Taubertal 100 - de hardheid van een frame

Zaterdag 7 oktober staat rood omcirkelt in mijn agenda. De hoofdmaaltijd van het najaar staat op het programma in de vorm van de Taubertal100. De Taubertal100 is een punt-tot-punt loop vanaf Rothenburg ob den Tauber via Wertheim naar Gemünden am Main. Er valt te kiezen uit verschillende afstanden variërend van 50km tot en met 160km. Ik ga voor de 100mile.

Sommige lopers bereiden zich minutieus voor en weten exact op welke afstand ze welke plaatsen voorbijkomen. Dat heb ik geprobeerd. Maar een simpel rijtje van posten kon ik niet onthouden. Waarschijnlijk omdat ik het belang er niet van in zag. Waar ik me wel meer mee bezig heb gehouden was het verhaal wat ik mezelf zou vertellen.

Framing of een denkraam is een overtuigingstechniek in communicatie waarbij woorden en beelden zo gekozen worden, dat daarbij impliciet een aantal aspecten van het beschrevene wordt uitgelicht.
Aldus Wikpedia.

Een verhaal, frame of denkraam is voor mij de kern in een loop. Hierin heb ik op voorhand diverse uitwegen van te voren doorgenomen en pasklare antwoorden op verzonnen zodat ik wel door blijf lopen. Naast het denkwerk ben ik ook op voorhand druk geweest met het uitstippelen van met name de logistieke aspecten.

Basale vragen als 'hoe kom ik daar?' en 'hoe kom ik daar weer weg'?' werden opgelost door de mogelijkheid om met de trein te reizen. Zowel op de heenweg als op de terugweg mag ik 4x overstappen. Geen probleem met de Duitse pünktlichkeit lijkt me. De werkelijkheid bleek iets weerbarstiger. De dienstregeling was duidelijk niet zo pünktlich als dat je zou willen. Hierdoor heb ik er een kleine 11 uur over gedaan om in Rothenburg ob der Tauber aan te komen.

Gelukkig had ik tijdens de reis reeds contact met Robert die samen met Astrid al in de eetzaal zat waardoor de kok op de hoogte was van mijn verlate aankomst. Hierdoor wel mee kunnen eten in het hotel en de loopverhalen van de organisator Hubert kunnen aanhoren. Zijn passie lag duidelijk in avonturen die iets met lopen te maken hadden met daarbij een extra factor die de loopuitdaging bemoeilijkte. Mooi om deze verhalen te horen. Echter om 22:15 ben ik blij dat ik bed lig. Toch wel een lange dag zo geweest.

Om vier uur in de ochtend gaat de wekker. Gezamenlijk ontbijt en daarna nog even Mark gesproken. De lobby van het hotel vult zich met een grote groep lopers. Alle afstanden (50, 70, 100 en 160km) starten tegelijkertijd. Gezamenlijk lopen we vanaf het hotel naar de startlocatie. Tussendoor krijgen we nog een aanmoedigingsspeech van een ridder. Onder luide muziek tellen we gezamenlijk af en gaan we om zes uur het donker in.

Ik had mezelf voorgenomen om rustig te starten. Doordat ik in het begin een aantal keer een sanitaire stop moest doen begon ik echter wel erg rustig. Na zo'n anderhalf uur leek het me wel praktisch om iets  meer door te gaan lopen. Met om de 5km een post had ik al reden genoeg om even te pauzeren / wat te eten of te drinken. Ik wilde ervoor zorgen dat ik voldoende voeding binnenkreeg. Dat was belangrijker dan de tijd. Per slot van rekening zou ik toch minstens 20 uur onderweg zijn.

Met het lopen van langere afstanden merk ik dat ik het soms moeilijk vind om negatievere gedachtes uit te bannen. Voor de zekerheid daarom muziek meegenomen. Na 50km leek het me praktisch om dat middel in te zetten. Ik merkte dat ik over de 100km begon na te denken. Gisterenavond had ik gehoord dat ik daar ook eventueel zou kunnen uitstappen. Ik besefte me dat dit niet een leidende gedachte moest gaan worden.

