60vanTexel DNF
'Heb je er zin?' in vroeg Marcel vlak voor de race. Marcel en ik volgen elkaar al enkele jaren via Strava, maar hadden, ondanks dat we beiden in Woerden wonen, elkaar nog nooit in het echie ontmoet.
Ik twijfel over het antwoord en misschien was dat al een teken aan de wand. De focus was er niet helemaal, terwijl ik normaliter in mijn eentje naar een wedstrijd toeleef waren we nu het het gehele gezin een paasweekend op Texel. Enorm gezellig maar daardoor leefde ik steeds tussen twee gedachten in. Zucht ... de macht der gewoonte slaat terug als er afwijkingen zijn. Toch ben ik er van overtuigd dat afwijkingen goed zijn en geen invloed moeten hebben om mij prestatie, zeker gezien het niveau van mijn hardloop-episodes.
Tuurlijk had ik er zin in, echter het weer (de wind) stond me al iets tegen, vanuit de strandmarathon van Den Haag wist ik dat de wind heftig om zich heen kon slaan. Naar mijn gevoel was het zeker geen windkracht 3-4. Maar goed het hele spul startte om 10:35. Wat onrustig liep ik te zoeken naar een goed groepje wat ongeveer hetzelfde tempo liep. Echter iedereen leek, naar mijn gevoel, met een halve marathon bezig te zijn en niet met een ultra van 60km.
Op het eerste stuk strand liep het lekker, ik kon mooi meelopen, pakte af en toe een rug (of twee) en af en toe vol de wind. Tempo ging ook mooi, het liep eigenlijk beter dan ik op voorhand had verwacht. Toch duurde dit stuk strand me net iets te lang, ik meende de Koog al te herkennen maar dit bleek later onzin te zijn.
Bij de passage van het eerste wisselpunt werden we als helden toegejuicht, mooi is dat :). Tijdens het stuk door het bos kon ik mooi even wat eten en bijkomen. De bedoeling was om bij het tweede stuk strand weer met een stuk of wat mensen mee te lopen maar dit slaagde niet geheel. Toch mooi een eigen tempo weten te pakken en te genieten van de wind en het opwaaiende zand, strandlopen is nat, strandlopen is zwaar, strandlopen is mooi.
Bij de opgang, nu wel voorbij De Koog stond de hele familie te juichen, in d'r enthousiasme vloog m'n dochter nog onderuit. Zelf was ik al behoorlijk in een zone gekomen waardoor ik er eigenlijk enorm van schrok. Snel verder over de rand om een hagelbui te verwelkomen. Naast de koude voeten nu even helemaal koud geworden.
Het lukt om toch weer een mooi tempo te pakken tussen de 5:30 en 5:50. Ik ging goed..
Aan het eind van dit gebied moesten we een soort van dijk / verhoging over. De groep waar ik half en half in meeliep ging mij te snel eroverheen en met name te snel ervanaf. Daar heb ik toch wat huiver aan over gehouden na de LimburgsHalfzware. Nu de wind weer vol tegen kreeg ik meer moeite om het temp vast te houden. Uiteindelijk na circa 30km naderden we een duinachtig gebied wat een paar keer op en neer ging. En daar was het vrij snel afgelopen.
De rechterheup en knie, maar met name de heup, begon ineens op te spelen. Met een pijnscheut per stap vloog mijn motivatie en zelfvertrouwen onderuit. Zo wilde ik niet nog 30km lopen. Na een paar keer te zijn gaan wandelen om te kijken of het overging en de pijn eigenlijk alleen maar erger werd besloot ik de handoek in de ring te gooien.
Ik wandelde verder naar de Robbenjager alwaar ik werd opgehaald door mijn vrouw die ik in de tussentijd gebeld had.
De 60vanTexel was voor mij voorbij.
Het besluit om te stoppen was op dat moment heel makkelijk, ik voelde er ook weinig bij. Het was gewoon de beste beslissing. Nu voelt het anders. De drang om zelf wat unfinished business af te gaan handelen is groot.
Wordt vervolgd.