webzwerver

home

Lopers zijn, net als fietsers, vaak erg gericht op getallen. Misschien zijn fietsers nog wel erger dan lopers maar ik ken meer lopers dan fietsers. Dus ik zal me beperken tot deze groep want er zitten behoorlijke getallenjunks tussen de lopers.

Je hebt natuurlijk de mytische afstand van 42.195km die staat voor een marathon. Een getal wat elke loper toch graag wil hebben afgerond. Maar ook combinatie van jaartallen, data en loopjes zijn altijd een uitdaging. 20 x een 20km loop in 2020 bekt natuurlijk wel lekker. 2021 mile of kilometer lopen in 2021 doet het ook leuk.

De ene loper rond zijn training altijd af op hele kilometers. De volgende rond altijd af op vijftallen. Weer een ander gaat de deur niet uit voor minimaal 16km. Je kan loopjes vertalen naar de binaire telling. Je kan het een uitdaging vinden om elke dag op een priemgetal uit te komen met als weektotaal ook een priemgetal.  Uitdagingen van Strava motiveren duizenden om minimaal 100, 200 of 300km in een maand te lopen.

Als er geen wedstrijden zijn doet een grote groep lopers elke keer weer vrolijk mee met diverse duivelse uitdagingen. De duivelse uitdagingen hebben als doel om op mooie totalen uit te komen als 444, 555, 666 en zelfs 999 als alle uit te voeren afstanden netjes zijn afgevinkt.

De nieuwste duivelse variant gaat voor de double digits in kilometers. 2.22 km en 12.12 tellen dus mee, deze reeks zou in principe oneindig door kunnen gaan. Met tempo's is de variatie minder dus is er daarom waarschijnlijk voor afstanden gekozen. Om te bewijzen dat je de afstand op de teller hebt moet je een foto maken.

Zelf ben ik twee keer enthousiast begonnen aan deze duivelse uitdaging maar ben ook twee keer voortijdig afgehaakt. De totale te lopen afstand was niet zozeer het probleem alswel de inplanning van de langere loopjes in combinatie met mijn andere getallenchallenges. Ook ik heb mijn 'ding' met getallen.

Zo loop ik al een tijdje elke dag minimaal 1.6km. De minimale afstand kroop echter langzamerhand omhoog. Zo had ik een reeks van 5km+ loopjes. En deed ik diverse pogingen om x aantal dagen achter elkaar minimaal 10km te lopen.

Toen dat wat minder interessant werd begon ik me meer te richten op de weekaantallen. Per week moest er minimaal rond de 100km gelopen worden. Om deze 100km te halen kan ik echter niet zulke hele lange lopen tussendoor doen omdat ik merk dat mijn hersteltijd dan te lang is. Dus werd het meer lopen op t gemiddelde dan trainingen afwisselen qua lager volume en hoger volume. Alles voor de reeks...

Gemiddelde en consequente loopjes van ongeveer dezelfde omvang helpen om stabiele totalen op te bouwen. Echter om me voor te bereiden op een etappeloop had ik bedacht dat ik minimaal 20km per dag gedurende een week moest lopen en deze een maand later te herhalen maar dan met 25km en dan weer met 30km per dag etc...

25km per dag is best te doen. Echter het continue lopen van de 100km+ per week vrat veel energie. Hierdoor was ik eigenlijk niet in staat om een 'kwalitatieve' trainingsweek te doen. Het streven naar de aantallen en het volhouden van eigen bedachte reeksen was een grotere macht geworden. Een macht waaraan ik de laatste tijd niet lijk te kunnen ontsnappen. Al lijkt er langzamerhand met de impact die de kilometers van de reeksen met zich meebrengen toch wat meer besef te komen.

Zo is daar ook het magische getal van 6000km hardlopen in een jaar. Voor veel lopers is dit een aparte post op FB of insta waard. Er zijn ook groepen (wederom op Strava) die alleen dat als doel hebben. In september zag ik al dat ik behoorlijk dicht in de buurt zou kunnen komen. Om mezelf niet gek te maken wilde ik dus persé dit getal niet halen. Dit had ik overigens besloten nadat het duidelijk werd dat ik mijn jaardoel van 5000km ruim ging halen.

