Mark Wagenaars 1973 - 2023

Ultralopers zijn ultralopers zijn ultralopers.

Mensen herkennen zichzelf in een ander door gelijkenis. Bij een (ultra)loper is dat net zo. Je herkent de zoektocht al kan deze inhoudelijk verschillen. Je weet wat een ander meemaakt als hij of zij het zwaar heeft. Een blik is vaak voldoende. Zo hoef je elkaar helemaal niet goed te kennen maar kan je toch een redelijk goede indruk hebben wat iemand meemaakt of heeft meegemaakt (tijdens een loopje).

Het levensverhaal op een crematie of begrafenis geeft een completer beeld van iemand. Treffende verhalen en anekdotes uit de 'normale wereld' die een mens compleet maken. Althans het externe beeld. Innerlijke gedachten zullen deels verborgen blijven. Gevoeligheden of specifieke gebruiken worden blootgelegd. Door alle verhalen krijg je iets meer dan een inkijkje.

Het plotselinge overlijden van Mark Wagenaars raakt me. Het went niet als een jong(er) iemand sterft. Niet dat hij zoveel jonger was. Eigenlijk van dezelfde leeftijd met één jaar verschil. Veel mensen zien het ultralopen niet als iets gezonds. Als ultraloper ben je een andere mening toegedaan.

Mark was vrijwel altijd op zoek naar een weg om zichzelf te verbeteren en zichzelf uit te dagen.  Diep onderzoek doende naar de achterliggende gronden van het waarom. Gedisciplineerd en gestructureerd. Met bewondering keek ik via social-media en strava toe hoe gedreven hij was. Continue bezig om zijn eigen lichaam(skundes) te analyseren en te optimaliseren. Teleurgesteld als het om (on)begrijpelijke redenen niet lukte. Enorm blij als alles mooi samenviel.

Ik heb hem er nooit op kunnen betrappen dat hij ergens excuses voor zocht. Hij betrok alles op zichzelf en kon als het tegenzat zichzelf weer motiveren. Geholpen door zijn discipline, optimisme en doorzettingsvermogen kon hij  er weer een draai aan geven en zichzelf in beweging zetten.
Een mooi mens. Ik zal zijn visie, verhalen en positiviteit missen.