Het lopen van de spartathlon is een ongekende luxe

Vandaag tijdens een reguliere weekafsluitende lunch bij de meest bekende snackbar van Nederland, de FEBO, kwamen de verhalen al snel weer naar boven. Mensen die thuis zitten, werkloos en voorlopig ook geen zicht op verandering. Alternatieven veelal onbekend. Mogelijkheden voor kantoorpersoneel om makkelijk andersoortig werk op te pakken zijn minder voor handen.

Sterk gespecialiseerd, doorontwikkeld personeel zal een stap terug moeten doen in het verwachtingspatroon. Wie kan dat? Hoe zal een maatschappij gaan functioneren waarin een groot deel van de hogergeschoolde beroepsbevolking thuis op de bank zit? Ongewenste neveneffecten van efficiëntere en effectievere werkmethodieken en het moeten sneller communiceren.

Werk bepaald voor een aanzienlijk deel de maatschappelijk status. Niet wie ben je, maar wie ken je en wat verdien je zijn bepalende factoren. De snelheid van werken, van reageren bepalen de nieuwe omgangsvormen. Het opmerkelijk vinden als iemand even langs komt ipv een appje. Het herkenbare van een face-to-face gesprek ipv een email. De opkomst van de elektronica staat navenant voor de vermindering van interpersoonlijke contacten.

Hoe anders was dit 'vroeger'. En dan niet het vroeger van 20 jaar geleden. Nee het vroeger van zo'n 2500 jaar geleden. Toen herauten de boodschappers waren. Het nieuws zich niet verspreide via de digitale snelweg maar via de bergen en bossen, de trails... De tijd en de beleving ging langzamer, men had meer tijd ook voor elkaar.

Vandaag gaan weer een stel bijzondere mensen op pad. Mensen die de tijd hebben genomen om zich te bekwamen in dat wat de mens groot heeft gemaakt, namelijk het langeafstandslopen. Ze gaan de reis ondernemen van Athene naar Sparta, oftewel de Spartathlon, in navolging van de Griekse koerier Phidippides. 250 kilometer lopen om uiteindelijk te knielen voor een standbeeld. Alsof de tijd even stilstaat. Een luxe die zich momenteel maar weinig mensen kunnen veroorloven.