Utrechtpad - Het lopen
Voor de zekerheid ga ik in het glazen wachthokje zitten. Op één trap en een paar meter na heb ik de trein die me naar Utrecht Centraal zou moeten brengen gemist. Op zich niet erg maar het is wat fris en ik heb geen zin om me overbodig af te laten koelen. Daar zit je dan met je goede gedrag. Korte broek, T-shirt, sandalen.. klaar voor een tochtje wat me door de provincie Utrecht zal gaan leiden.
Drie dagen lopen, onderweg alleen, 's avonds mogelijk wat aanspraak. Nauwelijks gespannen start ik uiteindelijk op de oude gracht om 09:21 met lopen. Al heb ik nooit deze kant op gelopen toch komt het eerste stuk me bekend voor van eerdere loopjes. Mooi langs de Kromme Rijn op weg naar Bunnik om de rivier verder te volgen naar Odijk, Werkhoven en Cothen.
Ondertussen heb ik mijn rug ingetaped omdat mijn rugzak eerst te los zat en uiteindelijk toch iets teveel had opengeschuurd. Blij dat ik dit probleem had kunnen oplossen door wel tape mee te nemen liep ik verder. Het beloofde op voorhand een vrij makkelijke dag te worden, de kortste afstand van de drie die ik wilde gaan lopen.
Maar het wilde maar niet lekker lopen. Ik kon er niet echt de vinger op leggen wat de oorzaak was. Ik kon gewoon eten, had genoeg drinken. Ik liep langs een rivier wat ik meestal het leukste vind om te lopen. Maar goed ik hobbelde door en door, verloor bij Wijk bij Duurstede de route wat uit het oog, maar kon die met hulp van de gps weer terugvinden.
Daarna weer omhoog richting Leersum, met een uitstapje om de Leersumse Plassen om uiteindelijk iets over drieën het B&B te bereiken. De eigenaresse vond dat ik het snel had gedaan. Zelf was ik er nog niet echt te spreken over. Aangezien de enige mogelijkheid daar om te douchen was door in een bad te gaan staan koos ik voor de optie om dan maar een bad te gaan vollopen. Liggend in bad met een herstelbiertje kwam ik tot de conclusie dat ik vandaag domweg had onderschat. Ik was meer bezig geweest met de tweede, wat er naar uitzag, langste dag. Langzaam wegdommelend vergleed de middag en kwam de avond waar ik me tot de lokale cafetaria wendde om een gezonde maaltijd naar binnen te werken.
Na een toch wat onwennige nacht rond 07:00 opgestaan. Het ontbijt, wat op de afgesproken tijd klaarstond, bestond uit warme broodjes, versgeperste jus d'orange, warme pannenkoekjes en diverse andere lekkere dingen. Ik was vastbesloten om niet dezelfde fout als de dag ervoor te maken, at me helemaal vol en ging rond 08:30 op pad. Onderschatten zou ik deze dag niet. Op voorhand zou dit de langste dag gaan worden dus ik wist wat me te doen stond.
Het grappige van het Utrechtpad is dat je om elk slot, wat enigszins van betekenis is, heen wordt geleid. Zo ook kasteel bij Renswoude met al haar bijgebouwen. Geen straf om hier (vroeger) te wonen. Na dit kasteel kreeg ik ineens enorme last van m'n maag. Dit bleef maar voortduren. De wandelpauzes werden wat langer al maakt het weinig verschil of ik 'hard' liep of wandelde. Eten kreeg ik i.i.g. niet meer naar binnen behalve muizenhapjes suikerwafel. Onder het motto 'je moet wat' bleef ik dat ook maar doen. Na zo'n 2 uur en 20 minuten te hebben aangemodderd vond ik het niet meer leuk. Gewoon echt niet meer leuk. Dat was blijkbaar ook de druppel want totaal onverwacht kwam alles er uitzetten. Tja en als je het kwijt ben, dan ben je het kwijt. Wonderbaarlijk hoe ik me hierna weer voelde. Durfde zowaar ook weer wat te eten van de suikerwafel en vervolgde de reis.
Verder door Den Treek, over de A28 wat ik op dat moment erg bijzonder vond. Loop je de gehele tijd in het groen over wandelpaden, dijkjes etc... kom je een snelweg tegen waar de auto's je om de oren vliegen. Snel dook ik het groen weer in om aan te komen in Amersfoort. Jarenlang in mijn schooltijd doorheen gefietst. Nu lopend, en een kleine dertig jaar later, is alles anders. Grappig om te zien. Snel doorlopend op een centraal plein om weer de anonimiteit van de paadjes achteraf op te zoeken.
Ondertussen had ik het besluit genomen om van het aanbod van mijn vader gebruik te maken om me op te laten pikken op een kruispunt net buiten Hoogland. Ik had wel het gevoel dat als het moest ik nog verder kon. Maar niets moest deze dagen en ik vond het ook wel een prettig idee om nog wat energie over te houden voor de laatste dag. Zo gezegd zo gedaan, zo kon ik even lekker bijkomen op 4 meter afstand van een druk bezocht kruispunt. Maar even niet nagedacht over de hoeveelheid uitlaatgassen die ik op dat moment inademde.
