Lopen week 2019 - 16 | Een supertraining
`Dit moet ik opschrijven' dacht ik na afloop van een behoorlijk teleurstellende sessie vanuit Amsterdam naar Woerden. Meteen gevolgd door een aantal redenen waarom ik dat niet direct zou moeten doen.
Waarom zou ik juist moeten kiezen voor de loopjes die niet 'als vanzelf' gaan. Per slot van rekening is het niet elke dag slecht gegaan. Een schrijfsel vol geklaag over het leed wat lopen kan veroorzaken wil ik niet zomaar 'de wereld' insturen.
Vele songteksten worden geschreven danwel gecomponeerd waarin de opsteller één of ander leed heeft meegemaakt en dit daarin poogt te omschrijven of te verwerken. De pijn brengt blijkbaar een bepaald creatief proces op gang waardoor we dieper kunnen tasten in de berg met woorden die onze gevoelens uitdrukken danwel mooier omschrijven.
Loopjes, waar ik nota bene zelf voor kies als training of om mijn grenzen te verkennen, op te volgen met een beklag over het tegenvallende resultaat, als doekje voor het bloeden of om te tonen dat 'we' echt ons best hebben gedaan, is niet wat ik wil.
Het is beter om niet te klagen. Je wordt er zelf door gevormd. Voor je het weet zie je zaken meer negatief dan positief en vergeet je mogelijkheden te benutten. Even lekker zwelgen in zelfmedelijden is natuurlijk helemaal niet verkeerd. Juist af en toe wel erg prettig en fijn. Maar om dit met eenieder te delen?
Dus dan alleen maar postitieve signalen versturen? Gaat dat niet lijken op 'de schone schijn' ophouden? Zeg maar de instagram-stream waarin alleen de positieve kanten van het leven worden belicht. De 'Fake it till you make it' mentaliteit die steeds meer boventoon voert op de verschillende sociale media. Lopen is veel meer dan een social-media account. Lopen confronteert je elke dag weer met je daadwerkelijk situatie. Waarom zouden bijhorende gevoelens niet gedeeld kunnen worden?
Een omschrijving met louter technische informatie over de ondergrond en de temperatuur spreekt me ook minder aan. Loopverslagen mogen van mij altijd wel een inkijkje in iemands ziel en zaligheid geven. Pijn en moeilijkheden lijken een wel erg directe weg te zijn naar de 'eigen ik' van iemand.
Goed allemaal dingen die ik niet wil. Lekker positief verhaal weer ;).
Het gekke is dat alle herinneringen die ik na afloop van deze training had nu niet meer op kon roepen. Het 'dit moet ik opschrijven' had ik niet gedaan en vrijwel niets herinnert me aan deze loop behalve een titel op strava.
Alhoewel .. Het was wel een mooi moment toen bus 123 naar Woerden me passeerde in Wilnis op enkele meters van de bushalte. Serieus gedacht aan instappen. Nu, achteraf, blij dat ik dat niet heb gedaan.
Zonder pijn wordt de ziel niet gehard. Zonder pijn worden de spieren niet sterker. Feitelijk gezien heb ik die donderdag een supertraining gehad ... alleen voelde het op dat moment wat anders.
En dan komen er ineens nog wat herinneringen boven :)
In t begin van de week wilde ik minimaal 10km per dag lopen. Dat bedacht ik me op dinsdag dus moest direct wat extra voor maandag compenseren. Op woendag had ik mijn voornemen om met name te shufflen al weer helemaal vergeten en besloot om een tempoloopje te doen om aan het doel van minimaal 10km per dag te komen. Dan moet je in een pauze van max 1 uur toch enigzins doorlopen om ook nog een beetje te kunnen douchen. Sowieso prettig, niet alleen voor jezelf maar ook voor je collega's. Over donderdag is al genoeg geschreven.
Vrijdag was ook wel een bijzonder loopje. Gedacht hebbende dat de oorzaak van de slechte loop op donderdag in de warmte moest worden gezocht besloot ik Jannet haar voorbeeld te volgen en ging voor de derde keer volgens mij in m'n wintertight de weg op. Deze tight wist ik te combineren met een merino-trui die me warm moet houden tot aan de min. 10 graden en een windjack om het geheel lekker dicht te stoppen.
Of door vermoeidheid of door warmte ik weet t niet exact hoe het kwam maar ik was niet bijzonder vast ter been. Met een af en toe opkomend licht gevoel van duizeligheid gelopen. Dus deze ronde maar extra rustig gedaan. Na afloop extra zout en vocht tot me genomen. Duizeligheid was daarna gelukkig niet meer teruggekomen.
Zaterdag erg geconcentreerd gelopen. Ik wilde me niet laten verrassen door de warmte of door zout/vocht/voedsel tekort. Ik liep met name met de vraag in m'n hoofd rond of ik het ultralopen meer als sport of als manier van reizen zie. Ik heb altijd geneigd naar het tweede. Een organisator van een wedstrijd bestempelde het groepje lopers bij de start waarik ook deel van uitmaakt een keer als 'atleten'. Tja ik weet het niet. Voer om verder over na te denken.