Nu ik, aan het eind van het jaar, toch zo dicht bij ben knaagt dat wat... Die 250km had ik best, verdeeld over vier maanden, extra kunnen lopen. Hoe vaak gaat het nog in mijn leven voorkomen dat ik zo dicht bij dit aantal ga komen... Je weet het niet. Echter, al met al, hou ik mezelf voor dat het een verstandige beslissing is geweest. De macht van de getallen reikte niet zo ver. Nu mezelf nog losmaken van 'het verplichte karakter van' de 100+ week en meer gaan richten op de inhoudelijke kant van de loopjes.

Alhoewel de macht der getallen is wel groot en het lopen op getallen is erg aantrekkelijk. Zeker als er geen wedstrijden te lopen zijn. Ik vrees dat er naast de als 'kwalitatief' beoogde trainingen er in 2021 alsnog voldoende junkmiles gaan komen om op mooie getallen uit te komen. Hoeveel keer zou er 20,21km gelopen worden in komend jaar? Misschien is 6063 km in 2021 ook wel een mooi doel...

Wat is succes en wanneer is iets een succes? Wanneer vind je jezelf succesvol en waarin ben je succesvol? Wat is jou definitie van succes en in hoeverre verschuift die definitie als je succes hebt behaald?

Zomaar wat vragen die naar aanleiding van een blog van Tadek Solarz over succes, marketing en ondernemen naar boven komen drijven tijdens het loopje van vandaag.

Je hebt succes als je je doelen behaalt. Vaak is het zo dat je direct bij het behalen van je doelen je doelstellingen opschuift. Het eerder behaalde succes wordt normaal en is een vertrekpunt voor nieuwe  verwachtingen.

Rust om stil te staan bij behaalde resultaten wordt vaak niet genomen. Althans om dat alleen op mezelf te betrekken: neem ik niet vaak. Wat is succes als je er niet meer van kan genieten. Waarom jaag je dan nog doelen na?

Even genieten van het 'nieuwe normaal' oftewel je behaalde doelen is helemaal niet verkeerd. Voor je het weet wil je meer of ben je ineens niet meer in staat om dat te doen wat je wilt doen.

Je fysiek en je geestesgesteldheid zijn kostbaarheden die je moet koesteren. Zolang dit in orde is kan je als het ware vanzelfsprekend succes behalen. Het wordt lastiger als dit minder vanzelfsprekend wordt.

'Vroeger' leek een EDH-reeks onmogelijk. 'Vroeger' leek een 400km+ maand onaards. 'Vroeger' was twee keer 20km achter elkaar een utopie. 'Vroeger' was het denken aan een 100km+ week je reinste waanzin.

'Vroeger' was mijn doel om ooit zo te kunnen lopen dat ik elke dag zou kunnen lopen. Nu doe ik dat. Ruim twee jaar achter elkaar. Elke dag lopen is het nieuwe normaal geworden. Heel soms voelt het als een plicht. Meestal voelt het als een feestje.

Vandaag besefte ik me dat dit succes is. Het is een voorrecht om door de polder in de kou te mogen lopen. "Running for those who can't" ken ik al jaren als 'de slogan' van Catra Corbett. Ook dit kwartje valt ineens op zijn plek.

Voor zolang het vanzelfsprekend blijft kan ik kiezen om te gaan lopen wanneer en waarheen ik wil. Dat gevoel geeft kracht en vertrouwen. En het zet de deur open om nieuwe doelen te stellen. Dat blijft 'natuurlijk' maar nu met een dieper besef van waaruit ik 'vroeger' gestart ben. Tijd om te vieren.

Mooi weer. Erg mooi weer. Zeker voor een dag in oktober. Het nieuwe broekie was net aangekomen dus tijd om direct te testen. Bij aankomst bleek het ook een binnenbroek te hebben. Niet op gelet tijdens de koop. De nieuwe was nodig, naar ik meende, omdat de kou zou aankomen. Net iets langer dan de andere korte broeken.

Dus daar kwam mijn nieuwe broekie. Voor t eerst in m'n leven in maat S. Maat S omdat 'het systeem' dat aanbeviel op basis van mijn lengte en gewicht. Stomverbaasd de aanbeveling gevolgd en de bestelling geplaatst. Systemen laten je dingen doen die je nog niet eerder hebt gedaan.

Maar goed daar stond ik dus in mijn iets langere broekie in de zon op 23 oktober. Klaar voor een ronde van 21km. Standaard rondje Oudewater. De bedoeling was om op 12kmpu te lopen. Net als eerdere keren lukt dat niet. Al snel gaat t sneller. Op basis van het verleden besloten om door te gaan op t snellere tempo. Maar zoals vaker gezegd. Resultaten uit t verleden brengen geen zekerheid voor de toekomst.

