de DCURBN... maar toch :).

Zondag was het tijd om te kijken of ik nog boven de 50km uit kon komen. Het was alweer even geleden. Ten tijde van de vorige 50plusser was ik me nog heel druk aan t maken voor de DC666. Een challenge welke ik niet heb afgemaakt. De motivatie ontbrak eenvoudigweg om de verplichte afstanden verder af te maken. Een kwestie van teveel tegelijkertijd denk ik nu.

Deze 50plusser staat echter ook weer in het teken van een challenge. Nu heb ik me niet direct gek laten maken door de eerste datum die voor mij te kort dag was. Het moest dus een soort van vervangende inhaalloop zijn van de eerste in een reeks van drie die door run033 wordt georganiseerd. In een tijdbestek van een kleine twee maanden kan je drie trainingsafstanden lopen, te weten: 50km, 80km en 100km.

Aangezien Marathon Plus hier ook aan verbonden is voel ik toch enige druk om hier aan mee te doen. Zo stond de wekker om 06:00 zodat eerst wat huishoudelijke taken konden worden gedaan alsmede de hond kon worden uitgelaten. Het praktische van 'virtuele wedstrijden' is, dat je de deur uit kan lopen en direct kan beginnen. Ik begin steeds meer een voorstander te worden van weinig reistijd ;).

En zo draafde ik om 07:00 de straat uit om verschillende bekende paadjes aan elkaar te rijgen. De wereld was stil en in dauw verzonken. De benauwdheid sloeg als een deken om me heen waardoor ik de eerste 10km geen moment lekker liep. Ik kwam wel iets meer in mijn ritme doordat ik me op de Hollandse Kade door een muur aan vliegjes moest vechten. Dit duurde net zo lang als het pad was. Gelukkig hield dit op toen ik de Grecht had bereikt.

Aan het eind van de Grecht draaide ik de Meije op om deze voor het eerst van mijn leven in één keer achter elkaar te lopen (dit stond inderdaad op mijn wishlist). Sporadisch kwam ik wat lopers en een enkele groep motorrijders tegen. De rust werd het meest verstoord door de in overvloed aanwezige mobiele theekransjes van fietsende heren die luid pratend de bochtige wegen voor zichzelf opeisden. Zelf kwam ik meer en meer zwetend in een goede modus.

De route had ik in mijn navigatie staan. Ik wist echter niet meer precies hoe ik van Bodegraven naar Hekendorp zou lopen. Toen bleek dat ik eerst 'de terugweg' langs de Oude Rijn moest hebben was dat even een tegenvaller. Liever dacht ik nog niet aan terugweg. Blij sloeg ik mijn eerste nieuwe pad in bij Fort Wierickerschans. Langs de Enkele Wiericke, door het gras, verder naar beneden richtin Driebruggen. Op de parallelweg bijna van de weg afgereden door een auto die meende tussen een op mij achterop komende fietser en mij door te kunnen jakkeren. Ik kon gelukkig net op tijd wegspringen.

Door Driebruggen heen gewandeld om tegelijkertijd een appel te eten. De kuiten en achillespezen begonnen nu toch wel wat gevoelig te worden. Met het fantastische boek Running On Empty in mijn achterhoofd (dank voor de tip Peter!) kreeg ik meer en meer het gevoel dat ik nu meer moest gaan pushen om een beetje snelheid er in te houden. Langzaamaan ging dat steeds beter draaien. Ik wilde iig onder de 10kmpu blijven incl stops. En zo ging ik via Hekendorp naar Oudewater proberen om soepel en ontspannen te blijven lopen. Wonderwel lukte dat regelmatig en kwam ik thuis op mijn van te voren aangekondigde tijd.

Nu ik de eerste afstand, op eigen gelegenheid, heb gelopen kan ik me iig inschrijven voor de tweede afstand, de 80km.  One down - two to go.

Een wonderlijke parallel kan ik hiermee trekken met mijn kinderen. Zaterdagavond laat belde de oudste op of we zondag mee konden helpen om wat spullen te verhuizen naar zijn nieuwe woning. Dus zondagmiddag de auto volgeladen en alles een dorp verder gedropt. Tussen alle activiteiten door vermeld hij terloops dat dit het moment is waarop hij uit huis gaat. Niet dat we het niet aan zagen komen toen hij een woning had gehuurd maar toch was het moment wat onverwacht. Dan is ineens de eerste het huis uit. One down...

1 juni 2020, een nieuwe maand is begonnen. De kilometerteller staat weer op nul. De startlijn fictief getrokken en met een net zo virtueel startschot knallen de lopers uit de blokken. Ieder bezig met zijn eigen doel. Gemeenschappelijke doelen zijn veelal virtueel. Populair de Devils Reeksen en de GVRAT. Beide een manier om een stok achter de deur te hebben zodat je naar buiten gaat.

Het elke dag lopen is daardoor behoorlijk ontspoord. Ik ga nog elke dag naar buiten maar loop kilometers per week die ik eerder niet voor mogelijk had gehouden. Tijd genoeg nu ik nauwelijks reistijd heb door het thuiswerken. Daarbij ook nog behoorlijk de vrijheid om mijn eigen dag in te delen. Klinkt ideaal, is ook ideaal.

Op zo'n tweede pinksterdag vliegen de halve marathons je om de oren. Het lijkt in deze coronotijden steeds normaler. En toch heb je altijd weer die uitzondering. Degene die net wat verder loopt en de maand start met een marathon. Is toch mooi. Als het nieuwe normaal een halve is waarom zou het toekomstige nieuwe normaal niet een hele kunnen zijn?

En zo komt het dat je eerst blij bent dat je uberhaupt elke dag kan lopen. Daarna blij bent dat het lukt om minimaal 5k per dag te lopen etc.. etc... Zolang er tijd voor is, zolang het te combineren blijft zolang het lichaam het nog leuk blijft vinden ...

Ben erg benieuwd naar de resultaten van de eerste wedstrijden. Het lijkt er op dat iedere loper voldoende rust en trainingsmogelijkheden heeft gehad om mooie resultaten neer te zetten. Eerst nog maar eens de heenweg van de GVRAT voltooien. Daarna zien we verder :)