webzwerver

home » video » rss » twitter

Kan enorm zijn. De voorbereidingen, het er na toeleven. De dag zelf. Maar juist ook het gevoel achteraf.

Het behaalde resultaat wordt gemeten aan de eigen verwachtingen maar ook aan andermans resultaten. Of niet. Je zou het niet moeten doen. Uberhaupt het meten van je resultaten. Gewoon genieten van het feit dat je kan lopen. Die ervaring zou de boventoon moeten voeren en deze  zou puur moeten blijven zonder binnendringende gedachten over doelstellingen en resultaten.

Toch waren het de gedachtes over het resultaat die de boventoon voerden totdat een comment op Strava verder doordrong. "Mooie afstand doe ik je niet meer na" van Remco. En verdomd hij heeft gelijk. Waarom die teleurstelling uiten over hetgeen je niet hebt behaald ... waarom het streven naar meer ... waarom het niet kunnen genieten van de loop op zich.

Was het niet zo dat ik niet heb genoten tijdens het lopen? Jazeker het liep super, mijn gedachtes dwaalden weg en gedurende meerdere uren liep ik lekker met t hoofd in de wolken. Dat ik dat later moest bekopen omdat ik me niet aan enig drink- en eetschema hield is een mooie les. Maar ook dat is genieten. Je bent zelf verantwoordelijk om vooruit te komen. Niets meer niets minder.

Omstandigheden zijn voor iedereen gelijk. De zon, de wind, de ondergrond. En toch omdat je elkaar continue op zo'n parcours tegenkomt is de strijd met de ander net zo aanwezig als die met jezelf. Doordat je elkaar ziet, doordat je geconfronteerd wordt met andermans kwaliteiten wordt je je bewuster van je eigen (gebrek aan) strategie. Hard maar waar. Maar ook mooi.

Want achteraf voel je de pijn niet meer. Achteraf verdwijnen de belemmerende gedachtes. Achteraf vraag je je af waarom je 3x van Luna's hebt gewisseld (gewoon omdat het kon... ). Achteraf denk je na over je eigen loop. Achteraf speur je heel FB af op comments en zienswijzes. Achteraf droom je over de loop en worden herinneringen magisch en achteraf ... weet je wat er beter kan ... en wat je hebt geleerd.

Zo heb je 6 uur lang je alleen maar zorgen hoeven te maken over hoe je de ene voet voor de andere krijgt met als resultaat een pure confrontatie met jezelf.

Onlangs lid geworden van een loopclubje. Eigenlijk lid geworden van twee loopclubjes, de Mikkeler Running Club (combinatie goed bier en lopen is alleen maar goed), en het clubje MarathonPlus waar dit blogje wat meer mee te maken heeft. MarathonPlus is gericht op alles wat minimaal de marathonafstand heeft. 

Het lopen van bij een club heeft, naar ik vooralsnog aanneem verschillende voordelen waaronder de organisatie van 'eigen' wedstrijden. Zo werd er op zaterdag / zondag het ultrafestival bestaande uit een 6-uurs, 12-uurs en een 24-uursloop georganiseerd. Doel bij elke variant is om zoveel mogelijk kilometers te draaien binnen de gestelde tijd.

Als nieuw lid van MarathonPlus voelde het als een morele plicht om hieraan mee te doen, daarnaast stond een 6-uursloop al een tijdje op mijn wishlist dus het nieuwe lidmaatschap was een bijzonder goed uitkomend excuus om af te reizen naar Deventer.

Voorafgaande aan de loop kregen we meerder berichten over een langzamer groter worden groep aan deelnemers met veel bekende namen uit de (ultra)loopwereld. Bijzonder om daar een keer bij in de baan te gaan lopen. Met de warmte in het vooruitzicht had ik me voorgenomen om behoudend van start te gaan en goed op het drinken te letten.

Een loop die start om 14:00 moest me goed liggen had ik me voorgenomen. In ieder geval niet om 05:00 ergens verplicht heenreizen. Nee deze keer nog voldoende tijd om het zaterdagritueel van boodschappen/schoonmaken etc... rond te breien. 

