Indian Summer Ultra 2022
Of ik wel mijn benen rustig zou houden was hetgeen waarvoor m'n vrouw me waarschuwde toen ik ging slapen. De krampen in tenen en voeten eerder die avond voorspelden wat dat betreft weinig goeds.
Kramp in de tenen en al wat opstijvende spieren. Het resultaat van een dag lopen, de Indian Summer Ultra georganiseerd door Winfried Bats / Run Forest Run, in de Drentse bossen.
De ISU biedt verschillende afstanden. Ik had gekozen voor de 100km. 100km door de bossen, weilanden en een heul klein beetje asfalt. Trailen betekent voor veel mensen - om je heen kijken en genieten van de uitzichten.
Ik heb vrij veel gezien maar dan met name alles wat zich vlak voor mijn voeten afspeelde. Geen zin om onderuit te gaan of een schuiver te maken. Mijn focus was met name gericht op de lintjes die ik moest volgen en de ondergrond waar ik overheen mocht gaan.
Als mensen zien dat ik op sandalen loop is vrijwel de eerste vraag of er geen takken vast blijven zitten. Een vastzittende tak is echt een uitzondering, die deze loop wel een keer voorkwam. Gelukkig ging dat goed.
Wat meer voorkwam waren de steentjes die een vaste route op mijn sandaal en dus onder mijn voet volgen. Ze starten veelal bij mijn grote teen. Bij de tweede stap zitten ze halverwege het voorste kootje en de derde onder de holte van mijn grote teen. Vervolgens gaan ze, afhankelijk van de hoeveelheid hoeken en randen, in de volgende 4 tot 10 stappen het voetbed door. Daarna duurt het nog 2 tot vier stappen voordat ze aan de buitenkant ter hoogte van middenvoet (zeg maar de wreef) verdwijnen. Een vaste route, die één keer door drie steentjes tegelijkertijd werd bewandeld. Het grote voordeel van deze vaste route is dat je weet dat de steentjes vanzelf hun weg naar 'buiten' weten te vinden. Je hoeft dus niet te stoppen.
En stoppen wilde ik eigenlijk zo min mogelijk. Geen medelijden met vermoeide spieren, geen getreuzel met overbodige plaspauzes. 'Gewoon' zo lang mogelijk een redelijk tempo aanhouden en doorrrrgaan.
Bij de start was, zoals het de ISU betaamt, weer een mooie show neergezet. Muziek, een danser, een welkomstwoord, nog meer opzwepende muziek en het startvak werd losgelaten. Een grote groep 75 en 100km lopers werd de bossen ingelaten. De stroom aan hoofdlampjes werd langzaam uitgerekter en ging over in groepjes die de beginfase van een loop kenmerken.
Na een km of 13 begonnen een aantal lopers binnen mijn groepje harder en harder te lopen. Het was voor mij ook tijd voor een sanitaire stop. Vanaf dat moment heb ik vrijwel continue in mijn eentje door de bossen gehobbeld wat helemaal niet verkeerd was :-)
Langzaam werd het lichter en kon de hoofdlamp af. In mijn eigen bubble kon ik vrij makkelijk het op dat moment bedachte tempo vasthouden. Op km 42 de tweede post waar ik toch iets langer bleef hangen dan de bedoeling was. Het ging op dit stuk wat moeizamer. Op km 53 een gelletje gepakt. Vanaf dat moment heb ik ongeveer elke uur, ofwel circa elke 10km een gelletje genomen. Ik merk dat dat toch wat doet, of het is een placebo effect, in ieder geval werd het lopen er niet slechter van en de maag accepteert het ook.
Na de 62km ging het weer wat makkelijker draaien. Deze keer wel lang op de post blijven hangen. Dan ga je onverhoopt toch praten met anderen. De sfeer op de latere posten is ook altijd wat gemoedelijker dan op de eerste waar velen nog in een soort van wedstrijdfocus zitten.
Eenmaal weer aan de boemel kon ik wat stuivertje wisselen met een medeloper. Het aantal nog te lopen kilometers werd overzichtelijk in mijn hoofd. Dat hielp. Vanaf circa km 72 liep de 100km samen met de 50km lopers. Ik zag direct wat achterblijvende lopers die aan het wandelen waren.
De kans om mensen in te halen is altijd leuk dus ik probeerde in ieder geval mijn tempo vast te houden. Langzamerhand lukte het om zo hier en daar wat lopers in te halen. Met zo'n 85km op t klokje begon het wat te sputteren. Ik liep al de hele dag in een t-shirt en had het niet overdreven warm. De regen was een extra stimulans om door te blijven lopen.
Ik wilde niet afkoelen, wilde ook niet stoppen om een regenjas aan te trekken en had zeker geen zin om doornat te worden. Dan zit er ook maar één ding op: gewoon doorlopen.
Op mijn horloge was de afstand ingeladen als 99.5km. Ik had onderweg al begrepen dat dit niet helemaal zou kloppen. Hoeveel het dan wel zou gaan worden was nog even de vraag. Het hielp om de rondjes in Woerden liep te vertalen naar de afstand die ik nog dacht te moeten blijven lopen.
Langzamerhand kwam ik ook echt in de buurt van de camping en besloot ik er nog een eindsprint uit te persen. Uiteindelijk in circa 10:30 de afstand voltooid :). Alle vrijwilligers van Run Forest Run bedankt om me onder meer veilig over de weg te helpen, voor de parcourscontrole, het ophangen van lintjes en het bemannen van de verzorgingsposten. Erg goed georganiseerd!
Op naar de volgende :)