webzwerver

home » video » rss » twitter

Een tweetal dagen na de Berg en Dal kan ik nog niet zeggen dat alle spieren weer op orde zijn. Deze laatste editie, georganiseerd door Willem en Annemarie van funrunner.nl ism wandelvereniging De Lat heeft zijn sporen nagelaten.

Zo'n loop mag natuurlijk ook niet ongemerkt voorbij gaan. Traplopen (af) blijft wat lastig. Wel een stuk minder lastig dan me in het verleden wel eens is overkomen. Dus het valt eigenlijk wel weer mee.

Bijzonder om weer alle mensen te zien. Er is toch altijd een vast clubje lopers wat een soort van abonnement heeft op de funrunner loopjes. In die zin was het voor enkelen een wedstrijd maar voor velen een gezellig samenzijn waarbij ook nog (haast als bijzaak) wat kilometers werden verstouwd.

Doordat ik tot circa km 38 met Christiaan opliep ging de dag ongemerkt voorbij. Goedemorgen werd spontaan Goedemiddag. Vele lopers ook van De Lat aanwezig. Makkelijk navigeren, er was altijd wel weer een wandelaar te zien.

Door het geklets kwam ik niet in een gedachtenloze staat. Ook niet toen we besloten apart verder te gaan. De tempo's konden niet meer prettig op elkaar worden afgestemd. Ik hobbelde lekker op weg naar de laatste post. Daar bleek dat het nog maar 6 kilometer was.

Volgens mijn navigatie moest ik nog zeker 9 kilometer lopen, maar goed als het zo is, dan is het zo. Mijn weg vervolgend op basis van de paarse linten en witte bordjes liep ik wederom ineens op groepen wandelaars in.

Terwijl ik deze inhaalde protesteerde mijn navigatie voor de zoveelste keer dat ik off-route was. Dat signaal negerend haalde ik de wandelaars in en bemerkte dat de witte bordjes op waren. Verder lopend op de gele duidelijk opgehangen bordjes vervolgde ik mijn weg.

Toen ook die verdwenen was er gelukkig weer een stuk navigatie te zien. Nog meer gelukkig was dat toen ik even terugliep een andere loper tegenkwam. Maarten gaf aan dat hij het stuk hier herkende als zijnde de heenweg....

We hadden duidelijk een cross-over gemaakt van de terug- naar de heenroute. Snel teruggekeerd naar het punt waar ik de groep wandelaars passeerde. Daar hing op een haakse bocht inderdaad weer een paars lint.

Samen wij we vervolgens naar de finish gelopen. Uiteindelijk toch nog op ruim 60km uitgekomen. En daar was ik toch weer een soort van blij mee. Nu ligt de focus volledig op herstel en voorbereiding op de ISU.

Willem, Annemarie en alle vrijwilligers (zowel ongebonden als gebonden aan De Lat) enorm bedankt voor alle jaren Berg en Dal. Een supermooie loop die ook deze keer weer bijzonder was.

Ik word stiller, trek me wat terug. Ben wat sensitiever en veel meer geconcentreerd op de dagelijkse dingen. Details worden groter. Details worden belangrijker.

Het is druk. Druk op het werk. Druk met diverse dingen. Druk waardoor het lopen wat meer op de achtergrond komt. Zelfs met enige tegenzin naar buiten gegaan. Niet blij met de pijntjes. Niet blij met de drukte. Niet blij met alle dingen die me bezig houden. Niet blij dat ik in het donker moet lopen.

Overdag was er geen tijd. Dus dan loop je 's avonds. Niet in de zon. Al schijnt deze de laatste week zelden. Nee in het donker. Het pad verlicht door mijn hoofdlamp. Wat me er aan doet herinneren dat ik reserverbatterijen moet bestellen.

De wind waait. Dus ik maak het rondje groter. De weg wordt nu niet alleen meer verlicht door mijn hoofdlamp maar ook de straatlantaarns. Oranje licht op de stoeptegels. En mijn gedachten dwalen af. Dwalen af naar de loopjes die gaan komen. Zacht komen de voetstappen neer terwijl de geest verder dwaalt tot waar geen gedachten meer zijn.

