24uur van Sittard
De 24 uur van Sittard is voorbij. Omgevlogen kan ik haast wel zeggen. Zo voelde het niet altijd maar grotendeels liep het als vanzelf. Erg bijzonder. Hieronder wat er aan vooraf ging en wat van mijn ervaringen tijdens deze wedstrijd.
De voorbereiding.
Met een trainingsschema een half jaar geleden begonnen en langzamerhand hier naar toe gewerkt. Ergens in dat half jaar kwam Erwin er achter dat ik dit van plan was. Hij was van mening dat ik dit beter niet alleen kon aanvliegen en bood aan om mij wederom, net als tijdens de MiMil'Kil te ondersteunen.
Een aanbod wat ik niet kon weigeren natuurlijk. Alleen al de gedachte dat ik niet met de trein heen en weer hoefde of zelf de dag erna met de auto moest rijden gaf me rust. In de voorbereiding kon ik veelal het schema goed volgen.
Met name in de laatste twee maanden heb ik er vaak nog een extra schep bovenop gedaan. Dit resulteerde uiteindelijk in wat overbelaste hielen. De banden van de Mono's had ik blijkbaar toch iets te lang te strak afgesteld.
Hierom overgestapt op mijn oude vertrouwde Gordo's. Zelfs ook nog normale schoenen gekocht. Op die schoenen heb ik één keer zo'n 40km gelopen. Dat ging niet erg goed in combinatie met mijn voeten. De hielen leken nog wel gevoeliger hierdoor te worden.
Gelukkig speelde dat pas op in de laatste drie weken van de voorbereiding. Daarvan waren er twee soort van taperweken. De combinatie van zalf en rust werkte goed. De pijntjes waren zo goed als helemaal verdwenen.
Voorafgaand.
We waren mooi op tijd en parkeerden de auto achter een hoge camper op het Tom Dumoulin Bike Park in Sittard. Dat bleek bij uitstappen direct een goede zet want hierdoor zaten we mooi in de luwte van de toen al vrij fors waaiende wind.
Het parcours wordt gevormd door twee aan elkaar verbonden en in elkaar liggende u's. In elke bocht zaten op twee punten registratiepunten. Wij zaten om 50m van de start/finish en de bevoorrading. Bevoorrading was eigenlijk niet nodig want ik had zelf meer dan genoeg meegenomen. Het lijstje ongebruikte spullen zal ik niet benoemen, anders wordt het een echt lang verhaal.
Op voorhand leek het me het meest praktische om te starten in een lange broek. De motivatie om halverwege m'n korte broek uit te trekken en een lange aan te doen kon wel eens niet aanwezig zijn. En dan gaat de kou je nekken.
Door de wind was het behoorlijk fris. Dus daarom ook maar meteen m'n regen/windjack aangetrokken. Beter iets te warm starten dan doorharken onder het motto - deze kou is nog niet zo erg - dit kan ik hebben. Ik wilde eigenlijk elke kilometer comfortabel qua temperatuur blijven lopen om hieraan geen energie te verspillen.
De Wedstrijd.
Klokslag 16:00 gingen we van start samen met de drie-uurslopers. Het lopen op zo'n parcours lijkt eentonig maar ik vind dat met een afstand van 2km prima te doen. Door de u-bochten houd je zicht op de andere lopers al kwam ik er pas na 20 uur achter dat ik ook na de meest verre bocht onze auto kon zien.
Zonder enige druk proberen te lopen. Rondje voor rondje - mijn plan om de wedstrijd in vieren te delen was overboord gegooid door Erwin. 6 uur vond hij veel te lang. Ik had van Jannet begrepen dat een 24 uur pas begint na 18 uur. Dat gaf me in het begin ook rust. Dit was het inlopen. Na 18 uur gaat het spel pas beginnen.
Door de wind was de afwisseling groot. Een lange weg, met als afleiding, onze verzorgingspost, tegen de wind in bikkelen, daarna een bocht en de start van de kleine u een stukje wind mee. Daarna de bocht van de u waar de wind vol op stond gevolgd door het rechte stuk wind tegen. Daarna was de lange kant wind mee - hier kon je weer even op adem komen en moest ik vaak m'n rits van m'n jas weer opendoen omdat het dan meteen te warm was.
Door de wind was het ook koud. De neiging om te wandelen werd steeds groter. Dat deed ik ook meer en meer. Totdat ik me beseft dat ik steeds tegen de wind in begon te wandelen. Daardoor koelde ik extra af. Ik merkte dat de kou op m'n spieren sloeg. Dus maar een extra laagje aangetrokken. Nu met wind/regenbroek was het een stuk aangenamer. Daarbij legde ik me spelregel op dat ik niet meer tegen de wind in mocht wandelen.
