24 uur - Ultrafestival Deventer 2024

Kwart over drie geeft mijn horloge een seintje. "Je zit al weer twee uur. Tijd om wat te gaan doen." Het mooie aan de voortschrijdende techniek is dat mijn horloge begrijpt dat ik wakker ben en dat ik al een tijd vrij inactief ben. Een puntje van aandacht voor de techniek is het tijdstip, namelijk midden in de nacht.
Ik probeer de slaap weer te vatten maar de naweeën van de 24uur zijn merkbaar. Mijn hersenen zijn druk om alle opgedane indrukken te verwerken. De ruimte voelt te warm en m'n voeten zijn wat van slag. Een stuk huid aan de zijkant/achterkant van de rechtervoet letterlijk kapot gelopen. Die hebben de komende tijd wat onderhoud nodig.

Als deelnemer aan een 24 uur zie je andere afstanden starten en eindigen. Dat geeft een bijzondere dynamiek. Mensen komen en gaan. Anderen gaan en komen weer terug. Voor de één is het de 27e keer dat hij op de baan staat, de ander staat er voor het eerst. Het is mijn tweede 24 uur. Ik ben niet zo'n fan van rondjes lopen maar Deventer stond al lang in mijn agenda als ideale training voor 'het' loopje in Griekenland.

Daarnaast had ik als wens om minimaal 200km te lopen binnen de 24 uur. Heel stiekem dacht ik aan nog wat meer. Met de RAB nature-challenge als aanjager heb ik van juni een hele mooie trainingsmaand kunnen maken met 600+ km. Het leek me een redelijk uitgangspunt voor alles wat komen gaat. Zo ook Deventer.

Caroline had bedongen dat ze me in ieder geval op zou halen. Ik had daarop bedongen dat ze me in ieder geval niet zou wegbrengen want dat leek me zonde van de tijd. Zo ging ik met de trein van Woerden naar Deventer en kwam met nog een uur te gaan aan op de wielerbaan. Direct weerzien van bekenden. Altijd leuk en gezellig. Ed van Beek en Hans Spieker hebben de MarathonPlus vlaggen weer opgepoetst en langs het bekende wielerparcours gepositioneerd.

In de gemeenschappelijke tent leg ik mijn spullen neer en bedacht me dat ik nog niet echt verder was gekomen met mijn wedstrijdplan behalve dan doorlopen tot 'het niet meer gaat'.  Voor het goede gevoel heb ik mijn Mi Mil'Kil t-shirt aangetrokken. Ik wilde de herinnering aan deze reis graag dicht bij me hebben. Zoals ook toen, nu ook in twee shirts. Enerzijds om het gevoel terug te krijgen, anderzijds als semi-warmtetraining.

Na een korte introductie van Ed en een minuut stilte voor Marco gaan we om 14:05 van start. Ik merk direct dat mijn relatief nieuwe sandalen veel lawaai maken. Het duurt altijd voordat de eerste harde laag wat is afgesleten. Zo klepper ik het parcours af. Ik start wat sneller dan gewenst, maar weet dat in het begin per uur te compenseren door wandelend wat te eten.

Deze systematiek gaat er na circa 10 uur uit. Het regelmatige eten van iets 'vasts' verdwijnt  naarmate de avond langzaam overgaat in de nacht. Met het invallen van de duisternis worden de tuinfakkels aangestoken die een lichte walm achterlaten op het parcours. Ook dat went. Net als de duisternis. Net als de lichtvoetige tred van de Poolse deelneemster op de 12 uur. Erg bijzonder hoe onhoorbaar ze loopt. Een totaal andere stijl, techniek en geluidsvolume in vergelijking met dat van mij.

Onder de 12 uur lopers zijn vele bekenden - ik hoop wat aansluiting te vinden maar het lijkt erop alsof we eenzelfde tempo aanhouden waardoor we continue een halve baan achter elkaar aan lopen. Door het donker heb ik af en toe het idee dat ik in mijn eentje loop. Dat blijkt gelukkig anders te zijn als het langzamerhand lichter wordt.

Na zo'n 17,5 uur gaat het wel volledig mis met mijn voedingsstrategie. Ik vermoed dat de sportdrank te sterk gemixt is waardoor mijn interne systeem al wat in protest kwam. De gel werd vervolgens niet geaccepteerd en kreeg ik niet weg. Vanaf dat moment had ik wat angst om te eten. Maar omdat ik tot dat moment me redelijk goed had gehouden aan mijn plan kreeg ik niet direct de rekening gepresenteerd.

