webzwerver

home » video » rss » twitter

Na een belabberde 1.5 week ging het halverwege afgelopen week een stuk beter. Het keerpunt was waarschijnlijk die 2x3.7 km op 'tempo'. Alsof de spieren gedwongen werden om op te houden met zeuren. Klachten verdwenen met de dag als sneeuw voor de zon zodat ik zelfs op zondag een langere duurloop aandurfde.

Op de planning stond de nieuwe TreinTrail tussen Leiden en DenHaag. Route was reeds ingeladen maar 's ochtend bekroop me een gevoel van twijfel. Op de één of andere manier zag ik het niet zitten.

Toevallig viel m'n oog op een plaatje van het Kroller Moller museum, een eend drijvend in een plas water te midden van een bos. Een bos... Het regende op dat moment licht. Het idee maakte me direct vrolijk. Rustige hobbelen door een nat bos leek me de ideale manier om daar een paar uur aan te besteden.

Snel een mooie route opgezocht en vertrokken naar de Utrechtse Heuvelrug. Super gevoel tijdens het lopen. Heerlijk genieten van de omgeving, van de regen, van de single tracks, de hei die mooi in bloei stond. En bovenal totaal geen last van alle eerder genoemde blessures! Kijk daar word ik blij van :D.

Tijdens het lopen druk lopen mijmeren over een artikel van de groene Amsterdammer wat ging over veerkracht.

Een omgeving kan teveel krijgen van 1 factor waardoor de balans verstoort. De balans kan dermate verstoord raken dat er een nieuwe situatie ontstaat die waarschijnlijk minder gewenst is. De oude situatie blijkt dan niet zomaar terug te komen als de factor, waarvan teveel aanwezig is, wordt verminderd. De situatie is voorbij het omslagpunt.

Door diversiteit aan te brengen in de bossen zal het minder vatbaar zijn voor bepaalde ziektes die gevaarlijk zijn voor één soort bomen.

Door variëteit en uitdaging wordt veerkracht versterkt. Sommige systemen die optimaal functioneren zijn minder sterk dan ze lijken en makkelijk uit evenwicht te brengen.

Mentale systemen, fysieke systemen en natuurlijke systemen zijn gebaat bij veerkracht. Wie wil nu niet dat iets kan herstellen naar zijn oude staat als het een klap heeft gehad. Vermogen hebben om te kunnen incasseren.

Door veelzijdigheid ontstaat sneller dit herstellende vermogen. Aan de ene kant is de mens gebaat bij voorspelbare patronen. Patronen brengen gemoedsrust. Invloeden van buitenaf kunnen disruptie brengen. De mens is dus ook met afwisseling gebaat. Hierdoor kunnen onverwachte gebeurtenissen makkelijker/beter worden opgevangen. Want als afwisseling de regelmaat is is verandering altijd welkom.

De vergelijking tussen lopen en het leven wordt vaak gemaakt. Althans hij wordt vaak gemaakt door lopers. Variëteit is dus ook belangrijk voor de veerkacht tijdens/bij het lopen.

Afwisselende trainingen geven variëteit. Even uit de comfortzone geeft weerstand. Door niet altijd dezelfde uitdaging aan te gaan zal het lichaam sterker worden en beter kunnen omgaan/herstellen met/van (toekomstige) blessures!?

Afwisseling maakt het iig leuker. Misschien dat de uiteindelijke opbrengst iets minder is aangezien het systeem niet geheel wordt geoptimaliseerd voor 1 bepaald type loop. Overall zal je toch beter kunnen/moeten presteren op verschillende onderdelen. Danwel beter moeten kunnen omgaan met tegenslagen.

Dat maakt de stap naar een fiets of naar het water ineens een stuk logischer. Echter is dat wel net zo leuk... Tja daar denk ik nog even verder over na.

Voorlopig maar wat meer aandacht aan de diversiteit binnen het lopen schenken en er wat meer bij stil staan dat je überhaupt in staat bent om te lopen. Je kan zomaar ineens uit balans zijn.

Lopen hoort leuk te zijn. Maar soms is het minder leuk.

