Graef Castricum Trail - 2023

's- ochtends gaat de wekker vroeg. Veel vroeg dan normaal in het weekend. Ook nog vroeger dan 'doordeweeks'. Het scheelt maar een kwartier... maar toch. Opgewekt stap ik uit bed. Als je ervoor kiest om te lopen moet je ook opstaan. Het begint bij de eerste stap.

Na wat berichten in een appgroep er nogmaals op geattendeerd dat Cairn Trails deze afstand er toch bij ging doen me ingeschreven. Vrij spontaan. Het voelde alsof ik er bij moest zijn. Tijd geleden dat ik in die buurt had gelopen. En 60km valt in een range die goed bereikbaar voor me zou moeten zijn.

Zo gezegd zo gedaan. Onderweg in de auto op weg naar Castricum. Comfortabel in de auto met de cruise control op de maximum toegestane snelheid en een muziekje op de achtergrond. Rustig in gedachten mijn ontbijt wegwerkend met slokken koffie schoot het mooi op.

Na één uur en 10 minuten reed ik het parkeerterrein van bezoekerscentrum De Hoep op. Even uitkienen wat de beste parkeerplek is zodat ik na de loop niet zover hoefde te lopen. (Dit mislukte uiteraard.) Daarna op een drafje naar de startlocatie. Ik dacht dat ik vrij vroeg zou zijn maar het ziet er uit alsof de meeste lopers er al zijn. Bekenden te over maar de tijd gaat te snel om met iedereen uitvoerig bij te praten.

Om 08:15, als de zon op is, mogen we van start. Ik start in de middenmoot met Jeroen, François, Barbara en Rene. Al snel loop ik samen met François en de kilometers vliegen weg. Met de wind in de rug lopen we door het duingebied richting Egmond aan zee. Daar worden we over het strand gestuurd. De wind blijkt op het strand toch iets forser te zijn dan in de duinen merkbaar was. Gelukkig leek deze pal uit het Westen te komen dus we hadden m niet voor of tegen op dat stuk.

Wederom in de duinen wisselen we continue van positie met Addie. In de buurt van Wimmenum komen we wat verder uit elkaar te lopen. Ik raak langzamerhand in een bijzondere flow. De ondergrond is super. Heerlijke lichtverende bos/duin-ondergrond. Af en toe wat mul zand maar dat mag de pret niet drukken. De wind, voor zover aanwezig, komt schuin van achteren. Het voelt allemaal alsof het vanzelf gaat.

Plotseling kom ik een post tegen zo rond de 25km. In een vlaag besluit ik om hier niet gebruik van te maken. De flow voelt zo goed. De vrijwilliger riep nog wel ter waarschuwing mee dat er de komende 20km geen post zou zijn. Ik steek een hand op ter teken dat ik haar had gehoord. Vervolgens controleer ik mijn water en etensvoorraad. Met deze temperatuur moet het genoeg zijn en loop lekker door.

De paden blijken ook behoorlijk populair te zijn onder de sporters die gebruik maken van een mountainbike of gravelbike. Sommige zijn sociaal en laten weten met z'n hoevelen ze voorbij komen en geven een duidelijk signaal. Anderen lijken 'ons lopers' maar vervelend te vinden en voegen op het laatste moment in terwijl ze met een rotgang voorbij jakkeren. Zoiets voelt toch anders. Gelukkig wordt dat verkeer naar mate de dag vordert minder.

Ondertussen ben ik op een stuk gekomen waar ik tegen de wind in loop. Dit betekent dat ik de kop aan het ronden ben van het parcours. Ik geniet nog steeds volop van de natuur en het buitenzijn. Mijn doelstelling om 'leuke dingen te doen' lijk ik met gemak te behalen. Met 30km ben ik ook nog super op schema - althans wat daar voor door kan gaan.

Het parcours werd echter vanaf dat punt wat lastiger. Meer mul zand, als de wind er was was deze in ieder geval niet meer in de rug. Hierdoor veel tempowisselingen waarbij ik niet goed in een ritme wist te blijven. Het werd nu wat meer doorbijten. Rond 37km mochten we ook nog door enkele plassen van iets meer dan enkelhoog koud water. M'n spieren trokken aan alle kanten samen en hadden daarna echt weer even moeite om op gang te komen.

Het werd wat meer werken en vechten tegen de elementen. Het koelde naar mijn gevoel wat meer af. Anderzijds had ik nog voldoende energie om lekker door te hobbelen. Het hobbelen ging wel steeds wat langzamer. Plotseling was daar alweer de tweede post. Ik hoorde mijn naam door iemand. Dat bleek inderdaad Patrick, één van de vrijwilligers en parcoursuitzetters, te zijn. Leuk om even bij te praten en op adem te komen. Welgemoed ging ik na enkele minuten weer verder.

Na enkele kilometers was er een mooie duinopgang naar het strand. Ik besloot al klimmend om wat te eten om nog wat meer energie op te doen. Op de duintop bleek het niet erg handig te zijn om je mond open te doen en een hap te nemen. Het zand vloog door de lucht en het woord zandstralen schoot door mijn hoofd. Eenmaal op het strand was het wel weer lekker om te werken in de wind. Gelukkig niet vol tegen maar schuin op zij.

Na circa een kilometer strand te hebben gehad weer de duinen in. Nu nog maar zo'n 10km. Ik moest mezelf wat overtuigen om er weer wat meer energie in stoppen. Langzamerhand begon ik toch wel hier en daar wat last te krijgen. Een mooi stuk om te lopen. Aan de ene kant wilde ik versnellen, aan de andere kant bleef ik ook rustig op de volgende post nog even praten. Stopte voor mensen die nieuwsgierig waren waar we/ik mee bezig waren. Heel ontspannen eigenlijk.

Toen dat laatste besef tot me doordrong en ik me aan mijn eigen doelstelling herinnerde besloot ik om mezelf niet meer in de weg te zitten en op ontspanning proberen te lopen. Zo kon ik de laatste lus goed afronden, klom met vrolijke tegenzin een afschuwelijke trap op en liep de ineens weer goed beloopbare paden af op weg naar de finish.

Daar aangekomen in 6:40.52 bleek het toch kouder dan ik onderweg had gemerkt en vrij snel besloot ik om de auto op te zoeken. De hiel gaf helaas toch meer reactie dan ik had gehoopt. Misschien was dit stijgen en dalen toch iets teveel van het goede. Wel erg blij met deze loop en deze dag. Het smaakt naar meer :)