Super om te lopen. Langzamerhand wende het iets langer broekie. Door Oudewater richting het Linschoterbos. Langs een vrachtwagen die klem was gekomen op de smalle weg. En verder weer op tempo. Mensen groetend en ver voor me uitkijkend voor de goede loophouding. Langzamerhand was de rek er echter uit. Het ging niet makkelijk. Voor elke kilometer moest ineens gewerkt worden. Ook al stond de techno op m'n oren, ik kon er geen ritme uit meepakken.

De benen werden zwaarder. Tijdens t lopen voelde ik al dat t morgen allemaal minder zou zijn. Maar t broekie zat goed. Opeens zakte het tempo helemaal weg. Dit terwijl ik er naar mijn gevoel dezelfde arbeid in stak. Na een snelle lichaamscheck ging ik weer rechter op lopen. Direct ging het tempo weer omhoog. Wonderlijk dat t zo'n invloed heeft.

De laatste km ging het het niet meer. Enigzins 'rustig' uitgelopen. Blij met de inspanning die t had gekost en blij met t nieuwe broekie. Laat de kou nu maar echt komen.

Race verslag... de race was vrij kort. Te kort. Dus het race-verslag kan ook wel wat korter worden. Om met het resultaat in huis te vallen: 22e geworden met 56.716km. Toch zijn er een heleboel gedachten. Hier een poging om het een en ander op een rijtje te zetten.

Om 21:00 was de start van de 12 uur. Voor het eerst zou ik een hele nacht gaan doorlopen. Op voorhand wel wat gespannen. Ruim op tijd aanwezig want om 19:10 kon ik mijn auto parkeren. Vlak naast de ingang.

Auto volgeladen met allerlei spullen die ik mogelijk nodig zou kunnen hebben. Inclusief een tuinkussen en slaapzak als ik de volgende dag niet direct terug zou durven te rijden zodat ik in de auto zou kunnen slapen.

Onder het motto "beware of the chair" had ik geen stoel meegenomen. Achteraf was dat geen slimme zet. Even een moment rust pakken op een stoel was mogelijk wel een uitkomst geweest in plaats van te zitten op de rand van één van de kratten die ik had meegenomen.

Na mijn startnummer op te hebben gehaald liep ik direct diverse bekenden tegen het lijf - op 1.5m afstand dan wel natuurlijk. Gezellig om iedereen te zien en bij te praten. De 24u was in volle gang. De 6u was bijna afgelopen. Albert had genoeg gelopen voor deze dag en ik kon mijn spullen op zijn plekje zetten vlakbij de ingang. Dat scheelde in gesleep met alle kratten.

Na de prijsuitreiking van de 6u mochten wij van start. Toch een groep van 30+ lopers. Traditiegetrouw stel ik me achteraan op. Mijn plan was om 10kmpu te lopen en dit zo lang mogelijk vol te houden.

Minimaal 100km is de wens als iemand het vroeg. Maar eerlijk gezegd, zo achteraf, zat dat getal niet hard in mijn hoofd. Een wens is zachter dan een doel. En, wederom achteraf, weet ik niet waarnaar ik streefde.

Toch ging het vanaf het begin af aan super. Ik zat vrijwel direct in mijn eigen wereld. Kon m'n focus goed houden en had mijn, uit het boek The Lost Art of Running geleende, mantra (Head, Chest, Arms , Cadence ) stevig in mijn hoofd.

Na twee uur kreeg ik spierpijn in mijn bovenbenen. Een vreemde gewaarwording. Wel erg vroeg om ergens last van te krijgen. Ik gaf mijn extra aandacht aan mijn houding de schuld. Normaliter loop ik wat voorover gebogen. Nu, met behulp van het mantra, was ik uit op een zo goed mogelijke loophouding.

Langzaam gleed de tijd weg. De ledlampen langs de baan waren regelmatig op en moesten aan de lader. Soms liep je dus ineens in het donker, soms weer in het licht. Iets wat je wel bij de les hield. Langzamerhand werd het ook kouder.

Ik dronk sportdrank om elke twee kilometer. Ondertussen af en toe speurend naar Peter waar ik donuts voor had meegenomen. Langzamerhand gingen mijn gedachtes wat aan de haal. Om dat tegen te gaan een kleine tussenstop gemaakt om de meegebrachte muziek op mijn oren te zetten. De afleiding hielp tijdelijk.

