Ultra Solo Training Serie 100km Leusen/Amersfoort
En bam ... daar wandel ik. Net een zonovergoten stuk weg gehad. Nu in de relatieve koelte van het nabijgelegen park. Ik wandel en heb er vrede mee.
Ineens was alle fut en energie weg. Een paar km hiervoor nog even wat water over het hoofd gegooid bij een watertappunt. Daar nog enigzins ongeduldig gewacht totdat de kinderen, die net voor me kwamen, klaar waren met het vullen van de bidons.
Ook het ongeduld was weg. Het meest vreemde vond ik wel het gevoel dat het me helemaal niets uitmaakte dat ik wandelde. Ik vond het prima. Totaal geen moeite met het idee. Vrijwel totale acceptatie. Toch knaagde er nog iets. Praktisch gezien was ik pas net over helft. Eigenlijk moest 'de race die geen race was' nog beginnen.
De rest uitwandelen leek me echter wat veel van het goede. Daarom probeerde ik weer wat te lopen. Op geen manier kwam er vaart in. Gedachtes spookten door mijn hoofd: ik laat morgen die EDH voor wat het is, dit is echt mijn allerlaatste ultra, wat ben ik hier in ...snaam aan het doen, waarom ben ik niet thuis, hoezo heb ik dit gewild ... maar één gedachte kwam niet in me op: ik stop er mee.
Dat laatste zal ongtewijfeld te maken hebben met het feit dat er geen verzorgingsposten onderweg waren, de organisator enkele km's voor mij aan het lopen was en ik geen idee had hoe anders bij het startpunt te komen.
Ik had nog wel een lifeline in de vorm van een telefoon waarmee een taxi of familie kon worden opgeroepen. Maar dat ging me te ver. Dus ik ging door, ik moest door.
Na ongeveer 10km geworsteld te hebben met alle 'waaroms' kwam in mijn hoofd het besef dat ik wel weer 10km was opgeschoten. Nu hoefde ik nog maar 40km, sterker nog ... het waren er 39 en een beetje... Ik besloot om elke km te gaan vieren. Want als ik in de 30 liep kwam ik dichter bij getallen die eindigen op twintig. En als een getal eindigt op 20 dan komt het eind in zicht. Zo probeerde ik mezelf te motiveren en wat 'tempo' te maken gedurende zo'n 10km.
Na die 10km kwam het pannenkoekenhuis in zicht. Als een hond die op zijn etensbak afstuift zo liep ik richting het loket om water, AVbier en een raketje te kopen. Ik vulde mijn zo goed als lege waterzak bij, dronk het zalig smakende bier en genoot van mijn ijsje. Wat kan een mens blij worden van een ijsje.
Geappt met thuis, aangegeven dat ik nog wel even onderweg zou zijn. Ik pak mijn spullen weer in en sta op om weg te gaan als mijn telefoon overgaat. Mijn vader die blijkbaar ook de tracker volgt vraagt zich af of ik er mee gestopt ben. Met mijn meest vrolijke stem zeg ik dat ik 'good-to-go' ben en even moest bijkomen.
Een stuk monterder vertrok ik van het pannenkoekenhuis. Ik vierde mijn km's met een klein juichje. Nog regelmatig moest ik een stuk wandelen maar er zat weer wat meer lijn in mijn gedachten. Op een gegeven moment ook een muziekje opgezet. Dat zorgde voor afleiding. En zo verliepen de km's. Het water smaakt goed. Langzamerhand begon ik me te beseffen dat ik mogelijk veel te weinig had gedronken. Die halve liter aanvulling zou ook niet genoeg zijn, maar dorst had ik wel.
Ik wist dat er nog een cafetaria aan de rand van de route zou liggen. Alleen niet meer precies waar. Had ik m gemist of was ik er nog niet... Ik besloot om net zo lang door te lopen als kon en zoveel mogelijk te drinken als ik nu nodig had. Niet teveel denken aan wat nog kon komen. Ik liep per slot van rekening in Nederland, desnoods kon ik bij iemand aanbellen voor een kannetje water.
Op een gegeven moment zag ik echter een erg bekend iemand bij een spoorwegovergang staan wat direct zorgde voor een snik en een slik. Stond m'n vader me vrolijk te filmen. Achter m'n vader zag ik het beoogde cafetaria. In een flits wist ik nu even niet wat ik moest doen. Direct door of even gaan zitten. Toen bleek dat hij 1.5 liter water mee had genomen. #goudwaard Besloten om die 1.5 liter over te gieten in mijn drinkzak en door te gaan.
De oortjes gingen uit, m'n vader fietste rustig achter me aan. Nu was ik ineens niet meer alleen. Want alleen is maar alleen. Dat gaf me weer energie. Af en toe een opmerking. Af en toe wat info over de omgeving. Het was genoeg. En zo liep ik via Soest richting het bergkwartier, de heuvel op naar de stichtse rotonde. De heuvel af langs de weg richting het eindpunt waar een smiley op de weg zou staan met het getal '100'.
En die smiley was er toen 'ineens'. Mark stond me op te wachten. Super zo'n man. Loopt zelf de 100km en heeft ook nog de fut en energie om de anderen op te wachten. Staat zelfs klaar met een AVbiertje. M'n vader gaat vrij snel weer huiswaarts. Dubbeldikke kudo voor hem. Verbinding is belangrijk, vandaag stond hij er zomaar, dat gevoel zal me bijblijven.
Achteraf...
Achteraf denk ik dat ik 'gewoon' te weinig heb gedronken. Onbewust te zuinig met m'n water gedaan. Anderzijds was het weer ook niet zo ontzettend warm. Dit was mijn eerste 100km op asfalt, hiervoor tweemaal gelopen in de bossen en één keer op t strand. Ik had gehoopt op een veel betere tijd. Want dat zou met asfalt moeten lukken. Misschien te hoog ingezet en rustiger moeten beginnen zodat ik mezelf niet had opgeblazen.
Of t nu aan t water ligt, de temperatuur of de mentale hardheid. Feit is wel dat ik mijn lijf niet meer in beweging kon krijgen. Allemaal leer- en aandachtspunten voor een volgende keer.