Normaal gesproken probeer ik altijd op zondag/maandag een stukje te schrijven over de afgelopen week. Als ik daar deze week gehoor aan had gegeven was het één groot klaagverhaal geworden. Iets wat ik niet wil schrijven omdat niemand daar wat aan heeft. Ikzelf in ieder geval helemaal niet.

Dus het duurde even voordat ik wat in durfde te typen. Je raad het al, het gaat al weer een stuk beter. Dus nu kan ik vrijuit weer wat in mij opkomt aan het internet toevertrouwen. Voor de eeuwigheid gekoppeld aan mijn naam door de zoekmachines.

Toch nog even klagen dan, althans een kleine uitleg is misschien wel op z'n plaats. Het gaat over pijn. Pijn in mijn kuiten, pijn in mijn achillespees, pijn in mijn knie, pijn in mijn hamstring en pijn in mijn heup. Het enige waar ik geen last van had was van pijn in mijn onderrug. Dat was dus positief.

Overdag deed het pijn, 's nachts deed het pijn, als ik stilzat deed het een beetje pijn en als ik bewoog .... deed het ook pijn. Aangezien het zowel pijn deed bij stilzitten als bewegen maakt het allemaal niet zo veel uit wat je doet. Zolang je het maar niet erger maakt.

Dat je vol zelfmedelijden een rondje aan het hobbelen ben. Niet te snel natuurlijk want ik had het gevoel dat dat niet kon. En tijdens dat hele rondje je welgeteld 5 secondes blij voelt. Blij dat er even een zweefgevoel was. Blij dat je even geen pijn voelde. Wie het klein niet eert is het grote niet weerd. Maar oi oi oi dit was toch niet fijn. Dit kon toch helemaal niet de bedoeling zijn. Het was niet elke loop gedurende de afgelopen 1.5 week maar het voelde wel als een eeuwigheid.

Ik snap nog niet helemaal hoe dit was gekomen. Wellicht door de stijging van het aantal kilometers per week, wellicht een nawee van de 6 uur, wellicht toch te enthousiast in Kroatië van heuvels afgedaald, wellicht 'gewoon' spierpijn. Wie het weet mag het zeggen. Voor mij is het in ieder geval nog een raadsel.

Aangezien de kuiten goed stram waren ben ik weer begonnen met de foamroller. 's ochtends en 's avonds sessies op de kuiten, de bovenbenen en de bilspieren. Met name de bovenbeenspieren en de kuiten hadden hier baat bij. Daarnaast 'gewoon' doorgegaan met de EDH. Scheldend op mezelf waarom ik toch weer de deur uit ging. Mezelf serieus afvragend of ik dit nu echt wilde. Echter onder het motto 'actief herstel' toch bleef doorbewegen.

En dat was niet leuk. Toch zat er langzamerhand verbetering in. Zolang ik rustig hobbelde en geen gekke dingen ging doen met intervals (hield ik mezelf voor) zou het wel goedkomen. Gisteren twee keer een 'tempoloopje' gedaan van 3.7km. Keihard voor gewerkt. Het ging moeizaam. Het ging zwaar. Het ging lastig. Maar toch ... langzamerhand leek het wel beter te gaan. Terug tegen de wind in ging het langzaam iets minder zwaar, langzamerhand voelde het beter.

En dan vandaag. Vandaag vrijwel zonder pijn gelopen. Er zijn nog zeker aandachtspunten maar ik hoop dat het ergste is geweest. Er gloort weer licht aan de horizon :D, dus direct besloten om me nu definitief in te schrijven voor de ISU. Die is geboekt. Nu rustig blijven en werken aan een goede opbouw. Ik heb er zin in.

Twee weken vakantie betekende ook twee weken niets schrijven. Even rust. Even een moment om de routine te doorbreken. Even op afstand weer naar jezelf kijken zonder last te hebben van de dagelijks gang van zaken. Lukt dat in twee weken? Eigenlijk niet. Twee weken is ergens net één week te kort. Althans ik ben het niet gewend om slechts twee weken in de zomer op vakantie te gaan.

