Iets
Hoopvol gaf ik aan dat ik zondag iets rondom Woerden zou willen gaan lopen. Het iets kon van alles betekenen. Voor mij impliceerden deze vier letters een loop van 50km of 80km. Niet op zaterdag de DMUR als gepland en gehoopt. Door alle maatregelen rondom Corona heeft de organisator besloten om de loop uit te stellen. Mijn planning was er volledig op afgestemd dus ik wilde het sowieso lopen.
Helaas moest ik de planning iets aanpassen. In het kader van een sleep- en sjouwdag moest er op zaterdag ook het eea gedaan worden. 's-ochtends om 05:45 op om nog een loopje te doen voordat we naar de andere kant van het land zouden gaan. Daar aangekomen gestart met een bakje koffie en met het hele gezin daarna de 'tuin' in gegaan. Tuin is een mooi woord voor wat dit in de afgelopen 10 jaar verworden was tot één grote opslagplaats van hout, stenen, machines, en 'je kan het zo gek niet bedenken spullen' die altijd wel een keer van pas zouden kunnen gaan komen.
Twee weken geleden een container van 20kub volgegooid met hout. Vandaag stonden er twee van 10kub voor t hout klaar en 1 van dezelfde omvang voor grofvuil. Wel mooi om dit als gezin te doen en zo familie te kunnen helpen. Een mooie dag. M'n dochter die rondliep met een sloophamer van een kilo of twee. Het continue door kunnen werken van m'n zoons. De flauwe opmerkingen die al jarenlang de ronde gaan. Aan het eind van de dag was het inderdaad gelukt om alle containers vol te krijgen. Iedereen koud, nat, moe en al last van opkomende spierpijn.
Terugrijdend voelde ik me naar omstandigheden nog redelijk fit. Benen voelden goed. Ik had niet voor niets de hele week rustig aan gedaan. Morgen zou mijn hoofdactiviteit van het weekend komen hield ik mezelf voor. De volgende dag ging wederom om vroeg de wekker. Na een interne worsteling kreeg ik mezelf uit bed. De laatste spullen gepakt en de looprugzak ingericht. Erg fit voelde ik me niet maar dat zou alleen maar een goede test zijn.
Nu eerst nog de hond uitlaten... Samen met het beest liep ik naar buiten. Ik was best warm ingepakt maar de koude lucht overviel me toch. De wind ging voor m'n gevoel dwars door me heen en in 10 minuten hond uitlaten koelde ik best af. De moed om alsnog naar buiten te gaan om te lopen verdween in hetzelfde tempo. Weer binnen hield ik m'n jas etc.. nog even aan. Met enige twijfel ging ik zitten.
Een half uur later zat ik er nog. Weer een half uur later zat ik er nog steeds nu eindelijk weer een beetje op temperatuur. Zou ik toch te vermoeid zijn geraakt? Is dit nu daadwerkelijk de grens? Kan ik slechts één hoofdactiviteit per weekend aan? Al die gedachten spoken door m'n hoofd. De gedachte dat ik 'moest' gaan lopen zat me danig in de weg. Waarom zou ik alleen weer op pad moeten terwijl de rest van het gezin aan het bijkomen was. Het zou toch ook super mooi zijn om dat proces met z'n allen mee te maken. Waarom zou ik zonodig naar buiten moeten?
Het gestelde doel leek wat te groot. Het opdelen in stukjes lukte niet. En eenvoudigweg ontbrak het me aan energie. Voeding is een zwak punt. Het wordt nu toch tijd om daar echt op te gaan letten. De benen voelden goed maar het lijf voelde moe. Uiteindelijk toch naar buiten gegaan voor iets. De 5km werden 8km en de 8 km werden er uiteindelijk 12. Totaal niet de buurt van de voorgenomen iets maar toch beter dan niets.