MiMil'Kil - J-8

Daar zit ik dan. Deelnemers te bestuderen. Erg leuke races komen voorbij met indrukwekkende uitkomsten qua kilometers. Het lijkt wel of d-u-v traag is als ik de resultaten bekijk. Zoveel data moet opgevraagd worden.
Al mijn toekomstige medelopers lijken erg ervaren te zijn. In ieder geval hebben ze een stuk meer ervaring als ik. Op zich is dat geen probleem.

Het is geen probleem omdat ik het niet zie als wedstrijd tegen anderen. Ik ga niet naar Frankrijk om daar te laten zien dat ik de snelste ben. Die invalshoek heb ik al niet in Nederland. Dus waarom zou ik dat in Frankrijk wel doen.
Het is ook geen probleem omdat ze waarschijnlijk beter weten om te gaan met de omstandigheden waar we te maken mee krijgen. Enige onbevangenheid in het leven is goed.

Aan de andere kant is het natuurlijk wel een uitdaging (ja we denken in uitdagingen, niet in problemen). De hoeveelheid ervaring van de deelnemers zegt iets over hetgeen gevraagd wordt. Althans het zegt iets over het moment waarop lopers denken dat het een goed idee is om hieraan mee te doen. Maar ja één keer moet de eerste keer zijn.

Het zal een mooie tocht worden. Het zal veel van ons gaan vragen. Erwin als begeleider, ik als loper. Ik heb er zin in. Maar ook weer niet. Waar zou ik zin in moeten hebben? Het is voor mij een volledig blanco blad. Ik weet totaal niet waar ik aan ga beginnen. Wat dat betreft ga ik verder buiten m'n comfortzone dan ooit.

Net als (touw)klimmen wat ik leerde in klas 6 van de basisschool. Je houdt je vast aan drie punten. Je beweegt daarna met 1 punt. Je houdt je altijd met twee punten vast. Met één ga je op zoek naar het volgende vaste punt. Zo klim je.
Deze les is me altijd wel bijgehouden. Met enig blind geloof bouw ik hier op. Het is vrij veilig om hier op te bouwen. Deze gedacht is gestoeld op zekerheid en op veiligheid.

Nu op weg naar de MiMil'Kil zijn er echter weinig zekerheden. Ik heb twee benen en Erwin in een camper. Dat zijn twee zekerheden. De route, de temperatuur, de heuvels zijn factoren waarop geen invloed uit te oefenen is. Eigenlijk is dat ook een zekerheid. Je weet dat je er niets aan kan doen. Je weet alleen dat je er mee om moet gaan.
Grote afstanden worden stapje voor stapje afgelegd.

Zekerheden worden gecreëerd en gevoed door kleine succesjes. Elke dag, elke marathon, elke halve, elke 10km is een mijlpaal. Elke stap is er één. Als ik dat gewoon vol hou kom ik vanzelf bij de finish. Dat is een zekerheid. Zo is er eigenlijk maar één uitkomst mogelijk.

Subscribe to Webzwerver

Don’t miss out on the latest issues. Sign up now to get access to the library of members-only issues.
jamie@example.com
Subscribe