Kauwen op een 24 uur

Veel nagedacht over het lopen van een 24 uur de laatste tijd. Als ik alle statistieken van de behaalde resultaten op de DUV-website bekijk heb ik het helemaal niet verkeerd gedaan. Hebben we het helemaal niet verkeerd gedaan. Dit was een gezamenlijk project.

Net op de bepaalde momenten waarop ik ga twijfelen, of ik niet een pauze nodig heb, of dat ik even wil gaan klagen is Erwin daar om me alleen iets qua voedsel of drinken in de hand te drukken en ik kan weer verder. Dan ging ik ook weer verder.

Andere momenten, meer op het eind, zijn nog bepalender. Na 100mile vond ik het wel heel stoer van mezelf dat ik deze grens had behaald. Een belangrijk doel was weggevallen. Nu alleen die 180 nog. Ik ging het wat rustiger aan doen. Ik kreeg toen ook even de tijd - maar begreep ook weer verder te moeten gaan.

Ultralopen is een bezigheid waarbij je veel op jezelf moet teruggrijpen. De hoogtepunten en dieptepunten die voorbij komen. Je mag ze vaak alleen verwerken.

Alleen ga je sneller en samen kom je verder. Door samen dit aan te gaan ben ik denk ik ook een stuk verder gekomen. De taak was nog niet afgerond na 180 km.

Een 24 uur is pas klaar na 24 uur. Dat is het einddoel maar dat is ook meteen het enige waar je tijdens een 24 uur niet aan moet denken. (Niet mijn wijsheid, ook maar geleerd) Daarom werden de tussendoelen steeds een klein beetje verder gesteld.

Als hapklare brokken kon ik deze tussendoelen naar binnenwerken. Tijdens het lopen dacht ik er vaak aan: dit is ééns maar nooit meer.  Dat gaf mij kracht. Door met een uniek iets bezig te zijn wil je er ook wat van maken.

Nu loop ik alle 24uurs resultaten per jaar van de Nederlanders langs. Ik analyseer mijn eigen rondetijden. Het heeft toch iets magisch zo'n 24uur. Het ging echt niet verkeerd maar het zou mogelijk nog wat beter kunnen.

Collega's vragen of ik een leuk weekend heb gehad. Een 24 uur is niet leuk is mijn directe antwoord. Een trail door de bossen is leuk. Kan ook erg intensief zijn maar valt volgens mijn definitieboekje eerder in de categorie leuk.

24 uur lang rondjes lopen op een parcours doen maar enkelen voor de lol. Ik hoor daar, denk ik, vooralsnog niet bij. Een 24 uur geeft je wel meer inzicht in je eigen kunnen.

Het is een glasharde spiegel die elke keer aan je wordt voorgehouden met daarbij de vraag: kan en wil je nog een rondje? En uiteindelijk ben jij de enige die antwoord op die vraag kan en moet geven.

Heb ik het uiterste van mezelf gevraagd? Hoe haal je het uiterste uit jezelf? Zou een verbetering van 10% er in zitten? Of misschien wel 15%? Of was dit direct het maximaal haalbare resultaat doordat ik er zo ontspannen, zonder verwachtingen in ben gegaan?

Ik kauw nog even verder.