Ik geniet. Geniet van de wind. Geniet van het buiten zijn. Het is al weer te lang geleden. Terwijl het eigenlijk nog maar zo kortgeleden was. Ik mis het buitengevoel. Ik mis het buiten zijn. Ik mis het onbekende.

Plots een glimp en het gevoel komt even terug. Het gevoel van buiten. Het gevoel van het Utrechtpad. Zomaar tijdens een klein rondje Woerden. Gedragen door de wind met nota bene een A12 om de hoek. En ik krijg zin. Zin om te gaan lopen. Zin om voor de laatste keer die Berg en Dal, welke voor een laatste maal georganiseerd wordt door Willem en Annemarie ism De Lat te lopen. Zin om het onbekende van de ISU aan te gaan.

En zo type ik deze woorden op de avond voorafgaande aan de B&D. Onder begeleiding van XXI-Klavier (Rammstein) pak ik mijn tas in. Ik denk dat ik weet wat ik allemaal moet hebben. Maar toch vergeet ik bijna het drinken voor onderweg. Ach...  klein detail.

Ik.. ik ben er klaar voor. Klaar voor Berg en Dal. Klaar om op pad te gaan.

Wat een super feestelijk weekend had moeten worden eindigde toch in de mineur. Het weekend waar twee mensen zouden moeten finishen op de spartathlon. Ik gun het iedere deelnemer, maar deze twee net wat meer.

Niet dat ik deze heren nu echt goed ken. Nee, ik ken ze op basis van een aantal gezamenlijk gedane loopjes. Een paar gesprekken en het intensief volgen van hun verrichtingen op Strava. Ik zie wat voor enorme trainingsarbeid ze er in hebben gestoken.

Al maanden volg ik ze in de weg er naar toe, alles wat ze uitproberen. De dingen die lukken en de dingen die mislukken. Het aftellen van de dagen, het cryptisch omschrijven van de Big S. Door alles wat ze deelden voelde ik me er bij betrokken. Ik was voor een klein stukje deelgenoot geworden. Zeg maar het spreekwoordelijke tipje van de sluier.

Hun reis, hun weg was een heel klein beetje ook mijn reis geworden. Plaatsvervangende zenuwen in aanloop naar de race der races. En dan gebeurt het totaal onverwachte. Albert haalt de tijdslimiet niet terwijl de wedstrijd nog maar 69km jong was. Oorzaak waren de maagproblemen die hij de laatste tijd leek te hebben overwonnen. Ik kon wel janken en deed dat ook.

Aandacht ging daarna uit naar Endy die de hele nacht mooi door leek te gaan. Kon ook niet anders als je keek naar wat hij aan trainingsarbeid er in had gestopt ten op zichte van vorig jaar. Maar toen bleef er maar steeds dezelfde CP achter zijn naam staan. Uur na uur veranderde dit niet. Ook hij had een tijdslimiet niet gehaald. Meer dan 200km gelopen en dan overkomt je dat. Dat is zuur, erg zuur.

De spartathlon is toch een heel apart iets. Een onverbiddelijke loop met haar eigen regels en wetten. Ik had het ze gegund, enorm gegund maar het is niet zo. Het mocht niet zo zijn... dit jaar.

Voor de zekerheid ga ik in het glazen wachthokje zitten. Op één trap en een paar meter na heb ik de trein die me naar Utrecht Centraal zou moeten brengen gemist. Op zich niet erg maar het is wat fris en ik heb geen zin om me overbodig af te laten koelen. Daar zit je dan met je goede gedrag. Korte broek, t-shirt, sandalen.. klaar voor een tochtje wat me door de provincie Utrecht zal gaan leiden.

Drie dagen lopen, onderweg alleen, 's avonds mogelijk wat aanspraak. Nauwelijks gespannen start ik uiteindelijk op de oude gracht om 09:21 met lopen. Al heb ik nooit deze kant op gelopen toch komt het eerste stuk me bekend voor van eerdere loopjes. Mooi langs de Kromme Rijn op weg naar Bunnik om de rivier verder te volgen naar Odijk, Werkhoven en Cothen.

