Dinah Might Ultra Run 2023

Naarstig op zoek naar een leuk loopje voor juni, wat ook zou passen in de agenda, kwam ik via ultraned.org op de herkansing van de Dinah Might Ultra Run uit. Een loopje wat al langer op mijn wishlist stond. Sterker nog ik heb me er al minimaal één keer wegens een blessure oid voor moeten afmelden.

Johan Wander, de organisator van deze kleinschalige loop, organiseert met uitzondering dit jaar de Dinah Might voor de tweede keer. Een kans die ik niet kon laten liggen. Zonder verder na te denken me direct voor de 100km aangemeld.

Op basis van de laatste runs in 2022 waar ik drie keer een 100km had gelopen leek het me dat ik genoeg ervaring had om deze, met nog zo'n twee en halve week te gaan, te kunnen lopen. Door drukte verder niet veel tijd kunnen besteden aan de voorbereiding. Daar maakte ik me ook niet erg zorgen over.

Ik had er zin in om weer 'echt' eens een dag op pad te gaan. Een mooie route in de, voor mij totaal onbekende, Noordoostpolder. Op voorhand was ik al wel op de hoogte dat het enigszins warm zou kunnen gaan worden. Nadat ik 's ochtends alles, wat kon gaan schuren of blootgesteld zou gaan worden aan de zon, ingesmeerd had vertrok ik om 04:30 met een bak koffie naar de startlocatie.

Om 06:00 zou Johan de deur open doen. Om 06:02 stonden Janneke en ik op de stoep. De één uit Winsum, de ander uit Woerden en je komt zo goed als tegelijkertijd aan. Na een bak koffie en een laatste uitleg over bepaalde punten tijdens de route was het tijd voor een groepsfotoselfie en gingen we op pad.

Johan kent de omgeving op zijn duimpje. Vol feiten en anekdotes lopen we ongeveer het eerste uur samen. Na Schokland splitsen de wegen en loop ik alleen. Op de Ramsdijk lang het water ervaar ik weer voor het eerst waarnaar ik op zoek ben. De wind, de zon, de weg langs het water. Kortweg... het lopen en onderweg zijn. De dag is nog maar net begonnen maar ik ben helemaal in mijn element.

Na de Ramsdijk komt de Zwartemeerweg. Een weg die we circa 8km mogen volgen met tegenwind. Puur uit CityStride oogpunt had ik m graag helemaal willen aflopen. De route dacht er echter anders over. Ik had er ongeveer zo'n 25km op zitten. Op dat moment begin ik me wat te irriteren aan mijn hiel. Of mijn hiel begint weer wat op te spelen. Het is maar hoe je het bekijkt.

Door de banden wat strakker te trekken neem ik een risico. Een paar honderd meter doe ik de band alweer wat losser. Weer een paar honderd meter later zit de band nagenoeg op dezelfde manier zoals ik er ook mee begon. Dit voelt nu toch het beste. Zo bedenk ik me dat ik geen muziek heb meegenomen.

Met de lange wegen en door het alleen lopen krijgen alle gedachtes vrij spel. Een mooie test om te kijken of ik ze nu wat beter kan sturen.  De wind komt nu van opzij en is welkom. De zon doet haar werk en verwarmt alles om me heen en mijzelf. Boeren zijn druk bezig hun enorme lappen grond te voorzien van water. Alles is strak aangelegd.

In het waterloopbos blijkt dat Johan de omgeving echt goed kent. Elk klein paadje wordt opgezocht om net een extra element van de omgeving te zien of puur vanwege de schoonheid van het paadje zelf. Ik moet regelmatig terug omdat ik net iets te makkelijk uitga van de gebaande paden en mis hierdoor de wat minder in het oog springende afslagen.

Ter hoogte van Vollenhove bel ik de vrouw van Johan zodat ze op tijd bij de verzorgingspost kan komen. Ik ben ook wel toe aan een verzorgingspost. Nog geen 45km gelopen en ik ben al bijna door mijn watervoorraad heen.

Op basis van een verhaal in een podcast had ik voor vandaag gekozen om op M&M's te lopen. Samen met een handjevol pinda's voor het zout en winegums voor het zoet was dit de basis van mijn voedingsstrategie voor vandaag. Voor backup had ik wel een drietal reepjes en twee gelletjes.

Doordat er zoveel verschillende opbergmogelijkheden in mijn (nieuwe) rugzakje zaten zat ik elke keer weer te klooien om mijn voedsel te vinden en was het lastig om deze weer op dezelfde plek terug te stoppen. Een duidelijk verbeterpunt kan hierin gevonden worden.