En dat merk je op zo'n maandagochtend. Wezenloos op de rand van je bed zitten, beseffend dat het nu echt weer tijd is om in de routine te stappen. Enigzins lekker, want ook ik ben een gewoontedier. Anderzijds beseffend dat door de routine je ook dingen kunt missen/mislopen. De vervolgvraag is dan meteen: is dat erg? In hoeverre weet je wat je misloopt in hoeverre is het erg dat je iets misloopt. Zo probeer je alles te plannen dat je zo min mogelijk mist. Echter het is juist ook zo prettig om even wat dingen bewust niet te doen. De vrijheid die je hiermee krijgt in je hoofd en je agenda is ook erg prettig.

Routines brengen ook zeker positieve dingen met zich mee. Door iets veel te oefenen wordt je ergens beter in. Dit is zo'n wet typische wet van Meden en Perzen.
En op elke regel is er een uitzondering. Zo heb je Hinke die vrijwel zonder voorbereiding een goed resultaat loopt op een 24uur. Conclusie zou hieruit kunnen zijn dat iedereen een 24 uur kan lopen of in ieder geval ik zou dat moeten kunnen. Waarom zou ik het niet kunnen?

Een ander inspirerend voorbeeld is Jannet (en elke loper) die de HUT heeft gelopen. Geen dag lijkt optimaal te zijn vergaan, alsnog weet ze deze te finishen. Knap erg knap. Op een etappeloop kan je je eigenlijk ook niet echt voorbereiden. Het is de wil / de geest die bepaalt of je elke dag de moed op kan brengen om naar de startstreep te gaan. Je lichaam moet natuurlijk ook hier en daar meewerken.

Sowieso is na drie dagen Pieterpad mijn interesse in het etappelopen erg aangewakkerd. Meerdere uren heb ik al besteed aan het uitpluizen van mogelijk wedstrijden/etappelopen. Idealiter zou ik er één binnenkort lopen. Maar geen van de georganiseerde lopen past goed in de agenda. Lopen staat wat dat betreft niet op nummer 1. Al zijn er wel bepaalde wedstrijden waarvoor ik iets anders zou willen afzeggen. Of er omheen plannen natuurlijk.

Gisteren kwam mijn vrouw met de briljante opmerking, waarom ga je anders niet op eigen gelegenheid lopen .. dan zit je ook niet vast aan bepaalde dagen. Het voelde alsof er een kwartje viel. Natuurlijk is dat ook een optie. Zelf een eigen tochtje organiseren... duizenden ideeen schieten door m'n hoofd. Tijd voor het inplannen van een korte vakantie.

Een race begint niet bij het startschot maar in de voorbereiding. Idealiter weken/maanden ervoor, normaliter één a twee weken voor de wedstrijd maar in dit geval begon voor mij de voorbereiding in de ochtend op de dag waarop t moest gebeuren.

Er 'moest' eigenlijk niet zoveel gebeuren, dat had ik al op voorhand bedacht. Door drukte en/of slechte planning vielen teveel dingen samen in de week voor de wedstrijddag. Qua lopen  leek het meer op een herstelweek, als gevolg van een te enthousisast schema, dan 'het toewerken naar een wedstrijd week'. Ja zo'n ambitieus schema kan meer kapot maken dan je lief is. Ook niet optimaal dus.

'Moet je dan niet zo'n wedstrijd overslaan?'  zou een logische vervolgvraag kunnen zijn. Maar ja dat is lastig. Simpele vragen zijn vaak moeilijk om in één zin te beantwoorden. Daarom besteed ik daar maar wat meer aandacht aan.

Het antwoord is tweeledig. Ook vermoeid moet je een wedstrijd kunnen lopen. Zeker een zes uur, omdat ik in het verleden en hopelijk nog meer in de toekomst nog wel eens langer onderweg kan gaan zijn. Dan ben je na zes uur ook niet meer okselfris en zal je het ook met jezelf moeten uitzoeken.

Anderzijds het is de enige wedstrijd die dit jaar door Marathon Plus wordt georganiseerd. En laat Marathon Plus nu m'n 'eigen' loopclubje zijn. Tja en als je eigen club wat organiseert moet je er op z'n minst toch bij proberen te zijn. Althans zo denk ik er over.