Ondertussen heb ik mijn rug ingetaped omdat mijn rugzak eerst te los zat en uiteindelijk toch iets teveel had opengeschuurd. Blij dat ik dit probleem had kunnen oplossen door wel tape mee te nemen liep ik verder. Het beloofde op voorhand een vrij makkelijke dag te worden, de kortste afstand van de drie die ik wilde gaan lopen.

Maar het wilde maar niet lekker lopen. Ik kon er niet echt de vinger op leggen wat de oorzaak was. Ik kon gewoon eten, had genoeg drinken. Ik liep langs een rivier wat ik meestal het leukste vind om te lopen. Maar goed ik hobbelde door en door, verloor bij Wijk bij Duurstede de route wat uit het oog, maar kon die met hulp van de gps weer terugvinden.

Daarna weer omhoog richting Leersum, met een uitstapje om de Leersumse Plassen om uiteindelijk iets over drieen het B&B te bereiken. De eigenaresse vond dat ik het snel had gedaan. Zelf was ik er nog niet echt te spreken over. Aangezien de enige mogelijkheid daar om te douchen was door in een bad te gaan staan koos ik voor de optie om dan maar een bad te gaan vollopen. Liggend in bad met een herstelbiertje kwam ik tot de conclusie dat ik vandaag domweg had onderschat. Ik was meer bezig geweest met de tweede, wat er naar uitzag, langste dag. Langzaam wegdommelend vergleed de middag en kwam de avond waar ik me tot de lokale cafetaria wendde om een gezonde maaltijd naar binnen te werken.

Na een toch wat onwennige nacht rond 07:00 opgestaan. Het ontbijt, wat op de afgesproken tijd klaarstond, bestond uit warme broodjes, versgeperste jus d'orange, warme pannekoekjes en diverse andere lekkere dingen. Ik was vastbesloten om niet dezelfde fout als de dag ervoor te maken, at me helemaal vol en ging rond 08:30 op pad. Onderschatten zou ik deze dag niet. Op voorhand zou dit de langste dag gaan worden dus ik wist wat me te doen stond.

Het grappige van het Utrechtpad is dat je om elk slot, wat enigzins van betekenis is, heen wordt geleid. Zo ook kasteel bij Renswoude met al haar bijgebouwen. Geen straf om hier (vroeger) te wonen. Na dit kasteel kreeg ik ineens enorme last van m'n maag. Dit bleef maar voortduren. De wandelpauzes werden wat langer al maakt het weinig verschil of ik 'hard' liep of wandelde. Eten kreeg ik iig niet meer naar binnen behalve muizehapjes suikerwafel. Onder het motto 'je moet wat' bleef ik dat ook maar doen. Na zo'n 2 uur en 20 minuten te hebben aangemodderd vond ik het niet meer leuk. Gewoon echt niet meer leuk. Dat was blijkbaar ook de druppel want totaal onverwacht kwam alles er uitzetten. Tja en als je het kwijt ben, dan ben je het kwijt. Wonderbaarlijk hoe ik me hierna weer voelde. Durfde zowaar ook weer wat te eten van de suikerwafel en vervolgde de reis.

Verder door Den Treek, over de A28 wat ik op dat moment erg bijzonder vond. Loop je de gehele tijd in het groen over wandelpaden, dijkjes etc... kom je een snelweg tegen waar de auto's je om de oren vliegen. Snel dook ik het groen weer in om aan te komen in Amersfoort. Jarenlang in mijn schooltijd doorheen gefietst. Nu lopend, en een kleine dertig jaar later, is alles anders. Grappig om te zien. Snel doorlopend op een centraal plein om weer de anonimiteit van de paadjes achteraf op te zoeken.

Ondertussen had ik het besluit genomen om van het aanbod van mijn vader gebruik te maken om me op te laten pikken op een kruispunt net buiten Hoogland. Ik had wel het gevoel dat als het moest ik nog verder kon. Maar niets moest deze dagen en ik vond het ook wel een prettig idee om nog wat energie over te houden voor de laatste dag. Zo gezegd zo gedaan, zo kon ik even lekker bijkomen op 4 meter afstand van een druk bezocht kruispunt. Maar even niet nagedacht over de hoeveelheid uitlaatgassen die ik op dat moment inademde.

