De Run. Winschoten.
Dit jaar was het dan zover. Eindelijk was er een plekje vrij op de kalender en durfde ik me in te schrijven voor de 100km van Winschoten. Als rondjes lopen op een wielerparcours in Sittard achteraf best leuk blijkt te zijn zal het lopen van 10 rondjes door een dorp ook best meevallen. De Run van Winschoten bestaat al zo'n 45 jaar. Het was dus hoognodig tijd om deze loop te gaan bezoeken.
In Gieten een mooie overnachtingsplek gevonden om niet op één dag heen en weer te hoeven rijden. Vanuit 't Zwanemeer, voorzien van een speciaal geprepareerd ontbijtpakket van het hotel omdat ik niet aan kon sluiten bij het reguliere ontbijt, 's ochtends op weg getogen naar Winschoten. Mooi zo langs 't water rijden in een gebied waar ik nog niet eerder was geweest.
Al vrij snel bij aankomst werd het me al duidelijk dat De Run serieus wordt aangepakt in Winschoten. Goede bewegwijzering. Veel vrijwilligers. Veel tenten van naar ik aanneem estafetteteams etc... Als ik naar de sporthal loop met mijn rugzakje zie ik diverse mensen met een pak bagage lopen van heb ik jou daar.
Mijn doel voor vandaag was om voor het eerst geen loopvest mee te nemen. Travellight zeg maar. Enkel wat gelletjes, tape en antischaaf middel zaten in mijn rugzak. In eerste instantie wilde ik proberen om alleen te lopen op hetgeen wat de organisatie me aanbood. Als ik behoeft had zou ik wat uit mijn rugzak pakken wat ik nodig had.
Als tweede doel had ik voorzichtig genoemd dat ik me wilde kwalificeren voor de 120vTexel. Dat betekende dat ik binnen 9 en een half uur moest finishen. Ik heb op dit moment nog niet gekozen voor een wedstrijdlicentie. Misschien dat ik dat later wel ga doen. In Sittard liep ik met een km-doel. En dat smaakte naar meer. Nu dus voor het eerst lopen met een tijdsdoel.
Bij aanmelding kreeg ik een chip en twee startnummers. Onwetend vroeg ik aan een medeloper wat de bedoeling was van het tweede startnummer. Hij wist het ook niet direct maar had ze maar voor de zekerheid op zijn borst en rug gespeld. De motoriek van mijn pols werkt nog niet optimaal na mijn val in België. Dus ik liep enorm te prutsen met de spelden.
De andere oplossing om het startnummer aan een riem te bevestigen werkte ook niet echt omdat ik niet genoeg kracht kon zetten om gaten in het papier te krijgen. Behoorlijk klunzig dus. Uiteindelijk toch maar gekozen om met de spelden het startnummer op mijn borst te prikken. De tweede deed ik maar in de rugzak.
Met Sjirk, die daar ook rondliep, meegelopen naar het park waar je je eigen spullen neer kon zetten. Vervolgens weer terug naar de sporthal omdat ik nu eenmaal geen veters heb en de chip niet kon bevestigen. Daar gingen drie man op zoek naar een tiewrap. Gelukkig werd er eentje gevonden zodat ik de chip aan mijn sandaal kon bevestigen.
Terug in het park bedacht ik me dat ik ook wel zonder sokken zou kunnen lopen. De rechtersandaal moest dan nog wel wat strakker want deze leek iets losser de afgelopen weken te hebben gezeten. Wel een gokje zo vlak voor een wedstrijd... maar goed... toch gedaan. Een stuk strakker dan normaal alles vastgezet en in begin maar kijken hoe het gaat was het idee.
Al met al was het bijna tijd om naar het startvak te gaan. De speaker was al aan het omroepen dat we mochten komen. Dus nu even kijken waar het startvak was. Rustig, achter wat andere lopers aan lopend, melde ik me bij de scheidsrechter. Die stuurde net iemand weg omdat deze maar één startnummer op had. Ik probeerde nog uit te leggen dat ik niet aan het NK meedeed maar dat mocht niet baten.