Niet komen opdagen was dus geen optie en als je er eenmaal bent en aan de startlijn verschijnt kan je altijd kijken hoe het gaat. Ook dat is onderdeel van het spelletje. Op tijd bij de startlijn zijn was in ieder geval mijn eerste doel. Ruim 50 minuten voor de start (iets later dan gepland) reed ik het parkeerterrein op bij de wielerbaan in Deventer waarna ik gelijk Jannet en Albert tegenkom en verwelkomt wordt door Ed.

En dat is eigenlijk ook direct de derde reden om ten tonele te verschijnen. Het is mooi om mensen te ontmoeten die er op een soortgelijke manier instaan. Mensen met heul veul meer loopervaring die aan een half woord genoeg hebben omdat ze het zelf ook allemaal hebben meegemaakt.

Iedereen is op z'n eigen manier zich aan t voorbereiden. Meer dan 20 man/vrouw gaan voor de 24 uur en volgens mij eenzelfde soort groep voor de zes uur. Een internationaal gezelschap van Engelsen, Duitsers, Nederlanders en Polen.

Met name die laatste groep was tijdens de wedstrijd erg aanwezig. Fantastisch hoe, deze meegekomen supporters, continue iedereen aanmoedigden. Ook toen hun partytent op het punt stond om weg te waaien hielden ze elk een paal vast en waren ze ondertussen nog steeds in staat om elke loper aan te moedigen.

Ed schakelde in zijn introductie moeiteloos tussen het Nederlands, Engels en Duits. Na één minuut stilte gehouden te hebben voor een onlangs overleden ultraloper bewogen we ons naar de start. Traditiegetrouw beweeg ik wat naar achteren om me vooral en met name niet te laten meeslepen om te snel te starten.

Om exact 14:05 worden we weggeschoten. En daar loopt ineens een lang lint aan lopers voor mij. Mijn eerste doel was om te kijken wat m'n lichaam er van vond dat het moest gaan lopen. Benieuwd, of de kuiten/achilles aan de ene kant en de knie aan de andere kant klaar waren voor dit loopje, probeerde ik niet veel sneller te gaan dan 10km per uur.

Na 1 uur kreeg ik er wel wat vertrouwen in en besloot om het volgende uur iets te versnellen. Op zo'n 1.5 uur schrok ik en besefte ik me dat ik nog niets had gegeten. Dat is meestal wel essentieel voor mij om geen maagproblemen te krijgen. Dat dus direct gedaan toen ik bij de verzorgingspost kwam.

Even wat drinken, even wat eten en daarna weer verder. In dat rondje besefte ik me ook dat ik me niet had ingesmeerd met iets wat schaafplekken moest voorkomen, net als dat ik geen sokken had meegenomen om deze bij eventuele blaarvorming aan te trekken. Heerlijk zo'n goede voorbereiding ;).

Daarna begon het eigenlijk redelijk goed te lopen. Ik kwam langzamerhand in m'n mojo en bijhorende tempo. Zo kon ik me ook richten op lopers die voor me liepen en langzaam deze proberen in te halen. Dat inhalen was nog best lastig zo was ik verschillende malen aan het stuivertje wisselen met Robert en Christiaan die beide voor de 24 uur gingen. Op een zes uur had ik waarschijnlijk hun snelheid niet kunnen bijhouden maar goed dat ging nu wel leuk.

In beginsel werd het hele veld verrast door ene Marek, een Pool die op hoog tempo iedereen continue voorbij stoof. Zelfs Hinke (bezig met een 24 uur) liet hem in t begin gaan. Deze jongen was echter op een gegeven moment uitgeraast en leek meer bezig te zijn met zijn telefoon dan met de wedstrijd. Uiteindelijk ben ik volgens mij net voor of achter hem geëindigd.

En zo liepen we allemaal onze rondjes, Jannet op weg naar haar nieuwe leeftijdscategorie PR, Albert ontspannen met zijn voedingstest, Mark geconcentreerd en gecontroleerd, Robert in zijn eigen wereld, Christiaan beheerst op weg naar zijn eerste 24 uur, Hinke iedereen voorbijgaand en roepend dat ze rustiger aan moest doen, de Pool bellend, de jongste deelneemster trouw haar vader volgend.