Om 11:45 klom ik in de auto met al m'n spullen op weg naar de wielerbaan in Deventer. Daar aangekomen kom ik als eerste vrijwel direct Endy tegen die met een gevoel van ik ga lekker veel kilometers draaien in 24 uur  rondliep. Een iets andere denklijn als die bij mij de overhand had, namelijk hoe ik de zes uur vol zou maken met als einddoel om me te richten op de afstand van 60 kilometer.

Na mijn tas langs de baan te hebben gedeponeerd kwam Albert op me aflopen die me herkende aan mijn sandalen.. Was gezellig om elkaar voor het eerst zo te ontmoeten ipv elkaar virtueel te treffen via Strava. Al snel was het daarna tijd om naar de start te gaan. De 6-uur en de 24-uur gingen tegelijkertijd van start. De 12-uur was om 21:00 ingepland.

In de eerste paar ronden liep het niet erg super. De hartslag bleef onveranderd hoog,  de zon scheen behoorlijk fel maar het belangrijkste was wel dat ik me niet erg goed kon ontspannen. Na een tijdje? haakte Christiaan die even kwam kijken bij het festival aan voor een rondje. Even kletsen en daarna weer door. Na zo'n 25 kilometer lukt het eindelijk om wat minder gespannen te lopen. Wellicht kwam dat ook wel door de wissel van sandalen, even wat rust genomen. De mono die toch net iets minder geluid maakte dan de Venado of gewoon simpelweg door het lichaam even wat rust te gunnen.

Gemiddeld deed ik elke keer zo'n uur over 10 kilometer. Vooraf had ik me voorgenomen dit zo'n drie/vier uur vol te houden en daarna proberen te versnellen. Dat plan viel wat in duigen omdat ik me daar niet goed genoeg voor voelde. Ik had me toen eigenlijk al moeten beseffen dat mijn energieniveau wat laag was.  

Het idee van racen, prooi en jager tegelijkertijd te zijn hield me lang bezig. Al in het begin werd ik een aantal keer ingehaald door enkele snelle lopers, waaronder Endy die bezig was met een goede start van zijn 24uur. Andere 24 uurslopers kozen voor een behoudendere aanpak waardoor ik me steeds weer kon richten op iemand anders om te kijken of ik hem/haar kon inhalen. 

Ik was met veel dingen bezig. Maar 1 ding had ik toch uit het oog verloren, namelijk voldoende eten. De lunch bestond uit 1 mini-kwarkbol, tussendoor niet veel gegeten en dat begon ik meer en meer te merken. Na 5 uur kwam eerst mijn maag via krampen in opstand, daarna steken in zij en op andere plekken. Dit zorgde ervoor dat ik het lopen regelmatig moest afwisselen met wandelen. Achteraf kan ik het energiegebrek goed verklaren, tijdens de loop was ik niet in staat om een goede analyse te maken van wat de oorzaak zou kunnen zijn. 

Na 43 rondjes (en in totaal officieel 55.685 km) vond ik het voldoende, nog iets van 2 minuten gewacht op het eindsignaal en mijn eerste 6-uur zit er op. Het rondjes lopen waar ik op voorhand erg tegen op zag was me enorm meegevallen. De verzorging was super, leuk ook om tussendoor de tijdwaarneming te kunnen volgen. Het is mooi om continue alle andere lopers te kunnen zien. Zo'n 6-uursloop heeft wel iets :).

Spontaan ontstond het idee mede omdat de eemmeerloop niet geworden was wat ik had gehoopt om me aan te melden voor de maasdijkloop. Op woensdagavond 1.5 uur voor sluitingstijd was de aanmelding verstuurd. Erg benieuwd of de organisatie mijn aanmelding nog volledig kon verwerken, per slot van rekening slechts drie dagen voor startdatum me opgegeven.

Op UltraNed stond dat het vorig jaar ietwat chaos was geweest met de route. Lopers verkeerde kant op gestuurd etc... Dingen waar je tijdens een marathon niet altijd op zit te wachten. Voor de zekerheid daarom maar de route in mijn horloge gezet. Op vrijdagavond kreeg ik de beloofde informatie voor het busvervoer van finish naar startlocatie. Mijn startnummer was 28 wat meteen het totaal aantal sololopers weergaf.