Snel terug naar mijn rugzakje om het tweede startnummer op te spelden. Daar kreeg ik gelukkig hulp van een supporter die met haar sleutel twee gaten in mijn startnummer wist te boren zodat ik deze alsnog aan een band kreeg. Twee minuten voor de start liep ik het startvak in. Horloge aanzetten en we mochten eigenlijk direct weg. Beetje rommelig zo. Maar goed ik was op weg... Al snel voelde ik dat de rechtersandaal te strak stond afgesteld dus deze iets aangepast.
Met het doel om gemiddeld iets onder de 5:30 te lopen ging ik op pad. Erg benieuwd wat ik tegen zou gaan komen. Ik probeer direct in een vast tempo te komen. Op de één of andere manier kwamen Sjirk en ik bij elkaar te lopen na een paar km. Onze 'wedstrijdplannen' leken wel bij elkaar te passen en met het Pelgrimspad in gedachten hobbelden we weer gezellig samen verder.
Op het begin en halverwege stond een verzorgingspost. Verder daartussen nog elke keer een waterpost. Qua verzorging was het allemaal prima. Na 50km was ik echter wat langer bezig bij de verzorgingspost dan Sjirk. Hij liep vervolgens langzaam op me uit. Ik was dat rondje wat meer aan het strijden naar mijn gevoel.
Op 60km ontdekte ik een grote blaar tussen mijn tenen van mijn rechtervoet. Mogelijk veroorzaakt door de andere afstelling van de sandaal waardoor mijn voet net iets verder naar voren stond in de sandaal dan 'normaal'. Anderzijds ook mogelijk omdat m'n voet iets nat is geworden bij een poging om al lopend water te drinken.. Ik weet het niet.
Meestal heb ik nooit last van blaren maar deze kon ik niet negeren. Daarom maar sokken gepakt om de voeten extra te beschermen. Uiteindelijk was ik voor mijn gevoel zo lang bezig om één sok aan te trekken dat ik besloot om het te gokken met één sok en één blote voet. Ik wilde ook niet teveel tijd verliezen.
Door het gedoe met mijn sok toch iets achter op mijn gewenste schema gekomen. Met een gel, voorzien van cafeïne, kwam mijn humeur en goesting weer terug. Ik kon weer lachen en zag het allemaal weer wat beter zitten. In deze ronde kon ik weer naar mijn gevoel iets bijlopen. Echter op 70km riep de natuur vrij hard en was ik blij dat er een dixie stond.
Wederom moest ik weer wat inlopen op mijn schema om naar Texel te kunnen. Wel had ik het vertrouwen dat dit goed moest komen. Zolang ik gemiddeld per km onder de 6 minuten bleef zou het me wel lukken had ik bedacht. Gewoon niet te lang bij de verzorgingsposten blijven hangen en lekker doorlopen was het devies.
In de laatste ronde alle vrijwilligers waarmee ik contact heb gehad bedankt voor deze dag. Het voelde als een gezamenlijk project en ik wilde even afscheid nemen. Zo ook met verschillende mensen langs het parcours en de gehele Noorderstraat. Mooi hoe ze er een feestje van hebben gemaakt.
Langzaam haalde ik weer wat mensen in en tot mijn stomme verbazing zag ik wel een erg bekend shirt van Sjirk opduiken. Hij had me ook al gespot en wachtte even om weer aan te haken. Dat ging even goed totdat hij een biertje aangeboden kreeg wat hij niet kon afslaan. Ik wilde niet wachten, dus ging alleen verder.
Vanaf de rotonde tot de finish nog een eindsprint ingezet. Heerlijk om over de finish te komen. Mijn doel was behaald. 09:24:25 is genoeg om naar Texel in 2024 te gaan. Maar voor die tijd denk ik eerst nog een keer terug te gaan naar Winschoten :-).