West Coast Challenge 2022 - run solo

Om 03:00 hoor ik de kerkklok drie keer slaan. Net zoals ik de slagen van twee, één en twaalf heb meegemaakt. Tussendoor wel geslapen. Alleen heel licht. Om 03:30 hoor ik wat beweging in een aanpalende ruimte in het hotel. Vast een andere loper die aan zijn ochtendritueel begint.

Om 03:40 vind ik het genoeg en zet mijn wekkers uit. Het is tijd om op te staan. Alle spullen gisteren al klaargelegd. Het enige wat ik moet doen is laagje over laagje aantrekken. Met een verwachte temperatuur tussen de -3 en max 2 graden zal het niet heel erg warm aanvoelen vandaag.

Om 04:10 trek ik de deur achter me dicht. Buiten tref ik een andere loper die ook net op weg gaat naar de start. Gezamenlijk wisselen we wat ervaringen en voorzichtige verwachtingen uit. Ik eet mijn laatste boterham tussendoor op. 7 minuten later zijn we bij de startlocatie. Ik zie direct bekende gezichten. Mark, Jeroen en Francois staan buiten te wachten.

Na wat opmerkingen, foto's en nog even wachten loopt het wachtlokaal van de KNRM leeg. De andere deelnemers, met name duo's, staan met 'ons' de solo's klaar voor de start. Met het uitdoven van de aangestoken fakkel gaan we op pad. Hoofdlamp op en de duisternis in. Het spel is begonnen.

Al snel blijkt er een tempoverschil te zitten in een deel van de duo's en de rest. Op voorhand had ik even het idee gehad om hierin mee te gaan. Nu wilde ik het wat voorzichtiger aanpakken en rustig starten. Rustig de lampjes volgend kwamen we al snel op het strand. Dat bleek bevroren te zijn.

Een hard strand met een beloofde zuidenwind die de rug zou 'verwarmen'. Het zou zomaar eens een mooie dag kunnen gaan worden.  Van Hoek tot Helder is het doel voor vandaag. Al is dat meer de naam van  kite-surf challenge. Voor lopers heet het de WCC, oftewel de West Coast Challenge.

In de WCC zitten een paar kritieke punten. De eerste diende zich aan na zo'n 10km. De zandmotor bij Monster. Een plek waarbij het erg praktisch om het pad in de duinen te volgen. Op voorhand had ik de route uitgestippeld en in mijn navigatie gezet. Dit bleek niet nodig want de KNRM stond met een auto klaar om alle lopers de goede kant op te wijzen.

Het pad wat ons langs de zandmotor bracht bleek ook bevroren te zijn. Doordat er vele (banden)sporen liepen was dit stuk een mooie enkeltest. Erg lastig om te lopen dus. Juist om dit soort dingen te voorkomen had ik uiteindelijk niet voor de Bello Gallico gekozen. Mooi glad en vlak is momenteel beter voor mijn enkel. Gelukkig kwam ik dit stuk zonder schade door.

Ik kwam daar samen met Mark, die werd begeleid door zijn zoon Pablo, te lopen. Mooi om te zien die vader/zoon combi. We liepen ongeveer dezelfde snelheid en zo liepen we steeds wel enigszins in de buurt van elkaar. Bij Katwijk lopen we Wilse achterop en komen even later Bas tegen die ons de goede kant op wijst zodat we niet door maar om de strandwerkzaamheden lopen.

Op betonplaten achter de strandtenten zoeken we onze weg. Als er geen betonplaten meer zijn lopen we het strand weer op. Dit voelt niet als een straf. Betonplaten zijn erg hard om op te lopen. Zo lopen we steeds bij elkaar in de buurt tot en met de eerste post in Noordwijk. Daar pakte ik even wat tijd om wat te eten en te drinken. Mark liep ondertussen door.

Na mijn hoofdlamp op te hebben geborgen ging ook ik weer op pad. Het was ondertussen wat warmer naar mijn gevoel geworden. Handschoenen uit. Muts af. Uitzicht over brede witte stranden. Zon in de rug. Een rustige golfslag links van me. Duinen rechts. Ik voelde me goed.

Mijn korte termijn doel was nu om Mark in te halen voor de boot. Daar had ik ongeveer 24km voor  om dat te realiseren. Rustig aan doorhobbelen. Letten op m'n loophouding. Een schuin oog op de kmtijden die mijn horloge gaf zodat ik wel 'op schema' zou blijven. Niet dat je op strand een vooraf ingesteld schema kan handhaven. Daarvoor ben je te afhankelijk voor van de omstandigheden.

Na zo'n 9 km ben ik weer bij Mark. Onze tempo's verschillen iets. Ik loop door. Op naar de boot. Ben erg benieuwd. Aangekomen in IJmuiden ben ik net op tijd om aan te sluiten. Samen met drie duoteams mag ik ervaren hoe het is om te varen op een reddingsboot van de KNRM. Erg mooi hoe behulpzaam de bemanning is. De boot maakt even buiten de haven vaart en ik voel de kracht. Erg gaaf.

