Energie

Dat wat er meestal wel is ontbrak in de afgelopen dagen. Ik stuiterde echter wel heen en weer. Een doel gezet en (bijna) gehaald. Maar in ieder geval een doel gezet. Heilig er van overtuigd dat ik een wereldprestatie had neergezet... (naar eigen vermogen).

Na de loop slaap ik nauwelijks. Spierpijn als een malle. Lang niet zo gehad na een relatief vlakke loop. Dat bewijst maar weer, bedacht ik me, dat ik voorheen geen 'echte' doelen heb neergezet. Nu was de spierpijn verdiend.

Nacht twee slaap ik ook nauwelijks. Meestal gaat dat wel beter. Maar m'n lichaam is nog behoorlijk van slag. Ik zit met name met 'de volgende' in mijn hoofd. En niet alleen de loop maar ook de verwachtingen. En stom genoeg met name ook andermans verwachtingen. Wat zullen ze wel niet denken na deze 'prestatie'... Wat zullen ze wel niet verwachten... 'Ik moet en zal me verbeteren...' Zo raasden de gedachten door mijn hoofd.

Blij was ik met de sportdrank. Geen of nauwelijks terugval gehad. Geen problemen met de maag toen ik nog voldoende water had. Ik las het etiket op dinsdag nog eens zorgvuldig door en kwam er achter dat ik het maar maximaal 6 uur achter elkaar mocht gebruiken wegens de hoeveelheid caffeïne die het bevatte.

Voor deze loop had ik juist een extra hoge concentratie genomen zodat ik het kon aanlengen met het water uit de rugzak. Door te weinig water had ik dus een hyperhoeveelheid caffeïne ingenomen... Daarbij drink ik de laatste tijd beduidend minder koffie.

De 'overdosis' aan caffeïne had me in ieder geval in een soort van juichstemming gebracht. Ik was niet kapot te krijgen. Een vreemd besef daalde over me neer. Had ik nu wel goed gelopen of kwam het alleen door de caffeïne dat ik me zo sterk voelde. Twijfel alom.

Daarbij raakte ik ook niet over mijn vermoeidheid heen. Het herstel ging langzaam. Langzamer dan normaal in ieder geval. Meestal gaat er ergens op dinsdag/woensdag na een loop een soort van 'zucht' door mijn lichaam heen en vanaf dat moment gaat het beter. Alsof daarmee de laatste vermoeidheid het lichaam verlaat. Nu bleef die zucht maar uit.

Donderdagavond een rondje van 5km gelopen wat in mijn beleving langer duurde dan de 80 van afgelopen zondag. Mag ik daarover klagen? Nee. Het is niet gek dat het lichaam zijn tijd neemt voor herstel. Daarom wel extra proberen te ontspannen en mezelf getrakteerd op een biertje. En vrijdagochtend lijkt het ineens anders. Het lichaam is er nog niet. De kuit zit nog vast maar ik heb wel weer zin om te lopen.

Begin van de middag doe ik mijn rondje en halverwege valt alles weer op zijn plek. Ik besef me weer waar ik sta. Ik ben nergens. Ik sta aan het begin van hopelijk heel veel mooie kilometers in mijn toekomstige leven.

De volgende loop begint gewoon weer bij nul. Maakt niet uit wat iemand anders verwacht. Mijn eigen verwachtingen maken me al gek genoeg. Maar dat geeft niet want ik leef al langer met mezelf, daarmee kan ik wel omgaan.

Volgende loop gaan we het gewoon nog een keer proberen. Nu met een gezondere mix van sportdrank. Ik voel me weer vrij en hobbel een lekker rondje, groet de mensen die ik tegemoet kom en krijg weer energie van het lopen.