Met mijn tussentijden van Sittard in het achterhoofd wist ik halverwege dat ik bijna een uur voorsprong had. Dat gaf rust en vertrouwen. Ik wist ook dat ik in Sittard de laatste paar uur niet erg had door kunnen lopen. De hoop was nu om daar verandering in te brengen. Elke 10km verder vierde ik als een klein feestje. Het hoofddoel van 200+ probeerde ik zover mogelijk weg te stoppen. Kleine stappen op een af en toe eindeloos wielerparcours.

Een AVbiertje afgewisseld met een half koekje, fanta, bouillon en thee van de verzorging gaven afleiding en zorgen ervoor dat ik elke keer weer verder kom. Een paar keer de uitvlucht om even op de Dixie te zitten, maar deze keer niet de neiging zoals in Sittard om daar in slaap te vallen. Vreemd om met x mensen gezamenlijk bezig te zijn terwijl vrijwel iedereen in zijn eigen cocon zit. Gedachten komen en vervliegen even snel.

Gedachtes over Griekenland en het feit dat ik opa ben geworden passeren. Alexander wist me te vertellen dat we toch echt wel tot de wat minder jonge lopers gerekend zouden worden. Ik bedenk me dat al die andere lopers er dan toch mooi op tijd bij om zoiets uit te proberen. Ik passeer Mo,  die een afstandsrecord in zijn leeftijdscategorie weet neer te zetten (m70). Het blijkt maar weer - leeftijd is geen excuus.

Het stellen van doelen maakt dat je 'er' ook echt iets van wil maken. Ik ben blij met mijn doel. Ik weet in mijn achterhoofd dat ik het kan gaan halen. Is mijn doel dan te laag? Moet ik hoger richten om mezelf ertoe te zetten om er meer van te maken? Ik weet het niet goed.

Met het doel binnen handbereik kak ik de laatste drie uur goed in. De ijsjes die iemand aanbiedt zijn een geschenk uit de hemel. Mijn misselijkheid en maagklachten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik kan weer lopen! Ik probeer om niet elk rondje bij de verzorging stil te gaan staan. Het is zo verleidelijk. Even wat contact, wat kletsen, een korte opmerking, een lach. Het zijn allemaal momenten die bijblijven.

Anderzijds heb ik mijn doel en wil het nu halen ook. Ik weet dat als ik aanzet ik het eerder heb gehaald. Zo bedacht is echter niet zo gedaan. Ik zie steeds meer deelnemers wandelen. Ik probeer dat ook maar mijn voeten zijn iets opgezwollen waardoor de sandaal net iets te krap komt te zitten. Met andere woorden - wandelen is pijnlijker dan 'hardhobbelen'. Ik hardhobbel dus maar weer verder.

Met heel veel rekenwerk concludeer ik dat als ik 200km op het bord wil hebben ik met nog twee rondjes 200m tekort kom. Dat betekent dus nog drie rondjes. Om mezelf een uitweg te bieden verwissel ik van sandaal. De Venado heeft een veel dunnere zool maar zit een stuk flexibeler en daardoor minder strak waardoor ik wel eventueel kan wandelen.

Met nog een ijsje haak ik aan bij Brian die ook naar Griekenland zal gaan. Heerlijk om wat ervaringen en verwachtingen te delen. Bij de finish staat Caroline en is mijn doel bereikt. Ik doe m'n sandalen uit en geef aan dat ik het laatste kwartier / 20 minuten geen stap meer verzet. Ed weet me vrij kordaat ervan te overtuigen dat het niet meer dan gebruikelijk is om toch nog even verder te gaan.

Op mijn sokken start ik dus het laatste rondje samen met Jeroen. Dit gaat langzamer dan ik zou willen (wat overigens niet aan Jeroen ligt). Als ik Hans met de toeter het parcours zie opkomen  realiseer ik me dat ik een sprint moet trekken om nog op tijd over de finish te komen. Anders moet ik echt lang wachten voor de meting van de restmeters.

Ik trek een sprint en voel me vrij. M'n voeten branden door het directe contact met het asfalt maar het geeft niet. Het zit er nu echt bijna op. Naar mijn idee vlieg ik voorbij de finish, sprint voorbij de verzorging en ren langs alle tentjes. Ik ben blij dat dan eindelijk de toeter klinkt.

Ik heb in totaal volgens de officiële meting 202.448 km gelopen. Mijn tweede 24u afgesloten met een PR. Wel weer wat ingezakt op het eind en in totaal volgens Strava 22 uur en 10 minuten bewogen. Dit betekent dat er nog ruimte is - als ik 'echt' 24 uur zou bewegen.... wie weet... Nu eerst bijkomen, voeten laten helen en de training opstarten voor Griekenland.

Leonidas wacht.