Door een onverwachts dierenarts bezoek met mijn hond later kunnen vertrekken dan de bedoeling was. Uiteindelijk 10 minuten voordat de bus zou vertrekken de parkeerplaats opgereden. Snel omgekleed om vervolgens op de bus te wachten die aan de verkeerde kant van het station bleek te staan. Enfin na een klein half uur rijden meende ik midden in de velden een startboog te ontwaren. Op een 200meter afstand stopte de bus waar eerste de skaters/skeeleraars zich mochten registreren en vertrekken alvorens de lopers hun startnummer mochten ophalen.

Bij start kregen we allemaal een succeswens en hand van de organisatie. Om stipt 18:00 vertrokken we allereerst voor een rondje Keent wat exact was uitgemeten zodat we uiteindelijk op de marathonafstand zouden kunnen komen. Na het rondje Keent werden we door het lokale fanfarecorps getrakteerd op een muzikaal intermezzo waarna we door de tweede kern Overangel heen mochten.

En zo gingen we op pad langs de Maas over de dijk met een lekker windje in het gezicht en een zon die zich gelukkig veelal verschool achter de wolken. Langs mooie vergezichten over de maas vervolgde de weg langs/door Neerloon, Ravenstein, Neerlangel etc... In sommige kernen werd er voor de gelegenheid een klein feestje gevierd waarbij we als lopers luidkeels werden aangemoedigd.

De kilometers vlogen voorbij, de vrijwilligers zorgden er voor dat de gehele route verkeersvrij was. Midden op de weg lopen was geen probleem wat ik ook maar deed om niet al te veel last te hebben van de schuine delen. Vanaf kilometer 35 probeerde ik nog wat aan te zetten. Dat lukte achteraf minder goed dan zoals ik het zelf op dat moment voelde :).

Naar mijn gevoel vloog ik Oss binnen en probeerde de laatste kilometer nog even voluit te gaan. Uiteindelijk in een tijd van 3:54:06 over de finish met voor zover ik het weet voor het eerst een negatieve split: eerste deel in 1:57:36, tweede deel in 1:56:29. Erg lekker gelopen, mooie omgeving, super organisatie. Een aanrader deze marathon :).

De kogel is door de kerk. Ik ben lid geworden van een loopclubje. Van de week voor het eerst een loopschema mogen ontvangen. En wat voelde het belangrijk. Mijn eerste training in opdracht van een 'echte' looptrainer. Niet gewoon meer lopen en kijken hoe het gaat volgens mijn eigen afgeleide van een trainingschema wat ik ergens heb gedownload. Nee nu ging het ergens om. Er moest een opdracht worden uitgevoerd ...!  Nou zo heftig was het ook niet maar het voelde toch anders. Lopen op hartzones ingesteld op bepaalde tijd. Mooi hoor! Eerste training nu achter de rug, ging lekker, op naar de volgende!

Dit jaar wederom me ingeschreven voor de Sallandtrail. Net als in 2017 voor de 75km met als enige verschil dat ik nu niet in de voorbereiding geblesseerd ben geraakt. Zaterdag 10 maart moest het gaan gebeuren.

In voorbereiding op deze tocht heb ik de schema's die ik ook gebruikt heb voor de 60 van Texel gebruikt. Deze schema's staan op hun website en zijn goed aan te passen aan je eigen snelheid/wensen. Niet dat ik veel andere schema's heb dus hiermee moest ik het gewoon doen.

Ook in deze voorbereiding me niet het schema stipt hebben kunnen volgen. Ik kwam wel een aantal weken verder bij de 60 van Texel. Dus dat is een vooruitgang :).

Omdat de SallandTrail in de versie van 50 en 75 kilomter respectievelijk na 25 en 50km terugkomt op het start/finishpunt had ik me vooraf ingeprent dat het een wedstrijd/tocht zou gaan worden die pas na 50 kilometer zou gaan meetellen.

