Ultrafestival Deventer 12 uur - race verslag - niets
Race verslag... de race was vrij kort. Te kort. Dus het race-verslag kan ook wel wat korter worden. Om met het resultaat in huis te vallen: 22e geworden met 56.716km. Toch zijn er een heleboel gedachten. Hier een poging om het een en ander op een rijtje te zetten.
Om 21:00 was de start van de 12 uur. Voor het eerst zou ik een hele nacht gaan doorlopen. Op voorhand wel wat gespannen. Ruim op tijd aanwezig want om 19:10 kon ik mijn auto parkeren. Vlak naast de ingang.
Auto volgeladen met allerlei spullen die ik mogelijk nodig zou kunnen hebben. Inclusief een tuinkussen en slaapzak als ik de volgende dag niet direct terug zou durven te rijden zodat ik in de auto zou kunnen slapen.
Onder het motto "beware of the chair" had ik geen stoel meegenomen. Achteraf was dat geen slimme zet. Even een moment rust pakken op een stoel was mogelijk wel een uitkomst geweest in plaats van te zitten op de rand van één van de kratten die ik had meegenomen.
Na mijn startnummer op te hebben gehaald liep ik direct diverse bekenden tegen het lijf - op 1.5m afstand dan wel natuurlijk. Gezellig om iedereen te zien en bij te praten. De 24u was in volle gang. De 6u was bijna afgelopen. Albert had genoeg gelopen voor deze dag en ik kon mijn spullen op zijn plekje zetten vlakbij de ingang. Dat scheelde in gesleep met alle kratten.
Na de prijsuitreiking van de 6u mochten wij van start. Toch een groep van 30+ lopers. Traditiegetrouw stel ik me achteraan op. Mijn plan was om 10kmpu te lopen en dit zo lang mogelijk vol te houden.
Minimaal 100km is de wens als iemand het vroeg. Maar eerlijk gezegd, zo achteraf, zat dat getal niet hard in mijn hoofd. Een wens is zachter dan een doel. En, wederom achteraf, weet ik niet waarnaar ik streefde.
Toch ging het vanaf het begin af aan super. Ik zat vrijwel direct in mijn eigen wereld. Kon m'n focus goed houden en had mijn, uit het boek The Lost Art of Running geleende, mantra (Head, Chest, Arms , Cadence ) stevig in mijn hoofd.
Na twee uur kreeg ik spierpijn in mijn bovenbenen. Een vreemde gewaarwording. Wel erg vroeg om ergens last van te krijgen. Ik gaf mijn extra aandacht aan mijn houding de schuld. Normaliter loop ik wat voorover gebogen. Nu, met behulp van het mantra, was ik uit op een zo goed mogelijke loophouding.
Langzaam gleed de tijd weg. De ledlampen langs de baan waren regelmatig op en moesten aan de lader. Soms liep je dus ineens in het donker, soms weer in het licht. Iets wat je wel bij de les hield. Langzamerhand werd het ook kouder.
Ik dronk sportdrank om elke twee kilometer. Ondertussen af en toe speurend naar Peter waar ik donuts voor had meegenomen. Langzamerhand gingen mijn gedachtes wat aan de haal. Om dat tegen te gaan een kleine tussenstop gemaakt om de meegebrachte muziek op mijn oren te zetten. De afleiding hielp tijdelijk.
Ondertussen had Peter mij gevonden. En na een korte real-life kennismaking wist ik waar zijn spullen stonden. Tijd om de beloofde donuts daarheen te brengen. Dat was in ieder geval geslaagd. Weer terug in mijn loopbubbel om lekker door te draaien.
Maar op de een of andere manier ging dat steeds moeizamer. Van rustiger hardlopen ging het over naar wandelen. Van t wandelen kreeg ik het kouder. En zo vloeide de energie, de wil en het vermogen om door te zetten binnen een half uur ineens weg.
Ik was afgekoeld maar ook niet zo afgekoeld als tijdens de DCURBN. Ik was moe maar ook weer niet zo moe. Ik kon mezelf echter niet meer in beweging zetten.
Er was niets aan de hand met mijn benen, behalve een hiel die begon te protesteren door het wandelen.
Er was niets.
Ik was niet misselijk. Er was geen focus. Er was geen beleving. Er was geen zin. Ik had geen doel behalve het doel, wat ik mijn familie had beloofd, om veilig thuis te komen. Voor de rest zat er niets meer in mijn hoofd.
Dus ik melde me af. Dit voelde direct niet goed. Zeker omdat Peter daarna nog zei, ter motivatie, dat ik nog 6 uur had om door mijn dip heen te komen. Dat voelde erg 'waar' aan.
Gedane zaken nemen echter geen keer. Niet flexibel genoeg geweest in mijn gedachten. Niet kunnen aanpassen aan de omstandigheden. Niet hard genoeg om door te gaan. En ook niet duidelijk naar mezelf toe geweest waarom ik hieraan deelnam. Zo maar wat zaken die ik allemaal niet voor elkaar had.
Na nog even met Ed en mijn buurman te hebben gesproken snel in de auto terug naar Woerden. Rond 05:00 rol ik mijn bedje in met het beeld dat er nog heul wat lopers hun rondjes aan het draaien zijn in Deventer. Gelukkig val ik snel in een droomloze slaap.
Hans (S) en Ed bedankt voor de organisatie van het ultrafestival. Voor mij deze keer niet echt een feestje, maar ik ben wel erg blij dat zo'n evenement in Nederland wordt georganiseerd.
Hans (J) verwoordde mijn prestatie en bijhorend gevoel in een comment op Strava nog wel het mooist: "wonden likken en weer verder". Het is een les. Ook dit hoort erbij heb ik me laten vertellen. In ieder geval een mooie reden om me weer in te schrijven voor een aantal wedstrijden. I'll be back :-)