Drie Bruggen Ultra 80km
Vrijdag
De voorbereiding is gestart, ik bekijk de website nog eens goed voor de locatie en starttijd.
De start is 07:00... goed... dan moet ik ... even de route en de verwachte reistijd bij elkaar zoeken... oké om 05:00 op pad dus. Dat wordt geen hond uitlaten van te voren ben ik bang. 04:15 of 04:30 opstaan is net even anders. Wel makkelijk om de wekkers te verzetten. Blind twee uur eerder dan normaal. Goed. Genoeg gezeurd over het tijdstip.
Ik heb de Drie Bruggen Ultra (65km variant) eerder gelopen. Toen, in 2016, was het m'n tweede ultra na de 50km Sallandtrail. Destijds volledig in de mist alles gelopen samen met een groepje die elkaar allemaal al wat langer kenden. Continue allemaal verhalen over andere wedstrijden etc... Liep ik mooi tussen als beginner.
Spullen klaarleggen, voor de zekerheid maar een radiootje mee. Ik hoop dat er nog wat leven in de batterijen zit. Band om startnummer aan te knopen. Ik wil ook niet al teveel meenemen. Gewoon licht bepakt er een mooie dag van maken.
Zaterdag
De wekker maakt me wakker en ik sta, voor mijn doen, snel naast het bed. Direct de loopspullen aan en alle verdere spullen pakken. De hond komt me, na enige bedenktijd, kwispelend tegemoet. Als hij door heeft dat er weinig voor m inzit gaat hij snel terug naar zijn kussen.
In de auto met een thermoskannetje koffie om de dag een beetje helder te beginnen rij ik stipt om 05:00 weg. In gedachten verzonken met de regen op het autodak vervliegen de kilometers snel en kom ik even later, als eerste deelnemer, aan in Kampen waar Erik, Bastiaan en Lia me verwelkomen. Er is nog tijd genoeg om even in de kantine nog een bakkie te doen. Daar ontmoet ik even later de eerste andere deelnemers.
Een paar opmerkingen uitwisselen met Albert over het 'hoe en waarom we hier op dit moment zijn' blijken later voor Albert, bij wie de goesting voor deze dag echt ontbrak, iets serieuzer te zijn dan voor mij. De tijd ging snel en even later staan we met z'n 8n aan de start waar Endy ook is.
Meteen vanaf de start lopen we eigenlijk op ons zelf. Het is ook niet zo'n grote groep. Een gelijk tempo is dan wat lastiger te vinden. Toch zie ik na een tijdje Albert vlak voor me en loop heel langzaam op hem in. Bij een sanitaire stop haalt Endy me in en even later zie ik ze samen voor me lopen. Weer opnieuw loop ik langzaam op ze in. Dit proces versnelt ineens als Albert een stop inlast en Endy van die gelegenheid gebruik maakt om z'n jasje uit te doen. Even later komt Endy weer langszij en lopen we samen verder in de toenemende regen. Het daglicht wint het langzamerhand van de nacht en daarmee krijgen we een beter beeld van de omgeving.
Samen krijgen we het over comfortzones en de afwisseling hierin. Wat als eerst vertrouwd voelt werkt niet voor een (langere) ultra. Door langzamer te gaan blijkt de ultra beter te lukken. Langzamerhand verschuift de comfortzone en wordt het weer lastiger om wat meer tempo te maken. Hoe toepasselijk op mijn situatie. Deze loop had ik, voor het eerst sinds lange tijd, een tijdsdoel voor ogen. Ik wilde binnen de 8 uur finishen en heel stiekem had ik 07:45 in gedachten.
Niet eerder, althans de laatste jaren, heb ik gelopen met een tijdsdoel. Ik dacht meer in de lijn dat het finishen belangrijker is dan de gelopen tijd. Ik vond dat ook meer bij mij passen. Gewoon, je niet druk maken, geen druk hoeven/willen voelen. Je kan jezelf hierin nooit te serieus nemen. Het is maar een hobby dus waarom zou ik me gek laten maken door een tijd... Niet dat alles nu heel erg anders is. Toch leek het me leuk om te kijken of ik dit 'doel' kon halen.
Onder het motto "het is maar één dag" had ik wel het gevoel dat ik best wat meer van mijn lijf kon gaan vragen. Zoals Endy ook zei, het gaat sowieso pijn doen. Dus dat hoef je ook niet meer te vermijden. Al pratend liepen we over de Roggebotsluis. Endy had allemaal herkenningspunten van een vorige editie. Ik herkende vrijwel niets. Al had dat meer te maken met de weersomstandigheden van toendertijd, vrijwel de hele loop was toen in de dichte mist.
Bij het eerste verzorgingspunt stoppen we even om wat eten en drinken te pakken. Even een kletsje maken met de vrijwilligers vind ik ook wel belangrijk. Een soort van waardering voor deze mensen die ook uren in de kou, wind en regen staan om ons te voorzien van een natje en een droogje. Super dat deze mensen er zijn en zich belangeloos inzetten. De regen is ondertussen gestopt. De wind is op dit stuk echter tegen en zal dat zo'n 15km blijven tot aan de Ketelbrug. Ons tempo loopt langzamerhand wat uit elkaar. Beide gaan we alleen verder. Ergens verwacht ik elkaar weer snel te zien maar dat bleef uit.