Super om zo een avond door te brengen. Dat komt er anders ook weinig van. Toch ging het licht al vrij snel uit want ik was toch redelijk vermoeid. 's Nachts nog wel een teek weggehaald die blijkbaar had besloten om mee te reizen. Weer iets om in de gaten te houden. 's Ochtens was het nog best fris, zodoende begon ik weer met handschoenen aan en m'n oude vertrouwde al lang niet meer waterdichte jack. Eerst vanuit Bunschoten weer naar Hoogland / Amersfoort om weer op de route te komen. Druk verkeer zo in de ochtend wat direct wegviel toen ik weer op de route van het Utrechtpad uitkwam. Het lopen was weer begonnen.

Deze dag was ik erg rustig begonnen met het ontbijt. Alleen datgene wat ik echt vertrouwde genomen zoals brood met jam. Voldoende water in de rugzak, rug wederom ingetaped. Linkersandaal iets strakker gesteld om het eea aan schuren te voorkomen. Eigenlijk was ik er van overtuigd dat er niets mis kon gaan. En het ging ook super. In begon door weilanden / polderachtig landschap. Daarna een mooi stuk over de dijk langs de Eem waar ik zeiknatte voeten/sandalen haalde. Maar ook dat leverde geen problemen op. De voeten bleven heel, er vormden zich geen schuurplekken. Gewoon lekker lopen. Door Baarn, langs Paleis Soestdijk, door t Baarnse bos op naar Lage Vuursche.

GPS en de geel/rode markering liep mooi synchroon. Ik liep blijkbaar op een stuk waar het weer goed was bijgehouden. En zo kon ik lekker doorlopen richting Hollandsche Rading. Een piep gaf (voor de zoveelste keer) aan dat ik van de route afliep. De routeaanduiding was echter op dat moment helderder dan ooit dus vol vertrouwend durfde ik de pijlen te volgen. Dat vertrouwen veranderde langzamerhand in wat argwaan toen ik steeds verder van de gps-route af ging lopen maar ... de gekleurde bordjes waren duidelijk dus ik vertrouwde er op dat het ging goedkomen ... totdat de bordjes ophielden en ik uitkwam bij een straat zonder verdere aanduiding.

Gelukkig kon ik terugvallen op m'n gps en ging weer richting de route. Uiteindelijk kwam ik daar weer op aan en spontaan zag ik ook weer de geel/rode aanduidingen. Probleem opgelost en ik vervolgde mijn route tot ik uitkwam bij de "koudelaan". Een unieke naam die me al een keer eerder was opgevallen. Zo'n unieke naam kom je vast niet twee keer op één route tegen en ik besloot nogmaals eens op mijn gps te kijken. Samen met m'n maps.me kon ik mijn donkerbruine vermoeden bevestigen - ik was de route in de omgekeerde volgorde aan t lopen... Circa 5km extra en een 40 minuten later stond ik weer op dezelfde plek.

In m'n hoofd moest ik nog de stap zetten dat ik niet 60km zou lopen maar waarschijnlijk iets meer. Hoeveel meer wist ik niet maar ik gokte zomaar op 5km (wat achteraf aardig dicht in de buurt kwam). Als je qua kilometers aan het aftellen bent gebeurde dat nu in stappen. Waar ik eerst op de helft was, was ik nu op hetzelfde punt ineens 5km over de helft maar moest nog hetzelfde lopen. Vreemd wat dat doet met je hersens.

En wat is .. dat is. Met het voornemen om weer enkel en alleen de gps te volgen ging ik voor de tweede keer van Lage Vuursche naar Hollandse Rading. Op een gegeven moment zag ik het punt waarop het verkeerd was gegaan. Een NSstationswandeling had dezelfde kleuren als het Utrechtpad... tja dat was me de eerste keer niet opgevallen. Na de Hollandse Rading veranderde het landschap weer in weilanden op weg naar Tienhoven en kwam ik langs De Vecht te lopen.