Daarom begon ik met een beproefd middel. Vaak tel ik af als ik over de helft ben. Nu was het nog slechts 130km. De afstand van de WestCoastChallenge die ik vorig jaar met succes had afgerond. Zo telde ik er steeds een km af. Ik merkte dat het me niets deed toen ik de 60km passeerde. Deze afstand gaf geen blijdschap. Ik wist wat er nog moest komen. Dit gaf me een goed gevoel. Al enige tijd niet meer zo lang gelopen en mijn geest kon het simpelweg zien als kilometers die uitgelopen moesten worden.

Na 70km was het nog 10km tot de helft. Alleen dat bedacht ik me niet. Ik was blij dat ik nog maar 90km hoefde te lopen. Al was er wel enige twijfel in mijn hoofd over dit grote aantal. Achteraf een punt waarop ik misschien van denkstrategie had moeten wisselen. Ik bleef echter denken in het grote geheel. Aan de grote totale getallen.

De kilometers gingen beduidend moeizamer. Door wat meer opeenvolgende heuvels kon ik minder door blijven hobbelen. Dat was niet erg want ook wandelend zou ik nog voldoende tijd moeten hebben. Er begonnen hier en daar wat pijntjes op te komen. Niet in die mate om ongerust te worden. Ik was in dit stuk echter wel de aansluiting langzamerhand kwijtgeraakt met het groepje waarmee ik steeds van positie wisselde.

Doordat ik langer dan anderen op de post bleef haalden ze me continue in. Dit kon ik steeds rechtzetten doordat mijn tempo net iets hoger lag dan de anderen. Niet dat ik heel hard liep. Ik had het gevoel dat de anderen wat langzamer gingen lopen. Ergens na het 80km punt veranderde dat. Ik had niet meer de focus om mijn eigen 'snellere' tempo vast te houden.

Na de post op 91km ging het echter ineens goed mis. Ik merkte dat ik steeds meer moeite kreeg om mezelf te motiveren om te lopen en ging meer en meer wandelen. Dat vond ik echter geen probleem. Ik nam me voor om op t 100km punt even goed bij te komen en daarbij me voor te bereiden om het laatste deel, slechts 60km af te ronden.

Aangezien het wandelen niet favoriet is wilde ik wel weer hardlopen. Dit lukte echter met geen mogelijkheid. De kracht ontbrak om mezelf een tempo van rond de 9.5km op te leggen. Welk argument of verhaal ik ook bedacht. Het verhaal miste de kracht om mezelf te overtuigen.

Vlak voor Wertheim werd ik ingehaald door een dame die volledig scheef liep. Ze wandelde sneller. Niet alleen wandelde ze sneller, ze kon ook nog hardlopen. Diep met mijn eigen gedachten opgezadeld vorderde ik moeizaam. Toen in een flits dacht ik dat het ook best prima was. Ik had een superdag gehad. Het weer was goed, het lopen ging goed.

Vervolgens zag ik dat ik nog binnen de 12 uur zou kunnen finishen. En ... ik begon hard te lopen. Erg confronterend dat dit me blijkbaar wel kon motiveren

Wertheim doemde op, de burcht op de heuvel stond mooi in de zonneschijn. Ik was weer in dubio. Oké finishen was een optie - maar het moest wel aan bepaalde voorwaarden voldoen. Ik zou eerst even rustig over de streep lopen en proberen tot mezelf te komen.

Langs het water, met nog een paar trapjes op het eind loop ik naar de 100km streep. Ik zie daar Astrid en Robert staan die me toejuichen.

Ik zet twee stappen over de streep en verklaar direct dat het genoeg is voor vandaag. Ik denk verder niet na en zet ondanks al mijn goede voornemens er een streep onder. Ik wordt volgens de traditie geridderd terwijl ik neerkniel op één been.

Met Robert en Astrid, die me vervolgens op een weergaloze wijze opvangen, de loop en avond verder afgesloten. Ik hoor dat de winnaar op de 160km een klein half uur langer heeft gelopen dan ik over de 100km.

Een weekend wat me veel heeft gebracht. Vele dierbare herinneringen. Maar ook een dubbel gevoel. Een finish op de 100km als wel een DNF op de 160km.

Uiteindelijk koos ik voor de weg om niet langer te hoeven lopen. Het mooie is dat ik me hierin kan verbeteren. Ik begrijp mezelf weer iets beter maar had stiekem gehoopt op dit punt verder te zijn.

Wordt vervolgd.