Onhoorbaar?

Zachtjes landen de voeten op de harde ondergrond. Licht tikken de sandalen op het oude asfalt in een hoge cadans. Kleine stappen maken weinig impact en daardoor weinig geluid.

De sandalen, van het merk Luna Gordo, zijn afgesleten. Ruim 3500km hebben ze aan zich voorbij zien gaan. Hiervan zal het grootste deel asfalt zijn geweest. De gevolgen daarvan zijn merkbaar.

Waar de voetzool in eerste instantie in twee verschillende lagen is opgebouwd is de onderste laag, zeg maar waar het profiel uit is opgebouwd, volledig versleten op de plek waar de sandaal contact maakt met de grond.

Aangezien mijn rechtervoet een licht draaiende beweging maakt is deze sandaal nog iets verder afgesleten dan de linker. De dikte van de zool begint die van de Luna Venado te benaderen. De Venado is de streetsandal gemaakt voor het lopen op asfalt die het meeste contact geeft met de grond door de dunne zool.

Aan beide kanten is de wat zachtere tussenlaag goed zichtbaar waardoor het geluid bij neerdaling op de grond nog wat lichter is dan in het begin bij de iets hardere toplaag. Ik geniet van de stilte waarin ik kan lopen.

Geen ritselende jas of schuddende rugzak meegenomen. Alleen een loopbroek en shirt welke elk al een kleine 200x de binnenkant van de wasmachine hebben gezien aangetrokken. In een rustig tempo loop ik in volledige stilte over het smalle pad langs het water.

Ruim 80 keer heeft het jaagpad langs de Oude Rijn me voorbij zien komen. Een pad waar een tegenligger je net kan passeren zonder dat iemand in het gras hoeft te lopen. Mensen die met z'n tweeën lopen reageren soms wat langzamer of zijn druk in gesprek waardoor ik vaak toch wat moet uitwijken.

Mensen die je achterop loopt is een heel ander verhaal. Hoe trek je hun aandacht, wanneer trek je hun aandacht en hoe kan je het beste hun aandacht trekken. In het begin gebruikte ik vaak korte volzinnen als: 'loper op rechts', of 'goedemorgen zou ik even mogen passeren?'

Dit bleek teveel informatie te zijn. Mensen gingen twijfelen wat ik met rechts bedoelde. Soms stapte de één naar rechts maar werd teruggetrokken door de ander. Soms ging het goed, soms creëerde het verwarring waardoor mensen stil gingen staan.

Het 'goedemorgen zou ik even mogen passeren' ging wel een stuk beter. Echter als je een tijdje onderweg bent weet ik vaak de tijd niet meer, is het nu ochtend of middag? Een 'Goedendag zou ik even mogen passeren?' vind ik weer iets te formeel.

Langzamerhand ben ik uitgekomen op het woord: "loper". Een simpel woord wat iedereen lijkt te begrijpen en waardoor mensen redelijk snel aan de kant gaan. In het voorbijgaan bedank en groet ik.  Even contact, even een woordje, even een bedankje dat ze de moeite hebben genomen om aan de kant te gaan.

Ik maak op basis van de leeftijd een inschatting wanneer ik de persoon of personen op de hoogte stel dat ik er langs wil. Druk pratende dames benader ik altijd al wat luider dan een enkele wat oudere man. Die laatste probeer ik wat eerder te bereiken zodat hij niet zal schrikken of mogelijk vallen.

Sommige dagen zijn druk, andere dagen zijn heel rustig op het pad. Vandaag was zo'n dag dat veel mensen voor een wandeling hebben gekozen. Ik slalom om wat honden heen die altijd de neiging hebben om op het laatste moment toch nog even het gras in te duiken aan de kan waar ik loop.

Ik ontwijk tegenliggers en krijg ruimte van mensen wie ik achterop loop. Er schrikt altijd wel iemand die blijkbaar in zijn of haar eigen bubbel loopt. Naar mijn gevoel loop ik compleet geluidloos. Geen hijgende ademhaling. Een rustige loop.

Vlak voor een snijpunt van twee wegen waar een brug over het water loopt zie ik van afstand een ouder stel lopen. Het lopen gaat niet snel en lijkt bij nader inzien meer op schuifelen. Langzaam komen ze met z'n tweeën arm in arm over de volledige breedte van het pad vooruit.

Al snel zie ik dat ik me vergis en dat het twee mannen lijken te zijn. Mooi denk ik - op die leeftijd - samen een rondje wandelen en even bijpraten. Ik zie tevens dat de rechterman ook een stok heeft. Langzamerhand komen ze dichter bij de brug.

Ik besluit om ze maar even zo te laten en ze niet in te halen. Op een meter of 15 a 20 achter ze stop ik met hardlopen en ga rustig achter ze wandelen. Ook in dit tempo haal ik ze langzamerhand in.

Tot mijn verbazing beweegt de rechterman wat naar links. Hij zal toch niet vallen ondanks dat hij ondersteund wordt denk ik. De linkerman reageert er, zo van achteren gezien, niet of nauwelijks op. Het lijkt erop dat ze dadelijk ook links afslaan.

Als ik ze op 4 a 5 meter ben genaderd zie ik dat de rechterman echt ruimte aan het maken is om iemand er langs te laten gaan. Erg vreemd gedrag voor zo'n oudere mand. Ik ben er volledig van overtuigd dat ze geen idee hebben dat ik vlak achter ze loop.

Dan is de splitsing bereikt en slaan de beide heren linksaf. Ik had ze al makkelijk kunnen passeren door de ruimte die de rechterman maakt maar doe dat als ze echt een draai maken om af te slaan naar links.

Ik kijk naar links en zie dat de witte stok ook een rood randje heeft, daarbij draagt de rechterman een bril op die me doet vermoeden dat hij of erg slechtziend was of compleet blind.

Het kwartje valt. Voor iemand met een gezichtsbeperking is het geen probleem om mij te horen.