Blij dat ik iemand zag liep ik de parkeerplaats op bij Blokzijl. Iets ervoor wat minder recent gemaaide paadjes mogen belopen. Energielevel was niet optimaal. Ik hou niet erg van de warmte. Maar goed ik was er toch, dus kon maar beter doorgaan. Dat deed ik nadat ik mijn drie softflaks weer had bijgevuld, een Radler gedronken en een banaan gegeten.

Johan blijkt maar net achter me te zitten. Hij denkt echter nog even nodig te hebben op de verzorgingspost. Ik twijfel wel. Ik voel me niet super. Met z'n tweeën is mogelijk wat handiger. Anderzijds het is ook wel genieten. Alleen op pad en alles zelf uitzoeken. Ik kies ervoor om niet te wachten op Johan en verder te lopen.

Ik ben behoorlijk opgeknapt na de break en voel me een stuk beter dan toen ik aankwam. De volgende 10km gaan als een machine.  Ik durf niet zoveel water te drinken omdat deze in de eerste 50 ook al voortijdig op waren. Althans er zat weinig meer in. Bij een tankstation in Kuinre koop ik nog een ijsje en een redbull.

Dat ijsje zorgt voor een ware sensatie in mijn mond en hoofd. Ongemerkt heb ik het toch warmer gekregen dan ik zo door had. Na het ijsje kom ik echter niet meer in mijn ritme. Ik loop wat te klooien met de route op momenten dat ik de gang er in krijg. Daarnaast is het in het bos redelijk windstil waardoor de warmte nog wat meer naar voren komt.

Ik begin wat tegen mezelf te praten en probeer te kiezen voor de positieve gedachtes. Het lukt elke keer weer om de minder positieve gedachtes aan de kant te zetten. Anderzijds lukt het lopen steeds minder en begin ik meer en meer te wandelen.

Door de warmte en het weinige eten gaat elke keer mijn maag opspelen als ik probeer hard te lopen. Blijkbaar vraag ik iets teveel van mijn lichaam. Een poging om met een Rennie, een cafeïnepil en een gelletje weer leven in mezelf te krijgen helpt niet erg veel. Mijn maag doet het beter alleen ik krijg mezelf niet in beweging over de zandpaden.

Het wandelen gaat gestaag. Bij elke watertje wat er is probeer ik af te koelen. De leuke M&M's en pinda's krijg ik met geen mogelijkheid weg zonder daar 'veel' water bij te drinken. Sportdrank of een dergelijke mix heb ik niet bij me. Niet erg handig besef ik me. Langzamerhand begin ik te rekenen. Ik kijk hoe langzaam ik doe over een kilometer en besef dat ik net de 4 kilometer per uur haal.

Het ene moment kan ik dit relativeren door te bedenken dat het nu het heetste moment van de dag is en dat het dus alleen maar koeler kan worden. Het andere moment bedenk ik me dat ik nog zeker vijf uur onderweg ga zijn. De hoeveelheid water is hiervoor niet toereikend. Op de kaart zie ik wel dat ik nog circa 5km moet wandelen om bij een horecagelegenheid te komen.

Er is wel een kraan in het bos. Ik weet niet zeker of dit drinkwater is en besluit het alleen ter koeling te gebruiken. Met een verjaardag van mijn vrouw de volgende dag wil ik niet het risico lopen dat ik er dan als een vaatdoek bijzit. Dat was ook min of meer de afspraak die we hadden gemaakt.

Al met al zag ik steeds minder opties waarin het een veilige en haalbare zaak zou gaan worden om te finishen. Het 80km punt wilde ik wel halen. Volgens mijn horloge was ik het punt al even voorbij. Maar de route telt. Uiteindelijk Johan gebeld dat het niet zinnig voor mij was om door te gaan.

Wederom bleek Johan vlak achter mij te zitten. Samen hebben we op zijn vrouw gewacht die me gelukkig op wilde halen. Johan kon en ging daarna weer verder. Ik was tevreden met mijn resultaat en het feit dat ik in een auto zat voor de laatste kilometers.

De combinatie van geen (goede) voedingsstrategie en de warmte was me duidelijk teveel. Waar het tijdens de West Coast nog net was goed gegaan door de aanwezigheid van een strandtent bleek het Kuinrebos teveel.  

Nu maar eens serieus gaan trainen met voedsel.