Toen ik bij Slot Zuylen aankwam en me realiseerde dat ik de loop waarschijnlijk wel kon gaan voltooien realiseerde ik me nog wat anders. "Als dit kan - kan alles." Op die gedachte ben ik verder blijven drijven tot aan De Dom in Utrecht. Met een Milksheekje banaan wandelend naar het station realiseerde ik me ook dat het was afgelopen.

Enorm geboft met het weer - want drie dagen in de regen had ik ook natuurlijk kunnen treffen. Mijn tochtje 'off the grid' heeft me iets moois doen laten realiseren. Het heeft me energie gegeven. Heerlijk om ook iets te doen wat niet persé in de algmene statistieken van de DUV terecht komt. Een eigen project waarin ik de problemen die ik onderweg ben tegengekomen heb kunnen oplossen.

Maar bovenal het gevoel om even 'unplugged' te zijn was wel erg waardevol. Iets om vast te blijven houden. Het kan wel - als je er voor kiest.

Nog twee nachtjes slapen, dus nog twee daagjes lopen alvorens mijn loopje op het UtrechtPad begint. Het Utrechtpad is een streekpad die naar ik meen de provincegrenzen niet overschrijdt. Volgens wandelnet is de route in 9 etappes opgedeeld, volgens het Nivon (beheerder van de route) zijn er 13 dagetappes. Ik begrijp nu dat wandelnet misschien niet de laatste versie van de route online heeft staan. Goed we gaan het meemaken. Ik heb in ieder geval de gpx bestanden van wandelnet gebruikt om er drie etappes van te maken.

Na wat gepuzzel is dat uiteindelijk gelukt door eerst de etappes samen te voegen en 'bij te snijden' in GPXmerge. Vervolgens deze aan te passen in afstandmeten.nl zodat ik bij mijn overnachtingsplekken uit ga komen om ze daarna in movescount te importeren zodat ik ze terugzie op mijn horloge. Heerlijk groene gedachte om al deze programma's soort van nodig te hebben om een stukje te gaan lopen.

Eigenlijk heb je die navigatie niet nodig want de route schijnt goed gemarkeerd te zijn met geel/rode strepen. Ondertussen heb ik van Peter geleerd dat ultralopers nooit verdwalen maar enkel en alleen soms wat extra kilometers pakken omdat ... ze ultralopers zijn. Maar goed het lijkt mij voor drie dagen al een genoeg aantal kilometers dus al teveel extra hobbywerk hoeft ook niet persé.

Drie dagen onderweg, het is geen wereldreis maar je moet er toch het een en ander voor plannen. Afgelopen zaterdag al een rondje langs de overnachtingsplekken gereden om wat spullen te droppen. Zogezegd mijn bevoorradingspunten. Ook geen groene gedachte maar goed ik red het (nog) niet om al mijn eten plus 'avondkleding' voor drie dagen op mijn rug mee te nemen. Dan gaat het volgens mij ook meer op hiking lijken dan op (hard)lopen.

Ik heb nog geen strategie bedacht hoe ik het per dag ga doen. Doordat er tijdens mijn paar dagen op het Pieterpad om de 10km verzorgingsposten stonden had je daar geen omkijken naar. Je kon ergens naar toelopen en op dat moment ervaren of je wel/niet verzorging nodig had. Nu ligt dat allemaal open. Misschien dat ik mezelf ga verplichten om bijvoorbeeld om de 15km een korte eetpauze in te lassen. Misschien dat ik op dit op t gevoel ga doen. Het zijn van die dingen die nog open liggen.

Een beetje structuur in dit soort situaties kan geen kwaad. Als je met niemand, behalve jezelf, rekening hoeft te houden is het denk ik niet verkeerd om jezelf aan een bepaald vooropgesteld dagritme te houden. Alles natuurlijk flexibel naar redelijkheid en billijkheid in overleg met lichaam en geest.

De paklijst is ook bijna klaar. Zelf erg nieuwsgierig hoe ik dit ga vinden. Even drie dagen 'off the grid', althans zo ziet het er nu naar uit. Ik heb er zin in :)