Graef Castricum Trail GPX
In de buurt van Nijmegen liepen meer dan 30.000 mensen de 7-heuvelenloop. Een Ethiopische dame genaamd Letesenbet Gidey liep er een Wereld Record in 44.20. Beelden hiervan heb ik mogen zien op TV. Jaloersmakend soepel liep ze km na km weg.
Totaal tegenstrijdig met het loopje wat ik mocht doen van mezelf: de Graef Castricum Trail in, je raad het nooit, Castricum. Circa 30 man/vrouw heeft zich voor de afstand van 60km ingeschreven. Daarvan zullen er naar later blijkt 26 daadwerkelijk starten.
's Ochtends om 4:45 gaat de wekker. Ik vind het vroeg. Veels te vroeg voor een zondagochtend. Maar goed er staat een mooie trail op het programma dus reden genoeg om er uit te gaan. Ik merk dat m'n dochter nog niet thuis, dus stuur maar een voorzichtig appje waar ze uithangt. Ik krijg geen directe reactie dus ga verder met de laatste voorbereidingen.
Om 05:00 rij ik weg, chck nog een keer de telefoon op nieuwe berichten maar dochterlief zwijgt nog in alle talen. Het is circa een uur rijden, dus voldoende tijd om na te denken over het strijdplan van de dag. Ik kom al snel tot de conclusie dat het een do-or-die dag gaat worden. Energielevels zijn nog niet waar ze moeten zijn maar ik hoop de dag ongeschonden door te komen. Ik heb anderzijds stiekem wel goede hoop op een mooie tijd na bestudering van de uitslagen van vorig jaar.
Rond 06:00 draai ik het parkeerterrein op van AV Castricum. Dochter is ondertussen thuisgekomen. Ik ben met name met de te dragen kleding bezig. Hoe gaat het weer zich gedragen. Veel of weinig wind.. uiteindelijk besluit ik het beproefde concept te dragen. Geen windjack oid maar een warm loopshirt icm t-shirt.
Geen wolkje aan de lucht te zien, alleen sterren en de frisse lucht duiden er op dat het wel eens een mooie dag kon gaan worden. Vrijwel direct bij binnenkomst komt Jeroen ook binnenlopen. We krijgen trackers, een chip en een startnummer aangereikt. Er komt nogal wat bij kijken om een wedstrijdje te lopen.
We starten nadat het hek van het terrein is geopend om 07:02 uur. Mijn plan is om anders dan anders niet al te behoudend te starten. Met de DCURBN in het achterhoofd zie ik het als een serieuze test om te kijken wat de ondergrond (duinen, zand) gaat doen met mijn lijf.
De eerste kilometers vliegen om, langzaam wordt het lichter. Af en toe verlaten we het bos waarin de kou van de 'open vlakte' te tegemoet slaat. Hier en daar wat mistflarden. Een groepje pony's die me in het donker tegemoet kwam doet me opschrikken. Anderzijds waren zij duidelijk ook wat nerveus over mijn verschijning.
Na een uur neem ik mijn eerste blokje kaas als onderdeel van een 'uitgedachte voedingstrategie'. Dat bleek later ook meteen de laatste te zijn want ergens onderweg ben ik al mijn kaas verloren.
Na de eerste post ging het ineens wat minder. Ik liep wat minder comfortabel omdat ik in mijn gedachten meer met mijn positie bezig was dan te genieten van de omgeving. En dat was zonde, want deze trail loopt door een supermooie omgeving. Vervolgens stond er een portie mountainbikepaden op het menu met bijhorende voorbijschietende mountainbikers.
Van enkele rustige alleen peddelende bikers tot groepen van zo'n 10 man achter elkaar over deze smalle paden. Onrustig keek ik steeds achterom of er niet wat aankwam. Ik kwam hierdoor niet erg lekker in m'n ritme. Elke keer dat er een bordje kwam met 'verboden voor fietsers' ging er er een soort zucht van verlichting door me heen. Ik voelde me duidelijk teveel op deze mountainbikepaden.
Met weinig rust in het hoofd en een streep door mijn blokjes-kaas-strategie kwam ik aan bij de tweede post. Daar zag ik net een groepje voorgangers vertrekken. En dat triggerde weer het één en ander. In één klap was ik mijn zorgen vergeten. 'Ik loop op ze in' dacht ik en besloot om te kijken of ik het een en ander kon bijhalen. En dat duurde maar en duurde maar. Het lage energie niveau begon zich te wreken.
Anderzijds kon ik wel meer openstaan voor de omgeving. De zon begon voorzichtig genoeg warmte te produceren. Langzaam begon ik mezelf af te pellen, muts af, mouwen opstropen .. je kent het wel .. puur genieten. Op een gegeven moment kwamen twee lopers me tegemoet lopen. GPS was duidelijk op dat stuk in de war. Na gezamenlijk overleg en uitvoerig om ons heen te hebben gekeken leek de optie 'om het water heen' uiteindelijk de enige juiste.
Vanaf dat punt vrijwel de gehele tijd samen met Patrick gelopen. Langzaam werd m'n hoofd hierdoor rustig. Ik kon me er bij neerleggen dat ik fysiek nog niet zo ver was dat ik 60km op dit terrein makkelijk kon verstouwen. Sterker nog.. mijn rechterknie begon langzaam steeds meer te protesteren. Dat lichaamsonderdeel en nog wat andere begonnen meer en meer op te spelen.
Daarentegen bleef de omgeving mooi en was het een superdag om te lopen. Eigenlijk ideaal qua omstandigheden alleen was ik zelf nog niet zover. Beetje vreemde gewaarwording dat je jezelf zo in de weg kan zitten. De doelen strookten duidelijk niet met de mogelijkheden voor deze dag. Anderzijds was de test natuurlijk meer dan geslaagd.
De GCT heeft exact mijn zwakke onderdelen naar boven gehaald. Nu is het zaak om daar verder aan te werken. En die GCT moet ik nog maar een andere keer met een betere mindset lopen. Gewoon omdat hij erg mooi is.