Aangekomen aan de overkant is daar direct een post. Ik ben toch koud geworden door het stilzitten. De post staat ook in de wind dus ik wilde daar niet te lang stil staan. Achteraf erg stom want hier had ik mijn waterzak moeten controleren. Met een banaan in hand ging ik wandelend verder om niet al teveel verder af te koelen.

Het strand weer op. Het eeuwige strand. Het strand waar geen einde aan leek te komen. Een moeilijk stuk brak aan. De duo's verdwenen al snel uit het zicht. Ik had echt moeite om weer in mijn ritme te komen. Met m'n capuchon op om alle kou buiten te houden voelde ik me langzamerhand een beetje mens worden.

Ik was nog wel goed van zin, maar het begon langzamerhand toch wat moeizamer te gaan. Ik kon niet zo makkelijk weer mijn beoogde tempo vasthouden. Ik had ook moeite met oriënteren. Alles leek voor mij op elkaar. Had eigenlijk geen idee waar ik liep behalve dat ik nog zo'n 50km moest lopen.

Zo liep ik door en door. Dit ging steeds moeizamer. Totdat tot me doordrong dat ik m'n eten en drinken niet op orde had. De repen die ik mee had kreeg ik niet meer weg. Ik moest deze wegspoelen met water. Maar m'n watervoorraad was niet genoeg. De éne liter was zo goed als op. Ik had ook geen idee tot hoever het nog was tot Petten waar een volgende verzorgingspost zou staan.

Mijn telefoon, waar de app van de KNRM op was geïnstalleerd, zat diep onder verschillende laagjes verstopt. Zo dicht mogelijk op het lichaam om niet te koud te worden. De kou is killing voor een accu. En ik wilde wel dat ik soort van volgbaar zou zijn. Ik had dus geen zin om mezelf half te ontkleden en m'n telefoon te pakken. Bovendien had dit ook geen zin. Want ik zou er geen meter mee opschieten.

Plots liep ik langs een strandtent (Zuid) wiens naam ik herkende. Dit betekende dat ik in Bergen aan Zee zou moeten zijn. Om de steken in mijn maag en buik het zwijgen op te leggen leek het me verstandig om hier even wat te gaan drinken. Binnengekomen besloot ik ook om een pannenkoek te eten. Zo zat ik daar heerlijk warm even te genieten. Na enige tijd kwamen Mark en Pablo voorbij. Gevolgd door enkele duo's.

Na circa 25 minuten binnen te hebben gezeten ging ik weer met een volle drinkzak naar buiten. Ik voelde me een stuk beter. Nog niet echt top, als helemaal uitgerust, maar toch een stuk beter als een half uur daarvoor ging ik weer op pad. Eerste doel was weer om in een ritme te komen. Met mijn eerste strompelstappen werd ik door een andere deelnemer gepasseerd die wat verbaasd keek waar ik vandaan kwam.

Hij liep soepel. Het duurde zeker 2 a 3 km voordat ik weer het gevoel had dat ik weer aan het hardlopen was. Van de bediening had ik begrepen dat het nog ongeveer 10km tot aan Petten zou zijn.  Zo'n 13km later was inderdaad de post. Nu stonden er nog zo'n 27km op het programma.

Mijn idee om Mark proberen in te halen had ik laten varen. Proberen soepel te blijven lopen was nu prioriteit. Langzamerhand werd het ook weer donker. Ondertussen wat contact gehad met een paar duo's. Een welkome afwisseling na alle solo-km's. Mooi om ieder zijn verhalen te horen.

Langzamerhand kwamen we in de buurt van Den Helder. Het KNRM team daar was actief op t strand aanwezig. Ze hielden elk team/ elke loper goed in de gaten. Ze hielden pop-up posts en alleen al de vraag 'hoe gaat het met je' bracht me tot emotionele verwarring. Mooi om die zorg te voelen.

In Den Helder bij de dijk aangekomen stond het team ook weer om te waarschuwen dat het erg glad was. Rechts langs de basaltblokken was net een stuk van 50/80cm wat niet glad was. Zo liep ik in het donker, nu verlicht door mijn hoofdlamp, de eindeloze dijk af. Naar mijn gevoel liep ik tegen een berg op. M'n rechte loophouding was volledig zoek. Ik hing voorover wat de snelheid niet ten goede kwam.

De navigatie in mijn horloge bracht redding op dit stuk. Ik wilde niet gaan twijfelen over de weg dus volgde blind de pijlen op mijn horloge. Zo kwam ik na 13 uur en 58 minuten over de finish. Direct stond er erwtensoep en een deken klaar. Ondanks mijn protesten dat ik het niet koud had ging ik er toch onder zitten. Was toch wel lekker warm :).

Daarna snel douchen en gegeten in het reddingsmuseum van Den Helder. Gelukkig had Mark een plek over in zijn auto. Samen reden we terug al loopverhalen uitwisselend.

Van de 9 solo's zijn er drie gefinisht. Het percentage finishers is hiermee omhoog gegaan. De WCC is een echte challenge. De omstandigheden waren dit jaar koud maar wel goed. Met wind tegen of zacht zand is het een heel ander verhaal.

KNRM, Walter, Theo, Jeroen en Raimond ontzettend bedankt voor de organisatie van deze uitdaging. Een erg bijzondere dag die me nog lang bij zal blijven.