Meerdere foto's van Jan Schellekens
De Ketelbrug, een imposant gevaarte wat al van grote afstand zichtbaar was, kwam langzamerhand dichterbij. Vlak voor De Ketelbrug werd ik ingehaald door de eerste duoloper van de 65km. Hij werd snel gevolg door Peter en Arenda die me op de brug passeerden. Ik vond het wel prettig om weer wat mensen voor me te zien. Is toch net wat makkelijker met navigeren. Al stelt het navigeren vrij weinig voor als je om een meer heen loopt. Maar goed de brug af en daar was het Erik met het eindpunt voor de 33km lopers. Ik had er 48km op zitten. Ik voelde me vrij goed en omdat ik het idee had dat ik niet veel rust of verzorging nodig had ben ik vrijwel gelijk weer doorgelopen.
Nu zo'n 13km met de wind in de rug. Het tempo kon ik, door de rugwind, in het begin wat opschroeven. Echter nu begonnen er toch wat pijntjes te komen. Heel vreemd, het leek wel of het riempje van m'n sandaal tussen m'n 2e en 3e teen zat ipv m'n 1e en 2e teen. Ik kwam tot de conclusie dat m'n brein me voor de mal zat te houden want m'n sandaal zat nog echt prima. Na verloop van tijd gingen de steken ook weg wat mijn overtuiging hiervan versterkte. Doordat de wind op mijn nek continue stond kreeg ik last van een spier. Een capuchon bracht uitkomst. Ik wilde niet stoppen om m'n buff uit m'n rugzak te halen.
Daar waar ik anders ruim de tijd nam voor dit soort dingen had ik nu een soort van urgentie die me maande om door te gaan. Niet gaan wandelen was de gedachte, simpelweg gewoon niet stoppen maar door blijven lopen Dan zou het goed gaan. Als je doelen stelt moet je er ook voor werken. Wat dat betreft was m'n mindset totaal anders dan die van tijdens het Sjravelen in Limburg. Daar was het doel om weer wat vertrouwen te krijgen in het lichaam en er een mooie ontspannen dag van te maken. Sowieso is het een mooie dag als je 80km de tijd krijgt om rustig met jezelf in gesprek te gaan. Toch voelde het anders aan.
Ik wilde niet verslappen en graag het tempo vasthouden. Ik had ook redelijk goed in de gaten dat ik circa een kwartier voor liep op het schema om op 8 uur binnen te komen. M'n stiekeme doel was binnen bereik, als ik maar niet langzamer dan 10km per uur ging lopen. De broertjes Kromkamp waren ondertussen in een behoorlijk vaart gepasseerd op de Ramspolbrug. Het stuk daarna verliep moeizaam. De wind had ik in ieder geval niet meer in de rug. Hier begon ik ook langzamerhand weer wat stukken te herkennen van 2016. Lange betonpaden door de weilanden tot de volgende post bij de Eilandbrug. Die mensen stonden daar niet echt lekker. Het leek wel één groot tochtgat onder deze brug die ik voor de verandering niet over hoefde.
Vervolgens kwam Kampen meer en meer in zicht en leidde de route over de stadsbrug. Terwijl ik daar liep riep een kind: "kijk daar komt een groot schip aan". Ik keek en zag inderdaad een erg groot schip aankomen en realiseerde me dat daarvoor de brug open zou moeten. Ik had geen zin om op de terugweg te moeten wachten dus zette aan. Aan het eind van de brug werd ik, nadat ik bijna de weg over wilde steken, door iemand gewezen op de route die me onder de weg door bracht. Het was wel extra vertraging voor de brug die mogelijk open zou gaan. Dus ik probeerde nog wat meer te versnellen. Toen ik onder de slagboom doorliep voelde ik me veilig en liep weer wat rustiger door. Op moment dat ik van de brug afliep hoorde ik het alarm dat de brug open zou gaan... net op tijd :).
Vervolgens kwam het stuk wat ik de vorige keer vreselijk vond. Het was in mijn geheugen als een soort niemandsland vlak voor Mordor. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de buurt in de tussentijd behoorlijk was opgefrist. Niets geen Mordor of niemandsland. Er stonden gewoon hele normale huizen en boerderijen die er best mooi bij lagen. Een prima uitzicht heb je, als je daar woont. Zo kan je gemoedstoestand een behoorlijke impact hebben op de wijze waarop zaken binnen komen.
Met de laatste brug in aantocht kwam ik, gelukkig, wel steeds dichterbij. Een goed gevoel is iets, maar ik vond het langzamerhand ook wel mooi geweest voor vandaag. Die laatste brug (de Molenbrug) leek via een enorm lange aanloop oneindig lang omhoog te gaan. Deze keer wilde ik echter niet gaan wandelen. "Gewoon" doorgaan en niet stoppen was het devies van de dag.
Ik herkende langzamerhand ook wat huizen aan de overkant die ik in de ochtend was gepasseerd. Maar of dit nu betekende dat ik dichtbij de sportvelden was... geen idee. Heerlijk die oriëntatie van mij, daar heb je echt wat aan op dit soort momenten. Toen ik daar een glimp van een voetbalveld zag voelde dat toch wel erg speciaal. Ik was echt in de buurt! Met een blik op de afstand van mijn horloge kwam het besef dat er nog een extra rondje over de parkeerplaats moest gelopen worden om 'echt' op de 80km te komen.
Ik heb eerder verhalen gehoord over mensen die dat doen. Altijd smakelijk om gelachen. Nu was ik dus aan de beurt om vlak voor de finish een extra rondje te doen. Ik weet namelijk zeker dat als ik de finish passeer dit echt niet meer ga doen. Uiteindelijk in zeven uur en drie kwartier en 10 secondes gefinisht. Het ging zoals stiekem gehoopt en eigenlijk beter dan verwacht. Erg bijzonder om te weten dat dit nu binnen de mogelijkheden behoort. Dat geeft weer een andere blik op de volgende wedstrijden. Wie weet wat er nog meer kan....