Die combinatie zorgde ervoor dat ik weer op temperatuur kwam. Voortaan liep ik zo snel mogelijk langs de VP om alleen even wat te pakken. Het eten deed ik in de verste bocht met de wind mee. Hierdoor kon ik redelijk constant blijven lopen.
Naar mate de nacht vorderde werd de wind minder. Een heldere lucht met alleen de maan die op ons scheen aan de hemel. Langzamerhand kreeg ik meer en meer slaap. Ik had het gevoel ook wat concentratieverlies te krijgen. Als antwoord daarop nam ik geconcentreerde hoeveelheden electrolytes om alle tekorten aan te vullen, aangevuld met cafeïne om wakker te blijven. Ten slotte nog een muziekje op de oren om me wat af te leiden.
Die muziek deed het uiteindelijk zo'n drie uur. Daarna waren de oortjes kapotgegaan of iets dergelijks - er kwam in ieder geval geen muziek meer uit. Het enige wat ik niet dubbel had meegenomen. Zonder muziek dus verder maar met de moraal zat het vrij goed.
Een Engelsman en een Zweed liepen bizar hard. De 12-uurslopers inclusief Marc kwamen regelmatig langs, zo was er altijd wel iets te doen. Toen het weer wat lichter werd wist ik dat de ergste kou moest gaan komen. Met extra gelletje voor de energie kon ik echter rustig doorboemelen. Erwin had wat uurtjes slaap proberen te pakken in de auto. Daarin was het echter net zo warm als buiten.
Heel leuk dat Jan Schellekens in de ochtend kwam om foto's te maken. Daar leefde ik van op. Weer eens iets anders op het parcours. Hij deed van alles om een paar mooie foto's te schieten. Erg leuk voor de afleiding, maar nog leuker voor de mooie foto's.
Langzamerhand was het punt gekomen dat de wedstrijd echt zou gaan beginnen. Ik begon meer met doelen te werken en te rekenen. Als ik een rondje binnen het kwartier zou kunnen lopen en dat vier keer zou doen mocht ik een feestje geven door een bepaalde tijd te gaan zitten - of iets lekkers te eten. Zo probeerde ik van feestje naar feestje te lopen.
Van Karel had ik gehoord dat het om mee te doen aan bepaalde wedstrijden het wel eens belangrijk zou kunnen zijn om binnen 20uur de 100mile te lopen. Dat was nu langzamerhand mijn doel geworden. Met ruim een half uur speling haalde ik dat.
Na wat overleg met Erwin stelden we het volgende doel op 180km Ook dat is een bepaalde hoeveelheid km die als toelating geldt voor bepaalde wedstrijden. Niet dat ik weet of ik daaraan mee wil doen, het geeft me in ieder geval nu de optie om in te schrijven als ik dat zou willen.
Ook dat doel wist ik te bereiken. Hierna kreeg ik motivatieproblemen. 180km vind ik al enorm ver. Voor mezelf was ik al tevreden. Erg lastig om door te blijven lopen behalve dat ik had beloofd om in ieder geval op de baan te blijven gedurende 24uur. Maar ik had geen zin in wandelen want dat wil niet echt op die sandalen. Erwin kwam met een mooi tussendoel toen hij aangaf dat ik op vierde plek liep, vlak achter nummer drie.
Nu ben ik niet zo heel erg competitief maar dit was wel de stimulans die ik nodig had. Echter binnen één ronde had ik hem ingehaald. Voor de zekerheid ben ik toen nog anderhalve ronde flink door wezen lopen zodat hij me ook niet zou kunnen inhalen.
De volgende uitdaging vond ik lastiger toen bleek dat iemand me zo'n 500m achterop zat. Nu werd ik opgejaagd. Een stuk minder prettig gevoel. Maar goed het enige wat je moet en kan doen is rustig doorlopen Erwin bracht ook weer rust met de opmerking: iedereen zit kapot. Je weet dat soort dingen wel, toch is het erg prettig als je het van een ander hoort.
Het laatste doel was om op de 195 te komen, Erwin vond het een mooi getal. Nog een keer aanzetten om hetzelfde tempo te behouden, ik kwam over de finish en had nog 6 minuten tijd voor 200m. Ik liep daarna vrij snel Mark en Leo achterop. Toen besloten om de laatste minuten met hen mee te wandelen. Ik vond het mooi geweest.
Uiteindelijk op de 24 uur van Sittard een 195.649 km bij elkaar kunnen sprokkelen. Erwin enorm bedankt voor je support.
Fotocredits: Jan Schellekens