Super om zo een avond door te brengen. Dat komt er anders ook weinig van. Toch ging het licht al vrij snel uit want ik was toch redelijk vermoeid. 's Nachts nog wel een teek weggehaald die blijkbaar had besloten om mee te reizen. Weer iets om in de gaten te houden. 's Ochtends was het nog best fris, zodoende begon ik weer met handschoenen aan en m'n oude vertrouwde al lang niet meer waterdichte jack. Eerst vanuit Bunschoten weer naar Hoogland / Amersfoort om weer op de route te komen. Druk verkeer zo in de ochtend wat direct wegviel toen ik weer op de route van het Utrechtpad uitkwam. Het lopen was weer begonnen.
Deze dag was ik erg rustig begonnen met het ontbijt. Alleen datgene wat ik echt vertrouwde genomen zoals brood met jam. Voldoende water in de rugzak, rug wederom ingetaped. Linkersandaal iets strakker gesteld om het e.e.a. aan schuren te voorkomen. Eigenlijk was ik er van overtuigd dat er niets mis kon gaan. En het ging ook super. In begon door weilanden / polderachtig landschap. Daarna een mooi stuk over de dijk langs de Eem waar ik zeiknatte voeten/sandalen haalde. Maar ook dat leverde geen problemen op. De voeten bleven heel, er vormden zich geen schuurplekken. Gewoon lekker lopen. Door Baarn, langs Paleis Soestdijk, door t Baarnse bos op naar Lage Vuursche.
GPS en de geel/rode markering liep mooi synchroon. Ik liep blijkbaar op een stuk waar het weer goed was bijgehouden. En zo kon ik lekker doorlopen richting Hollandsche Rading. Een piep gaf (voor de zoveelste keer) aan dat ik van de route afliep. De routeaanduiding was echter op dat moment helderder dan ooit dus vol vertrouwend durfde ik de pijlen te volgen. Dat vertrouwen veranderde langzamerhand in wat argwaan toen ik steeds verder van de gps-route af ging lopen maar ... de gekleurde bordjes waren duidelijk dus ik vertrouwde er op dat het ging goedkomen... totdat de bordjes ophielden en ik uitkwam bij een straat zonder verdere aanduiding.
Gelukkig kon ik terugvallen op m'n gps en ging weer richting de route. Uiteindelijk kwam ik daar weer op aan en spontaan zag ik ook weer de geel/rode aanduidingen. Probleem opgelost en ik vervolgde mijn route tot ik uitkwam bij de "Koudelaan". Een unieke naam die me al een keer eerder was opgevallen. Zo'n unieke naam kom je vast niet twee keer op één route tegen en ik besloot nogmaals eens op mijn gps te kijken. Samen met m'n maps.me kon ik mijn donkerbruine vermoeden bevestigen - ik was de route in de omgekeerde volgorde aan t lopen... Circa 5km extra en een 40 minuten later stond ik weer op dezelfde plek.
In m'n hoofd moest ik nog de stap zetten dat ik niet 60km zou lopen maar waarschijnlijk iets meer. Hoeveel meer wist ik niet maar ik gokte zomaar op 5km (wat achteraf aardig dicht in de buurt kwam). Als je qua kilometers aan het aftellen bent gebeurde dat nu in stappen. Waar ik eerst op de helft was, was ik nu op hetzelfde punt ineens 5km over de helft maar moest nog hetzelfde lopen. Vreemd wat dat doet met je hersens.
En wat is .. dat is. Met het voornemen om weer enkel en alleen de gps te volgen ging ik voor de tweede keer van Lage Vuursche naar Hollandse Rading. Op een gegeven moment zag ik het punt waarop het verkeerd was gegaan. Een NS-stationswandeling had dezelfde kleuren als het Utrechtpad... tja dat was me de eerste keer niet opgevallen. Na de Hollandse Rading veranderde het landschap weer in weilanden op weg naar Tienhoven en kwam ik langs De Vecht te lopen.
Toen ik bij Slot Zuylen aankwam en me realiseerde dat ik de loop waarschijnlijk wel kon gaan voltooien realiseerde ik me nog wat anders. "Als dit kan - kan alles." Op die gedachte ben ik verder blijven drijven tot aan De Dom in Utrecht. Met een Milksheekje banaan wandelend naar het station realiseerde ik me ook dat het was afgelopen.
Enorm geboft met het weer - want drie dagen in de regen had ik ook natuurlijk kunnen treffen. Mijn tochtje 'off the grid' heeft me iets moois doen laten realiseren. Het heeft me energie gegeven. Heerlijk om ook iets te doen wat niet per se in de algemene statistieken van de DUV terecht komt. Een eigen project waarin ik de problemen die ik onderweg ben tegengekomen heb kunnen oplossen.
Maar bovenal het gevoel om even 'unplugged' te zijn was wel erg waardevol. Iets om vast te blijven houden. Het kan wel - als je er voor kiest.