Langzamerhand koelde het af maar ik het bleef het warm houden. Wat water in de nek en genoeg drinken hielp. Voor t eerst in een wedstrijd hoorde ik regelmatig wat vreemds wat ik in eerste instantie buiten mijzelf zocht maar later bleek het klotsen van wat water in m'n buik te zijn geweest.

Om wat tijd te winnen besloot ik in het laatste uur iets minders tussenstops te houden bij de verzorging. Daardoor kon ik net wat beter opschieten. In het laatste kwartier, mede gemotiveerd door Jeroen, poogde ik nog te versnellen. Helemaal in het laatste rondje op tempo waarin een bak emotie er plotseling uitkwam. Ik ging deze zes uur gewoon uitlopen, het besef kwam hard binnen. Met nauwelijks 'echte' pauzes redelijk continue kunnen lopen.

Nog één keer aanzetten tot het verlossende fluitje kwam. Daarna wachten totdat Ed en Hans langskwamen om de 'restmeters' op te nemen. Uiteindelijk bleek ik in totaal zo'n 63 km en 240 meters te hebben gelopen. Zo'n 7.5km meer dan vorig jaar!

Ed, Hans en alle vrijwilligers enorm bedankt voor de organisatie van dit ultrafestival. Ik ben weer een enorme ervaring rijker.

Rollin, Rollin, Rollin on my foamroller. De kuiten zitten vast. Met name de directe verbinding tussen de achilles en de kuit heeft het zwaar. Waarschijnlijk door het interval werk van de twee weken er voor.

Ben ik ook niet gewend. Zou ik ook niet moeten doen. Moet ik ook niet zo enthouasiast aan beginnen. Nu heel voorzichtig begonnen met rollen. Eén been tegelijkertijd. Ik durf nog niet m'n andere been er op te leggen om 'wat beter' te pressurepoints te triggeren. Ik trigger al genoeg laten we maar zeggen.

Een paar mooie oefeningen gevonden die m'n benen stuk voor stuk niet prettig vinden. Langzamerhand, na een aantal dagen, begint het zijn vruchten af te werpen. De focus lag deze week ineens op herstel van spieren in tegenstelling tot het verder volgen van het 'sub3 schema' wat voor mij zou moeten resulteren in een sub3:10.

Gewaarschuwd door de comments van Jannet, Hans en Marc op Strava even een pas op de plaats gedaan. Liet ik me leiden door een zogenaamd plichtsgevoel dat dit schema nu eenmaal moest gevolgd worden omdat ik er eenmaal aan was begonnnen? Helemaal realistisch was het niet, wat ik eigenlijk ook wel wist. Maar het voelde goed om dit te kunnen.

Een beetje tegenzin om aan de slag te gaan is niet erg. Dat hoort bij de inspanning. Anderzijds het moet weer ook niet zoveel zijn dat het je een behoorlijk deel van de dag gaat bezighouden.

Achteraf gezien was het maar de vraag of ik er inderdaad wel aan toe was. Zeker nu de spieren zo aanvoelen zoals ze aanvoelen. Hopelijk op tijd gekeerd om zaterdag in Deventer fris aan de start te staan.

Wel gek om 'ineens' een andere invulling aan de week te moeten geven dan het voorgenomen schema. Dinsdag nog één versnelling aangedurfd maar daarna protesteerden de spieren zo hard dat ik alles wat maar eningzins op een versnelling leek uit de weg ben gegaan.

Van weersomstuit maar aparte routes bedacht en het #CityStridesproject weer opgepakt. Simpel door straten lopen om alles ingekleurd te krijgen op een kaart die dit bijhoudt. Ik sta nu op 35% van Woerden. Het is een heerlijke manier van lopen als je echt niet weet wat je moet gaan doen en waarom je naar buiten zou moeten gaan.

Enfin nog een paar daagjes lopen en dan heul veul bekenden zien in Deventer, ik ben benieuwd wat t gaat worden :).