Ondertussen had Peter mij gevonden. En na een korte real-life kennismaking wist ik waar zijn spullen stonden. Tijd om de beloofde donuts daarheen te brengen. Dat was in ieder geval geslaagd. Weer terug in mijn loopbubbel om lekker door te draaien.

Maar op de een of andere manier ging dat steeds moeizamer. Van rustiger hardlopen ging het over naar wandelen. Van t wandelen kreeg ik het kouder. En zo vloeide de energie, de wil en het vermogen om door te zetten binnen een half uur ineens weg.

Ik was afgekoeld maar ook niet zo afgekoeld als tijdens de DCURBN. Ik was moe maar ook weer niet zo moe. Ik kon mezelf echter niet meer in beweging zetten.

Er was niets aan de hand met mijn benen, behalve een hiel die begon te protesteren door het wandelen.

Er was niets.

Ik was niet misselijk. Er was geen focus. Er was geen beleving. Er was geen zin. Ik had geen doel behalve het doel, wat ik mijn familie had beloofd, om veilig thuis te komen. Voor de rest zat er niets meer in mijn hoofd.

Dus ik melde me af. Dit voelde direct niet goed. Zeker omdat Peter daarna nog zei, ter motivatie, dat ik nog 6 uur had om door mijn dip heen te komen. Dat voelde erg 'waar' aan.

Gedane zaken nemen echter geen keer. Niet flexibel genoeg geweest in mijn gedachten. Niet kunnen aanpassen aan de omstandigheden. Niet hard genoeg om door te gaan. En ook niet duidelijk naar mezelf toe geweest waarom ik hieraan deelnam. Zo maar wat zaken die ik allemaal niet voor elkaar had.

Na nog even met Ed en mijn buurman te hebben gesproken snel in de auto terug naar Woerden. Rond 05:00 rol ik mijn bedje in met het beeld dat er nog heul wat lopers hun rondjes aan het draaien zijn in Deventer. Gelukkig val ik snel in een droomloze slaap.

Hans (S) en Ed bedankt voor de organisatie van het ultrafestival. Voor mij deze keer niet echt een feestje, maar ik ben wel erg blij dat zo'n evenement in Nederland wordt georganiseerd.

Hans (J) verwoordde mijn prestatie en bijhorend gevoel in een comment op Strava nog wel het mooist: "wonden likken en weer verder". Het is een les. Ook dit hoort erbij heb ik me laten vertellen. In ieder geval een mooie reden om me weer in te schrijven voor een aantal wedstrijden. I'll be back :-)

'We could be heroes' zijn de woorden waarmee ik de de straat op ga. Het nummer van Bowie wordt gedraaid op de radio. Als ik terug ben moet ik toch eerst even opzoeken waar het over gaat. Het nummer gaat over twee mensen die verliefd zijn. Echter één heeft al een relatie waardoor de prille liefde niet een lang leven beschoren lijkt.

Onderweg hadden de woorden voor mij een hele andere betekenis gekregen. "We could be heroes ". Het doet me direct denken aan het komende weekend. Het weekend waarin vele helden zullen opstaan. Zaterdag is het namelijk zover. Het Deventer Ultra Festival staat op de kalender met een 1, 3, 6, 12 en 24 uur op het programma.

Voor het eerst ga ik een '12uur' lopen. In januari 2020 mijn laatste wedstrijd gelopen. Een hele tijd geleden. Ik ben volgens mij niet echt een wedstrijdmens. Maar hier heb ik toch wel naar toe geleefd. Nog vijf nachten slapen en daarna begint het feest. Eén nacht doorhalen is het idee. Van 21:00 tot 09:00 achter elkaar draven. Dat samen met een enorme groep die de 24 uur gaat lopen. 

Vorige edities van het Deventer Ultra Festival waren beduidend kleiner qua deelnemersaantallen. Deze keer mag de organisatie, naar mijn idee, niet klagen. Meerdere afstanden volledig 'uitverkocht'. Dit overigens mede door de coronamaatregelen. Desondanks zal het behoorlijk druk worden op de baan.

Iedereen naast elkaar, achter elkaar, door elkaar. Samen op dezelfde wielerbaan van 1289m lang. Officieel opgemeten zodat records ook nog een geldig karakter krijgen. Over records hoef ik me in ieder geval niet druk over te maken. Mijn doelen zijn wat bescheidener van aard. Ik droom nog even verder. Nog even wachten. Nog even geduld. En dan ..  We could be heroes - just for one day.