Domper

Wat een super feestelijk weekend had moeten worden eindigde toch in de mineur. Het weekend waar twee mensen zouden moeten finishen op de spartathlon. Ik gun het iedere deelnemer, maar deze twee net wat meer.

Niet dat ik deze heren nu echt goed ken. Nee, ik ken ze op basis van een aantal gezamenlijk gedane loopjes. Een paar gesprekken en het intensief volgen van hun verrichtingen op Strava. Ik zie wat voor enorme trainingsarbeid ze er in hebben gestoken.

Al maanden volg ik ze in de weg er naar toe, alles wat ze uitproberen. De dingen die lukken en de dingen die mislukken. Het aftellen van de dagen, het cryptisch omschrijven van de Big S. Door alles wat ze deelden voelde ik me er bij betrokken. Ik was voor een klein stukje deelgenoot geworden. Zeg maar het spreekwoordelijke tipje van de sluier.

Hun reis, hun weg was een heel klein beetje ook mijn reis geworden. Plaatsvervangende zenuwen in aanloop naar de race der races. En dan gebeurt het totaal onverwachte. Albert haalt de tijdslimiet niet terwijl de wedstrijd nog maar 69km jong was. Oorzaak waren de maagproblemen die hij de laatste tijd leek te hebben overwonnen. Ik kon wel janken en deed dat ook.

Aandacht ging daarna uit naar Endy die de hele nacht mooi door leek te gaan. Kon ook niet anders als je keek naar wat hij aan trainingsarbeid er in had gestopt ten op zichte van vorig jaar. Maar toen bleef er maar steeds dezelfde CP achter zijn naam staan. Uur na uur veranderde dit niet. Ook hij had een tijdslimiet niet gehaald. Meer dan 200km gelopen en dan overkomt je dat. Dat is zuur, erg zuur.

De spartathlon is toch een heel apart iets. Een onverbiddelijke loop met haar eigen regels en wetten. Ik had het ze gegund, enorm gegund maar het is niet zo. Het mocht niet zo zijn... dit jaar.