Deze opzet slaagde. Geen moment van twijfel na de 50 kilometer of ik uit zou stappen. Het was op dat moment 'gewoon' een kwestie van afmaken zoals ik tegen mijn loopmaatje voor die dag Jochem zij.

Aan de start stonden wij ineens naast elkaar op moment dat het signaal ging. Het was overigens een wat rommelige start doordat ik ineens iemand met Luna's tegenkwam en andere bekenden (Leo van insta was speciaal eerder gekomen om andere insta-lopers te ontmoeten) waardoor ik minder dan een minuut had om mijn horloge te starten. Bertus was al aan het aftellen ik met mijn horloge aan t prutsen en Jochem die uit het niets verscheen.

We hadden al een paar eerder loopjes deels samengelopen. Zonder het verder daar over te hebben starten we gezamenlijk en bleven uiteindelijk de gehele tocht bij elkaar. Prettig om met iemand te lopen die op ongeveer dezelfde golflengte zit. Af en toe een opmerking was voldoende voor vandaag. Het tempo wat we aanhielden bleek goed te matchen met onze fitheid en we hadden beide even zwaar tegen de heuvels op.

Na de start kwam ik wat moeizaam op gang. We liepen over single-tracks in een menselijke file door de bossen heen. Daarna rekte de groep wat op. Na verzorgingspost 1 begon het beter te lopen. Ik kon wat meer ontspannen en naar mijn gevoel vlogen we naar verzorgingspost 2 op 20km.

De temperatuur begon al behoorlijk op te lopen en naderhand moest ik concluderen dat de zon behoorlijk zijn best had gedaan omdat de huid toch wat rood is geworden. Het rondje Lemelerberg was wel heftig. We werden geleidt naar diverse uitzichtspunten. Eén ding wat uitzichtspunten gemeen hebben is dat ze altijd op de top van een heuvel liggen. Die werden langzamerhand wat moeilijker te bedwingen :).

Er zat toen zo'n 34km op en we togen op de finish van het beginstuk af. Langzamerhand begonnen we ook wat 50km lopers in te halen. Na een tochtje door drassige weilanden doken we weer de bossen in. Dat liep voor mij weer een stuk beter. De maagkrampen die ik vrijwel continue had kreeg ik meer onder controle door me te richten op het ontspannen lopen. Steeds hetzelfde riedeletje mompelde ik: rug recht, schouders omlaag, armen/handen ontspannen.

Op het 50km punt hebben we even goed onze rust genomen. Klein beetje cola, klein beetje chips een winegum en verder! Nu zou het echte werk gaan beginnen. We kwamen heel moeizaam op gang. Het MTB-pad wat ik me nog erg goed wist te herinneren van twee jaar geleden mochten we ook weer nemen. Deze keer ineens goed lopen bij het tunneltje en de bossen in. Het tempo zakte gruwelijk maar na circa 5 kilometer begon het toch weer te lopen.

Continue was het stuivertje wisselen met een stel andere lopers. Als iemand slecht zat was het wandelen. Bij een opleving ging het tempo ineens omhoog. Bij 55 kilometer moesten we nog slechts 20 te gaan. Ik was al aan het aftellen. Enigzins licht in het hoofd gingen we door en door. Ontspannen lopen was ineens erg makkelijk. Ik wist het zeker vanaf dat moment we gaan het halen!

Met nog een post (onder meer bemand door Salif) en als laatste een post op 70km onder meer bemand door Babs was het prettig om even te rusten. Temperatuur was ondertussen wel weer wat naar beneden gegaan. Volledig bezweet voelde de wind vrij fris aan.

Na de laatste post had ik me voorgenomen om 2km door te lopen, 1km rust te pakken en daarna 2km weer door te lopen. Dat werd net wat anders alsof we de finish roken. We konden redelijk tempo maken en stampten lekker door. Opeens was daar de weg, gevolgd door het tunneltje. Na nog circa een kilometer door de bossen kwam zwembad 'het Ravijn' al weer in zicht.

We behaalden de eindstreep in iets van 8 uur en 15 minuten. Daarna nog met verschillende mensen gesproken. Mooi om ieders ervaringen te horen. Bertus en alle vrijwilligers bedankt!