Run Solo
Gisterenavond de documentaire over Alex Honnold gekeken die ongezekerd één van de meest uitdagende wanden beklom in het Yosemite National Park, 'El Capitan' kortweg 'El Cap' genoemd. De documentairemakers volgden Alex in zijn voorbereidingen, hoe hij een vriendin kreeg en hoe hij omging met de achterliggende 'why'. Dit inkijkje was wel het meest interessante. Waarom ga je de strijd met deze wand aan. Voor de filmmakers die om je heen zwerven? Die motivatie is duidelijk niet genoeg. Het moet voor Alex vanuit hemzelf komen. De eerste (in beeld gebrachte) poging strand. Hij heeft het de avond ervoor aan zijn vriendin verteld. Hij wijt het aan het feit dat er teveel mensen om hem heen zijn.
Zijn 'pantser' is aangetast. Volledige focus, concentratie en vrijheid om te klimmen heeft hij nodig om de wand te kunnen beklimmen. Op dat moment geen rekening hoeven houden met anderen. Puur met zichzelf en de wand in zijn eigen zone. Dit komt op mij over als haast een overgave aan de elementen en je eigen krachten en ervaring. Het uitschakelen van de angsten, het uitschakelen van de buitenwereld. Jij en je doel zijn één.
Bij de tweede in beeld gebrachte poging is hij al bezig als zijn crew ontdekt dat hij de klim is begonnen. Zijn moment is daar. Zijn vriendin is voor een paar dagen weg. Heeft ze zelf aangeboden om zijn droom niet in de weg te laten staan. Zijn geest is vrij. Vrij genoeg om die ochtend 'El Capitan' als vriendelijk te ervaren. In drie uur en 57 minuten behaalt hij zijn doel. Vrienden op de grond leven intens mee, nemen de situatie waar en de beelden op. Hij is in focus en doet waar hij de beste in is. Free Solo.
Met klamme handjes zat ik op de bank te documentaire te bekijken. Met klamme handjes type ik deze observatie. Mijn vrouw, wie ik het verhaal vertelde, had het meteen over overeenkomsten tussen hem en mij. Ik protesteerde direct maar had moeten vragen 'waarom'. Ze kwam na mijn protest met meer uitleg. Hoe ik in beginsel geen mensen om me heen wilde hebben tijdens een marathon of meer. Dat ik ook doelen stelde en me daarop volledig kon focussen en voor kon afsluiten.
Dat is misschien wel een bepaalde overeenkomst. In mijn optiek een vrij vaak voorkomende overeenkomst die ik deel met vele andere mensen die ook doelen voor zichzelf stellen die net wat verder liggen dan hun eigen comfortzone. Mensenmassa's vond ik in beginsel eng en nog steeds onprettig om doorheen te lopen. Directe stimulans van grote groepen onbekenden vind ik vreemd en erg afleidend. Ik begrijp niet hoe wielrenners de Tour de France in de bergen kunnen rijden met massa's mensen langs de kant van de weg.
Aan de andere kant als vrienden me aanmoedigen of me aan het denken zetten door bepaalde resultaten te behalen kan ik dat weer als een uitdaging ervaren. Een gezegde als 'alleen ga je sneller maar samen kom je verder' spookt ook al tijden door mijn hoofd. Met ondersteuning van anderen heb je een grotere kans om verder te komen. Doordat Erwin mij begeleidde in Frankrijk was ik in staat om verder te lopen dan ik had durven dromen. Die verbondenheid maakt sterker en stelt je beter in staat om je doelen te bereiken.
Waarschijnlijk zit daar het verschil in. Voor meditatieve / sportieve uitdagingen is 'Run Solo' ideaal. Als je hogere doelen of 'echt resultaat' wilt bereiken moet je een deel van je onafhankelijkheid inleveren en kiezen om samen te werken.
Samenwerken tot 'het moment' daar is. Echter als het moment daar is zal je het echt zelf moeten doen. Niemand anders kan dat voor je doen. Je kans van slagen is echter groter omdat je dan loopt met de kracht, gedachten en verbondenheid van anderen.